Σε μια νησιωτική χώρα όπως η Ελλάδα, με 227 κατοικημένα νησιά, η ακτοπλοϊκή σύνδεση είναι ζωτική ανάγκη του λαού, που δεν έχει την «εποχικότητα» της τουριστικής περιόδου. Τι συμβαίνει όμως στην πραγματικότητα;

Για να ταξιδέψει κανείς σε ένα νησί, πρέπει να πληρώσει τα μαλλιοκέφαλά του. Αν είναι βέβαια τυχερός και υπάρχει καράβι, αφού τους χειμερινούς μήνες τα δρομολόγια μειώνονται δραματικά, ή σταματούν τελείως, αφήνοντας πολλά νησιά αμανάτι.

Κι όταν οι νησιώτες διαμαρτύρονται για την αθλιότητα των πανάκριβων ναύλων, των γερασμένων πλοίων και των δρομολογίων «στη χάση και στη φέξη», η κυβέρνηση τους κουνάει το δάχτυλο, απαιτώντας να λένε κι «ευχαριστώ» στους ακτοπλόους εφοπλιστές, που δεν παίρνουν τα καράβια τους να φύγουν! Για τέτοιες αθλιότητες μιλάμε...

Αποκαλυπτικότερος όλων ο υπουργός Ναυτιλίας, που δικαιολογεί προκλητικά τις αυξήσεις - φωτιά στα εισιτήρια περίπου ως «απαραίτητες», για να μην διακόψουν οι εταιρείες τα δρομολόγια.

Δηλαδή, μόνο αν ικανοποιείται η δίψα των εφοπλιστών για μεγαλύτερα κέρδη έχεις την ελπίδα να φτάσεις σε κάποιο νησί με το πλοίο της γραμμής. Αλλιώς, σκάσε και κολύμπα ή κάτσε και περίμενε ...στου λιμανιού την άκρη.

Τα πανάκριβα εισιτήρια συμπληρώνουν οι κρατικές επιδοτήσεις για τις λεγόμενες «άγονες γραμμές», που κι αυτές τις πληρώνει από την τσέπη του ο λαός. Αυξήθηκαν μάλιστα από 90 σε 130 εκατ. τα τελευταία χρόνια, συμβάλλοντας καθοριστικά στην εκτόξευση της κερδοφορίας των ακτοπλοϊκών εταιρειών, μαζί με τις αυξήσεις σε εισιτήρια και ναύλα.

Αλλο παράδειγμα: Τα φάρμακα είναι αναγκαία για εκατομμύρια ασθενείς, που πληρώνουν από την τσέπη τους εκατομμύρια ευρώ κάθε χρόνο, χώρια η συμμετοχή του ΕΟΠΥΥ, που είναι κι αυτή δικές τους εισφορές.

Με δυο διαδοχικές αποφάσεις, η κυβέρνηση αυξάνει την τιμή πώλησης σε 1.000 και πλέον φάρμακα, από 1% έως και 500%, με τον εκβιασμό ότι αν δεν ικανοποιηθεί το αίτημα των φαρμακοβιομηχάνων, θα αποσύρουν τα σκευάσματα από την ελληνική αγορά, επειδή δεν παίρνουν το κέρδος που θέλουν.

Δηλαδή, αν το κέρδος από το φάρμακο - εμπόρευμα ικανοποιεί τον φαρμακοβιομήχανο και τη φαρμακαποθήκη, θα έχεις κι εσύ τη γιατρειά σου. Αν όμως δεν τους ικανοποιεί, άντε να βρεις το φάρμακό σου!

Αυτό κάνουν και τώρα: Πίσω από τις μεγάλες ελλείψεις συγκεκριμένων σκευασμάτων βρίσκονται οι «παράλληλες εξαγωγές» σε άλλες χώρες, όπου το περιθώριο κέρδους είναι μεγαλύτερο. Κι ας στερείται την απαραίτητη αγωγή του ο ασθενής στην Ελλάδα, με τη βούλα του κράτους, που είναι θεματοφύλακας της «ελεύθερης αγοράς» και του κέρδους.

Και σ' αυτήν την περίπτωση, το κράτος επιδοτεί την κερδοφορία των φαρμακοβιομηχάνων, με την κρατική δαπάνη να είναι η άλλη όψη της ιδιωτικής συμμετοχής: Οσο μειώνεται η πρώτη, τόσο αυξάνεται η δεύτερη, αδειάζοντας πότε τη μια και πότε την άλλη τσέπη του λαού.

Και τα δυο αυτά παραδείγματα είναι μια αποκαλυπτική επιβεβαίωση ότι το κέρδος και η πολιτική που το στηρίζει δεν συναντιούνται πουθενά με τις ανάγκες του λαού, κι ενώ υπάρχουν σήμερα οι προϋποθέσεις για την ικανοποίησή τους. Αντίθετα, η αύξηση της κερδοφορίας έχει ως προϋπόθεση τη διαρκή σύνθλιψη των λαϊκών αναγκών.

Γι' αυτό η μόνη ανατρεπτική διέξοδος για τον λαό περνάει μέσα από τη σύγκρουση με την πολιτική του κέρδους, τις κυβερνήσεις, τα κόμματα και τις ιμπεριαλιστικές συμμαχίες τους, που την προωθούν και την υπερασπίζονται ακόμα και με τα όπλα.

Ετσι θα ανοίγει ο δρόμος για να μην είναι βάσανο η καθημερινότητα και αγωνία η επιβίωση, με τα κλειδιά της εξουσίας και τα εργαλεία της οικονομίας στα χέρια του λαού.