Ενα στα δύο λαϊκά νοικοκυριά δεν θα μπορέσει και φέτος να κάνει διακοπές μακριά από το σπίτι του, επειδή δεν το αντέχει η τσέπη του.

Ειδικά σε ό,τι αφορά τα νησιά, τα ακτοπλοϊκά εισιτήρια εκτοξεύουν το κόστος και σε συνδυασμό με την ακρίβεια στα καταλύματα, την εστίαση και στα ράφια του σούπερ μάρκετ, κάνουν απαγορευτική ακόμα και τη σκέψη για μια μικρή απόδραση.

Η λαϊκή ανάγκη για ξεκούραση και αναψυχή πουλιέται πανάκριβα στη «βαριά βιομηχανία» του τουρισμού και αποφέρει τεράστια κέρδη στα μονοπώλια του κλάδου. Αυτά στηρίζει με κάθε τρόπο το κράτος.

Η ενίσχυση της «εξωστρέφειας» για την «ιερή αγελάδα» της οικονομίας έχει κεντρικό ρόλο στα «αναπτυξιακά σχέδια» όλων των κυβερνήσεων, με τη συναίνεση και των άλλων κομμάτων στις επιδοτήσεις και στα προνόμια που απολαμβάνουν εφοπλιστές και μεγαλοξενοδόχοι.

Οταν λοιπόν μιλάνε για τους «κινδύνους του υπερτουρισμού», η έγνοια τους δεν είναι ούτε για τα εκατομμύρια των νοικοκυριών που δεν μπορούν να κάνουν διακοπές, ούτε για τους κατοίκους στους πιο δημοφιλείς προορισμούς, που βουλιάζουν από κόσμο το καλοκαίρι και μοιάζουν με φαντάσματα τον χειμώνα.

Κάθε τέτοια εποχή, κράτος, κυβέρνηση και κόμματα θυμούνται τις ελλείψεις σε στοιχειώδεις υποδομές, με τις οποίες οι κάτοικοι των τουριστικών περιοχών βρίσκονται αντιμέτωποι 365 μέρες τον χρόνο.

Οταν όμως οι νησιώτες διεκδικούν νοσοκομεία πλήρως στελεχωμένα, φτηνή, τακτική και ασφαλή ακτοπλοϊκή σύνδεση, δρόμους και συγκοινωνίες, εισπράττουν ένα μεγαλοπρεπές «άκυρο» από τις κυβερνήσεις της «δημοσιονομικής σταθερότητας» και των «αντοχών της οικονομίας».

Οταν η έλλειψη νερού, αντιπλημμυρικών και άλλων υποδομών ταλαιπωρεί και εκθέτει σε κίνδυνο χιλιάδες λαού, τότε για την κυβέρνηση, την ΕΕ και τα κόμματά της είναι απλά ...Δευτέρα.

Τόσο μεγάλη είναι η υποκρισία τους, που την ίδια ώρα πανηγυρίζουν όλοι μαζί για τα ρεκόρ των αφίξεων, των κρατικών εσόδων και των επιχειρηματικών κερδών που σπάνε από χρόνο σε χρόνο!

Καμιά σχέση δεν έχει λοιπόν με τον λαό και τις ανάγκες του η αντιπαράθεση των τελευταίων ημερών για τον «υπερτουρισμό», με τους μεν να ζητάνε «στροφή σε πιο παραγωγικές επενδύσεις», διεκδικώντας και τη σχετική χρηματοδότηση από ευρωπαϊκά και κρατικά ταμεία, τους δε να μιλάνε για «αλλαγή μοντέλου» στον τουρισμό, με στόχευση στα «γερά πορτοφόλια», και άλλους να επισύρουν τον δημοσιονομικό κίνδυνο από τυχόν «καθίζηση των τουριστικών εσόδων».

Δεν πρόκειται βέβαια για ελληνική ιδιαιτερότητα και αντανακλά υπαρκτούς προβληματισμούς, αντιφάσεις και αντιθέσεις στην αστική τάξη και τα επιτελεία της.

Ειδικά σ' εκείνα τα τμήματα που επενδύουν στον τουρισμό και διεκδικούν μεγαλύτερο κομμάτι από την πίτα που μοιράζουν τα διεθνή τουριστικά μεγαθήρια, στο κυνήγι του μεγαλύτερου κέρδους.

Αρκεί να σκεφτεί κανείς ότι το 95% των τουριστών παγκόσμια επισκέπτονται κάθε χρόνο μόλις το 5% του πλανήτη, με τον τουρισμό να αντιπροσωπεύει το 7,6% του παγκόσμιου ΑΕΠ. Τα στοιχεία αυτά δείχνουν ποιοι πραγματικά κινούν τα νήματα του παγκόσμιου τουρισμού και πόσο εκτεθειμένη είναι η «εξωστρέφειά» του σε διεθνείς οικονομικές, γεωπολιτικές και άλλες κρίσεις.

Ολοι όμως συμφωνούν ότι για να είναι «ανταγωνιστικός» ο κλάδος και να διεκδικεί με αξιώσεις μεγαλύτερο μερίδιο της διεθνούς αγοράς, θα πρέπει οι εργαζόμενοι να δουλεύουν σαν είλωτες στα κάτεργα των μεγάλων τουριστικών ομίλων κι αυτοί να απολαμβάνουν όλο και περισσότερα προνόμια και κρατική στήριξη.

Αυτός είναι ο πυρήνας της πολιτικής όλων διαχρονικά των κυβερνήσεων, αυτά είναι τα βάθρα του «τουριστικού θαύματος» που υπερασπίζονται όλες οι αστικές πολιτικές δυνάμεις στη χώρα μας και παντού.

Τις συνέπειες και τα αδιέξοδα αυτής της πολιτικής πληρώνει ο λαός. Στο χέρι του είναι να συγκρουστεί μαζί της, με «σημαία» τις σύγχρονες ανάγκες του στη δουλειά, την αναψυχή, την ξεκούραση, τον δημιουργικό ελεύθερο χρόνο, με κριτήριο τις δυνατότητες που προσφέρουν σήμερα η εκτόξευση της παραγωγικότητας και η τεράστια πρόοδος στις επιστήμες, στην τεχνολογία, στην τεχνική.