Παίρνοντας σβάρνα τα κανάλια, μετά την κήρυξη σε επιστράτευση των απεργών της ΔΕΗ, η κυβερνητική εκπρόσωπος, Σοφία Βούλτεψη, υπερασπιζόταν την απόφαση της κυβέρνησης με το εξής επιχείρημα: «Ηταν μια απεργία χωρίς συνδικαλιστικό αίτημα. Οι απεργίες γίνονται με συνδικαλιστικά αιτήματα, δε γίνονται με βάση τη γενική στρατηγική της χώρας. Δεν μπορούν οι συνδικαλιστές και διάφορες ανεύθυνες και τυχοδιωκτικές πολιτικές δυνάμεις να λαμβάνουν αποφάσεις γεωστρατηγικού χαρακτήρα, ούτε αποφάσεις σχετικά με τη θέση της χώρας στην ΕΕ»!

Αυτή η επιχειρηματολογία επιβεβαιώνει ότι η επιστράτευση των απεργών της ΔΕΗ υπηρετεί πολλαπλούς στόχους για την κυβέρνηση και το κεφάλαιο.

Κατ' αρχήν, είναι ψέμα ότι η απεργία δεν είχε «συνδικαλιστικά» αιτήματα. Οι εργαζόμενοι παλεύουν για τα εργασιακά τους δικαιώματα και τις θέσεις εργασίας που απειλούνται, όχι μόνο σε ό,τι αφορά τη «μικρή ΔΕΗ», αλλά και τη μητρική εταιρεία.

Το ομολόγησε, άλλωστε, η ίδια η κυβέρνηση. Στο νόμο για τη «μικρή ΔΕΗ», «εγγυάται» τις θέσεις εργασίας μόνο για μια πενταετία, ενώ ο υπουργός Περιβάλλοντος διαβεβαίωσε ότι με τους ίδιους όρους θα λειτουργεί και η μητρική ΔΕΗ. Η ίδια η πορεία της «απελευθέρωσης» απέδειξε ότι είναι ασυμβίβαστη με τα εργασιακά δικαιώματα και αυτό το ξέρουν καλά οι εργαζόμενοι στη ΔΕΗ.

Αλλά από πού και ως πού ένα σωματείο δεν έχει δικαίωμα να παλεύει, ακόμα και με απεργία, για ζητήματα που δεν είναι στενά οικονομικά, «συνδικαλιστικά», όπως λέει η κυβέρνηση; Γιατί δεν δικαιούνται οι εργαζόμενοι, και κατ' επέκταση τα συνδικαλιστικά τους όργανα, να έχουν άποψη για τις αναδιαρθρώσεις ή για άλλα μέτρα, που απορρέουν από τη στρατηγική του κεφαλαίου και της ΕΕ και οι συνέπειές τους «σκάνε» στην πλάτη του λαού;

Η κυβέρνηση δε μιλάει στο βρόντο. Προσπαθεί να δημιουργήσει έναν ασφυκτικό κλοιό γύρω από τη συνδικαλιστική δράση και τους εργατικούς αγώνες και σ' αυτήν την προσπάθεια επιστρατεύει κάθε αντιδραστική επιχειρηματολογία.

Λένε, δηλαδή, ότι ο εργαζόμενος δεν έχει δικαίωμα να ενδιαφέρεται και να αντιδρά για τη μόρφωση που παίρνει το παιδί του, για την εμπλοκή της χώρας στους ιμπεριαλιστικούς ανταγωνισμούς και τις επεμβάσεις, για την περιστολή των δημοκρατικών δικαιωμάτων, το κυνηγητό των μεταναστών, την καταστροφή του περιβάλλοντος και πάει λέγοντας...

Ακόμα πιο πέρα: Η λογική που λέει ότι ένα σωματείο δικαιούται να κινητοποιείται μόνο για τα στενά οικονομικά ζητήματα του κλάδου (ή της επιχείρησης;), αποκλείει κάθε σκέψη για αλληλεγγύη και για κοινή δράση με άλλους κλάδους εργαζομένων και με τα λαϊκά στρώματα.

Για παράδειγμα: Οι εργαζόμενοι της ΔΕΗ, που είναι ταυτόχρονα και κάτοικοι της Δυτικής Μακεδονίας, δεν έχουν δικαίωμα να παλεύουν για μέτρα που περιορίζουν την επιβάρυνση του περιβάλλοντος από τη λειτουργία της ΔΕΗ, ούτε οι οικογένειές τους να στέκονται αλληλέγγυες σε έναν τέτοιο αγώνα.

Πολύ περισσότερο, σύμφωνα με την κυβέρνηση, μια συνδικαλιστική οργάνωση δεν έχει δικαίωμα να αμφισβητεί, και με απεργία, στρατηγικές επιλογές της αστικής τάξης, όπως υλοποιούνται με νόμους της κυβέρνησης. Κατ' επέκταση, δεν είναι ανεκτή η αμφισβήτηση της συμμετοχής της χώρας στην ΕΕ, της κυριαρχίας των μονοπωλίων, του καπιταλιστικού δρόμου ανάπτυξης.

Εκεί βρίσκεται ο καημός τους. Στην εμπέδωση αυτής της αντιδραστικής αντίληψης που οδηγεί η λογική τους, η οποία πρέπει να απαντηθεί με αποφασιστικότητα.