Φορτίζεται διπλά κανείς γράφοντας τη μέρα άφιξης του Αμερικανού τρομοκράτη των λαών Κλίντον, για χάρη του οποίου, η Αθήνα μεταβλήθηκε σε προτεκτοράτο των ΗΠΑ, για μια συνταρακτική μαρτυρία της μεταπολεμικής πολιτικής τραγωδίας μας. Τραγωδία, που την προκάλεσε η - ευλογούμενη από τις τότε ελληνικές κυβερνήσεις, όπως και από τη σημερινή - αμερικανοκρατία. Ενας «Οδυσσέας», μέσα σε χιλιάδες άλλους, ο αγωνιστής της Εθνικής Αντίστασης Κωνσταντίνος Κοκκώνης καταθέτει ένα βιβλίο (461 σελ.) πολύτιμο για την πολιτική ιστοριογραφία μας, με τίτλο «Σημάδια που δεν έσβησε ο χρόνος», που προλογίζει ο πρόεδρος της ΕΕΔΥΕ, Ευάγγελος Μαχαίρας (εκδόσεις «Β. Γιαννίκος»). Πρόκειται για «σημάδια», που δεν πρέπει να αφήσουμε να σβήσει ο χρόνος, γιατί είναι «σημάδια» και περηφάνιας και διδακτικής παρακαταθήκης για το λαό μας.

Ο Κ. Κοκκώνης, νιώθοντας ότι το χρέος του δεν τέλειωσε με τους αγώνες του ως ΕΠΟΝίτης και ΕΛΑΣίτης, με τις πολλές δίκες και καταδίκες του σε θάνατο, με τη 19χρονη φυλάκισή του σε εφιαλτικά κολαστήρια, με τη σκέψη του ότι άμετροι σύντροφοί του βρέθηκαν «οι μισοί κάτω απ' το χώμα, κι οι άλλοι μισοί στα σίδερα» και την ψυχή του δοσμένη στα ιδανικά που φλόγισαν τη ζωή του όλη, γράφει λίγα για τη δική του ζωή - τη φτώχεια στη γενέτειρά του Γορτυνία, τη βιοπάλη του από παιδί στην Αθήνα, τον ένοπλο αγώνα του, τον τραυματισμό του, τη σύλληψή του από παρακρατικούς και τη διαπόμπευσή του στην Τρίπολη, τα δεκαεννιά χρόνια του στις φυλακές, από τα οποία τα πέντε ως θανατοποινίτης. Μα γράφει πολλά - συμπληρώνοντας ένα μεγάλο ιστοριογραφικό κενό - για τη μαρτυρική ζωή των υπόδικων και κατάδικων αγωνιστών στις φυλακές: Τρίπολης, Καλαμάτας, Γιούρας, Γυάρου, Κέρκυρας, Λαζαρέτου, Ακροναυπλίας, Αίγινας, Αβέρωφ, για διάφορα Μεταγωγών (Τρίπολης, Πάτρας, Πειραιά, Αθήνας, κ.ά.). Καταγράφει πολιτικά γεγονότα που αφορούσαν στη ζωή των εγκλείστων αγωνιστών, δίκες και δικαστές της μισαλλοδοξίας, πλήθος ονόματα συντρόφων του (καθοδηγητών, εκτελεσμένων, κάποιων που λύγισαν, άλλων που άντεξαν), χαφιέδων, ανακριτών, βασανιστών, δεσμοφυλάκων. Περιγράφει τα μύρια δράματα που πέρασαν οι μανάδες, οι πατεράδες, τα αδέλφια, οι γυναίκες, τα παιδιά των δεσμωτών. Μα καθώς αγώνας σημαίνει δημιουργία, αγάπη για τη ζωή, ακόμα και υπό τις πιο απάνθρωπες συνθήκες, η μαρτυρία του Κ. Κοκκώνη αποτυπώνει παραστατικά την καθημερινή ζωή στις φυλακές, αλλά και τις πολύπλευρες μορφωτικές και πολιτιστικές δραστηριότητες των δεσμωτών, παραθέτοντας και όμορφες ευχετήριες και άλλες κάρτες που φιλοτέχνησαν συγκρατούμενοί του.