Με «μεσάζοντες» το ΝΑΤΟ και την ΕΕ, η τουρκική αστική τάξη και η κυβέρνηση Ερντογάν κλιμακώνουν τις προκλήσεις σε βάρος κυριαρχικών δικαιωμάτων, έως και της ελληνικής κυριαρχίας σε νησιά του Αιγαίου, με απειλές ακόμα και για στρατιωτική εμπλοκή.

Με κανέναν τρόπο όμως δεν μπορεί να κρυφτεί η «μεγάλη εικόνα» των ανταγωνισμών που οξύνονται στην περιοχή, στο έδαφος και της ενεργότερης συμμετοχής της Ελλάδας στον αμερικανοΝΑΤΟικό σχεδιασμό, που θα θωράκιζε τάχα τα κυριαρχικά δικαιώματα, αλλά στην πραγματικότητα συμβαίνει το εντελώς αντίθετο.

Τώρα επιβεβαιώνεται πιο καθαρά ότι τα Ελληνοτουρκικά συνδέονται ολοένα και περισσότερο με το ευρύτερο παζάρι που διεξάγει η αστική τάξη της Τουρκίας με το ΝΑΤΟ και την ΕΕ. Ως μια ισχυρή οικονομικά και στρατιωτικά περιφερειακή δύναμη και μέλος του ΝΑΤΟ, ενώ ταυτόχρονα διατηρεί στενές σχέσεις με τη Ρωσία, η Τουρκία διεκδικεί αναβαθμισμένο ρόλο στην περιοχή, προβάλλοντας το «στρατηγικό της βάθος», ανταγωνιστικά και προς τη «σύμμαχο» Ελλάδα.

Παράλληλα λοιπόν με την όξυνση στα Ελληνοτουρκικά, η Τουρκία:

-- Προβάλλεται ως «μεσολαβητής» ανάμεσα στη Ρωσία και στην Ουκρανία, στην πραγματικότητα ανάμεσα στη Ρωσία και στο ΝΑΤΟ. Ταυτόχρονα «απειλεί» το ΝΑΤΟ με παραπέρα σύσφιξη των σχέσεών της με τη Ρωσία, ενώ κλιμακώνονται οι ιμπεριαλιστικοί ανταγωνισμοί και μαίνεται ο πόλεμος στην Ουκρανία.

-- Διεξάγει εκτεταμένες έρευνες για υδρογονάνθρακες στην Ανατ. Μεσόγειο, υπενθυμίζοντας με κάθε αφορμή τον αναντικατάστατο ρόλο της στους ενεργειακούς σχεδιασμούς της ΕΕ.

Οχι μόνο στην περίπτωση που ανακαλύψει η ίδια κοιτάσματα, αλλά και ως «κρίκος» στη μεταφορά του φυσικού αερίου που έχει ήδη ανακαλυφθεί στην κυπριακή, ισραηλινή και αιγυπτιακή ΑΟΖ προς τις αγορές της ΕΕ, η οποία «καίγεται» να απεξαρτηθεί από τους ρωσικούς υδρογονάνθρακες.

-- Αποκαθιστά τις σχέσεις με το Ισραήλ και παζαρεύει με το ΝΑΤΟ τον μελλοντικό χάρτη της Μέσης Ανατολής, απειλώντας με στρατιωτική επέμβαση σε Συρία και Ιράκ.

Αξιοποιεί παράλληλα την κατάπτυστη Συμφωνία με την ΕΕ για το Μεταναστευτικό ως «μοχλό» διαπραγμάτευσης και για άλλα ζητήματα, όπως η οικονομική συνεργασία Τουρκίας - ΕΕ, τα Ελληνοτουρκικά, η Ενέργεια, ο έλεγχος της Μαύρης Θάλασσας κ.ά.

Στο φόντο όλων αυτών, η Τουρκία οξύνει επικίνδυνα την επιθετικότητα στα Ελληνοτουρκικά, «επιστρέφοντας» στην ελληνική αστική τάξη την «κατηγορία» ότι είναι αυτή που υπονομεύει τη ΝΑΤΟική συνοχή στην περιοχή.

Κλιμακώνοντας τις αμφισβητήσεις σε Αιγαίο - Ανατ. Μεσόγειο - κυπριακή ΑΟΖ, «απλώνει» το παζάρι με τις ΗΠΑ, το ΝΑΤΟ και την ΕΕ και τους προσάπτει «μεροληψία» σε βάρος της, η οποία θέτει σε κίνδυνο την ευρωατλαντική «συνοχή» και «σταθερότητα» στη νοτιοανατολική πτέρυγα του ΝΑΤΟ.

Είτε με τις τουρκικές επιστολές είτε με τα ελληνικά διαβήματα, το ΝΑΤΟ, που δεν αναγνωρίζει σύνορα και κυριαρχία, που χαρακτηρίζει «διαφιλονικούμενα ύδατα» μεγάλο μέρος του Αιγαίου και της Ανατ. Μεσογείου, που αναγνωρίζει δικαιολογημένες «ανησυχίες» για την ασφάλεια της Τουρκίας στην περιοχή, γίνεται η «πλατφόρμα διαλόγου» μεταξύ των δύο πλευρών, όπου ζυμώνονται «λύσεις» και διευθετήσεις επικίνδυνες για τα ελληνικά κυριαρχικά δικαιώματα.

Ολα αυτά στο όνομα της «ατλαντικής συνοχής», την οποία όλοι επικαλούνται και, όπως αποδεικνύεται, είναι παράγοντας υπονόμευσης και όχι θωράκισης των κυριαρχικών δικαιωμάτων της χώρας μας και του λαού.

Ο ενεργότερος ρόλος της Ελλάδας στον αμερικανοΝΑΤΟικό σχεδιασμό, που τον στηρίζουν όλα τα αστικά κόμματα, οξύνει τον ανταγωνισμό με την Τουρκία και βάζει τα Ελληνοτουρκικά στο κέντρο του παζαριού με τους Ευρωατλαντικούς «συμμάχους».

Η λύση δεν βρίσκεται λοιπόν μέσα σ' αυτόν τον φαύλο κύκλο των ιμπεριαλιστικών ανταγωνισμών, της βαθύτερης ελληνικής εμπλοκής και των αμφισβητήσεων, αλλά έξω απ' αυτόν. Και δεν μπορεί να την επιβάλει κανείς άλλος εκτός από τον λαό, με την πάλη του ενάντια στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο και στη συμμετοχή της χώρας, για να κλείσουν τώρα όλες οι ξένες βάσεις.

Η πραγματική διέξοδος για τον λαό βρίσκεται στην αποδέσμευση της χώρας από τα ιμπεριαλιστικά σχέδια και τις συμμαχίες της αστικής τάξης, βαδίζοντας στον δικό του δρόμο, της εργατικής εξουσίας και της οικοδόμησης αμοιβαία επωφελών σχέσεων με τους γείτονες λαούς.