Το πιο εμβληματικό παράδειγμα για το ότι «ο καπιταλισμός βλάπτει σοβαρά την υγεία», είναι ο επαγγελματικός κίνδυνος. Για την πρόληψη του επαγγελματικού κινδύνου υπάρχουν σήμερα τεχνικές και οργανωτικές λύσεις με βάση την πρόοδο της επιστήμης και της τεχνικής. Ωστόσο, ο στόχος του κεφαλαίου για διασφάλιση φθηνής εργατικής δύναμης εμποδίζει την ουσιαστική εφαρμογή τους.

Η κατάσταση αυτή έχει τεράστιες επιπτώσεις στην υγεία και την ασφάλεια των εργαζομένων (ΥΑΕ)¹. Ακόμη και τα ελλιπή επίσημα στοιχεία αναδεικνύουν ότι κάθε 3 μέρες ένας εργαζόμενος πεθαίνει και χιλιάδες σακατεύονται κάθε χρόνο στη χώρα μας από εργατικό ατύχημα. Οσον αφορά στις επαγγελματικές ασθένειες, παρόλο που στην πράξη δεν καταγράφονται ως τέτοιες στην Ελλάδα, εκτιμάται ότι χιλιάδες είναι στην πραγματικότητα οι εργαζόμενοι που η έκθεση σε βλαπτικούς παράγοντες στην εργασία τους προκαλεί σοβαρά προβλήματα υγείας (π.χ. μυοσκελετικές παθήσεις, άσθμα, δερματίτιδες, ψυχικές παθήσεις), ή και οδηγεί στο θάνατό τους (π.χ. επαγγελματικός καρκίνος, καρδιακές παθήσεις).

Ο ρόλος του αστικού κράτους για τη θωράκιση της καπιταλιστικής κερδοφορίας είναι καθοριστικός και στον τομέα της ΥΑΕ. Αυτό εκφράζεται με διάφορους τρόπους, όπως:

• Με την προώθηση αντιδραστικών αναδιαρθρώσεων (Ασφαλιστικό, εργάσιμος χρόνος, εργασιακές σχέσεις, αύξηση ορίων ηλικίας συνταξιοδότησης, «απελευθέρωση» τομέων στρατηγικής σημασίας κ.λπ.), που επηρεάζουν αρνητικά και την ΥΑΕ.
• Με την παραπέρα εμπορευματοποίηση των εργασιών του ανεπαρκούς και υποβαθμισμένου δημόσιου τομέα της Υγείας - Πρόνοιας για την πρόληψη και αποκατάσταση της υγείας των εργαζομένων, την απουσία δημόσιων υποδομών εκτίμησης και πρόληψης του επαγγελματικού κινδύνου.
• Με τη διαμόρφωση ενός πλαισίου ψευδεπίγραφων ελέγχων της εργοδοτικής ευθύνης από τους ελεγκτικούς μηχανισμούς του αστικού κράτους.
• Με την ελλιπή καταγραφή εργατικών «ατυχημάτων» και την απουσία, στην ουσία, καταγραφής των επαγγελματικών ασθενειών.
• Με την υποβάθμιση του προσανατολισμού της αναγκαίας επιστημονικής έρευνας στους σχετικούς τομείς.
• Με τη διατήρηση σκόπιμων ελλείψεων στο σχετικό νομοθετικό πλαίσιο με κριτήριο τη θωράκιση της ανταγωνιστικότητας του κεφαλαίου (π.χ. απουσία θεσμοθετημένων μεθοδολογιών και προδιαγραφών).

Ο εργαζόμενος που χαρακτηρίζεται θύμα εργατικού ατυχήματος ή επαγγελματικής ασθένειας δικαιούται, με βάση το νομοθετικό πλαίσιο, επίδομα ασθενείας ανάλογα με τις μέρες ασφάλισης (ενώ για «κοινό ατύχημα» ή «κοινή νόσο» υπάρχουν διαφορετικές νομικές προϋποθέσεις). Το ίδιο ισχύει και για τη σύνταξη αναπηρίας.

