Ενα νέο ντόμινο πολέμων, ανταγωνισμών και συγκρούσεων ξεκινάει με την κατάληψη της Συρίας από τους τζιχαντιστές, με ανοιχτή επέμβαση των ΗΠΑ, της Τουρκίας και του Ισραήλ.

Τα πρώτα δείγματα έχουν ήδη φανεί: Το Ισραήλ επεκτείνει στρατιωτικά τη ζώνη κατοχής στη Νότια Συρία, φτάνοντας μέχρι τα περίχωρα της Δαμασκού και η Τουρκία εξαπολύει επιχειρήσεις στα βόρεια, για να εξασφαλίσει τα συριακά εδάφη που κατέκτησε στην προηγούμενη φάση του πολέμου, δίπλα σε κουρδικές περιοχές.

Η ελληνική κυβέρνηση και όλα τα κόμματα που στηρίζουν την εγκληματική επέμβαση στη Συρία και ξεπλένουν τους τζιχαντιστές, αναλαμβάνουν μεγάλες ευθύνες για τις εξελίξεις, που φουντώνουν τη φωτιά του πολέμου στην περιοχή.

Καμιά σχέση δεν έχουν οι πανηγυρισμοί τους με τα συμφέροντα του συριακού λαού, που έζησε τη φρίκη της ανοιχτής ιμπεριαλιστικής επέμβασης και του πολέμου την περίοδο 2011 - 2016 και τώρα βλέπει τους ίδιους που τον έσφαζαν να επιστρέφουν ως «αντάρτες» και «μαχητές», με την υποστήριξη των ΑμερικανοΝΑΤΟικών και του Ισραήλ.

Εξίσου προκλητική είναι και η υποκρισία τους για το «αυταρχικό καθεστώς Ασαντ», την πτώση του οποίου χαιρετίζουν όλοι: Από την κυβέρνηση της ΝΔ μέχρι το κόμμα Βαρουφάκη... Ειδικά η κυβέρνηση της ΝΔ πάει πολύ να ξεσπαθώνει για το «καθεστώς Ασαντ», με το οποίο αναθέρμανε τις σχέσεις της από το 2020, κυρίως εξαιτίας της θέσης που πήρε ενάντια στο τουρκο-λιβυκό σύμφωνο.

Τότε, η κλιμάκωση της έντασης στα Ελληνοτουρκικά έφερε πιο κοντά τις δυο κυβερνήσεις σε Ελλάδα και Συρία, επιβεβαιώνοντας ότι μοναδικό κριτήριο των αντιθέσεων και των συμβιβασμών της αστικής τάξης είναι τα δικά της συμφέροντα και όχι των λαών, που υποφέρουν εξίσου από την εξουσία του κεφαλαίου σε κάθε χώρα, τις αντιλαϊκές κυβερνήσεις και τους διεθνείς συμμάχους τους.

Τώρα, για να θολώσουν τα νερά, παρουσιάζουν την πτώση του Ασαντ ως «το πρώτο βήμα προς μια δημοκρατική Συρία». Οσο ...«δημοκρατικά» έγιναν το Ιράκ, το Αφγανιστάν και η Λιβύη μετά την ιμπεριαλιστική επέμβαση των ΑμερικανοΝΑΤΟικών, είτε με «πολύχρωμες επαναστάσεις», είτε με ανοιχτή στρατιωτική επέμβαση!

Η κατάσταση σε αυτές τις χώρες είναι εικόνες από το μέλλον και της Συρίας, με κίνδυνο να παρασύρει και άλλα γειτονικά κράτη, όπως τον Λίβανο και το Ιράκ.

Και δεν είναι μόνο αυτό: Εδώ και μια βδομάδα, το Ισραήλ από τον νότο και η Τουρκία από βορρά έχουν εισβάλει σε μια ανεξάρτητη χώρα και χαράσσουν ζώνες κατοχής, ενώ το Ισραήλ έχει βομβαρδίσει στρατιωτικές εγκαταστάσεις μέχρι τη Λαττάκεια και την Ταρτούς, καταστρέφοντας ολοσχερώς τον συριακό στρατό.

Είναι κι αυτό «δικαίωμα του Ισραήλ στην αυτοάμυνα»; Ούτε μια κουβέντα δεν έχουν πει η κυβέρνηση και τα άλλα κόμματα γι' αυτές τις ωμές στρατιωτικές επεμβάσεις που αλλάζουν τα σύνορα στην περιοχή, όταν για τον ίδιο λόγο στην Ουκρανία, μετά την εισβολή της Ρωσίας, έχουν ξεσαλώσει στη στήριξη του καθεστώτος Ζελένσκι, με το πρόσχημα ότι έτσι υπερασπίζονται την κυριαρχία μιας τρίτης χώρας από τον «αναθεωρητισμό» και τη μη αλλαγή συνόρων!

Οι ΗΠΑ - ΝΑΤΟ - ΕΕ και οι σύμμαχοί τους στην περιοχή, Ισραήλ και Τουρκία, που ενορχήστρωσαν την εκστρατεία των τζιχαντιστών, καμιά ειρήνη και καμιά ασφάλεια δεν μπορούν να εγγυηθούν στην περιοχή. Το μόνο που εγγυώνται είναι η κλιμάκωση των συγκρούσεων και ένα ακόμα πιο μαύρο μέλλον για τον συριακό λαό, που βλέπει τη χώρα του να γίνεται ξανά θέατρο συγκρούσεων και ανταγωνισμών ανάμεσα σε αντίπαλα ιμπεριαλιστικά στρατόπεδα.

Αυτό που επείγει τώρα, είναι να εκφραστεί με κάθε τρόπο η αλληλεγγύη στον λαό της Συρίας και στους Σύρους κομμουνιστές, που στοχοποιεί ανελέητα το νέο καθεστώς. Να καταδικαστεί μαζικά η ιμπεριαλιστική επέμβαση και να γίνει καθολικό λαϊκό αίτημα η απεμπλοκή της χώρας από τα μέτωπα του ιμπεριαλιστικού πολέμου.

Διέξοδο για τον λαό της Συρίας μπορεί να δώσει μόνο η δική του πάλη, ενάντια στην αστική τάξη της χώρας και τους ξένους συμμάχους της. Ενάντια σε κάθε μορφή διακυβέρνησης που υπηρετεί τα συμφέροντά της, είτε με τον μανδύα της «δημοκρατίας», είτε με το κνούτο του σκοταδισμού και της αντίδρασης.