Δεκαπέντε χρόνια συμπληρώνονται σήμερα από τη μέρα που ο Γ. Παπανδρέου, πρωθυπουργός της τότε κυβέρνησης ΠΑΣΟΚ, ανακοίνωνε από το Καστελόριζο την ενεργοποίηση του «μηχανισμού στήριξης» ΕΕ και ΔΝΤ, με τον οποίο φορτώθηκαν τα βάρη της βαθιάς οικονομικής κρίσης στα εργατικά - λαϊκά στρώματα.

Ετσι ξεκινούσε η «δύσκολη πορεία» και η «νέα Οδύσσεια», όπως έλεγε τότε η κυβέρνηση, με τη μέρα αυτή να γίνεται η τυπική έναρξη των αιματηρών μνημονιακών μέτρων για τον λαό, προκειμένου να ανακτηθεί η κερδοφορία των επιχειρηματικών ομίλων, να θωρακιστεί η ανταγωνιστικότητα του κεφαλαίου.

Από τότε οι εργαζόμενοι δοκίμασαν στο πετσί τους κάθε «εθνικό στόχο» στο πλαίσιο του λεγόμενου «σύγχρονου πατριωτισμού»... Ολα όσα στην πράξη μεταφράστηκαν σε δραματικές περικοπές μισθών και συντάξεων, σε ανατροπές στα Εργασιακά με ξήλωμα των Συλλογικών Συμβάσεων και της όποιας «κοινωνικής ασφάλισης», με επίθεση στη συνδικαλιστική δράση.

Με φορολεηλασία, ιδιωτικοποιήσεις και πετσόκομμα προϋπολογισμών για Υγεία και Παιδεία, υποστελέχωση κρίσιμων τομέων, λουκέτα σε νοσοκομεία, διάλυση υποδομών προστασίας του λαού, μαζικό ξεσπίτωμα για τη θωράκιση των τραπεζών κ.ο.κ.

Με τα τρία μνημόνια που έφεραν τρεις διαφορετικές κυβερνήσεις, πρώτα του ΠΑΣΟΚ, στη συνέχεια της συγκυβέρνησης ΠΑΣΟΚ - ΝΔ - ακροδεξιού ΛΑ.Ο.Σ. και τέλος της συγκυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ - ακροδεξιών ΑΝΕΛ, σε χιλιάδες νόμους κωδικοποιήθηκε το πώς η ζωή του λαού μετριέται ως «κόστος» για τα κέρδη του κεφαλαίου.

Κάνοντας «ταμείο», οι επιχειρηματικοί όμιλοι βλέπουν ότι στα 15 αυτά χρόνια όλες οι παραπάνω κυβερνήσεις και η ΕΕ τους έδωσαν τεράστια όπλα για την ένταση της εκμετάλλευσης, για το ξεζούμισμα του λαϊκού εισοδήματος, για νέα πεδία επενδύσεων.

Φτάνοντας στο σήμερα και στους «απολογισμούς» που κάνουν το ίδιο το κεφάλαιο και οι πολιτικοί του εκπρόσωποι, γίνεται φανερό ότι δεν μιλάμε για μια περίοδο που ανήκει στο «παρελθόν», ή για μια «έκτακτη συνθήκη» που τελείωσε.

Αντίθετα, επιβεβαιώνεται ότι η κανονικότητα της εκμετάλλευσης επιβάλλει τέτοια μέτρα - σφαγείο για τα εργατικά - λαϊκά δικαιώματα, ότι αυτά είναι μόνιμος βραχνάς για τον λαό και τα παιδιά του. Αυτό έδειξαν και τα νέα θηριώδη πλεονάσματα, τα οποία διαφημίζει από χτες η κυβέρνηση, παρουσιάζοντας μάλιστα ως ...γαλαντομία τα ξεροκόμματα που επιστρέφει σε ελάχιστους.

Την υπεράσπιση αυτής της «κανονικότητας» υπηρετεί και η συζήτηση περί «συναινέσεων», ως ένα από τα πιο «πολύτιμα διδάγματα» της 15ετίας που πέρασε από εκείνη την 23η Απρίλη του 2010.

Το γεγονός άλλωστε ότι τα μνημονιακά μέτρα ψηφίστηκαν και εφαρμόστηκαν από όλα τα αστικά κόμματα, είτε από τη θέση της κυβέρνησης, είτε από τη θέση της συστημικής αντιπολίτευσης, δείχνει ακριβώς ότι πρόκειται για στρατηγικές επιλογές του κεφαλαίου που δεν επιδέχονται «παραφωνίες» από τους πολιτικούς του εκπροσώπους.