Ωστόσο, τα εργατικά ατυχήματα καταγράφονται ελλιπώς, ενώ οι επαγγελματικές ασθένειες στην ουσία δεν καταγράφονται στη χώρα μας και συνήθως χαρακτηρίζονται «κοινή νόσος» (ανεξάρτητα από το ότι υπάρχει θεωρητικά διαδικασία για την καταγραφή τους). Η κατάσταση έχει επιδεινωθεί ακόμη περισσότερο τα τελευταία χρόνια με τις αλλαγές στον τομέα της Πρωτοβάθμιας Φροντίδας Υγείας. Χαρακτηριστικά, το «Κέντρο Διάγνωσης Ιατρικής της Εργασίας» (πρώην ΙΚΑ, σήμερα ΕΟΠΥΥ) υπάρχει μεν, αλλά παραμένει χωρίς κανένα γιατρό εργασίας.

Σε κάθε περίπτωση, ακόμη και αν καταγραφούν το εργατικό «ατύχημα» και η επαγγελματική ασθένεια, οι παροχές που προβλέπονται είναι «ψίχουλα» μπροστά στις ανάγκες των εργαζομένων, δεν καλύπτουν τις συνέπειες της αναπηρίας (μερικής ή ολικής, μόνιμης ή προσωρινής) που οφείλεται στον επαγγελματικό κίνδυνο. Η κατάσταση έχει επιδεινωθεί ακόμη περισσότερο με την εφαρμογή των αντιλαϊκών κατευθύνσεων της σημερινής και των προηγούμενων κυβερνήσεων και της ΕΕ.

Δεν αναφερόμαστε μόνο στο ύψος αυτών των παροχών (επίδομα - σύνταξη), αλλά και στις προϋποθέσεις, για να τις δικαιούται ο εργαζόμενος, δεδομένου ότι έχουν επιδεινωθεί οι όροι πιστοποίησης από τα ΚΕΠΑ του απαιτούμενου για σύνταξη ποσοστού αναπηρίας. Ενας εργαζόμενος που δεν λαμβάνει πιστοποίηση με το απαιτούμενο από τη νομοθεσία ποσοστό αναπηρίας (έστω και γι' αυτή τη χαμηλή σύνταξη αναπηρίας), γίνεται ακόμη πιο ευάλωτος στην εργασιακή ζούγκλα της ελαστικής εργασίας και της ανακύκλωσης της ανεργίας για ένα κομμάτι ψωμί.

Τα προβλήματα που ανακύπτουν από τη σημερινή κατάσταση στο σύστημα Υγείας - Πρόνοιας (τεράστιοι χρόνοι αναμονής, ο ασθενής πληρώνει για φάρμακα και μια σειρά αναγκαίων ιατρικών πράξεων που δεν καλύπτονται από το σύστημα κ.λπ.), τα βιώνουν φυσικά όλοι, είτε είναι θύματα εργατικού ατυχήματος και επαγγελματικής ασθένειας, είτε «κοινής νόσου» και ατυχημάτων άλλου είδους.

Το κεφάλαιο, που είναι ο μεγάλος ένοχος για την επαγγελματική νοσηρότητα, παραμένει στο απυρόβλητο και δεν έχει ασφαλιστική επιβάρυνση. Στην πραγματικότητα, ο ίδιος ο εργαζόμενος είναι αυτός που πληρώνει, μέσω των ασφαλιστικών εισφορών, της φορολογίας, της πληρωμής μη καλυπτόμενων από το σύστημα Υγείας ιατρικών πράξεων κ.λπ.

Είναι σκόπιμο να αναφέρουμε ότι μετά και από την πίεση του εργατικού κινήματος τη δεκαετία του '60, ψηφίστηκε νομοθεσία που θέσπιζε την εισφορά επαγγελματικού κινδύνου με «υπόχρεους τους απασχολούντες μισθωτούς υπαγόμενους εις την ασφάλιση του ΙΚΑ» (Β.Δ. 473/1961). Η εισφορά επαγγελματικού κινδύνου βαρύνει τον εργοδότη και ανέρχεται στο 1% επί των αποδοχών των μισθωτών απασχολουμένων στις οριζόμενες από το νόμο επιχειρήσεις. Αφορά μόνο την περιοχή της Αττικής, ενώ με βάση την ερμηνεία της νομοθεσίας εξαιρούνται επιχειρήσεις αρκετών κλάδων.

