Ούτε μια βδομάδα μετά την ψήφιση του νομοσχεδίου για τη 13ωρη δουλειά σε «παράλληλους εργοδότες», τις νέες μορφές ευελιξίας και τα άλλα μέτρα που τσακίζουν τους εργαζόμενους, επιβεβαιώνεται ότι το νομοσχέδιο ήταν μια ακόμα «παραγγελιά» της εργοδοσίας και καταρρέουν τα αισχρά παραμύθια, με τα οποία η κυβέρνηση υπερασπίστηκε το αντεργατικό τερατούργημα.

Αποκαλυπτικά είναι τα στοιχεία του ΕΦΚΑ για τους μισθούς που δόθηκαν στη δημοσιότητα μια μέρα μετά την ψήφιση του νομοσχεδίου. Σύμφωνα με αυτά, ένας στους τρεις εργαζόμενους αμείβεται με μικρότερο μισθό ακόμα και από τον κατώτατο, αφού τσακίζει κόκαλα η μερική απασχόληση, η οποία παραμένει σταθερά κοντά στο 30%!

Πώς να μην ψάχνει λοιπόν και δεύτερη δουλειά ένας εργαζόμενος για να βγάλει τις υποχρεώσεις και να ζήσει την οικογένειά του, όταν ο μέσος μισθός το 2022 ήταν κάτω από 850 ευρώ καθαρά τον μήνα! Οταν δηλαδή με το ζόρι φτάνει για 15 μέρες και δεν καλύπτει ούτε στοιχειώδεις ανάγκες; Πώς να μην ψάχνουν και δεύτερη δουλειά οι εργαζόμενοι, όταν οι μισοί απ' αυτούς έφταναν με το ζόρι τα 927 ευρώ μεικτά τον μήνα;

Σ' αυτούς λέει η κυβέρνηση ότι είναι πια ...«ελεύθεροι» να κάνουν και δεύτερη δουλειά με το γράμμα του νόμου, να εργάζονται 13 ώρες τη μέρα για να μπορούν να επιβιώνουν!

Ακόμα και σήμερα, οι όποιες αυξήσεις έχουν δοθεί στον κατώτατο μισθό, μετά βίας τον φέρνουν στα επίπεδα που βρισκόταν πριν από 12 χρόνια σε ονομαστικές τιμές, ενώ σε πραγματικές είναι πολύ μικρότερος, λόγω της τεράστιας ακρίβειας, της φορομπηξίας, της εμπορευματοποίησης της Υγείας, της Παιδείας κ.ο.κ.

Να ποιος αναγκάζει λοιπόν τους εργαζόμενους να κυνηγάνε τη δεύτερη δουλειά, την υπερωρία, το νυχτέρι, τα «έξτρα» με τις συμβάσεις «ελάχιστης προβλεψιμότητας» και «κατά παραγγελία». Το «δικαίωμα» στην εξαθλίωση και στο τσάκισμα των εργαζομένων νομοθέτησε η κυβέρνηση. Απογείωσε την ευελιξία και εμπλούτισε το αντεργατικό «μενού» που παρέλαβε από τους προκατόχους της.

Οσο για την εργοδοσία; Μυρίστηκε ...ψητό και τρέχει να εξαντλήσει κάθε νέο περιθώριο που της δίνει ο νόμος να ξεζουμίζει τους εργαζόμενους. Οπως στα Ναυπηγεία Ελευσίνας, όπου εργολάβος προσέλαβε προσωπικό σε δύο διαφορετικές εταιρείες του, ώστε να δουλεύουν 13 ώρες τη μέρα χωρίς υπερωρίες, αξιοποιώντας τον παραπάνω νόμο.

Σε άλλο μεγάλο εργοστάσιο, αποθρασυμένη η εργοδοσία άρχισε να απολύει εργαζόμενους όταν αυτοί αρνήθηκαν να δουλέψουν 12ωρα, ενώ σε μεγάλη εταιρεία στις τηλεπικοινωνίες εργαζόμενη απολύθηκε επειδή ζητούσε ...αναρρωτική άδεια.

Απέναντι λοιπόν σε αυτή την πολιτική, που εν έτει 2023 βαφτίζει «δυνατότητα» και «ευκαιρία» τη δουλειά ήλιο με ήλιο, οι εργαζόμενοι και τα σωματεία τους δεν έχουν άλλο δρόμο από το να προτάξουν τις διεκδικήσεις τους, που ξεδίπλωσαν και στη μεγάλη απεργιακή κινητοποίηση.

Με παρακαταθήκη την απεργιακή μάχη, να δυναμώσει ο αγώνας σε κάθε χώρο δουλειάς και κλάδο για σταθερό ημερήσιο χρόνο εργασίας, 7ωρο - 5ήμερο - 35ωρο, για σύγχρονα δικαιώματα και την υπογραφή ΣΣΕ με ουσιαστικές αυξήσεις, βάζοντας εμπόδια στην εφαρμογή του εκτρωματικού νόμου, όπως έγινε σε μια σειρά χώρους δουλειάς και μετά την ψήφιση του νόμου Χατζηδάκη.

Αυτός ο αγώνας, που δίνεται ήδη μέσα από τα σωματεία, θα κλιμακωθεί το επόμενο διάστημα απέναντι στην εργοδοσία και τα στηρίγματά της, το κράτος, την κυβέρνηση και τα άλλα κόμματα. Οι εργαζόμενοι και ο λαός θα γίνονται πιο δυνατοί, όσο περισσότερο αποδυναμώνονται οι δυνάμεις που στηρίζουν αυτή τη βάρβαρη πολιτική. Οσο δυναμώνει η συμπόρευση με το ΚΚΕ, στοχεύοντας τον πραγματικό αντίπαλο, το κεφάλαιο και τα κέρδη του, βάζοντας στο επίκεντρο τις σύγχρονες ανάγκες της εργατικής τάξης και του λαού.