«Σήμερα απεργώ»... Αυτή η φράση ακουγόταν την περασμένη Παρασκευή από εκατοντάδες χιλιάδες στόματα στην πλατεία Συντάγματος και τους γύρω δρόμους, αλλά και στις απεργιακές συγκεντρώσεις όλης της χώρας.

Η μεγάλη απεργία στα δυο χρόνια από το έγκλημα των Τεμπών, αποτελεί ελπιδοφόρο στοιχείο, με τους εργαζόμενους να ανταποκρίνονται μαζικά στο αγωνιστικό κάλεσμα των συνδικάτων και στο προσκλητήριο των συγγενών των θυμάτων.

Το «σήμερα απεργώ» αποτυπώθηκε στην πράξη στους χώρους δουλειάς, με ποσοστά συμμετοχής που προκάλεσαν πραγματικό «μπλακάουτ» σε κάθε κλάδο. Τα στοιχεία που καταγράφει το σημερινό ρεπορτάζ του «Ριζοσπάστη» είναι αποκαλυπτικά.

Και όπως τελικά αποδείχθηκε, η απεργία αποτέλεσε αποφασιστικό παράγοντα για να στεφθούν με επιτυχία τα συλλαλητήρια σε όλη τη χώρα. Με μαζικότητα, ζωντάνια, μαχητικότητα.

Προσέδωσε ταυτόχρονα στη μαύρη επέτειο χαρακτηριστικά διεκδίκησης, σύγκρουσης με τους πραγματικούς ενόχους, την πολιτική του κέρδους που γεμίζει τη ζωή των εργαζομένων με «κοιλάδες των Τεμπών».

Γι' αυτό από την πρώτη μέρα επιστρατεύτηκαν οι πάντες για να αποτρέψουν τη μαζική συμμετοχή των εργαζομένων: Πρώτα και κύρια, αξιοποιήθηκαν οι αντεργατικοί νόμοι που δίνουν στην εργοδοσία τα όπλα για να καταστέλλει την απεργιακή κινητοποίηση, να εμποδίζει τη συνδικαλιστική δράση.

Εκβιασμοί και απολύσεις εργαζομένων και συνδικαλιστών ήταν στην «ημερήσια διάταξη» όλες τις προηγούμενες βδομάδες, όμως έπεσαν στο κενό.

Επιστρατεύτηκαν βεβαίως και οι γνωστοί εργατοπατέρες των ΝΔ - ΠΑΣΟΚ - ΣΥΡΙΖΑ στην ηγεσία της ΓΣΕΕ, που σαν γνήσιοι υπονομευτές πολέμησαν λυσσαλέα την απεργία. Πρώτα την καταψήφισαν και στη συνέχεια αναγκάστηκαν να την αποδεχθούν de facto, όταν είδαν ότι το απεργιακό κύμα δεν σταματά με τίποτα.

Ακόμα και τότε επιχείρησαν να εκφυλίσουν το περιεχόμενό της, να μη συνδεθεί με τις διεκδικήσεις του λαού για ασφαλείς μεταφορές, για μέτρα ασφάλειας στους χώρους δουλειάς, για να μη ζουν σε κάθε βήμα τους το «πάμε κι όπου βγει».

Επιδίωξαν να βγάλουν «άβρεχτη» την εργοδοσία, να προστατευτεί το καπιταλιστικό κέρδος από την οργή και την αγανάκτηση των εργαζομένων.

Τέλος, τη μάχη της απεργοσπασίας έδωσαν σαν «πρώτα βιολιά» και τα κυρίαρχα Μέσα προπαγάνδας, που είτε απέκρυπταν συστηματικά ότι στις 28 Φλεβάρη γίνεται απεργία, είτε τη συκοφαντούσαν, την παρουσίαζαν σαν «παραφωνία» ή και «γραφικότητα».

Ολα αυτά τα παραμέρισαν οι ίδιοι οι εργαζόμενοι με τις μαζικές Γενικές Συνελεύσεις, τις συσκέψεις στους χώρους δουλειάς και στις μεγάλες πόλεις, με την αυξημένη συσπείρωση στα σωματεία που καταγράφηκε αυτές τις μέρες.

Με το «λουκέτο» που επέβαλαν σε μεγάλους ομίλους και της απόφασης να κατέβουν στους δρόμους για όλα όσα σμπαραλιάζουν τις ζωές τους: Τους χώρους δουλειάς - παγίδες θανάτου, τους μισθούς πείνας, τη μισοδουλειά - μισοζωή, την ακρίβεια, τις δομές - ρημαδιό σε Υγεία και Παιδεία κ.ο.κ.

Η ιστορική αυτή απεργιακή συμμετοχή αφήνει πολύτιμη παρακαταθήκη. Αφήνει δεκάδες χιλιάδες εργαζόμενους «ένα μπόι» πιο ψηλούς, αφού πολλοί ήταν εκείνοι που έκαναν για πρώτη φορά το βήμα. Αφήνει σωματεία πιο ισχυρά στους χώρους δουλειάς και ταυτόχρονα ανεβάζει τον πήχη των απαιτήσεων για την οργάνωση της πάλης την «επόμενη μέρα».

Σήμερα, η σκυτάλη περνά στα νέα μεγάλα συλλαλητήρια που οργανώνουν τα συνδικάτα σε όλη τη χώρα ως έναν ακόμα σταθμό κλιμάκωσης αυτού του μεγάλου αγώνα. Αυτός είναι ο δρόμος για να μεγαλώσει το ρεύμα αμφισβήτησης, να μετατραπεί η δυσπιστία σε οργανωμένη συλλογική διεκδίκηση, σε σύγκρουση με προοπτική την ανατροπή του σάπιου συστήματος, του κράτους και των θεσμών που το υπηρετούν και το θωρακίζουν.