Σε σχετική συζήτηση που αναπτύχθηκε τα προηγούμενα χρόνια μεταξύ επιστημονικών φορέων και συνδικαλιστικών δυνάμεων, έχει διατυπωθεί ότι το «κόστος» των ασφαλιστικών ταμείων λόγω του επαγγελματικού κινδύνου ξεπερνά το 4% του ΑΕΠ. Το άνοιγμα αυτής της συζήτησης αυτή την περίοδο δεν είναι τυχαίο. Προωθούνται νέες ανατροπές στο ασφαλιστικό σύστημα με βάση τις κατευθύνσεις της ΕΕ, που διασφαλίζουν παραπέρα την κερδοφορία του κεφαλαίου.

Στην Κοινωνική Ασφάλιση, η κατεύθυνση είναι η εφαρμογή των τριών πυλώνων, όπου με την όποια - ελάχιστη κρατική χρηματοδότηση (1ος πυλώνας) θα υποχρεώνονται οι εργαζόμενοι να πληρώνουν για το μεγαλύτερο μέρος των αναγκών τους είτε στην επαγγελματική ασφάλιση (2ος πυλώνας) είτε και στην ιδιωτική (3ος πυλώνας).

Η κυβέρνηση προωθεί αυτές τις πολιτικές, όπως φαίνεται και από τις σχετικές δηλώσεις του υπουργού Εργασίας (π.χ. τοποθέτηση στη σχετική ημερίδα στις 14/6/2016). Η ίδρυση επαγγελματικών ταμείων (2ος πυλώνας) προωθείται με πιλότο ορισμένους κλάδους (π.χ. μηχανικοί, δικηγόροι, γιατροί). Η προώθηση του 2ου και 3ου πυλώνα αποτελεί και βασικό αίτημα του ΣΕΒ (βλ. επιστολή ΣΕΒ προς υπ. Εργασίας για το Ασφαλιστικό 2/3/2016).

Η «ασφαλιστική κάλυψη του επαγγελματικού κινδύνου» θα ενταχθεί πιθανόν στο πλαίσιο της προώθησης του 2ου πυλώνα, όπως προβλέπεται και από τη νομοθεσία για τα Ταμεία επαγγελματικής ασφάλισης (Ν. 3029/2002, άρθ. 7). Είναι ενδεικτικό ότι στην τοποθέτησή του ο γεν. γραμματέας του υπουργείου Εργασίας σε ημερίδα για την ΥΑΕ την 1/7/2016, ανέφερε ότι στις προθέσεις της κυβέρνησης είναι η ίδρυση «φορέα ασφάλισης επαγγελματικού κινδύνου» για να απαλλαγούν τα ασφαλιστικά ταμεία από τα σχετικά βάρη.

Επίσης, υπήρξαν πρόσφατα δημοσιεύματα που αναδείκνυαν ότι προωθούνται η κατάργηση της σύνταξης αναπηρίας λόγω εργατικού ατυχήματος και η επιβολή ιδιωτικής ασφάλισης σε αυτόν τον τομέα. Προτάσεις για ασφάλιση του επαγγελματικού κινδύνου, στο πλαίσιο της πολιτικής της ΕΕ, θα χρησιμοποιηθούν για να «ανοίξει» ένα πεδίο ιδιωτικής ασφάλισης, μετατόπισης των εργοδοτικών ευθυνών στις πλάτες των εργαζομένων. Αλλωστε, ήδη ιδιωτικές ασφαλιστικές εταιρείες παρέχουν «πακέτα κάλυψης» που περιλαμβάνουν και τον επαγγελματικό κίνδυνο.

Βάζουμε σε προτεραιότητα την πάλη για την πρόληψη του συνόλου των κινδύνων από το εργασιακό και ευρύτερο περιβάλλον. Παλεύουμε για να υπάρχει πλήρης κάλυψη των αναγκών των εργαζομένων από τον επαγγελματικό κίνδυνο με ευθύνη του κράτους και αποκλειστική επιβάρυνση του κεφαλαίου.

