Ολες οι προβλέψεις κάνουν λόγο για ένα νέο ρεκόρ 28ετίας στον πληθωρισμό του Ιούνη που ανακοινώνεται σήμερα. «Πού θα πάει αυτή η κατάσταση;», αναρωτιέται και αγανακτεί η λαϊκή οικογένεια, που δεν τα βγάζει πέρα, την ώρα που διεθνείς οικονομικοί οργανισμοί του κεφαλαίου προειδοποιούν ότι ο υψηλός πληθωρισμός και η ακρίβεια θα συνεχιστούν και το 2023.

Η αγωνία τους βέβαια δεν είναι για τον λαό που υποφέρει, αλλά για τις επιπτώσεις στην οικονομία, μπροστά στο ισχυρό ενδεχόμενο μιας νέας κρίσης. Γι' αυτό παίρνουν μέτρα «αποπληθωρισμού», όπως η αύξηση των επιτοκίων, που ακριβαίνει όμως τον δανεισμό για κράτη, τράπεζες και επιχειρήσεις, ενώ αυξάνει και το κρατικό χρέος, το οποίο φορτώνεται ξανά στον λαό.

Τώρα, όμως, πιο καθαρά αποδεικνύεται: Η ακρίβεια στο ρεύμα είναι συνέπεια της στρατηγικής της «απελευθέρωσης», που με συνέπεια υπηρέτησαν όλες διαχρονικά οι κυβερνήσεις, κάνοντας την ηλεκτρική ενέργεια χρηματιστηριακό προϊόν.

Οι διαβεβαιώσεις ότι το «άνοιγμα» της αγοράς, η ιδιωτικοποίηση της ΔΕΗ, η διασυνδεσιμότητα των δικτύων και το χρηματιστήριο της Ενέργειας θα έφερναν φτηνότερο ηλεκτρισμό και πιο «ανταγωνιστικές» τιμές, κατέρρευσαν σαν χάρτινος πύργος. ΝΔ, ΣΥΡΙΖΑ και ΠΑΣΟΚ, που με διαδοχικούς νόμους συνυπογράφουν τη στρατηγική της ΕΕ, έχουν τεράστια ευθύνη για τα σημερινά αφόρητα τιμολόγια.

Η ακρίβεια στο ρεύμα είναι επίσης συνέπεια της «πράσινης μετάβασης». Για την αντικατάσταση των υδρογονανθράκων στην παραγωγή Ενέργειας, το εισαγόμενο και ακριβότερο φυσικό αέριο υιοθετήθηκε και στη χώρα μας ως «μεταβατικό καύσιμο» στη θέση του λιγνίτη, παράλληλα με την ανάπτυξη των ΑΠΕ.

ΝΔ, ΣΥΡΙΖΑ, ΠΑΣΟΚ προώθησαν την «απολιγνιτοποίηση» και έκαναν το φυσικό αέριο κυρίαρχο στο μείγμα της ηλεκτροπαραγωγής.

Τώρα χύνουν κροκοδείλια δάκρυα για την τιμή του, που θα ακριβύνει κι άλλο, όσο επεκτείνονται οι συνέπειες των «αντικυρώσεων» από την πλευρά της Ρωσίας και αυξάνονται οι εισαγωγές αμερικάνικου LNG, στο όνομα της απεξάρτησης από τους ρωσικούς υδρογονάνθρακες. Αυτά είναι τα ...«καλά» της ελληνικής εμπλοκής στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο, που στηρίζουν ΝΔ, ΣΥΡΙΖΑ και ΠΑΣΟΚ.

Ο πληθωρισμός είναι, τέλος, παράγωγο των τεράστιων ευρωπαϊκών και κρατικών πακέτων στήριξης στις «πράσινες» επενδύσεις, κυρίως κατά τη διάρκεια της προηγούμενης οικονομικής κρίσης.

Ταμείο Ανάπτυξης, επενδυτικοί και κλιματικοί νόμοι, «πακέτα» για τη διαχείριση της λεγόμενης «ενεργειακής κρίσης» συνθέτουν ένα κολοσσιαίο πρόγραμμα ενίσχυσης των ομίλων, που πληρώνει ο λαός μέσα κι από την αύξηση του πληθωρισμού.

Κι όλα αυτά με μισθούς «στον πάτο του βαρελιού», με την πλειοψηφία των κλαδικών συμβάσεων να μην ισχύουν εδώ και 10 χρόνια και τον κατώτερο μισθό να διαμορφώνεται στα όρια της ανέχειας με τον περίφημο νόμο Βρούτση - Αχτσιόγλου.

Καμιά ευθύνη δεν έχει επομένως ο λαός για την ακρίβεια, τον πληθωρισμό, τις τιμές στο ρεύμα. Του ζητάνε όμως να συμβιβαστεί με μια χειρότερη ζωή και με επιδόματα - ψίχουλα, που σε καμιά περίπτωση δεν καλύπτουν τις τεράστιες απώλειες στο λαϊκό εισόδημα από την αύξηση των τιμών.

Το ίδιο ισχύει και με τις προτάσεις του ΣΥΡΙΖΑ, που έχουν τα ίδια κριτήρια με αυτές της ΝΔ: Είναι «κοστολογημένες» στα όρια των «αντοχών της οικονομίας», «στοχευμένες» στην ανακύκλωση της φτώχειας και «προσηλωμένες» στη διασφάλιση της «κοινωνικής συνοχής», στην ενσωμάτωση δηλαδή της λαϊκής δυσαρέσκειας που μεγαλώνει.

Για να ανασάνει ο λαός από την ακρίβεια, απαιτούνται μέτρα όπως αυτά που διεκδικούν συνδικάτα και φορείς, με τη στήριξη του ΚΚΕ, όπως η κατάργηση του ΦΠΑ, του ειδικού φόρου στα καύσιμα, της ρήτρας αναπροσαρμογής, παράλληλα με αυξήσεις στους μισθούς και τις συντάξεις.

Αυτά τα μέτρα απορρίπτονται ως «μη ρεαλιστικά» από τη ΝΔ, τον ΣΥΡΙΖΑ και τα άλλα κόμματα, που θεωρούν «ρεαλιστικό» να δίνουν στο κεφάλαιο πάνω από 11 δισ. με τους επενδυτικούς νόμους και κοντά 8 δισ. στους ΝΑΤΟικούς εξοπλισμούς. Αυτές είναι οι περίφημες «αντοχές της οικονομίας»: Για τον λαό «δεν υπάρχει σάλιο», για το κεφάλαιο και τις ανάγκες του «φτάνει και περισσεύει»!

Τον 21ο αιώνα, που η τεχνολογία επιτρέπει την παραγωγή «καθαρής» και φτηνής Ενέργειας από διαφοροποιημένες πηγές, είναι απαράδεκτο να διαβιούν λαϊκά νοικοκυριά σε συνθήκες ενεργειακής φτώχειας. Είναι όμως και εξοργιστικό να μεγαλώνει το χάσμα ανάμεσα στο πώς ζει και στο πώς θα έπρεπε και θα μπορούσε να ζει ο λαός, για τα κέρδη των μονοπωλίων, που συνθλίβουν τις ανάγκες του.