Ως «ολική ανατροπή» σχολιάζεται το εκλογικό αποτέλεσμα στη Γαλλία, με την πρωτιά του «αντι-Λεπέν» συνασπισμού να παρουσιάζεται σαν μια ιστορική νίκη του γαλλικού λαού, μέχρι και σαν παράδειγμα για όλη την Ευρώπη. Ο λόγος; Επειδή αποφεύχθηκε η επικράτηση της «ακροδεξιάς», που σε διαφορετική περίπτωση όπως γράφεται θα έβαζε σε «περιπέτειες» τη Γαλλία και την Ευρώπη.

Είχε προλάβει βέβαια το ίδιο το γαλλικό κεφάλαιο να ξεκαθαρίσει ότι καμιά «περιπέτεια» και απειλή δεν βλέπει μπροστά του, είτε με την Λεπέν είτε με όσους συνασπίστηκαν εναντίον της, όπως και ότι και οι τρεις βασικές δυνάμεις που διεκδικούσαν την ψήφο των Γάλλων αποτελούσαν εξίσου συστημικές εναλλακτικές. Ενώ η ίδια η Λεπέν είχε φροντίσει να ξεκαθαρίσει ότι σκόπευε να συνεχίσει στον δρόμο του προκατόχου της, τόσο σε ό,τι αφορά την αντιλαϊκή επίθεση στους Γάλλους εργαζόμενους όσο και στην «κόκκινη γραμμή», όπως χαρακτήριζε τις δεσμεύσεις της χώρας στο ΝΑΤΟ και την πιο βαθιά εμπλοκή στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο στο έδαφος της Ουκρανίας.

Αν κάτι επιβεβαιώθηκε για άλλη μια φορά λοιπόν από το εκλογικό αποτέλεσμα στη Γαλλία, είναι καταρχήν η χιλιοπαιγμένη αξιοποίηση βαθιά αντιδραστικών και συστημικών δυνάμεων όπως του κόμματος της Λεπέν ως «μπαμπούλα» που τάχα απειλεί την αστική δημοκρατία και έτσι λειτουργεί ως «πλυντήριο» των επίσης αντιδραστικών και αντιλαϊκών αστικών δυνάμεων που κυβέρνησαν και κυβερνούν τη χώρα.

Πρώτη επιβεβαίωση για το παραπάνω είναι το γεγονός ότι η συστηματική καλλιέργεια της λογικής του «μικρότερου κακού» έφερε ως «πρώτο φρούτο» την πολιτική διάσωση του κατά τ' άλλα «τελειωμένου» Μακρόν. Ο ίδιος τελικά «τερμάτισε» δεύτερος, απέφυγε τη συντριβή και διαπραγματεύεται εκ νέου την «επόμενη μέρα» στην κυβέρνηση με όσους παρίσταναν την «αντιπολίτευση» στη διακυβέρνησή του. Αν δεν υπήρχε λοιπόν ο ...μπαμπούλας της ακροδεξιάς, μάλλον θα έπρεπε να τον εφεύρει ο Μακρόν, ώστε να εμφανίσει ως «δικαιωμένες» τις βαθιά αντεργατικές και αντιδραστικές μεταρρυθμίσεις του, τη διάλυση της όποιας Κοινωνικής Ασφάλισης, τις ιδιωτικοποιήσεις, την άγρια καταστολή των μεγάλων λαϊκών κινητοποιήσεων κ.ο.κ.

Δεύτερη επιβεβαίωση είναι η μεγάλη «πάσα» που πήρε η σοσιαλδημοκρατία στη Γαλλία για να κάνει την «επαναφορά» της και να βγει μάλιστα πρώτη δύναμη. Αυτές οι δυνάμεις που παρουσιάζονται ως «αριστερές», είναι οι ίδιες δυνάμεις που στη Γαλλία, εδώ και δεκαετίες, έχουν κυβερνήσει, είτε έχουν στηρίξει αντιλαϊκές κυβερνήσεις και πολιτικές, προσφέροντας ανεκτίμητες υπηρεσίες στο βάρβαρο και σάπιο καπιταλιστικό σύστημα.

Η σοσιαλδημοκρατία έχει αποδείξει ιστορικά τις ικανότητές της στην εξουδετέρωση του όποιου ριζοσπαστισμού και στην ενσωμάτωση στην κυρίαρχη πολιτική. Με τέτοιους όρους σκέφτεται η άρχουσα τάξη σε κάθε χώρα, όπως και στη Γαλλία, ειδικά μετά από μια μακρά περίοδο που βγήκε στην επιφάνεια η οξυμένη λαϊκή δυσαρέσκεια, και μάλιστα με πολύ μεγάλες κινητοποιήσεις ενάντια στην κυβερνητική πολιτική.

Για τους ίδιους λόγους, το αποτέλεσμα της κάλπης στη Γαλλία αξιοποιείται ως «παράδειγμα» και στην Ελλάδα, σε μια φάση που είναι σε πλήρη εξέλιξη οι διεργασίες για την αναμόρφωση της σοσιαλδημοκρατίας, δηλαδή των δυνάμεων που έχουν ψηφίσει και εφαρμόσει όλα τα μνημόνια, που έχουν βάλει τη σφραγίδα τους στο τσάκισμα κατακτήσεων και δικαιωμάτων αλλά και στη βαθιά εμπλοκή στους ιμπεριαλιστικούς πολέμους και τους σχεδιασμούς των ΗΠΑ - ΝΑΤΟ - ΕΕ.

Αυτό που «πέτυχε» τελικά στη Γαλλία είναι το σχέδιο αναδιάταξης όλων των αστικών δυνάμεων - εφεδρειών και μη - για να εκτονωθεί η λαϊκή δυσαρέσκεια σε «νέα» ψευτοδιλήμματα, να κερδίσουν χρόνο οι μεγάλοι επιχειρηματικοί όμιλοι σε συνθήκες πολεμικής προετοιμασίας και μαύρων σύννεφων στη γαλλική οικονομία. Γι' αυτό και είναι βέβαιο ότι θα τροφοδοτηθεί ένας νέος κύκλος συντηρητικοποίησης, κάτι που επιβεβαιώνεται και από την πείρα των προηγούμενων εκλογικών αναμετρήσεων, όπου παρά τα κάθε φορά «μέτωπα ανάσχεσης», η ακροδεξιά τρεφόταν από το ίδιο το σύστημα, με την «ατζέντα» της να γίνεται κυβερνητική πολιτική (π.χ. για το Μεταναστευτικό από τον Μακρόν), και σε κάθε εκλογική αναμέτρηση να δυναμώνει περισσότερο.

Από τα παραπάνω λοιπόν προκύπτει και η τρίτη επιβεβαίωση για τους εργαζόμενους και το κίνημά τους: Η πραγματική ελπίδα, όπως και το πιο αδιαπέραστο τείχος σε αντιδραστικά μορφώματα, βρίσκεται στην ανασύνταξη του εργατικού κινήματος, στην ενίσχυση του ρεύματος αμφισβήτησης της κυρίαρχης πολιτικής. Μόνο έτσι μπορεί να ανοίξει ο δρόμος για την πραγματική ανατροπή σε κάθε χώρα, αλλά και συνολικά στην Ευρώπη, κόντρα στις προσπάθειες να εκτονώνεται η λαϊκή δυσαρέσκεια σε κυβερνητικές εναλλαγές - ανάσες για το καπιταλιστικό σύστημα.