Με «παιχνίδια με τις λέξεις και τις διατυπώσεις» (ορολογία από το κύριο άρθρο της χτεσινής «Αυγής»), με λαθροχειρίες και μισές αλήθειες, η συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ επιχειρεί να «κουκουλώσει» το γεγονός ότι η νέα συμφωνία, που παζαρεύει με τους ιμπεριαλιστικούς οργανισμούς (Κομισιόν - ΕΚΤ - ΔΝΤ) για λογαριασμό του εγχώριου κεφαλαίου, θα συνοδεύεται από παλιούς και νέους αντιλαϊκούς όρους, προσπαθεί να αποσπάσει τη λαϊκή συναίνεση στην παράταση των αντιλαϊκών δανειακών συμβάσεων.

Μετά το συνεχιζόμενο γαϊτανάκι για το αν η συμφωνία αυτή θα λέγεται «πρόγραμμα - γέφυρα» ή «τεχνική παράταση» του μνημονίου, στην προχτεσινή ομιλία του στη Βουλή ο Αλ. Τσίπρας επιχείρησε αφενός να διαχωρίσει τις δανειακές συμβάσεις από τα μνημόνια (τις πρώτες, λέει, τις διαπραγματεύεται, ενώ τα δεύτερα ακυρώθηκαν από την αποτυχία τους και τη λαϊκή ετυμηγορία) και αφετέρου να διαχωρίσει τα μνημόνια από τη συνολική αντιλαϊκή στρατηγική της ΕΕ και του κεφαλαίου, παρουσιάζοντάς τα ως «νομική και πολιτική αποτύπωση του νεοφιλελευθερισμού».

Στην πραγματικότητα, βέβαια, μνημόνια και δανειακές συμβάσεις είναι άρρηκτα δεμένα: Τα μνημόνια στην ουσία εξειδικεύουν τα αντιλαϊκά μέτρα που περιλαμβάνονται στις δανειακές συμβάσεις, η εφαρμογή τους αποτελεί προϋπόθεση για την εκταμίευση των δόσεων των δανείων, ενώ η γενική κατεύθυνση και των μεν και των δε είναι πλήρως ενταγμένη στο αντιλαϊκό πλαίσιο που διαμορφώνουν οι απαιτήσεις του κεφαλαίου, οι Συνθήκες και οι δεσμεύσεις της ΕΕ, τις οποίες η κυβέρνηση διαβεβαιώνει με κάθε ευκαιρία ότι θα σεβαστεί.

Το ίδιο το κείμενο της τρέχουσας δανειακής σύμβασης με τους ιμπεριαλιστικούς οργανισμούς (ψηφίστηκε στη Βουλή στις 12/2/2012) υπογραμμίζει ότι «η διαθεσιμότητα αυτής της Σύμβασης Χρηματοδοτικής Διευκόλυνσης εξαρτάται από τη συμμόρφωση της Ελλάδας με τα μέτρα που εκτίθενται στο Μνημόνιο».

Θυμίζουμε απλώς ότι μέχρι το Μάη του 2012 ο ΣΥΡΙΖΑ διακήρυττε ότι «η Ελλάδα πρέπει να καταγγείλει άμεσα το μνημόνιο και τη δανειακή σύμβαση». Τον Ιούνη του 2012, η παραπάνω διακήρυξη μετατράπηκε σε «άμεση αναστολή του μνημονίου και ισχυρή και πετυχημένη διαπραγμάτευση της δανειακής σύμβασης», για να φτάσουμε στην προχτεσινή διατύπωση του πρωθυπουργού ότι «η δανειακή σύμβαση που διαπραγματευόμαστε δεν είναι το μνημόνιο, είναι η συμφωνία με τους εταίρους για οικονομική στήριξη, ώστε η Ελλάδα να είναι σε θέση να εκπληρώνει τις δανειακές της υποχρεώσεις»...

Επιχειρώντας να τεκμηριώσει τον παραπάνω κάλπικο διαχωρισμό, ο Αλ. Τσίπρας χρησιμοποίησε και μισή αλήθεια: «Τα μνημόνια», είπε, ήταν «η ευκαιρία που ζητούσαν οι αγορές και το χρηματοπιστωτικό κεφάλαιο για να επιβάλουν και στην Ευρώπη τις δομές, τις εργασιακές σχέσεις και το μοντέλο που επιθυμούσαν δεκαετίες τώρα».

Πράγματι (παρά τις όποιες ανακρίβειες της παραπάνω διατύπωσης), είναι αλήθεια ότι κανένα από τα αντιλαϊκά μέτρα που περιλαμβάνονται στα μνημόνια δεν ήταν κάποια «καινοτομία» της τρόικας: Αποτελούσαν όλα πάγιες απαιτήσεις του κεφαλαίου, καταγεγραμμένες στις Συνθήκες και τα ντοκουμέντα της ΕΕ πολλά χρόνια πριν από την κρίση, η εκδήλωση της οποίας κατέστησε αναγκαία την ταχύτερη εφαρμογή τους.

Γι' αυτό ακριβώς, όμως, τα μνημόνια δεν αποτελούν «νομική και πολιτική αποτύπωση του νεοφιλελευθερισμού», όπως ψευδώς ισχυρίζεται η κυβέρνηση, αλλά μέτρα και αναδιαρθρώσεις που υπηρετούν συνολικά το κεφάλαιο, προσαρμοσμένα στις σύγχρονες ανάγκες του και αποτυπώνονται στις ιδρυτικές πράξεις της ΕΕ, τις οποίες ο ΣΥΡΙΖΑ δηλώνει ότι αποδέχεται και θα σεβαστεί, υπηρετούν την ανταγωνιστικότητα του κεφαλαίου, που η συγκυβέρνηση δηλώνει ότι θέλει να υπερασπιστεί.

Γι' αυτό και στη γενική τους κατεύθυνση τα μέτρα αυτά εφαρμόζονται σε όλα τα κράτη - μέλη της ΕΕ και με όλων των ειδών τις αστικές κυβερνήσεις, είτε με μνημόνιο είτε χωρίς.

Στην αντίπερα όχθη, το εργατικό - λαϊκό κίνημα δεν έχει κανένα λόγο ούτε να γίνει χειροκροτητής της διαπραγμάτευσης εντός των αντιλαϊκών τειχών των ιμπεριαλιστικών οργανισμών και της εξουσίας του κεφαλαίου, ούτε να συναινέσει στην παράταση δανειακών συμβάσεων για τη χρηματοδότηση των εγχώριων ομίλων και την αποπληρωμή ενός χρέους που δεν είναι δικό του.