Οπου σταθεί κι όπου βρεθεί, ο πρωθυπουργός μνημονεύει τη Συμφωνία Λιβάνου - Ισραήλ για τις θαλάσσιες ζώνες ως «πρότυπο» για ανάλογες διευθετήσεις στα Ελληνοτουρκικά. Στην Εσθονία μάλιστα, όπου βρέθηκε προχτές, ήταν ακόμα πιο αποκαλυπτικός, βάζοντας στο κάδρο και την Αίγυπτο!

Είπε ο Κυρ. Μητσοτάκης: «Εχουμε δείξει στην Ελλάδα ότι μπορούμε να λύσουμε με αυτόν τον τρόπο τα θέματα, όπως κάναμε με την Αίγυπτο. Το Ισραήλ και ο Λίβανος είναι σε πόλεμο και πέτυχαν λύση. Δεν υπάρχει λόγος να μην κάνουμε το ίδιο με την Τουρκία».

Αν ο «οδικός χάρτης» για τη χάραξη των θαλάσσιων ζωνών με την Τουρκία είναι οι Συμφωνίες Λιβάνου - Ισραήλ και Ελλάδας - Αιγύπτου, τότε μόνο ανησυχία θα πρέπει να αισθάνεται ο λαός.

Σε ό,τι αφορά την ελληνοαιγυπτιακή συμφωνία, αυτή εξαιρεί τη μισή Ρόδο και το Καστελόριζο, που βρίσκονται στην πρώτη γραμμή των αμφισβητήσεων της τουρκικής αστικής τάξης.

Κι όχι μόνο αυτό: Προκειμένου να υπάρξει συμφωνία, η οριογραμμή δεν καθορίστηκε με βάση τη «Μέση Απόσταση» αλλά σε βάρος της Ελλάδας, ενώ η Κρήτη και άλλα μικρότερα νησιά δεν υπολογίστηκαν με πλήρη επήρεια στον καθορισμό της ΑΟΖ.

Υπήρξε δηλαδή συμβιβασμός στο πλαίσιο ενός ευρύτερου παζαριού για τον καθορισμό των θαλάσσιων ζωνών ανάμεσα στις χώρες της περιοχής. Σ' αυτό το παζάρι ξεχωρίζει ο ενεργός ρόλος των ΗΠΑ - ΝΑΤΟ - ΕΕ, με κριτήριο την εκμετάλλευση των ενεργειακών κοιτασμάτων και τη θωράκιση της ΝΑΤΟικής συνοχής.

Τα πράγματα γίνονται πιο ανησυχητικά αν πάμε στη Συμφωνία Λιβάνου - Ισραήλ, που δεν είναι μια διμερής συμφωνία, αλλά την υπέγραψαν η κάθε κυβέρνηση ξεχωριστά με τις ΗΠΑ!

Αν στην εξίσωση βάλουμε και τα μονοπώλια της Ενέργειας, που αποκτούν αποκλειστικά δικαιώματα εκμετάλλευσης σε κοιτάσματα αμφισβητούμενα μέχρι χτες, τότε έχουμε τη μεγάλη εικόνα των «κριτηρίων» που επικράτησαν στον μεταξύ τους συμβιβασμό.

Ενδεικτικό είναι επίσης ότι η συμφωνία υπογράφτηκε ενώ συνεχίζεται η εμπόλεμη κατάσταση ανάμεσα στον Λίβανο και στο Ισραήλ. Αυτό σημαίνει ότι οι ανταγωνισμοί κάθε άλλο παρά αμβλύνονται, κάνοντας εύθραυστο ακόμα κι αυτόν τον συμβιβασμό.

Ηδη σε αναλύσεις εκφράζονται ανησυχίες για το κατά πόσο η συμφωνία είναι εφαρμόσιμη σε πιο μεγάλο ορίζοντα. Βέβαια, αυτό ελάχιστα απασχολεί τα ενεργειακά μονοπώλια, που την επόμενη κιόλας μέρα έπιασαν δουλειά στα κοιτάσματα.

Πρόκειται επομένως για μια συμφωνία βασισμένη στην «ανάγκη» να προχωρήσει γρήγορα η εκμετάλλευση των υδρογονανθράκων της Ανατ. Μεσογείου, ως μέρος του σχεδίου απεξάρτησης της ΕΕ από τους ρώσικους υδρογονάνθρακες.

Κυρίαρχο είναι επίσης το στοιχείο της συνεκμετάλλευσης, αφού το Ισραήλ αποκτά δικαιώματα επί του 20% των μελλοντικών εσόδων από το λιβανέζικο κοίτασμα.

Μάλιστα, το μερίδιο θα του αποδίδεται απευθείας από την «Τotal», που έχει αναλάβει τις έρευνες και την εκμετάλλευση και όχι από το κράτος του Λιβάνου! Μιλάμε δηλαδή για μια συμφωνία με καραμπινάτη σφραγίδα των ΗΠΑ και των μονοπωλίων της Ενέργειας.

Ετσι εξηγείται λοιπόν γιατί η ελληνική κυβέρνηση τη θεωρεί «πρότυπο» στα Ελληνοτουρκικά.

Γιατί κι εδώ «εγγυητές» των κυριαρχικών δικαιωμάτων, στο όνομα της ΝΑΤΟικής συνοχής, έχουν αναγορευτεί από τη ΝΔ, τον ΣΥΡΙΖΑ, το ΠΑΣΟΚ/ΚΙΝΑΛ και τα άλλα αστικά κόμματα οι ΗΠΑ, η ΕΕ και βέβαια το ΝΑΤΟ, που δεν αναγνωρίζει κυριαρχία και σύνορα, παρά μόνο ενιαίο «επιχειρησιακό χώρο» για τα εγκληματικά του σχέδια απέναντι στα άλλα ιμπεριαλιστικά κέντρα.

Γιατί κι εδώ το σχέδιο είναι να ανοίξει ο δρόμος για την ανεμπόδιστη ροή εξακριβωμένων και πιθανών κοιτασμάτων της Ανατ. Μεσογείου προς τις αγορές της ΕΕ, χάριν της ευρωατλαντικής ενεργειακής «σταθερότητας».

Με αυτά τα «υλικά», το αποτέλεσμα οποιουδήποτε συμβιβασμού είναι «από χέρι» σε βάρος των κυριαρχικών δικαιωμάτων Ελλάδας και Κύπρου.

Αλλά και ενάντια στα πραγματικά συμφέροντα όλων των λαών της περιοχής, σε Ελλάδα και Τουρκία, αφού περιέχει το «σπέρμα» της παραπέρα όξυνσης των ανταγωνισμών ανάμεσα στις αστικές τάξεις και διαμορφώνει προϋποθέσεις ακόμα και για αλλαγές συνόρων, με μόνιμη ΝΑΤΟική εποπτεία.