Την ώρα που το ΠΑΜΕ έκανε τη συμβολική κατάληψη προχτές στο υπουργείο Εργασίας, ο ΣΕΒ με το εβδομαδιαίο δελτίο του επαναλάμβανε, για μια ακόμα φορά, τα «θέλω» των βιομηχάνων εκθειάζοντας τις αντεργατικές ανατροπές της σημερινής και των προηγούμενων κυβερνήσεων.

Οι βιομήχανοι προκλητικά ανακοίνωσαν ότι το μέλλον των εργαζομένων είναι η δουλειά - λάστιχο και οι εξευτελιστικοί μισθοί, καλώντας τους να παραιτηθούν από τις διεκδικήσεις τους, στο όνομα της ενίσχυσης της «ανταγωνιστικότητας». Η πρόκλησή τους απογειώθηκε με τη σαφή απειλή εκ μέρους τους ότι «χωρίς τη μερική απασχόληση και τη μείωση του κατώτατου μισθού καθώς και τη μεγαλύτερη ευελιξία στον καθορισμό των μισθών σε επιχειρησιακό επίπεδο, η ανεργία θα ήταν σήμερα σε ακόμη υψηλότερα επίπεδα...». Για να καταλήξουν στη γνωστή επισήμανση ότι «μια επιστροφή στο παρελθόν», δηλαδή στο προ κρίσης εργασιακό καθεστώς, «θα σηματοδοτήσει το τέλος της όποιας ανάκαμψης και της συνακόλουθης αύξησης της απασχόλησης». Λένε, δηλαδή, ορθά - κοφτά ότι για τις περιβόητες «επενδύσεις», για τις οποίες κόπτονται ο ΣΥΡΙΖΑ, η ΝΔ και τα υπόλοιπα αστικά κόμματα, δήθεν για να αντιμετωπιστεί η ανεργία, οι εργαζόμενοι πρέπει να συνεχίσουν να πληρώνουν βαρύ τίμημα.

Είναι άραγε τα παραπάνω κάποια «υπερβολικά» επιχειρήματα του ΣΕΒ, κάποιες «εμμονές» του, όπως ισχυρίζεται η κυβέρνηση; Η ίδια η πραγματικότητα στην «αγορά εργασίας» επιβεβαιώνει ότι τα περισσότερα από όσα παραγγέλνουν οι καπιταλιστές έχουν γίνει ήδη πράξη.

Με όσα λέει ο ΣΕΒ, περιγράφει την υπάρχουσα πραγματικότητα που βιώνουν οι εργαζόμενοι, προαναγγέλλοντας τη χειροτέρευσή της. Και αυτή η πραγματικότητα κάνει θρύψαλα τους ισχυρισμούς της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ, η οποία βγαίνει στα κεραμίδια κάθε φορά που οι βιομήχανοι κάνουν τέτοιες ανακοινώσεις. Αυτή την πραγματικότητα όχι μόνο διατηρεί, αλλά και επεκτείνει η κυβέρνηση. Είναι χαρακτηριστικά τα στοιχεία της μερικής απασχόλησης, το γεγονός ότι οι 6 στις 10 νέες προσλήψεις είναι με όρους - λάστιχο και ότι πλέον μοιάζει «προνομιούχος» όποιος εργάζεται με σταθερό ωράριο και μισθό, όποιος πληρώνεται στην ώρα του.

Αλλωστε, το «ούτε να σκέφτεστε επιστροφή στο 2009», που τονίζουν οι βιομήχανοι, έχει ήδη φροντίσει να το κάνει πράξη η κυβέρνηση, με τη συμφωνία της 2ης «αξιολόγησης», αφού στο 4ο μνημόνιο που υπέγραψε δεσμεύεται ότι δεν θα πειράξει ούτε τρίχα από το αντεργατικό πλαίσιο των μνημονίων.

Το συμπέρασμα για τους εργαζόμενους από τα παραπάνω είναι ότι απέναντί τους έχουν «μονομπλόκ» την εργοδοσία, την κυβέρνηση, όλα τα αστικά κόμματα, την ΕΕ και τα επιτελεία τους. Συνεπώς, ότι ο αγώνας τους για να είναι αποτελεσματικός πρέπει να έχει ενισχυμένα τα χαρακτηριστικά της σύγκρουσης με το κεφάλαιο και τις κυβερνήσεις του.

Οι βιομήχανοι γνωρίζουν καλά αυτό που συζητιέται πλατιά στην εργατική τάξη και τα λαϊκά στρώματα, το «δουλίτσα να υπάρχει και ας είναι και μισή...». Και πάνω σε αυτό το χαμήλωμα των απαιτήσεων, που αποτελεί άλλο ένα «επίτευγμα» της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ, ετοιμάζουν το νέο γύρο επίθεσης.

Τα αιτήματα των συλλαλητηρίων του ΠΑΜΕ στις 9 Νοέμβρη, όπως επαναφορά των Συλλογικών Συμβάσεων, αυξήσεις στους μισθούς, κανείς κάτω από 751 ευρώ, για υπεράσπιση του απεργιακού δικαιώματος και απαγόρευση των πλειστηριασμών, πρέπει να γίνουν υπόθεση δεκάδων χιλιάδων εργαζομένων.

Τα συλλαλητήρια του ΠΑΜΕ μπορούν να δώσουν σαφή απάντηση στο σχεδιασμό κυβέρνησης - εργοδοτών για ακόμα πιο φθηνή εργατική δύναμη. Να γίνουν βήμα για την αντεπίθεση, την οργάνωση της πάλης με κριτήριο τις σύγχρονες εργατικές - λαϊκές ανάγκες, να ενισχύσουν την αναμέτρηση με την εργοδοσία, την κυβέρνηση και τα κόμματά τους. Μέσα σε αυτόν τον αγώνα θα πρέπει να συνειδητοποιείται από περισσότερους η ανάγκη για συνολική σύγκρουση με το κεφάλαιο και την εξουσία του.