Ξεριζωμός, καραβάνια προσφύγων, άγρια καταστολή, θάνατος. Οι σοκαριστικές εικόνες από τον ισπανικό θύλακα της Μελίγια στο Βόρειο Μαρόκο έγιναν αυτήν τη φορά το «θέατρο» της καπιταλιστικής βαρβαρότητας, με θύματα δεκάδες μετανάστες.

Εικόνες που προκαλούν αποτροπιασμό, με τις δυνάμεις καταστολής να στοιβάζουν άψυχα και ζωντανά κορμιά στα σύνορα, με μετανάστες να ψυχορραγούν και να δέχονται τα μοιραία χτυπήματα από πάνοπλους αστυνομικούς σε απευθείας μετάδοση και τον σοσιαλδημοκράτη Ισπανό πρωθυπουργό να δίνει συγχαρητήρια για αυτήν τη μαζική εξόντωση.

Εικόνες που, εκτός από λίγα λεπτά δημοσιότητας, θάφτηκαν όπως - όπως από τα ΜΜΕ και στην Ελλάδα, με εκείνα μάλιστα που στηρίζουν το ισπανικό κυβερνητικό πρότυπο του ΣΥΡΙΖΑ να γράφουν για «πρόσφυγες που σκοτώθηκαν πέφτοντας από τον φράχτη» (!), φορτώνοντας στα ίδια τα θύματα την ευθύνη της τραγωδίας.

Ο ΣΥΡΙΖΑ, ο κατά τ' άλλα λαλίστατος για παρόμοια ζητήματα, ακόμα ...αγνοείται, αφού οι παραπάνω εικόνες κάνουν για μια ακόμα φορά κουρελόχαρτα τα περί «προοδευτικής διακυβέρνησης», τάχα «απάντηση στη βαρβαρότητα».

Το μακελειό αυτό δεν είναι το πρώτο και δεν θα είναι ούτε το τελευταίο. Προσθέτει έναν ακόμα κρίκο στα πιο αποτρόπαια εγκλήματα του ιμπεριαλισμού της ΕΕ, είτε αυτός φοράει το «προοδευτικό» του προσωπείο, είτε το συντηρητικό.

Θύματα είναι οι λαοί που ξεριζώνονται από τη φτώχεια, τους πολέμους, την καταλήστευση του πλούτου τους σε Αφρική, Ασία και αλλού. Θύτες είναι οι ίδιοι με αυτούς που τους ξεριζώνουν. Οι αστικές κυβερνήσεις και οι ιμπεριαλιστικές συμμαχίες τους, που αφού πρώτα τους βομβαρδίζουν, τους στερούν πολύτιμους πόρους, τους παρασύρουν σε εμφύλιες συρράξεις, μετά δεν διστάζουν να τους τσακίζουν και στα σύνορα, να τους πνίγουν, να εφαρμόζουν τα πιο άγρια κατασταλτικά μέτρα και να τους μετατρέπουν σε σάκο του μποξ ιμπεριαλιστικών αντιθέσεων και παζαριών.

Γι' αυτό και η σφαγή της Μελίγια έρχεται να συμπληρώσει τις τραγωδίες με τις βάρκες στο Αιγαίο, με τα πνιγμένα παιδιά, με τα ναυάγια όπως της Λαμπεντούζα στα ανοιχτά της Ιταλίας το 2015, με τη θάλασσα για μήνες να ξεβράζει πτώματα.

Και όσοι τελικά από τους κατατρεγμένους καταφέρουν να περάσουν τα σύνορα, θα «ξαναπληρώσουν» τους θύτες τους. Αυτό που τους περιμένει πίσω από τους φράχτες είναι η άλλη όψη του πολέμου: Οι «Μόριες» και ο εγκλωβισμός σε χώρες που δεν είναι ο προορισμός τους. Τα κυκλώματα των ΜΚΟ που εμπορεύονται τη δυστυχία και τον ξεριζωμό τους και οι κάθε λογής φασιστικές συμμορίες.

Τους περιμένει η άγρια εκμετάλλευση στους χώρους δουλειάς, που κάποιοι θα καταλήξουν μετά από όλο το παραπάνω αιματηρό ξεδιάλεγμα, οι νόμοι που ενιαία ψηφίζουν σοσιαλδημοκρατικές και φιλελεύθερες κυβερνήσεις σε όλη την ΕΕ.

Από τους δουλέμπορους και την καταστολή μέχρι τη 10ωρη δουλειά, τους μισθούς πείνας, την ακρίβεια και το διαρκές κυνήγι της επιβίωσης: Αυτή είναι η διαδρομή μέσα στα όρια της «ελευθερίας και της δημοκρατίας» της ΕΕ, ώστε να εξασφαλίζονται τα πλούτη για μια χούφτα παράσιτα.

Η τραγική ειρωνεία μάλιστα είναι ότι την ώρα που η ισπανική μαζί με τη μαροκινή κυβέρνηση διέπρατταν το αποτρόπαιο έγκλημα, η πρωτεύουσα της Ισπανίας «έβαζε τα καλά της» για να φιλοξενήσει τη Σύνοδο Κορυφής του ΝΑΤΟ, που ξεκινάει σήμερα, δίνοντας συνέχεια στο ιμπεριαλιστικό μακελειό, προετοιμάζοντας τις νέες «Μελίγιες».

Η οργή και ο αποτροπιασμός που προκάλεσε το πογκρόμ της ισπανικής κυβέρνησης επιβεβαιώνουν ότι η ΕΕ, το ίδιο το καπιταλιστικό σύστημα μόνο περισσότερο πόνο, μόνο περισσότερα εγκλήματα μπορούν να φέρουν στους λαούς.

Η διέξοδος βρίσκεται στον κοινό αγώνα των εργαζομένων, ανεξάρτητα από χρώμα και φυλή, ενάντια σε αυτό το σύστημα, της φτώχειας, του ξεριζωμού και του πολέμου, για την ανατροπή της βαρβαρότητας. Εκεί βρίσκεται και η πραγματική πρόοδος για τους λαούς που υποφέρουν σε όλο τον κόσμο.