Πίσω από τα «κονταροχτυπήματα» κυβέρνησης, ΠΑΣΟΚ, ΣΥΡΙΖΑ και των άλλων για το «ποιος συγκαλύπτει το έγκλημα στα Τέμπη», «υπονομεύει την εμπιστοσύνη στους θεσμούς» και «έχει σχέδιο αποσταθεροποίησης», η πραγματική ανησυχία των αστικών επιτελείων δεν κρύβεται.

Γράφει ένα συγκρότημα του Τύπου: «Οι "ακυβέρνητες δημοκρατίες" εξαπλώνονται (...) Κι είναι κορυφαίο σφάλμα να πιστεύει κανείς ότι οι παραδοσιακοί θεσμοί που έχουμε συνηθίσει έως τώρα, αρκούν για να τις προστατεύσουν. Το αντίθετο ισχύει. Συνήθως τις κάνουν πιο αργοκίνητες και δυσπροσάρμοστες (...) Το φαινόμενο που ζούμε τώρα στην Ελλάδα είναι ακριβώς αυτό».

Την ίδια αγωνία μοιράζεται και η «αντιπολίτευση» - συμπολίτευση. Οπως ο πρώην πρωθυπουργός Αλ. Τσίπρας, ο οποίος έλεγε τις προάλλες με αφορμή τα Τέμπη και την «κρίση εμπιστοσύνης» στο «κράτος δικαίου»: «Ποιος θα αλλάξει το κλίμα της γενικευμένης αναξιοπιστίας στους θεσμούς της δημοκρατίας μας; Ποιος και πώς θα καλύψει το κενό εμπιστοσύνης στη δικαιοσύνη; Και εν τέλει, αρκούν απλά κάποιες μεταρρυθμίσεις; Φοβάμαι πως όχι».

Από πίσω ακολουθούν μια ντουζίνα άρθρα και παρεμβάσεις: Για την ανάγκη μιας «πιο δίκαιης δικαιοσύνης». Για την αμφισβήτηση που μεγαλώνει ανησυχητικά απέναντι σε θεσμούς του κράτους, την κυβέρνηση και τα άλλα αστικά κόμματα. Για την «παραπληροφόρηση» που «ένα μεγάλο μέρος του κοινού είναι έτοιμο να πιστέψει», με κίνδυνο «να ενισχυθούν τα άκρα», και άλλα παρόμοια...

Σερβίρουν στον λαό ξαναζεσταμένες σούπες και αυταπάτες, για να ενσωματώσουν και να χειραγωγήσουν τη λαϊκή δυσαρέσκεια, που ξεπερνάει την οργή για το έγκλημα στα Τέμπη και εκφράζει γενικότερη στάση απέναντι στην πολιτική της κυβέρνησης και τα αδιέξοδα που αυτή αναπαράγει για τη μεγάλη λαϊκή πλειοψηφία.

Θέλουν να εκτονωθεί αυτή η δυσαρέσκεια «θεσμικά», με αποκατάσταση της εμπιστοσύνης στο κράτος και στους θεσμούς του. Να μη βρει διέξοδο στην αγωνιστική αμφισβήτηση της κυρίαρχης αντιλαϊκής πολιτικής, που υπηρετούν μαζί η κυβέρνηση με τα υπόλοιπα αστικά κόμματα και που στον πυρήνα της βρίσκεται η υπεράσπιση του καπιταλιστικού κέρδους.

Αυτή η πολιτική είναι που βάζει τις λαϊκές ανάγκες στο ζύγι του «κόστους - οφέλους» για το κεφάλαιο και λογαριάζει την ασφάλεια και τη ζωή του λαού ως κόστος, προετοιμάζοντας τα επόμενα «Τέμπη» σε στεριά, αέρα και θάλασσα, σε τόπους δουλειάς, υποδομές, σχολεία και πανεπιστήμια.

Σκόπιμα λασπομαχούν για τους «βρώμικους», «ανίκανους» και «διεφθαρμένους» της κυβέρνησης και του κρατικού μηχανισμού, ή για τους «ανεπαρκείς» θεσμούς. Για τα «κεφάλια» δηλαδή της αντιλαϊκής Λερναίας Υδρας, ώστε να μένει η αντιπαράθεση μακριά από το «μάτι» της, το ταξικό και γι' αυτό εχθρικό για τον λαό κράτος, που δεν μεταρρυθμίζεται, δεν γίνεται «πιο δίκαιο», αλλά μόνο ανατρέπεται.

Το ίδιο και με τους «λαβύρινθους» των διαφόρων κυκλωμάτων, που βρίσκονται στο ημίφως. Από πίσω τους όμως λούζεται στο φως της μέρας το «νόμιμο» έγκλημα των εγκλημάτων: Η ταξική εκμετάλλευση, το ίδιο το καπιταλιστικό σύστημα που δεν διστάζει μπροστά σε κανένα έγκλημα για το κέρδος.

Με τους «σεισμούς» να βρίσκονται μπροστά, με την επόμενη καπιταλιστική κρίση να καραδοκεί, τους ιμπεριαλιστικούς ανταγωνισμούς να οξύνονται, η αγωνία των αστικών επιτελείων μεγαλώνει, γίνεται άγχος μην τυχόν μεγαλώσουν η λαϊκή αμφισβήτηση και οι ρωγμές. Αυτό που για εκείνους είναι άγχος, για τον λαό είναι ελπίδα: Γιατί το δίλημμα είναι τώρα πιο καθαρό από ποτέ: `Η τα κέρδη τους, ή οι ζωές μας!