Δεν περιοριζόμαστε στις σημερινές καλύψεις των παροχών Υγείας - Πρόνοιας - σύνταξης. Παλεύουμε για την ανάκτηση των απωλειών των τελευταίων ετών, αλλά και για την αύξηση των παροχών και των συντάξεων με βάση τις ανάγκες μας. Διεκδικούμε πλήρη και απολύτως δωρεάν κάλυψη της νοσοκομειακής και ιατροφαρμακευτικής περίθαλψης, της ιατρικής αποκατάστασης σε περίπτωση εργατικού ατυχήματος ή επαγγελματικής ασθένειας. Πλήρεις αποδοχές για τους εργαζόμενους για όλο το διάστημα απουσίας από την εργασία λόγω εργατικού ατυχήματος ή επαγγελματικής ασθένειας (όπως εάν δούλευαν), επανεκπαίδευση, επανένταξη στην εργασία. Πλήρη σύνταξη γι' αυτούς που δεν μπορούν να εργαστούν ή στις οικογένειές τους σε περίπτωση θανάτου.

Διεκδικούμε την αύξηση της φορολογίας του κεφαλαίου και των εργοδοτικών εισφορών και την επιπλέον αύξηση αυτών και την επιβολή προστίμων όταν αυξάνεται η επικινδυνότητα (π.χ. επιχειρήσεις με θανατηφόρα ατυχήματα, υψηλή επαγγελματική νοσηρότητα κ.λπ.). Διεκδικούμε ταυτόχρονα μείωση της φορολογίας των εργαζομένων, μείωση των ασφαλιστικών εισφορών των εργαζομένων στον κλάδο σύνταξης, στην κατεύθυνση της κατάργησής τους, και άμεση κατάργηση των εισφορών στον κλάδο Υγείας. Διεκδικούμε τη διενέργεια κρατικών ελέγχων για την ΥΑΕ στις επιχειρήσεις καθώς και την ουσιαστική καταγραφή εργατικών ατυχημάτων και επαγγελματικών ασθενειών.

Οι εργαζόμενοι πρέπει να βγούμε στο προσκήνιο, σημαδεύοντας τον πραγματικό αντίπαλο, τους επιχειρηματικούς ομίλους και την καπιταλιστική εκμετάλλευση, που βρίσκονται πίσω από τη σημερινή κατάσταση που βιώνουμε σε όλους τους τομείς της ζωής μας, που μας σακατεύει και μας οδηγεί ακόμα και στον τάφο. Γι' αυτό η διεκδίκηση μέτρων για την υγεία και ασφάλεια στους τόπους δουλειάς πρέπει να εντάσσεται στην προοπτική κατάργησης του εκμεταλλευτικού συστήματος, που όσο υπάρχει αναπαράγει όλα τα προβλήματα του επαγγελματικού κινδύνου σε βάρος των εργαζομένων.

-------------------------------

Παραπομπή

1. Για την κατάσταση της ΥΑΕ στην Ελλάδα και τις θέσεις του ΚΚΕ, βλ. αναλυτικά ΚΟΜΕΠ, τ. 3, 2016.

Αφορμή για το ρεπορτάζ στο νοσοκομείο της Ρόδου, δεν αποτέλεσε μόνο η πρόσφατη αποστολή του «Ριζοσπάστη» στο νησί, αλλά και η προσπάθεια της κυβέρνησης να εξωραΐσει την κατάσταση που επικρατεί στο συγκεκριμένο νοσοκομείο και γενικότερα στον κρατικό τομέα της Υγείας. Είναι χαρακτηριστικές οι δηλώσεις τοπικού βουλευτή του ΣΥΡΙΖΑ που επισκέφτηκε το νοσοκομείο στις αρχές Αυγούστου, για να συναντηθεί με τη νέα διοίκηση (διορίστηκε τον περασμένο Απρίλη) και εκπροσώπους των εργαζομένων.

Σύμφωνα με όσα γράφτηκαν στον τοπικό Τύπο, ο βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ «εξέφρασε την ικανοποίησή του για το γεγονός ότι το υπουργείο Υγείας προχωρεί στη στελέχωση του νοσοκομείου της Ρόδου», ενώ «στη συνάντηση τονίστηκαν τα σημαντικά βήματα που έχουν γίνει τον τελευταίο καιρό για την ενίσχυση του προσωπικού του νοσοκομείου, που ήδη έχουν αποδώσει καρπούς».

Μάλιστα, για να τεκμηριώσουν ότι «κάτι αλλάζει», ο βουλευτής και η διοίκηση του νοσοκομείου έφεραν το εξής παράδειγμα: «Ενδεικτικά αναφέρεται ότι σήμερα εφημερεύουν στο Τμήμα Επειγόντων Περιστατικών (ΤΕΠ) 13 συνολικά ειδικευμένοι ιατροί και 17 ειδικευόμενοι, σε σύγκριση με τον Δεκέμβριο του 2014 που εφημέρευαν 7 ειδικευμένοι ιατροί και 18 ειδικευόμενοι». Είναι φανερό ότι η σύγκριση με το 2014, έχει στόχο να δημιουργήσει την αίσθηση ότι στο νοσοκομείο ...φυσάει πλέον «άλλος αέρας».

