Με τη Μέση Ανατολή σε κατάσταση κινούμενης άμμου, εξαιτίας του πολέμου όπου πρωταγωνιστούν Ισραήλ, ΗΠΑ, ΝΑΤΟ και ΕΕ, ήταν θέμα χρόνου οι συγκρούσεις να επεκταθούν στη Συρία.

Οι τζιχαντιστές που βγήκαν από το ντουλάπι και εμφανίζονται ως «αντικαθεστωτικοί» δεν είναι άγνωστοι στους βασικούς «παίκτες» που ανακατεύουν την τράπουλα στη Συρία και σε όλη τη Μέση Ανατολή.

Αντίθετα, είναι πολύ γνωστοί στις ΗΠΑ και στους συμμάχους τους, που τους συντηρούν ως «εφεδρεία» για τον επόμενο γύρο της αντιπαράθεσης με τη Ρωσία και το Ιράν στο έδαφος της Συρίας.

Είναι γνωστοί στην Τουρκία, που σήμερα πανηγυρίζει ότι «το Χαλέπι είναι τουρκικό και μουσουλμανικό» μετά την κατάληψη από τους τζιχαντιστές. Είναι γνωστοί και στο Ισραήλ, που επιδιώκει την αποδυνάμωση στρατιωτικών και πολιτικών δυνάμεων με αναφορά στο Ιράν.

Σε μια περίοδο λοιπόν που ο ασκός του Αιόλου έχει ανοίξει για τα καλά στην ευρύτερη περιοχή και η «σβούρα» του πολέμου γράφει «βάλτε όλοι», σύμμαχοι και ανταγωνιστές ρίχνουν όλα τα όπλα τους στο τραπέζι.

«Ξεπαγώνουν» ακόμα και τους τζιχαντιστές, που και στην προηγούμενη φάση του «εμφύλιου» στη Συρία έπαιξαν σημαντικό ρόλο για τα γεωπολιτικά συμφέροντα που συγκρούονται στην περιοχή.

Βρισκόμαστε λοιπόν μπροστά σε μια νέα φάση κλιμάκωσης του πολέμου στη Μέση Ανατολή, την ώρα που το Ισραήλ συνεχίζει τη γενοκτονία σε βάρος του Παλαιστινιακού λαού και περιμένει τα αντίποινα από την τελευταία επίθεση στο Ιράν.

Η κατάπαυση του πυρός στον Λίβανο μόνο «εκτόνωση» δεν φέρνει, όπως δεν έφερε και η συμφωνία Ισραήλ - Λιβάνου για τον καθορισμό της μεταξύ τους ΑΟΖ πριν δυο χρόνια.

Το Ισραήλ, έχοντας βομβαρδίσει επανειλημμένα τη Δαμασκό, απειλεί ανοιχτά την κυβέρνηση Ασαντ.

Η Τουρκία, που κατέχει μέρος της Συρίας, εξαπολύει συστηματικά επιθέσεις στα βόρεια της χώρας και στο Ιράκ, εναντίον κουρδικών δυνάμεων, μέρος των οποίων διατηρεί στενές σχέσεις με τις ΗΠΑ.

Και, βέβαια, στη Συρία σταθμεύουν αμερικανικές, ρωσικές και άλλες στρατιωτικές δυνάμεις, ενώ δρουν και πολιτοφυλακές του Ιράν. Προς τα μέτωπα του πολέμου κινούνται αυτές τις μέρες και στρατιωτικές δυνάμεις του Ιράκ.

Δεν πρόκειται λοιπόν για μια «τοπική σύγκρουση» ανάμεσα στον στρατό της κυβέρνησης Ασαντ και σε αντιπολιτευόμενες ομάδες τζιχαντιστών, αλλά αποτελεί μέρος της πολεμικής αντιπαράθεσης που κλιμακώνεται και οδηγεί σε ανάφλεξη όλη την περιοχή.

Η ελληνική κυβέρνηση και τα άλλα κόμματα του ευρωατλαντικού τόξου έχουν καταπιεί ξανά τη γλώσσα τους μπροστά στις ραγδαίες και επικίνδυνες εξελίξεις. Το μόνο που βρήκε να πει το ΥΠΕΞ είναι ότι παρακολουθεί «με ανησυχία» τις συγκρούσεις στη Συρία...

Ούτε κουβέντα για τον βρώμικο ρόλο των «συμμάχων» ΗΠΑ, Τουρκίας και Ισραήλ, που εμπλέκονται - λιγότερο ή περισσότερο άμεσα - στη διασπορά της πολεμικής έντασης σε όλη τη Μέση Ανατολή.

Καμία αντίδραση απέναντι στο γεγονός ότι μια κυρίαρχη χώρα, όπως η Συρία, δέχεται επίθεση με εμπροσθοφυλακή δυνάμεις υποστηριζόμενες από τους Ευρωατλαντικούς.

Και, βέβαια, απόλυτη σιωπή για το γεγονός ότι ο πόλεμος φτάνει ακόμα πιο κοντά στη χώρα μας, με ό,τι συνεπάγεται αυτό για τους κινδύνους μιας πιο άμεσης εμπλοκής.

Κανείς τους άλλωστε δεν μπορεί να ισχυριστεί ότι τώρα που τα κομμάτια του ντόμινο ξεκίνησαν να πέφτουν, υπάρχει τρόπος να τα σταματήσει κανείς.

Σε όλο το «τόξο» από την Ουκρανία και τη Μαύρη Θάλασσα μέχρι τη Μέση Ανατολή και τον Περσικό Κόλπο, η φωτιά του πολέμου φουντώνει. Είναι ακριβώς το «τόξο» όπου - μαζί με τα Βαλκάνια - η αστική τάξη της Ελλάδας θέλει να παίξει αναβαθμισμένο ρόλο ως μέλος του ΝΑΤΟ και της ΕΕ, ανταγωνιστικά προς άλλους «συμμάχους», όπως η Τουρκία.

Είναι δεδομένο λοιπόν ότι το επόμενο διάστημα θα παιχτούν κι άλλα επεισόδια εμπλοκής της χώρας στον πόλεμο, όπως και στα παζάρια για διευθετήσεις στην περιοχή, αναγκαίες για τη ΝΑΤΟική συνοχή, μπροστά στον ζόφο που επιφυλάσσει στους λαούς η όξυνση των ιμπεριαλιστικών ανταγωνισμών και συγκρούσεων.

Τώρα είναι η ώρα να μιλήσει ο λαός, πριν να είναι πολύ αργά. Η πάλη για καμία εμπλοκή στον πόλεμο και η προετοιμασία για αποφασιστική σύγκρουση με τους σχεδιασμούς της αστικής τάξης, των κυβερνήσεων, των κομμάτων και των διεθνών συμμάχων της, γίνονται πιο επιτακτικές από ποτέ.