Στο στόχαστρο των κάθε λογής «φακελοποιών» έχει μπει η ιδιωτική ζωή των πολιτών της χώρας, αλλά και η όποια πολιτική και κοινωνική δραστηριότητά τους, βάζοντας σε άμεσο και σοβαρότατο κίνδυνο τις στοιχειώδεις, συλλογικές και προσωπικές ελευθερίες και δικαιώματα. Εκατοντάδες χιλιάδες -μπορεί και πάνω από ένα εκατομμύριο - δημόσιες υπηρεσίες και ιδιωτικές επιχειρήσεις, εκμεταλλευόμενες τις δυνατότητες που προσφέρουν οι νέες τεχνολογίες, συγκεντρώνουν και εμπλουτίζουν συνεχώς τα ηλεκτρονικά τους αρχεία, με στοιχεία που αφορούν την προσωπική και επαγγελματική ζωή ή την κοινωνική δραστηριότητα εκατομμύρια Ελλήνων πολιτών. Για τις πρώτες, το σύνηθες πρόσχημα είναι η αντιμετώπιση της εγκληματικότητας και της τρομοκρατίας, στα πλαίσια της διαβόητης Συνθήκης Σένγκεν, ενώ στο χώρο των δεύτερων, η επικρατούσα ασυδοσία φανερώνει και τις σοβαρότατες διαστάσεις του προβλήματος.

Αδιαμφισβήτητες αποδείξεις, για τα παραπάνω, αποτελούν τόσο η λίγο πολύ γνωστή σε όλους σύγχρονη πραγματικότητα της διατήρησης αρχείων, με προσωπικά και πολλές φορές ευαίσθητα στοιχεία, από κάθε λογής υπηρεσίες και επιχειρήσεις, όπως και η μέχρι σήμερα λειτουργία του σχετικού νόμου, αλλά και της «ανεξάρτητης» Αρχής Προστασίας Δεδομένων Προσωπικού Χαρακτήρα, την οποία αυτός προέβλεπε, δίνοντάς της την ευθύνη της εφαρμογής του. Τρία περίπου χρόνια, μετά την ψήφιση του σχετικού νόμου από την πλειοψηφία της Βουλής, η πραγματικότητα έρχεται να δικαιώσει την κατηγορηματική αντίθεση του ΚΚΕ και τους φόβους, που είχαν εκφράσει τότε οι κομμουνιστές βουλευτές. Ουσιαστικά, τόσο ο σχετικός νόμος, όσο και η Αρχή Δεδομένων - ανεξάρτητα από τις προθέσεις κάποιων μελών της - αποτελούν το προκάλυμμα μιας τεράστιας και πολύμορφης επιχείρησης ηλεκτρονικού «φακελώματος», ενώ ο κάθε πολίτης παραδίνεται ανυπεράσπιστος στον όποιον διαθέτει την τεράστια δύναμη και εξουσία των ανάλογων πληροφοριών.

Σελίδες 5 - 7