Για να δούμε, όμως, πώς περιγράφουν οι ίδιοι οι εργαζόμενοι την καθημερινότητα που ζουν και τα προβλήματα στο νοσοκομείο, για τα οποία η σύγκριση δεν μπορεί να γίνεται βέβαια με το τι κατάσταση επικρατούσε πριν από δυο χρόνια, αλλά με την χαοτική απόσταση που χωρίζει τη σημερινή άθλια κατάσταση με τις σύγχρονες ανάγκες των υγειονομικών και των ασθενών, σε ένα νησί με 120.000 μόνιμο πληθυσμό, ο οποίος διπλασιάζεται τους καλοκαιρινούς μήνες με την άφιξη χιλιάδων τουριστών.

Ο «Ριζοσπάστης» συζήτησε με την Ελένη Αγγέλη, αντιπρόεδρο του σωματείου των εργαζομένων και την Μαρία Σαρικά, γενική γραμματέα στη διοίκηση του σωματείου. Για τις ελλείψεις σε προσωπικό μάς είπαν: «Οι γιατροί λειτουργούν με το 60% των θέσεων που προβλέπει ο οργανισμός, μαζί και οι επικουρικοί - άλλωστε είναι τόσο λίγοι - και εμείς οι νοσηλευτές με το 1/3.

Από τις προσλήψεις, που λέει το υπουργείο, έχουν έρθει 17 άτομα νοσηλευτικό και παραϊατρικό προσωπικό, αλλά σε καμιά περίπτωση δεν καλύπτουν τις ανάγκες, αφού το ίδιο διάστημα, έχουν φύγει από το νοσοκομείο 20 νοσηλευτές με αποσπάσεις, μεταθέσεις και συνταξιοδοτήσεις. Δηλαδή, δεν αναπληρώθηκαν καν οι απώλειες σε προσωπικό που είχαμε μέσα στον Αύγουστο! Ετσι, το νοσηλευτικό προσωπικό, μαζί με αυτούς που ήρθαν τώρα, ίσα που ξεπερνάμε τα 100 άτομα.

Εχουμε προσπαθήσει επανειλημμένα να εξηγήσουμε στη διοίκηση ότι αυτό το προσωπικό δεν επαρκεί για να καλύψει τις ανάγκες και η απάντηση που πήραμε ήταν: "Δηλαδή, δεν είσαστε καλύτερα τώρα;". Δεν είμαστε καλύτερα, επειδή οι χρόνιες απώλειες έχουν οδηγήσει σε αυτό το σημείο, ώστε αυτοί οι συνάδελφοι που ήρθαν τώρα δεν καλύπτουν κάτι. Απλά δεν έχουμε φτάσει ακριβώς στον πάτο, αλλά είμαστε γύρω γύρω από τον πάτο».

Τι σημαίνει πρακτικά αυτή η μεγάλη έλλειψη σε προσωπικό για την καθημερινότητα των εργαζομένων; Οι δύο συνδικαλίστριες απαντάνε με συγκεκριμένα στοιχεία: «Κατά μέσο όρο έχουμε πέντε με έξι νοσηλεύτριες στα τμήματα, για να καλύπτουν σε ημερήσια βάση τις ανάγκες 35 και 40 αρρώστων, όχι ανά βάρδια, αλλά εβδομαδιαία, μαζί με τα ρεπό.

Φανταστείτε ότι όταν είναι δυο άτομα στη βάρδια, αυτοί οι συνάδελφοι δεν προλαβαίνουν να πάνε στο σπίτι. Μπορεί για παράδειγμα να είναι σήμερα απόγευμα και να 'ρθουν αύριο το πρωί στις 7 π.μ., με όλη αυτή την ένταση που σου επιφέρει το οκτάωρο στα τμήματα και να 'ρθουν την επόμενη μέρα και πρωί και νύχτα!».

