Τα περί «επιστροφής στην κανονικότητα», για τα οποία μιλάνε τα κυβερνητικά στελέχη με αφορμή την τροπολογία για την πλήρη άρση των «κεφαλαιακών ελέγχων» («capital controls») από την 1η Σεπτέμβρη, αποτελούν πρόκληση για το λαό, αλλά και στάχτη στα μάτια του.

Οι προσδοκίες που καλλιεργούν για «καλύτερη αξιολόγηση από τις αγορές» και «καλύτερους όρους στήριξης της ανάπτυξης», αφορούν τους μεγάλους επιχειρηματικούς ομίλους και όχι τους εργαζόμενους και τα λαϊκά στρώματα, που ζουν από πρώτο χέρι την «κανονικότητα» της αντιλαϊκής πολιτικής και των θυσιών για τα κέρδη του κεφαλαίου.

Αλλωστε, το τέλος των «capital controls» δεν σημαίνει και το τέλος των μνημονιακών νόμων, που παραμένουν ανέγγιχτοι και ενισχύονται, πόσο μάλλον του «μνημονίου των μνημονίων», που είναι η στρατηγική του κεφαλαίου για την ανάπτυξη, οι κατευθύνσεις της ΕΕ. Από αυτά τα «δεσμά» θα απαλλαγεί ο λαός μόνο με την πάλη του.

Σ' αυτό το πλαίσιο, είναι δυο φορές προκλητικός ο καβγάς ανάμεσα σε ΝΔ και ΣΥΡΙΖΑ, για το ποιος ήταν εκείνος που απεκατέστησε την «κανονικότητα» στο τραπεζικό σύστημα. Η ΝΔ ισχυρίζεται ότι η άρση των «capital controls» είναι «δείγμα της εμπιστοσύνης των αγορών» στη νέα κυβέρνηση ότι με την πολιτική της μπορεί να προσελκύσει επενδύσεις και να επιταχύνει την ανάπτυξη. Ο ΣΥΡΙΖΑ, από την άλλη, υπερασπίζεται την πολιτική που ακολούθησε και διεκδικεί την επιτυχία της άρσης των «κεφαλαιακών ελέγχων». Δηλαδή υπερασπίζεται το τρίτο μνημόνιο με όλες τις αντιλαϊκές μεταρρυθμίσεις της θητείας του.

Το οριστικό τέλος στα «capital controls» σημαίνει πράγματι μεγαλύτερη δυνατότητα συναλλαγών ανάμεσα σε επιχειρηματικούς ομίλους, διευκόλυνση της υλοποίησης των επενδυτικών σχεδιασμών κ.λπ. Το ερώτημα είναι γιατί ο λαός πρέπει να νιώθει ανακουφισμένος από μια τέτοια εξέλιξη;

Τόσο η κυβέρνηση της ΝΔ όσο και ο ΣΥΡΙΖΑ ουσιαστικά πουλάνε το παραμύθι ότι η ανάκαμψη της καπιταλιστικής οικονομίας θα σημάνει ανάκαμψη και στη ζωή των εργαζομένων. Τα πράγματα όμως είναι διαφορετικά, η καπιταλιστική ανάπτυξη, τα νέα πεδία καπιταλιστικής κερδοφορίας προϋποθέτουν όλο το αντεργατικό - αντιλαϊκό πλαίσιο που διαμορφώθηκε τα προηγούμενα χρόνια και που μαζί δημιούργησαν ΝΔ, ΣΥΡΙΖΑ και όλα τα κόμματα του κεφαλαίου.

Προϋποθέτουν νέους όρους έντασης της εκμετάλλευσης. Προϋποθέτουν νέα προνόμια για το κεφάλαιο και νέα βάρη στις πλάτες του λαού. Προϋποθέτουν μαζικά εργασιακές σχέσεις - λάστιχο, μισθούς καθηλωμένους. Δεν εξασφαλίζουν ουσιαστική αντιμετώπιση της ανεργίας, αλλά μοιράσματός της μέσα από διάφορα προγράμματα. Εξάλλου, ο νέος γύρος της καπιταλιστικής ανάπτυξης θα φέρει και τον νέο γύρο οικονομικής κρίσης αργά ή γρήγορα.

Γι' αυτό ο λαός δεν μπορεί να συμμερίζεται ούτε τους πανηγυρισμούς, ούτε τον ανταγωνισμό τους, με αφορμή το τέλος των «capital controls». Πολύ περισσότερο, δεν πρέπει να συμβιβαστεί με την «κανονικότητα» που του επιφυλάσσουν το κεφάλαιο, οι κυβερνήσεις και τα κόμματά του, η ΕΕ και οι άλλες ιμπεριαλιστικές ενώσεις.

Με την ενίσχυση της οργάνωσης και του αγώνα τους, με τη συμμαχία τους, σε σύγκρουση με τη στρατηγική του κεφαλαίου, τα εργατικά - λαϊκά στρώματα να παλέψουν για ανάκτηση όλων όσα έχασαν, να διεκδικήσουν με κριτήριο τις εργατικές - λαϊκές ανάγκες, για σύγχρονους μισθούς και όρους εργασίας.

Να περάσουν στην αντεπίθεση για την ανατροπή, για να «άρουν» το βασικό εμπόδιο για την ικανοποίηση των σύγχρονων αναγκών τους: Την καπιταλιστική εξουσία και οικονομία, που σε κρίση και ανάπτυξη θυσιάζει τις ανάγκες τους στο βωμό της καπιταλιστικής κερδοφορίας.