«Αναβάθμιση στο ενεργειακό πεδίο», «ενίσχυση γεωπολιτικών συμμαχιών», «διπλωματικό κεφάλαιο», «σταθερότητα». Μ' αυτές τις λέξεις - κλειδιά ο κυβερνητικός μηχανισμός προσπαθεί να πείσει για τα θετικά της τριμερούς Ελλάδας - Αιγύπτου - Κύπρου, που έγινε χτες στο Κάιρο.

Η κυβέρνηση και τα αστικά επιτελεία εμφανίζουν τα «σχήματα» με άλλες ΝΑΤΟικές ή φιλοΝΑΤΟικές χώρες της περιοχής ως απάντηση στους σχεδιασμούς της Τουρκίας και στον ενισχυμένο ρόλο της, μετά την κατάληψη της Συρίας από τους τζιχαντιστές.

Παρουσιάζουν δηλαδή τη βαθύτερη εμπλοκή στα ιμπεριαλιστικά σχέδια και τους ανταγωνισμούς για τα συμφέροντα της αστικής τάξης ως «ασπίδα» απέναντι στις αμφισβητήσεις της Τουρκίας, ενώ παίζουν τον ακριβώς αντίθετο ρόλο: Είναι σημεία στον «οδικό χάρτη» που οδηγεί σε επώδυνους για τα κυριαρχικά δικαιώματα συμβιβασμούς και προωθεί τα σχέδια συνεκμετάλλευσης του Αιγαίου και της Ανατ. Μεσογείου με ΝΑΤΟική ομπρέλα. Συμβιβασμοί που με τη σειρά τους δεν φέρνουν την ειρήνη και την ασφάλεια, αλλά νέους γύρους όξυνσης ανταγωνισμών και νέα επεισόδια εμπλοκής υπό ΝΑΤΟική σημαία.

Στην κινούμενη άμμο που διαμορφώνουν ο πόλεμος στη Μέση Ανατολή, η καινούργια κατάσταση στη Συρία και η όξυνση των ανταγωνισμών από την Ανατ. Μεσόγειο μέχρι τη Μαύρη Θάλασσα και την Αρκτική, η σύγκρουση συνυπάρχει με το παζάρι όλων με όλους, που διεκδικούν καλύτερες θέσεις στη διανομή της ιμπεριαλιστικής λείας. Μέσα εκεί μεγαλώνουν οι απειλές για τους λαούς και όχι βέβαια οι ευκαιρίες να προκύψει κάτι προς όφελός τους.

Υπάρχει άλλωστε και προηγούμενο: Τίποτα δεν κέρδισε ο λαός από την τριμερή Ελλάδας - Κύπρου - Ισραήλ, που παρουσιάστηκε κι αυτή ως «αντίβαρο» στα σχέδια της Τουρκίας να πρωταγωνιστήσει στη χάραξη του ενεργειακού χάρτη της Ανατ. Μεσογείου. Αντίθετα, η στρατηγική συμμαχία με το Ισραήλ, που επεκτάθηκε στον στρατιωτικό τομέα, έχωσε μέχρι τον λαιμό τη χώρα μας στον πόλεμο της Μέσης Ανατολής, όπου συμμετέχει ακόμα και με φρεγάτα στην Ερυθρά!

Την ίδια ώρα, η Τουρκία συνεχίζει κανονικά να γκριζάρει την Ανατ. Μεσόγειο και να εξαφανίζει από τον χάρτη τα κυριαρχικά δικαιώματα της Κύπρου, όπως κάνει τώρα με το τουρκοσυριακό σύμφωνο που προωθεί παρασκηνιακά, βάζοντας και τον Λίβανο στο κάδρο μιας συνολικότερης διευθέτησης των ΑΟΖ στην περιοχή.

Το ίδιο ισχύει και με την Αίγυπτο: Παζαρεύει με την Ελλάδα και την Κύπρο την ενίσχυση της «ενεργειακής συμπόρευσης», όπως έλεγε χτες από το Κάιρο ο Ελληνας πρωθυπουργός, και το ίδιο κάνει με την Τουρκία, αναθερμαίνοντας τις μεταξύ τους σχέσεις. Απορρίπτει το τουρκολιβυκό σύμφωνο, για να διασφαλιστεί έναντι της Λιβύης, αλλά δεν το αγνοεί στη συμφωνία για μερική ανακήρυξη ΑΟΖ με την Ελλάδα.

Για να προωθήσουν τα ευρωατλαντικά σχέδια στην Ενέργεια, Ελλάδα και Αίγυπτος ήταν από τα ιδρυτικά μέλη του Φόρουμ Φυσικού Αερίου στην Ανατ. Μεσόγειο, με έδρα το Κάιρο, που αφήνει ανοιχτή την πόρτα της συμμετοχής και σε άλλους στρατηγικούς παίκτες, όπως η Τουρκία. Είναι δηλαδή ένας ακόμα χώρος ζύμωσης μελλοντικών διευθετήσεων, που θα εξασφαλίζουν τα αμερικανοΝΑΤΟικά συμφέροντα στην περιοχή έναντι των ανταγωνιστών τους, ειδικά μετά τη διακοπή των ροών ρωσικού αερίου προς την Ευρώπη.

Επομένως, για άλλους χτυπούν χαρμόσυνα οι καμπάνες της τριμερούς στο Κάιρο: Για τα μονοπώλια της Ενέργειας, που αυξάνουν τις μετοχές τους στις εξορύξεις και στην εκμετάλλευση των ενεργειακών πόρων της Ανατ. Μεσογείου, ποντάροντας σε διευθετήσεις στο όνομα της ΝΑΤΟικής συνοχής και της «ενεργειακής επάρκειας» της Ευρώπης.

Αλλά και για το εφοπλιστικό κεφάλαιο, που επενδύει στη μεταφορά υγροποιημένου αερίου και συμμετέχει ενεργά στα σχέδια για νέους τερματικούς σταθμούς υγροποίησης στην Ανατ. Μεσόγειο.

Ο πλούτος για τον οποίο ερίζουν και συγκρούονται μονοπώλια και ιμπεριαλιστικά κέντρα θα μπορούσε κάτω από άλλες συνθήκες να εξασφαλίσει την ευημερία των λαών, με συνεργασίες αμοιβαίου οφέλους ανάμεσα στα κράτη της περιοχής και με κριτήριο τις λαϊκές ανάγκες. Προϋπόθεση γι' αυτό είναι να γίνουν κοινωνική ιδιοκτησία οι πηγές Ενέργειας και συνολικά τα μέσα παραγωγής, να πάψει το κέρδος να αποτελεί κριτήριο οργάνωσης της οικονομίας.

Για μια τέτοια προοπτική αξίζει να παλέψουν ο ελληνικός και οι άλλοι λαοί! Οργανώνοντας την αντεπίθεση στην πολιτική του κέρδους, που παραδίδει τον ορυκτό πλούτο βορά στα μονοπωλιακά συμφέροντα και τους σέρνει στη φτώχεια, στην εκμετάλλευση, στον πόλεμο. Βάζοντας στο στόχαστρο το κεφάλαιο και τις ιμπεριαλιστικές του ενώσεις, παλεύοντας για να πάρουν οι ίδιοι την εξουσία.