Το ίδιο «ταμείο» δείχνει ότι το 2010 η ενεργοποίηση του συγκεκριμένου μηχανισμού αποτέλεσε την «απάντηση της ΕΕ στις αγορές» και παρουσιαζόταν ως «τομή» για την ισχυροποίηση της λυκοσυμμαχίας και για την εμβάθυνση της ενοποίησής της.

Σήμερα, 15 χρόνια μετά, ο λαοί καλούνται να πληρώσουν ξανά για τη νέα «ενιαία ευρωπαϊκή απάντηση στις σύγχρονες προκλήσεις»: Υστερα από το υπερμνημόνιο του Ταμείου Ανάκαμψης, βάζουν πάλι το χέρι στην τσέπη για τους πολεμικούς εξοπλισμούς και την «ευρωπαϊκή στρατηγική αυτονομία», για τη στήριξη της «πολεμικής οικονομίας».

Τι αποδεικνύεται; Οτι κάθε επόμενο «στοίχημα» για την ισχυροποίηση του κεφαλαίου και της ΕΕ, εκτός από το ότι κουβαλάει τα σπασμένα του προηγούμενου, «κερδίζεται» με την ακόμα πιο άγρια επίθεση απέναντι στους λαούς.

Ετσι, σήμερα ο ελληνικός και οι άλλοι λαοί φτάνουν να ματώνουν για την ισχυροποίηση των επιχειρηματικών ομίλων στο φόντο της γενικευμένης πολεμικής προπαρασκευής και της τεράστιας αβεβαιότητας λόγω των σφοδρών ανταγωνισμών με τα άλλα ιμπεριαλιστικά κέντρα.

Οι εργαζόμενοι μπορούν να κάνουν το δικό τους «ταμείο» από αυτήν τη 15ετία - σφαγείο. Και το «ταμείο» δείχνει ότι όλα αυτά τα χρόνια δοκιμάστηκαν τα πάντα, οι συνταγές κάθε είδους: Δοκιμάστηκαν και τα σκληρά δημοσιονομικά μέτρα και τα «επεκτατικά» με «χαλάρωση» και χρηματοδοτήσεις προς το κεφάλαιο μέσα π.χ. από το Ταμείο Ανάκαμψης.

Δοκιμάστηκαν και μονοκομματικές κυβερνήσεις στο όνομα της «σταθερότητας» και κυβερνήσεις συνεργασίας στο όνομα της «συναίνεσης». Και «φιλελεύθερες» και «προοδευτικές» για την αξιοποίηση των διαφόρων «μειγμάτων», μαζί και των «τεχνοκρατών» για «ρεαλιστικές λύσεις» στο ίδιο πάντα πλαίσιο.

Δοκιμάστηκαν, διαψεύστηκαν παταγωδώς και πληρώθηκαν πανάκριβα οι ψεύτικες ελπίδες που έσπειρε η αμαρτωλή σοσιαλδημοκρατία. Αποδείχθηκε στην πράξη ότι αυτό το σφαγείο της ΕΕ και της εξουσίας των επιχειρηματικών ομίλων δεν μετατρέπεται σε απάνεμο λιμάνι για τους λαούς, ότι γίνεται μόνο χειρότερο, ακόμα πιο βάρβαρο και αντιδραστικό.

Το «ταμείο» προσφέρει πολύτιμα διδάγματα ειδικά σήμερα, που μια νέα κρίση είναι προ των πυλών της ΕΕ, ενώ οι ανταγωνισμοί γίνονται ακόμα πιο σκληροί και πλέον μιλούν ανοιχτά τα κανόνια του πολέμου.

Δείχνει ότι για να μη μετράει ο λαός άλλες χαμένες 15ετίες, είναι μονόδρομος η οργάνωση της πάλης, η διεκδίκηση με κριτήριο τις σύγχρονες ανάγκες του, απέναντι σε ένα σύστημα που τις θεωρεί «κόστος». Οτι η διέξοδος βρίσκεται στη σύγκρουση με τη βάρβαρη πολιτική του κέρδους των επιχειρηματικών ομίλων, με την ΕΕ και τις κυβερνήσεις της. Στην ανατροπή της πολιτικής που ορθώνει εμπόδια για μια ζωή χωρίς εκμετάλλευση, κρίσεις και πολέμους.