Κάτω από άλλες συνθήκες, η παρουσία «ανταρτών» στα ψηφοδέλτια των τοπικών εκλογών θα συνοδευόταν από διαμαρτυρίες των κομμάτων τους και πολεμική. Αντίθετα, σήμερα βασιλεύει ο λεγόμενος «πολιτικός πολιτισμός». Στη ΝΔ ο Σαμαράς ευλογεί εξίσου καθέναν από το κόμμα του που βάζει υποψηφιότητα, στο ΠΑΣΟΚ ο Βενιζέλος αποδέχεται το αίτημα στελεχών του να μην τους ανακηρύξει το ΠΑΣΟΚ για να μη χρεωθούν τις πολιτικές του ευθύνες, στον ΣΥΡΙΖΑ ο Τσίπρας ψάχνει για «αμφίπλευρες διευρύνσεις»...

Από τις αναλύσεις στον αστικό Τύπο, όμως, προκύπτει το «μ' έναν σμπάρο δυο τρυγόνια». Η αστική τάξη ευλογεί τις διαφοροποιήσεις, βλέποντας ότι αυτές συμβάλλουν στο γενικότερο στόχο της αναμόρφωσης του πολιτικού συστήματος, έτσι που μέσα από ένα ανακάτεμα προσώπων, η εξουσία της όχι μόνο να μη θιχτεί, αλλά να βγει και αναβαπτισμένη από την κολυμπήθρα της λαϊκής ψήφου. Από τους πέντε δημάρχους των μεγάλων πόλεων που δηλώνουν «ακομμάτιστοι», ως τα «νέα πρόσωπα» και τους «αδοκίμαστους» των κομμάτων που έχουν εφαρμόσει μια δοκιμασμένη στην πλάτη του λαού πολιτική, όλοι τους επιχειρούν ένα μαζικό εγκλωβισμό των λαϊκών στρωμάτων σε μια πολιτική που από την κορυφή της ΕΕ ως τον τελευταίο δήμο εφαρμόζεται ενιαία, με βασικό υπόβαθρο την εξυπηρέτηση των αναγκών του μεγάλου κεφαλαίου.

Στην ειδησεογραφία, ανοιχτά επισημαίνεται ότι «οι δεξαμενές των ανταρτών μπορεί να αποδειχθούν κρίσιμες στις μάχες του δεύτερου γύρου», όπου θα χρειαστεί συγκέντρωση δυνάμεων. Κι έχει βάση η προσδοκία. «Επίσημοι υποψήφιοι» και «αντάρτες» έχουν ένα στοιχείο που τους ενώνει: Την Ευρωπαϊκή Ενωση που προσκυνάνε, την υπεράσπιση του καπιταλιστικού δρόμου ανάπτυξης και μέσω της διαχείρισης που ασκούν οι δήμοι και οι περιφέρειες! Κι αυτό ακριβώς πρέπει να είναι ένα από τα βασικά κριτήρια ψήφου για ενιαία αντιμετώπισή τους μπροστά στις τοπικές εκλογές και ευρωεκλογές. Οπως κριτήριο ψήφου είναι π.χ. η προώθηση από τους «πετυχημένους πέντε δημάρχους» του προγράμματος Teachers for Europe, με το οποίο οι δήμοι «βοηθάνε» τους δασκάλους να γίνουν προπαγανδιστές των βάρβαρων καπιταλιστικών αξιών και ιδανικών της Ευρωπαϊκής Ενωσης στους μαθητές τους. Κριτήριο ψήφου για όλους τους είναι η πολιτική των κομμάτων τους. Κι αυτή είναι δοκιμασμένη όχι μόνο για ΝΔ και ΠΑΣΟΚ αλλά και για τον ΣΥΡΙΖΑ και τις λοιπές δυνάμεις που μαζί τρώνε και πίνουν στους δήμους και τις περιφέρειες. Τα Τοπικά Σύμφωνα Απασχόλησης για παράδειγμα, με τα οποία άρχισε το ξήλωμα των Συλλογικών Συμβάσεων Εργασίας, είναι και δικό τους έργο.

Την επομένη των εκλογών, «αντάρτες» και επίσημα ανακηρυγμένοι θα πανηγυρίζουν όλοι μαζί αν έχουν καταφέρει να πιάσουν το λαό στην απόχη. Για τα λαϊκά συμφέροντα είναι εξίσου σημαντικό, την επομένη των εκλογών, το σύνολο των δυνάμεων του ευρωμονόδρομου να μετρά απώλειες, να έχει γίνει βήμα για την ανατροπή των σημερινών συσχετισμών. Κριτήριο για μια τέτοια εξέλιξη είναι η υπερψήφιση των ψηφοδελτίων του ΚΚΕ παντού και τοπικά και στις ευρωεκλογές, γιατί αυτό σηματοδοτεί χτύπημα στην αντιλαϊκή πολιτική απ' όποιον κι αν εκφράζεται - εφαρμόζεται.