Πλήθος εκλεγμένων συνδικαλιστών και εργαζομένων, με αποφάσεις και καλέσματα εκατοντάδων εργατικών σωματείων, διαδηλώνουν σήμερα στο Καβούρι για «συνέδριο εργατών, όχι της κυβέρνησης και των εργοδοτών».

Καταγγέλλουν τις άθλιες μεθοδεύσεις της ηγετικής ομάδας της ΓΣΕΕ, που επιχειρεί να στήσει ένα «συνέδριο» - παρωδία, με διαδικασίες - εξπρές και με δεκάδες νόθους αντιπροσώπους και ανθρώπους της εργοδοσίας, πίσω από την πλάτη των εργαζομένων.

Και το κάνει αυτό την ώρα που στη Βουλή ξεκινά η συζήτηση στην Ολομέλεια και ολοκληρώνεται την Πέμπτη η ψήφιση του αντιασφαλιστικού νόμου Βρούτση - Κατρούγκαλου, ενώ έπεται συνέχεια με το νόμο για την περιστολή των διαδηλώσεων, τη συνολικότερη κλιμάκωση της αντεργατικής επίθεσης.

Για όλα αυτά που απασχολούν και «καίνε» τους εργαζόμενους, η ηγετική ομάδα της ΓΣΕΕ «κάνει την πάπια» και στηρίζει επί της ουσίας τον σχεδιασμό κυβέρνησης - κεφαλαίου, όπως έκανε και στην τελευταία πανεργατική απεργία για το Ασφαλιστικό.

Γι' αυτό άλλωστε στο «συνέδριο» δεν προβλέπεται καμία απολύτως συζήτηση και αντιπαράθεση για την ανάγκη να οργανωθεί η πάλη των εργαζομένων, να πάρει απάντηση η αντεργατική πολιτική. Αντίθετα, σε συνδιαλλαγή με την κυβέρνηση, η ηγεσία της ΓΣΕΕ προσπαθεί να επιβάλει τις αθλιότητές της με την παρουσία των ΜΑΤ.

Το συντονισμένο μπαράζ ενάντια στο ταξικό εργατικό κίνημα και σε όποιον μπροστά στο «συνέδριο» αντιδρά στις άθλιες μεθοδεύσεις και τον εκφυλισμό, στρέφεται ενάντια σε όλους τους εργαζόμενους, σημαδεύει τα συμφέροντά τους.

Ο στόχος τους είναι σαφής: Μπροστά στην κλιμάκωση της αντιλαϊκής επίθεσης, η οποία αποτελεί προϋπόθεση για τη στήριξη της καπιταλιστικής ανάκαμψης, επιδιώκουν να επιβάλουν σιγή νεκροταφείου.

Οι εργαζόμενοι τους ξέρουν «απ' την καλή κι απ' την ανάποδη». Είναι οι ίδιοι που διακηρύσσουν ότι «η απεργία έφαγε τα ψωμιά της». Που κρατούν ανοιχτά αντιαπεργιακή στάση σε κρίσιμες μάχες, όπως με το νέο νόμο - λαιμητόμο για το Ασφαλιστικό, προηγουμένως με τον «αναπτυξιακό» νόμο και το χτύπημα στις ΣΣΕ, τον ασφυκτικό έλεγχο των συνδικάτων. Αλλά και πιο πριν, με την απεργοκτόνα διάταξη Αχτσιόγλου.

Γίνονται η «πέμπτη φάλαγγα» για ενεργότερη ανάμειξη της εργοδοσίας και του κράτους στο συνδικαλιστικό κίνημα, για συνδικάτα «ζυγισμένα - στοιχισμένα» στην πολιτική στήριξης της ανταγωνιστικότητας των επιχειρηματικών ομίλων, με «διεκδικήσεις» στα όρια των «αντοχών της οικονομίας», της καπιταλιστικής δηλαδή κερδοφορίας, που προϋποθέτει τη διαρκή συμπίεση εργατικών δικαιωμάτων και λαϊκών αναγκών.

Γι' αυτό προσπαθούν να πλήξουν, να συκοφαντήσουν και να απομονώσουν τις δυνάμεις που μπαίνουν μπροστά για την οργάνωση της πάλης των εργαζομένων, που αναπτύσσουν δράση «από τα κάτω», για την ανασύνταξη του κινήματος, τη δημιουργία προϋποθέσεων αντεπίθεσης.

Σε αυτή τους την προσπάθεια, κυβέρνηση, εργοδοσία και ηγεσία της ΓΣΕΕ έχουν άξιους συμπαραστάτες ορισμένους «ξεβρασμένους» συνδικαλιστές, πρώην στελέχη της ΠΑΣΚΕ και σημερινούς «συνοδοιπόρους» του ΣΥΡΙΖΑ, που θέλουν το συνδικαλιστικό κίνημα «ουρά» της «αντιδεξιάς» γραμμής του, για να ξαναγίνει κυβέρνηση.

Ολοι αυτοί, μαζί με στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ, πρώην υπουργούς με πλούσιο βιογραφικό στην ψήφιση μνημονίων και αντεργατικών νόμων, χύνουν δηλητήριο για το ΠΑΜΕ, λένε «ούτε ΠΑΜΕ ούτε ΓΣΕΕ», ρίχνουν ευθύνες για τη σημερινή κατάσταση στα συνδικάτα που αντιδρούν στη βρωμιά και στη νοθεία, που ξεσκεπάζουν τη γραμμή της ταξικής συναίνεσης και συνεργασίας, που καταγγέλλουν τον εκφυλισμό.

Απέναντι σ' αυτήν τη ζοφερή κατάσταση, που υπονομεύει τα πραγματικά ταξικά τους συμφέροντα, οι εργαζόμενοι έχουν κάθε δικαίωμα να αντιδρούν και να διαδηλώνουν. Να βρίσκονται στο χώρο του συνεδρίου για να δουν από πρώτο χέρι τις μεθοδεύσεις της ηγετικής ομάδας, τη νοθεία, τη συνδιαλλαγή με το κράτος και την εργοδοσία. Να δώσουν τη δική τους απάντηση σε όσους τους αποκαλούν «τραμπούκους», σε όσους παρατάσσουν τα ΜΑΤ και κάθε είδους μηχανισμούς της εργοδοσίας απέναντι σε εργάτες.

Προπάντων, έχουν κάθε δικαίωμα να απαιτούν ένα πραγματικό συνέδριο εργατών, χωρίς νόθους και ανθρώπους της εργοδοσίας, που θα ασχοληθεί με τις δικές τους αγωνίες και τα προβλήματα και όχι με τις «αγωνίες» των εργατοπατέρων για το πώς θα διατηρήσουν τις καρέκλες τους, για να θωρακίζεται η γραμμή της ταξικής συνεργασίας, ή για το πώς θα μετατρέψουν το συνδικαλιστικό κίνημα σε «κλακαδόρο» του ενός ή του άλλου πόλου, στην κούρσα της κυβερνητικής εναλλαγής.