Πραγματική ανακούφιση του λαού από τις πανάκριβες τιμές της Ενέργειας δεν μπορεί να υπάρξει στο έδαφος της πολιτικής που ευθύνεται για την ενεργειακή φτώχεια, για να στηρίζονται οι «πράσινες» επενδύσεις και τα κέρδη των μονοπωλιακών ομίλων. Ορισμένα στοιχεία που βλέπουν το φως της δημοσιότητας αυτές τις μέρες το επιβεβαιώνουν:

Για πρώτη φορά, το πρώτο 8μηνο του χρόνου η παραγωγή ρεύματος από ΑΠΕ ξεπέρασε την αντίστοιχη από φυσικό αέριο και μάλιστα χωρίς να υπολογίζονται τα υδροηλεκτρικά. Με όρους «μεριδίων» στο μείγμα της ηλεκτροπαραγωγής, οι ΑΠΕ κάλυψαν το 37,5%, το ορυκτό αέριο το 37,2% (μείωση για πρώτη φορά από το 2017), ο λιγνίτης το 11,3% κ.ο.κ.

Με δυο λόγια, ο στόχος να «κυριαρχήσουν» οι ΑΠΕ στο ενεργειακό μείγμα, ώστε να πέφτει τάχα στο σύστημα φθηνότερο ρεύμα και να «τραβιούνται προς τα κάτω» συνολικά οι τιμές, όχι μόνο αποδεικνύεται «τζούφιος» για τον λαό αλλά οι τιμές εκτοξεύτηκαν το τελευταίο εξάμηνο και η όποια σταθεροποίηση γίνεται πλέον σε ύψη δυσθεώρητα για τα νοικοκυριά.

Την ίδια ώρα, οι εισαγωγές ρεύματος περιορίστηκαν μόλις στο 5,4%, στα χαμηλότερα επίπεδα από το 2013, ενώ τον Αύγουστο, η Ελλάδα εξήγαγε περισσότερη ηλεκτρική ενέργεια από αυτή που εισήγαγε για δεύτερο συνεχόμενο μήνα.

Ολα αυτά δίνουν μια γεύση της Ελλάδας - «ενεργειακού κόμβου» προς τα Βαλκάνια και την ΕΕ, στο πλαίσιο της «ενιαίας απελευθερωμένης αγοράς Ενέργειας», όπως επιδιώκουν η σημερινή και οι προηγούμενες κυβερνήσεις. Τι είδαν όμως τα λαϊκά νοικοκυριά; Λογαριασμούς στα ύψη, χιλιάδες εντολές αποκοπής ρεύματος, «μαστίγιο και καρότο» για ρεύμα και θέρμανση «με το δελτίο», κόβοντας ακόμα και από τα εντελώς αναγκαία.

Στα παραπάνω περιλαμβάνεται και ο έτερος «στρατηγικός» στόχος: Η περιβόητη «απεξάρτηση» από το ρωσικό φυσικό αέριο, καθώς, σύμφωνα με το κυβερνητικό και ευρωπαϊκό «αφήγημα», η λεγόμενη «ενεργειακή κρίση» είναι εισαγόμενο φαινόμενο και ευθύνεται η μεγάλη εξάρτηση από τους υδρογονάνθρακες της Ρωσίας.

Τα στοιχεία όμως της ΕΕ δείχνουν ότι από την αρχή του πολέμου η εξάρτηση από τις εισαγωγές ρωσικού αερίου έχει μειωθεί στο 9% από 40%, κι έπεται συνέχεια. Κι όμως: Η τιμή του φυσικού αερίου «πάει τρένο», αυξάνοντας κατά 250% τουλάχιστον και την τιμή χονδρικής του ηλεκτρικού ρεύματος!

Τι αποτυπώνουν όλα τα παραπάνω; Οτι οι αιτίες για την ακρίβεια στο ρεύμα, στη θέρμανση και συνολικότερα δεν αποτελούν «εξωγενείς παράγοντες». Δεν βρίσκονται «έξω» από τη λειτουργία της καπιταλιστικής οικονομίας και από την «απελευθερωμένη» αγορά Ενέργειας, αλλά στην καρδιά τους. Δεν αποτελούν κάποια «παρέκκλιση» από την κανονικότητα, αλλά είναι η βάρβαρη «κανονικότητα» για τον λαό.

Ετσι, η «πράσινη» καπιταλιστική ανάπτυξη - όπως προηγουμένως κι αυτή που στηριζόταν στους υδρογονάνθρακες για την παραγωγή Ενέργειας - έχει στο επίκεντρο τα κέρδη των ομίλων. Γι' αυτό, όχι μόνο δεν αποτελεί διέξοδο για τα μεγάλα λαϊκά προβλήματα, αλλά αντίθετα οξύνει τα αδιέξοδα, ανοίγοντας διάπλατα την «πόρτα» για ακόμα ακριβότερα ρεύμα και θέρμανση.

Τίποτα επομένως δεν έχουν να περιμένουν οι λαοί από τα παζάρια για το πώς αυτή η αντιλαϊκή στρατηγική θα «τρέξει» ακόμα πιο αποφασιστικά στις πλάτες τους, μέσα από αποφάσεις και προσωρινούς συμβιβασμούς στην ΕΕ, που έχουν για συνισταμένη τους την επιτάχυνση των «πράσινων» επενδύσεων, προβλέπουν νέους «κόφτες» για τις λαϊκές ανάγκες και τροφοδοτούν παραπέρα τους ιμπεριαλιστικούς ανταγωνισμούς.

Τίποτα δεν έχει να περιμένει ο λαός και από τις προτάσεις των άλλων αστικών κομμάτων, που εμφανίζονται ως «σωτήρες», όπως ο ΣΥΡΙΖΑ. Δεσμεύονται όλοι για την υλοποίηση της ίδιας αντιλαϊκής πολιτικής, με το υπερμνημόνιο του Ταμείου Ανάκαμψης και διαγκωνίζονται μεταξύ τους για το από ποια τσέπη και πότε θα πληρώσει τον λογαριασμό ο λαός, για να μην κινδυνέψει και η λεγόμενη «κοινωνική συνοχή».

Απέναντι σε λογικές αναμονής, «λύση» για τον λαό είναι μόνο η αποφασιστική συμμετοχή στον οργανωμένο αγώνα, για να μη φορτωθεί νέα βάρη, για ουσιαστική ανακούφιση, με ρεύμα και καύσιμα φτηνά, κατάργηση του Χρηματιστηρίου Ενέργειας, των χαρατσιών και των φόρων.

Σε συμπόρευση με το ΚΚΕ, να περάσει στην αντεπίθεση, κόντρα στη στρατηγική της ΕΕ, των κυβερνήσεων και των κομμάτων της, που καθιστά την Ενέργεια πανάκριβο εμπόρευμα και καταδικάζει το λαό σε συνθήκες ενεργειακής φτώχειας, για να «ζεσταίνονται» τα κέρδη μιας χούφτας μονοπωλίων.