Για παράδειγμα, λέει η Ελένη Αγγέλη, «εγώ σήμερα ήμουν πρωί στη νευρολογική και μετά έχω νύχτα στη β' χειρουργική. Δεν θα πάρω φυσικά το δεύτερο ρεπό της βδομάδας, δεν χρειάζεται να το συζητάμε καν, αφού όλοι παίρνουμε ένα τη βδομάδα κι αν το πάρουμε κι αυτό».

Οπως καταγγέλλουν, «υπάρχουν συναδέλφισσες, οι οποίες, για να πάρουν ένα ρεπό παραπάνω τη εβδομάδα, αναγκάστηκαν να ζητήσουν να δουλεύουν μονοβάρδιες σε 40 κλίνες. Εχουν φτάσει σε τέτοιο σημείο αγανάκτησης και απελπισίας, επειδή έχουν παιδιά, έχουν υποχρεώσεις. Τρεις νύχτες τη βδομάδα κάνουν όλοι και έχει τύχει να κάνουν και τέσσερις. Και άλλα τρία με τέσσερα απογευματινά, αναλόγως με το πώς τυχαίνει, αν θα αρρωστήσει κάποιος, αν θα συμβεί κάτι».

Η φθορά στην υγεία των εργαζομένων από την εντατικότητα της δουλειάς, είναι μεγάλη και σε πολλές περιπτώσεις ανεπανόρθωτη. Οπως λένε στον «Ριζοσπάστη», «όταν ο μέσος όρος ηλικίας του νοσηλευτικού προσωπικού είναι αυτή τη στιγμή στα 45 χρόνια, φανταστείτε ότι είμαστε ουσιαστικά μεσήλικες. Οταν μάλιστα οι γυναίκες μέχρι τα 40 έχουν κάνει δυο τρία παιδιά, είναι μωρομάνες, δουλεύουν ήδη 15 -20 χρόνια, άλλες δουλεύουν 25 χρόνια και τα τελευταία τρία τουλάχιστον χρόνια δουλεύουν με τρεις νύχτες τη βδομάδα, και ήδη χρωστάνε από 90 έως 130 ρεπό σε καθένα από το νοσηλευτικό προσωπικό, συν την κανονική άδεια, φανταστείτε πόσο εξαντλημένοι είναι οι συνάδελφοι.

Το βλέπεις άλλωστε... Είναι τα οργανικά προβλήματα που δημιουργούνται από την υπερφόρτωση της δουλειάς, ακόμα και καρκίνοι, όλοι είμαστε γεμάτοι κοίλες, αυτοάνοσα, δεν μπορείς να καλύψεις τις ανάγκες των ασθενών. Δεν είναι επομένως τυχαίο ότι το σύνδρομο της εργασιακής εξουθένωσης, το περνάει το 80% του νοσηλευτικού προσωπικού, συν τα ψυχολογικά προβλήματα».

Τους θερινούς μήνες που αυξάνεται κατακόρυφα ο τουρισμός, το νοσοκομείο δεν έχει καμιά ενίσχυση σε προσωπικό. Κι όταν παλιότερα γίνονταν κάποιες προσλήψεις, αυτές δεν αφορούσαν βέβαια μόνιμους, αλλά συμβασιούχους, οι οποίοι γενικεύονται πλέον στα νοσοκομεία, μαζί με όλες τις άλλες ελαστικές μορφές απασχόλησης.

«Τους καλοκαιρινούς μήνες είναι τόσο γρήγοροι οι ρυθμοί που μπορεί να συμβεί το οτιδήποτε. Ακόμα και οι ντόπιοι, εμείς που ζούμε εδώ, μπορεί να έχουμε ένα τροχαίο, κάτι. Είναι πιο γρήγορος ο ρυθμός της ζωής το καλοκαίρι. Επομένως, το νοσοκομείο μπορεί να χρειαστεί να καλύψει χίλια δυο πράγματα», σημειώνει η Ελένη Αγγέλη.

