Με πανηγυρικούς τόνους, όπως άλλωστε αναμενόταν, παρουσίασε η κυβερνητική προπαγάνδα την περιβόητη «δοκιμαστική έξοδο στις αγορές», τη δοκιμαστική έκδοση δηλαδή του ομολόγου για τον επαναδανεισμό του κράτους. Η δε μεγαλύτερη προσφορά και το χαμηλότερο επιτόκιο σε σχέση με την προηγούμενη αντίστοιχη έξοδο, το 2014, παρουσιάστηκαν και ως ασφαλής ένδειξη ότι τώρα, σε αντίθεση με τότε, δεν υπάρχει επικοινωνιακό παιχνίδι, αλλά πραγματική «εμπιστοσύνη των αγορών» για την εγχώρια καπιταλιστική οικονομία, ότι η «έξοδος από την επιτροπεία» είναι πολύ κοντά και η «δοκιμαστική έξοδος στις αγορές» το πρώτο βήμα της.

Από την αρχή μέχρι το τέλος, οι στόχοι αυτοί όχι μόνο δεν αφορούν το λαό, αλλά το αντίθετο: Εχουν ως προϋπόθεση, ως «εγγυητική επιστολή» της εξόδου και του επαναδανεισμού, το σάρωμα των εργατικών δικαιωμάτων για την ανταγωνιστικότητα του κεφαλαίου, το τσεκούρωμα μισθών, συντάξεων, επιδομάτων για τη «δημοσιονομική εξυγίανση», το τσάκισμα των αυτοαπασχολούμενων για νέα πεδία κερδοφορίας στο κεφάλαιο, τη γενικευμένη φοροληστεία για να πιάνονται τα ματωμένα πρωτογενή πλεονάσματα, που προβλέπεται να «λαδώνουν» τον μηχανισμό απομείωσης του κρατικού χρέους και να δίνουν έτσι το περιθώριο μεγαλύτερης ευελιξίας στις αστικές κυβερνήσεις, ώστε να στηρίζουν με «ζεστό» χρήμα και άλλες παροχές το κεφάλαιο.

Ολα αυτά άλλωστε είναι γραμμένα, «χαρτί και καλαμάρι», στο τέταρτο μνημόνιο που πέρασε πρόσφατα η κυβέρνηση, που όχι μόνο έβαλε τη βούλα σε όλο το αντεργατικό και αντιλαϊκό οπλοστάσιο των προηγούμενων κυβερνήσεων, αλλά το επέκτεινε και περαιτέρω για τα επόμενα πολλά χρόνια. Κι ενώ μπροστά είναι και η τρίτη «αξιολόγηση», που έχει στον πυρήνα της τα νέα αντεργατικά μέτρα, το χτύπημα των συνδικαλιστικών δικαιωμάτων και του δικαιώματος της απεργίας, το τσεκούρι στην «προσωπική διαφορά» των συνταξιούχων και στα προνοιακά επιδόματα κ.ο.κ. Μέτρα που ήδη παρουσιάζονται από κυβέρνηση και «εταίρους» ως «προαπαιτούμενα» για τη «μόνιμη και σταθερή έξοδο στις αγορές».

Αυτά άλλωστε επισημαίνουν με κάθε ευκαιρία οι εκπρόσωποι των ιμπεριαλιστικών οργανισμών, της ΕΕ, του ΔΝΤ κ.λπ., που όπως και ο Π. Μοσκοβισί χτες, την ώρα που δίνουν τα συγχαρητήρια στην κυβέρνηση για το αντιλαϊκό της κρεσέντο, της θυμίζουν με νόημα πως είναι ακόμα «στα μισά του δρόμου», πως η εφαρμογή των μέτρων είναι ακόμα πιο απαιτητική και απαραίτητη από την ψήφισή τους, πως υπάρχουν και όλες οι «ασφαλιστικές δικλίδες» που έχουν συμφωνηθεί, όπως η εφαρμογή των μέτρων για το τσεκούρι στο αφορολόγητο νωρίτερα, σε περίπτωση που δεν πιάνονται οι αντιλαϊκοί στόχοι.

Τα συμφέροντα του κεφαλαίου αφορά και η κριτική που γίνεται από μια σειρά από αστικά επιτελεία, ότι αν είχαν συμφωνηθεί και εφαρμοστεί νωρίτερα και χωρίς «περιττές» κωλυσιεργίες οι αντιλαϊκές μεταρρυθμίσεις και οι υπόλοιπες αναδιαρθρώσεις που έχει ανάγκη το κεφάλαιο, σήμερα η εγχώρια καπιταλιστική οικονομία, μετά από 8 χρόνια καπιταλιστικής κρίσης και ύφεσης, θα είχε μεγαλύτερα περιθώρια να καταγράψει μια δυναμική ανάκαμψη, ενώ θα δανειζόταν ήδη και φτηνότερα από τις «αγορές».

Οσες «ιστορίες επιτυχίας» κι αν στήσουν τα κυβερνητικά επιτελεία, αν κάτι επιβεβαιώνεται από έναν ακόμα «εθνικό» στόχο του κεφαλαίου που υπηρετεί, είναι ότι «δρόμος εξόδου» για το λαό δεν υπάρχει και δεν μπορεί να υπάρχει εντός της οικονομίας και της εξουσίας του κεφαλαίου, που επιτάσσει το ένα πίσω από το άλλο τα αντιλαϊκά ορόσημα. «Εξοδο» από τη βαρβαρότητα οι εργαζόμενοι, ο λαός θα δουν μόνο στο δρόμο της σύγκρουσης με το κεφάλαιο, τις κυβερνήσεις του και τους ιμπεριαλιστικούς οργανισμούς. Με «σημαία» της πάλης τους τις δικές τους σύγχρονες ανάγκες και όχι τα συμφέροντα, τις «αντοχές» και τους στόχους των εκμεταλλευτών τους.