Ματωμένα πλεονάσματα και φοροληστεία, «κόφτες» δαπανών ακόμα και για στοιχειώδεις ανάγκες, καθηλωμένοι μισθοί και ακρίβεια που ήρθε για να μείνει, κι ένα αστικό κράτος ακόμη πιο αμείλικτο απέναντι στον λαό, πιο γαλαντόμο για τους επιχειρηματικούς ομίλους.

Αυτή είναι η «ευρωπαϊκή κανονικότητα», στην οποία δίνουν όρκους πίστης κυβέρνηση ΝΔ, ΣΥΡΙΖΑ, ΠΑΣΟΚ και τα άλλα αστικά κόμματα και περιγράφεται «με το νι και με το σίγμα» στην έκθεση της Τράπεζας της Ελλάδας για τη νομισματική πολιτική.

Σε συνθήκες που μια νέα καπιταλιστική κρίση καραδοκεί και το τιμόνι στρίβει γρήγορα προς την «πολεμική οικονομία», οι «συστάσεις πολιτικής» της Τράπεζας της Ελλάδας προμηνύουν κλιμάκωση της αντιλαϊκής επίθεσης σε όλα τα μέτωπα.

Στο φόντο «νέων αβεβαιοτήτων και γεωπολιτικών εντάσεων», η έκθεση επισημαίνει ότι «δεν υπάρχει περιθώριο εφησυχασμού» και ότι η οικονομία «θα πρέπει να συνεχίσει στον ίδιο δρόμο των μεταρρυθμίσεων, της αποτελεσματικής χρήσης των διαθέσιμων εγχώριων και ευρωπαϊκών πόρων για την αύξηση των επενδύσεων, και της δημοσιονομικής υπευθυνότητας».

Τον δρόμο αυτόν τον ξέρουν απ' την καλή κι απ' την ανάποδη τα λαϊκά στρώματα.

Είναι ο δρόμος που ο μισθός τελειώνει στα μισά του μήνα, αφού «οι μισθολογικές αυξήσεις πρέπει να είναι συνεπείς με τον μεσοπρόθεσμο στόχο του πληθωρισμού», να μην ξεπερνάνε δηλαδή ούτε τους ρυθμούς αύξησης βασικών εμπορευμάτων.

Είναι ο δρόμος των ανατιμήσεων και των πανάκριβων εμπορευμάτων, με την Τράπεζα να ζητάει «άρση των πάσης φύσεως εμποδίων στον ανταγωνισμό στις αγορές αγαθών και υπηρεσιών». Δηλαδή, την παραπέρα «απελευθέρωση» μιας σειράς τομέων της οικονομίας, που οδηγεί σε βάθεμα της εμπορευματοποίησης και ακριβότερα προϊόντα.

Είναι ο δρόμος που η φοροληστεία του λαού θα συνεχίσει να «υπεραποδίδει» πάνω από 3,8 δισ. σε «ματωμένα» πλεονάσματα κάθε χρόνο - πάνω από 50 δισ. συνολικά φόρους, με τη «βούλα» του νέου Συμφώνου Σταθερότητας και της νέας γενιάς «μνημονίων διαρκείας», που ακούει στο όνομα «οροφή δαπανών».

Είναι ο δρόμος της αφαίμαξης του λαού για τις εξοπλιστικές ανάγκες του ΝΑΤΟ (πάνω από 21 δισ. την τελευταία τριετία), τις μόνες που εξαιρούνται από τους δημοσιονομικούς περιορισμούς. Εκεί τα «λεφτόδεντρα» φυτρώνουν μαζικά πάνω στην κοπριά των ιμπεριαλιστικών ανταγωνισμών και των συμφερόντων των επιχειρηματικών ομίλων.

Είναι ο δρόμος των πληρωμένων από τον λαό επιδοτήσεων, διευκολύνσεων και προνομίων στους επιχειρηματικούς ομίλους και τους «επενδυτές», με την «έγκαιρη απορρόφηση και εκταμίευση των πόρων του Ταμείου Ανάκαμψης», που συνοδεύεται από νέα αντιλαϊκά «προαπαιτούμενα».

Ανάμεσά τους η επιτάχυνση των πλειστηριασμών, η παραπέρα ιδιωτικοποίηση της Ασφάλισης και το τζογάρισμα των ασφαλιστικών εισφορών.

Προς τα εκεί δείχνει και η επισήμανση της Τράπεζας ότι πρέπει να αντιμετωπιστούν «τα διαρθρωτικά προβλήματα στην αγορά εργασίας» και να αυξηθεί «η συμμετοχή (...) των ατόμων της τρίτης ηλικίας και των συνταξιούχων στο εργατικό δυναμικό».

Τι δείχνουν όλα τα παραπάνω; Οτι οι αντιλαϊκές ράγες είναι «στρωμένες» από το κεφάλαιο και τη στρατηγική του. Και ότι ανεξάρτητα από το ποιος βρίσκεται κάθε φορά στη θέση του μηχανοδηγού, η ΝΔ τώρα, ο ΣΥΡΙΖΑ και το ΠΑΣΟΚ προηγουμένως, το τρένο επιταχύνει σε μια μόνο κατεύθυνση: Προς την κλιμάκωση της αντιλαϊκής πολιτικής, με στόχο τη θωράκιση της ανταγωνιστικότητας και της κερδοφορίας των ομίλων, που δεν μπορούν να συναντηθούν πουθενά με τα δικαιώματα και τις σύγχρονες ανάγκες του λαού.

Πράγματι, λοιπόν, κανένα περιθώριο εφησυχασμού δεν χωράει για τον λαό: Ενας νέος γύρος αντιλαϊκών μέτρων, με τη σφραγίδα ΕΕ - κεφαλαίου, των κομμάτων τους, είναι μπροστά.

Απάντηση στα σημερινά αδιέξοδα είναι να δυναμώσει η κοινή πάλη εργαζομένων, αυτοαπασχολούμενων, αγροτών, ενάντια στον κοινό τους αντίπαλο, τα μονοπώλια, την ΕΕ, το κεφάλαιο και το κράτος του. Απάντηση είναι η συσπείρωση με το ΚΚΕ, για να ανοίξει ο δρόμος της ανατροπής του σάπιου συστήματος και η προοπτική της κοινωνίας που οι εργαζόμενοι θα έχουν την εξουσία και θα είναι ιδιοκτήτες του πλούτου που παράγουν.