Δεν είναι όμως μόνο οι τρέχουσες ανάγκες που «μένουν πίσω». Πάνω από 20 κρεβάτια του νοσοκομείου δεν λειτουργούν, όπως και δυο κρεβάτια ΜΕΘ, στερώντας από τους κατοίκους του νησιού και συνολικά του νομού πολύτιμες υπηρεσίες Υγείας, που μπορεί να ήταν και σωτήριες για τη ζωή ορισμένων α' αυτούς. Λένε οι δυο συνδικαλίστριες:

«Το νοσοκομείο έχει 360 κρεβάτια, αλλά σε λειτουργία είναι τα 340, γιατί ενώ είχε τμήμα πρόωρων και ΜΑΦ, δεν άνοιξαν ποτέ. Μετά μειώθηκαν κάποιες κλίνες από τη νευρολογική κλινική, με αποτέλεσμα ασθενείς που χρειάζονται εξειδικευμένη παρακολούθηση να νοσηλεύονται στην παθολογική κλινική, να είναι στη διασπορά. Η ΜΕΘ είχε οκτώ κρεβάτια και τώρα έχει έξι, επειδή κάποια στιγμή τα δύο τα ρίξανε σε αδράνεια, λόγω έλλειψης προσωπικού».

Η διοίκηση απαντάει με υποσχέσεις για προσλήψεις από τους παλιούς «κυλιόμενους» πίνακες του ΑΣΕΠ. Ωστόσο, ακόμα κι αυτές θα είναι σταγόνα στον ωκεανό των ελλείψεων. Οπως σημείωναν οι εργαζόμενοι σε υπόμνημα που κατέθεσαν τον Μάρτη του 2015 προς τον τότε υπουργό Υγείας Π. Κουρουμπλή, όπου καταγράφονταν αναλυτικά όλα τα προβλήματα και οι ελλείψεις, «η οποιαδήποτε καθυστέρηση πλήρωσης θέσεων προσωπικού εγκυμονεί τρομακτικούς κινδύνους τόσο για την υγεία των περιθαλπομένων όσο και των ίδιων των εργαζομένων στον κλάδο».

«Οι νοσηλευτές είναι ασθενείς που νοσηλεύουν ασθενείς», σημειωνόταν χαρακτηριστικά στο υπόμνημα. Και πώς να μην είναι, όταν σήμερα σε 100 περίπου άτομα νοσηλευτικό προσωπικό και σε άλλα 50 παραϊατρικό, οφείλονται περίπου 10.000 μέρες σε ρεπό που δεν έχουν πάρει τα τελευταία μόνο χρόνια, δουλεύοντας αδιάκοπα με ένα μόνο ρεπό τη βδομάδα!

Στον ίδιο επείγοντα τόνο, τονίζονταν στο υπόμνημα και οι ελλείψεις στο τεχνικό και διοικητικό προσωπικό, «καθώς το κτιριακό συγκρότημα παρουσιάζει στοιχεία εγκατάλειψης και ερήμωσης, τόσο εσωτερικά όσο και εξωτερικά. Ο,τι χαλάει δεν αντικαθίσταται», σε ένα κτίριο που φτιάχτηκε μόλις το 2000.

Μετά απ' όλα αυτά, οι εργαζόμενοι ανέφεραν στο υπόμνημα προς τον τότε υπουργό: «Γνωρίζετε πολύ καλά ότι ουδεμία μέρα ανοχής προς την κυβέρνησή σας μπορεί να υπάρξει λόγω της εκρηκτικότητας των προβλημάτων της ελληνικής κοινωνίας, πόσο μάλλον όταν αφορούν τη λαϊκή υγεία. Από την άποψη αυτή, η δική μας αναμονή είναι ήδη εξαντλημένη. Το υπάρχον προσωπικό δεν διαθέτει άλλη ανοχή ούτε αντοχή (...) δεν αντέχουμε άλλο, δεν είμαστε σε θέση αν αντιμετωπίζουμε τον αμέτρητο όγκο δουλειάς ούτε τα απάνθρωπα ωράρια, καθότι είμαστε εκτεθειμένοι στον κίνδυνο ενός σοβαρού λάθους».

Τι έγινε από όλα τα παραπάνω; Σύμφωνα με τις συνδικαλίστριες του νοσοκομείου, στη συνάντηση που είχαν αργότερα εκείνο το χρόνο με τον Π. Κουρουμπλή «μας κουκούλωνε σε όποιο αίτημα του βάζαμε για την πρόσληψη προσωπικού και στο τέλος μας υποσχέθηκε να μας φέρει ...πλωτό ασθενοφόρο! Μα το θέμα δεν είναι πώς θα τους μεταφέρετε τους ασθενείς, του είπαμε, αλλά ποιος θα τους περιθάλψει...»...