Ποιος να το 'λεγε πριν από μερικά μόλις χρόνια ότι στο Ευρωκοινοβούλιο η Κομισιόν θα παρουσίαζε πέντε διαφορετικές προτάσεις, ως «βάση συζήτησης» για το «αβέβαιο», όπως λένε, μέλλον της ΕΕ, αποτυπώνοντας έτσι, με «πανηγυρικό τρόπο», το σημείο στο οποίο έχουν οδηγήσει την ιμπεριαλιστική ένωση οι ενδοαστικές αντιθέσεις και οι ανταγωνισμοί των καπιταλιστικών κρατών που τη συγκροτούν, των αντίστοιχων μονοπωλίων και τμημάτων του κεφαλαίου.

Κι όμως, αυτό που τα αστικά επιτελεία παρουσίαζαν πριν από μερικά χρόνια ως «αδιανόητο», κάθε άλλο παρά τέτοιο είναι. Οι ιμπεριαλιστικές διακρατικές ενώσεις ούτε ενιαίες είναι, ούτε βέβαια και αιώνιες. Εκείνο που δοκιμάζει τη συνοχή της ΕΕ δεν είναι, όπως λένε διάφορα αστικά επιτελεία, κάποιου είδους «εγωισμοί» και «εμμονές», ή απλά η μία ή η άλλη μορφή διαχείρισης, αλλά αυτά καθαυτά τα - διαφορετικά - συμφέροντα του κεφαλαίου σε κάθε καπιταλιστική χώρα αλλά και στο εσωτερικό κάθε χώρας και ο νόμος της ανισόμετρης ανάπτυξης των καπιταλιστικών οικονομιών.

Η συζήτηση για το μέλλον της ΕΕ, όπως όλα δείχνουν τώρα ανοίγει «στα γεμάτα».

Τα χρόνια της καπιταλιστικής κρίσης, η «ψαλίδα» άνοιξε ακόμα περισσότερο, ακόμα και μέσα στον «σκληρό πυρήνα» των ισχυρότερων καπιταλιστικών κρατών που συγκροτούν την Ευρωένωση. Ο τσακωμός για το ποιος θα φορτωθεί τα βάρη της απαξίωσης του συσσωρευμένου κεφαλαίου που προκάλεσε την καπιταλιστική κρίση και σήμερα δυσκολεύει το κεφάλαιο να περάσει σε φάση καπιταλιστικής ανάκαμψης, φουντώνει τους ανταγωνισμούς.

Η παρέμβαση της αστικής πολιτικής σε αυτό το έδαφος, η προσπάθεια για διατήρηση «ισορροπιών» ανάμεσα σε αντίθετα συμφέροντα, για την ελεγχόμενη απαξίωση του κεφαλαίου και την αναχαίτισή της, ουσιαστικά καθυστερούν την είσοδο σε φάση δυναμικής καπιταλιστικής ανάκαμψης, αυξάνοντας τα αδιέξοδα του αστικού πολιτικού συστήματος, τους τσακωμούς γύρω από το «καταλληλότερο μείγμα», δοκιμάζοντας τη συνοχή της ΕΕ.

Τα ίδια τα «σενάρια εργασίας» που παρουσίασε η Κομισιόν, με την επισήμανση ότι μπορεί τελικά να προκύψει ένας ακόμα προσωρινός συμβιβασμός που θα περιλαμβάνει «περισσότερα του ενός», είναι ενδεικτικά των αντιθέσεων και αντιφάσεων που διατρέχουν το αστικό στρατόπεδο.

Το εύρος των προτάσεων, από τη διατήρηση απλά της κοινής αγοράς με «αυτονομία» των καπιταλιστικών κρατών σε όλα τα άλλα ζητήματα έως την περαιτέρω «εμβάθυνση» της ΕΕ, αλλά και το «φλερτάρισμα» πολλών με την ιδέα της «ευέλικτης» εμβάθυνσης ή της «ΕΕ πολλαπλών ταχυτήτων», αποτυπώνουν και το εύρος των συμφερόντων που επιχειρούνται να συμβιβαστούν.

Η τοποθέτηση της κάθε αστικής δύναμης και του κάθε καπιταλιστικού κράτους στο «χάρτη» αυτό γίνεται με αποκλειστικό γνώμονα το τι διασφαλίζει τα συμφέροντα της δικής του αστικής τάξης, αλλά και όλων μαζί ενάντια στην εργατική τάξη και τους λαούς της Ευρώπης. Η ΕΕ είναι ένωση του κεφαλαίου και τα όποια «μερεμέτια» δεν μπορούν να αλλάξουν αυτόν της το χαρακτήρα.

Γι' αυτό και όποιο σενάριο προκριθεί, τελικά, είναι από χέρι αντιλαϊκό, έχει τους εργαζόμενους στο ρόλο του χαμένου και τους επιχειρηματικούς ομίλους στον «γνώριμο» ρόλο του κερδισμένου, όπως δείχνει και το γεγονός ότι όλα συνοδεύονται και με τα αντίστοιχα εκβιαστικά διλήμματα, απειλές και ψεύτικες προσδοκίες ώστε να στρατεύσουν τους λαούς στη μία ή την άλλη μεριά των αστικών ανταγωνισμών.

Το ζητούμενο για την εργατική τάξη και το λαό σε κάθε χώρα είναι να αξιοποιήσει τα προβλήματα συνοχής, τις δυσκολίες που έχουν οι ιμπεριαλιστικές ενώσεις προς όφελος των δικών τους συμφερόντων. Και αυτό, βεβαίως, δεν θα το πετύχουν μπαίνοντας κάτω από το ένα ή άλλο αστικό σενάριο. Ούτε υιοθετώντας τις θέσεις του αστικού ευρωσκεπτικισμού, δηλαδή της αμφισβήτησης της ΕΕ και της Ευρωζώνης από τη σκοπιά τμημάτων του κεφαλαίου. Θα το πετύχουν μόνο με τη συνολική ενιαία πάλη τους ενάντια στο κεφάλαιο, την εξουσία του σε κάθε χώρα και την αποδέσμευση από την ΕΕ και κάθε άλλη ιμπεριαλιστική ένωση.