Δουλειά μέχρι και 13 ώρες τη μέρα - 6 μέρες τη βδομάδα: Αυτό το «πακέτο» φέρνουν προς εφαρμογή η κυβέρνηση και η εργοδοσία, αφού από χτες 1η Ιούλη, μέσα στο κατακαλόκαιρο, μπορούν και τυπικά σε μια σειρά μεγάλους χώρους δουλειάς να εφαρμόζονται οι σχετικοί νόμοι και οι ευρωπαϊκές Οδηγίες που ξεχειλώνουν ακόμα περισσότερο τον εργάσιμο χρόνο. Να εφαρμόζονται δηλαδή τα αρρωστημένα σχέδια σύμφωνα με τα οποία δεν υπάρχει κανένα σταθερό ωράριο, το «8ωρο» είναι μόνο ενδεικτικό και το μόνο που «κατοχυρώνεται» από την ΕΕ είναι μια 11ωρη ανάπαυλα ανάμεσα σε δύο μεροκάματα.

Από χτες λοιπόν και με τις σύγχρονες εξελίξεις της τεχνολογίας και της παραγωγής να δίνουν στο «πιάτο» τη δυνατότητα ο εργαζόμενος να εργάζεται λιγότερο και να αμείβεται περισσότερο, η εργατική τάξη καλείται να επιστρέψει δεκαετίες πίσω, αφού η εργοδοσία μπορεί να επιβάλλει 6ήμερη δουλειά σε επιχειρήσεις συνεχούς λειτουργίας και άλλες που λειτουργούν με το σύστημα των βαρδιών.

Μέτρο που έρχεται να προστεθεί στην κατάπτυστη εγκύκλιο του υπουργείου Εργασίας για την «ψηφιακή κάρτα εργασίας», η οποία δίνει στην εργοδοσία μια σειρά ακόμα επιλογές για να επεκτείνει τον απλήρωτο χρόνο εργασίας, με το 2ωρο της «ευέλικτης προσέλευσης», με τη μία ώρα «χρόνου προετοιμασίας», με τα απλήρωτα διαλείμματα κ.ο.κ.

Αυτό λοιπόν που αποδεικνύεται από τη λύσσα της εργοδοσίας να κερδίσει ακόμα και από το απλήρωτο ...τέταρτο του διαλείμματος είναι ότι ο χρόνος εργασίας είναι πραγματικό «χρυσάφι» για τα κέρδη της, γι' αυτό και βρίσκεται στο επίκεντρο της ολομέτωπης επίθεσης εδώ και δεκαετίες: Από την «ευέλικτη» δουλειά μέχρι τις ευρωπαϊκές εκθέσεις για τον «ενεργό και ανενεργό χρόνο» και από τη «διευθέτηση» μέχρι τη δουλειά τις Κυριακές και αργίες.

Πρόκειται για νόμους που έχουν ψηφίσει και εφαρμόσει διαδοχικά όλες οι κυβερνήσεις με αποκορύφωμα τα πρόσφατα αντεργατικά εκτρώματα της ΝΔ το 2021 και το 2023, όπου εκτός των παραπάνω προβλέπονται και η δουλειά σε «πολλαπλούς εργοδότες», οι συμβάσεις «μηδενικών ωρών» κ.λπ.

Ειδικά δε η «ψηφιακή κάρτα» αποτελεί έργο του Ταμείου Ανάκαμψης, δηλαδή ένα ακόμα αντεργατικό προαπαιτούμενο του «υπερμνημονίου» που ψήφισαν μαζί με τη ΝΔ ο ΣΥΡΙΖΑ, το ΠΑΣΟΚ και τα άλλα αστικά κόμματα. Είναι τα ίδια κόμματα που την ίδια στιγμή λιβανίζουν την ΕΕ και την υποτιθέμενη «τετραήμερη βδομάδα εργασίας», αποκρύπτοντας ότι αυτή είναι μια ακόμα εφαρμογή της περιβόητης «διευθέτησης» που ψήφισε η ΝΔ, με απλήρωτες υπερωρίες για να βγαίνει η δουλειά σε λιγότερες μέρες.

Επομένως και η νέα αυτή επίθεση είναι «αιτία πολέμου» για τους εργαζόμενους. Σε μια περίοδο που τα στοιχεία της Επιθεώρησης Εργασίας δείχνουν ότι ένας εργάτης σκοτώνεται κάθε τρεις μέρες στο μεροκάματο, η δουλειά μέχρι εξόντωσης, η εντατικοποίηση και τα ατέλειωτα ωράρια, μαζί με τη δουλειά μέχρι τα 65 και 67 έτη, είναι βέβαιο ότι θα οδηγήσουν σε ακόμα περισσότερα «ατυχήματα», αποδεικνύοντας στην πράξη το σύνθημα «τα κέρδη τους ή οι ζωές μας».

Μιλάμε δηλαδή για ένα ακόμα προμελετημένο έγκλημα σε βάρος της εργατικής τάξης, φέρνοντας στην επιφάνεια τη βαρβαρότητα με την οποία έχει να αναμετρηθεί το κίνημά της: Με έναν σύγχρονο εργασιακό μεσαίωνα.

Γι' αυτό και η απάντηση δεν μπορεί παρά να είναι στα «χνάρια» των εργαζομένων, που σε μια σειρά χώρους δουλειάς κουρελιάζουν τέτοιες επιδιώξεις, τους ίδιους τους νόμους της εργοδοσίας. Πιο πρόσφατο παράδειγμα είναι οι μεταλλωρύχοι της Χαλκιδικής, όπου σήμανε ξεσηκωμός μόλις η εργοδοσία τούς ζήτησε να δουλέψουν 12ωρα στις στοές και με τις απανωτές απεργιακές και άλλες κινητοποιήσεις έβαλαν «φρένο».

Τώρα είναι πιο ώριμο από ποτέ να βρεθεί στο επίκεντρο η ανάγκη των εργαζομένων για μειωμένο σταθερό ημερήσιο εργάσιμο χρόνο, για 7ωρο - 5ήμερο - 35ωρο, νομοθετική κατοχύρωση της κυριακάτικης αργίας, κόντρα στην ευελιξία που φέρνει σακατεμένους και ζωές - ρημαδιό. Να σημαδευτεί το μεγάλο «εμπόδιο» για μια τέτοια ζωτική για τους εργαζόμενους ανάγκη, που δεν είναι άλλο από την ανταγωνιστικότητα και την «αγορά εργασίας», από τον ίδιο τον καπιταλισμό και την κερδοφορία του κεφαλαίου.