Η ιστορία του είναι αποκαλυπτική και παραπέμπει στις πιο τολμηρές ιστορίες μυθιστορημάτων κατασκοπίας.

Κατά τη δικτατορία του Μεταξά ανέλαβε καθήκοντα «εξομολόγου» στη βασιλική οικογένεια του Γεωργίου Β' και διορίστηκε εφημέριος (!), στο παρεκκλήσιο του «Ευαγγελισμού». Ως «εξομολόγος» ανέπτυξε στενές σχέσεις - «όμοιος ομοίω αεί πελάζει» - με υψηλούς παράγοντες του οικονομικού, πολιτικού και στρατιωτικού κατεστημένου, τη βασιλική οικογένεια, απ' όπου «άρμεγε» ζωτικής σημασίας πληροφορίες για τα εθνικά μας συμφέροντα.

Αυτός λοιπόν ο πράκτορας, ντυμένος πια ως ταγματάρχης των αγγλικών υπηρεσιών οργίασε στη χώρα μας, μαζί με τις βρετανικές δυνάμεις εισβολής.

Ο «δικός μας» πρακτορίσκος και ό,τι άλλο, βρωμερό, με τα πολλά πρόσωπα, θα πρέπει να αισθάνεται νάνος μπροστά σε τέτοιους προφέσορες, παρότι σε ορισμένα σημεία - ιερατικό σχήμα, Αγιον Ορος, μυστικές υπηρεσίες, διαπλεκόμενα - η ιστορία επαναλαμβάνεται...

Διατηρεί το αποκεντρωμένο ΠΑΣΟΚικό μοντέλο, μετονομάζοντάς το - από ΠΕ.Σ.Υ.Π. (Περιφερειακό Σύστημα Υγείας - Πρόνοιας) - σε Δ.Υ.ΠΕ. (Διοίκηση Υγειονομικής Περιφέρειας) και το ανασυγκροτεί στις εξής κατευθύνσεις :

• Να είναι συντονισμένο και πιο προσηλωμένο στο στόχο της κυβέρνησης για παραπέρα ιδιωτικοποίηση και εμπορευματοποίηση.
• Να χρηματοδοτείται λιγότερο από το κράτος και περισσότερο από έσοδα που προκύπτουν από τη δραστηριότητα των υπηρεσιών Υγείας και Πρόνοιας των Περιφερειών ή από το ξεπούλημα της περιουσίας των υγειονομικών και προνοιακών φορέων.
• Να είναι ευέλικτο και αποτελεσματικό στη σχέση του με το ιδιωτικό κεφάλαιο.
• Να λειτουργεί πιο συγκεντρωτικά κάτω από το σφιχτό έλεγχο του υπουργείου.

Το προχώρημα της ιδιωτικοποίησης φαίνεται και από τις δραστηριότητες που μπορεί να αναπτύξουν οι ανώνυμες εταιρίες που είναι επιπλέον από αυτές που όριζε ο νόμος 2889 του ΠΑΣΟΚ. Με τη νέα διάταξη, ο διοικητής μιας ΔΥΠΕ μόνος του ή από κοινού με διοικητές άλλων Υγειονομικών Περιφερειών, μπορούν να αποφασίσουν για τη σύσταση ανωνύμων εταιριών για τη μελέτη, κατασκευή ή συντήρηση κτιριακών υποδομών και του εξοπλισμού, τη διενέργεια διαγωνισμών για τη σύναψη συμβάσεων, για υπηρεσίες όπως καθαριότητα, φύλαξη, διαχείριση νοσοκομειακών αποβλήτων ή την τροφοδοσία των μονάδων της Υγειονομικής Περιφέρειας (οι υπογραμμισμένες είναι οι επιπλέον αρμοδιότητες).

Εκεί πια που η ιδιωτικοποίηση φτάνει στο απόγειό της, είναι στον τομέα της Πρόνοιας και ιδιαίτερα σε κατηγορίες πληθυσμού με αυξημένα προβλήματα, όπως ψυχασθενείς και ΑμΕΑ, για τους οποίους μέχρι σήμερα οι κρατικές υπηρεσίες και υποδομές ήταν ελάχιστες και ανεπαρκείς.

Δεν έφτανε στην κυβέρνηση η ιδιωτικοποίηση που είχε κάνει το ΠΑΣΟΚ με το Ν. 3106/2003 και που στο νομοσχέδιο το επαναφέρει: (άρθρο 17) για «σύναψη προγραμματικών συμβάσεων μεταξύ Υπουργείων, Περιφερειών, διαφόρων μονάδων πρόνοιας, των ΟΤΑ, καθώς και μεταξύ αυτών και οποιουδήποτε δημόσιου ή ιδιωτικού φορέα ή μη κυβερνητικής οργάνωσης».

Τώρα κάνει ένα επικίνδυνο άλμα (άρθρα 22, 23) δίνει το δικαίωμα σε φυσικά ή νομικά πρόσωπα, δημόσιου ή ιδιωτικού δικαίου, κερδοσκοπικού ή μη χαρακτήρα να οργανώνουν και να λειτουργούν υπηρεσίες αποϊδρυματοποίησης, αποκατάστασης και επανένταξης των ατόμων με αναπηρίες, όπως προστατευόμενα διαμερίσματα, ξενώνες και οικοτροφεία, προστατευόμενα εργαστήρια και εργαστήρια επαγγελματικής κατάρτισης και επανένταξης.

Η ιδιωτικοποίηση και η εμπορευματοποίηση πλασάρονται όχι μόνο από την κυβέρνηση αλλά και προηγούμενα από το ΠΑΣΟΚ, την ΕΕ και άλλους διακρατικούς οργανισμούς, για να γίνουν πιο εύπεπτες, για να συγκαλυφτεί η αντιλαϊκότητά τους, με το πρόσχημα της βελτίωσης «της ποιότητας και αποτελεσματικότητας των παρεχόμενων υπηρεσιών... της ανάπτυξης, της έρευνας και των εκπαιδευτικών προγραμμάτων».

Ομως όλα αυτά τα συνδέουν με οικονομικούς δείκτες, δηλαδή κατά πόσο θα ωφεληθεί οικονομικά μία υπηρεσία ή μία μονάδα.

Ετσι το Τμήμα Ερευνας και Ανάπτυξης της ΔΥΠΕ έχει στην αρμοδιότητά του :

«1. Να διαχειρίζεται κονδύλια ερευνητικών, αναπτυξιακών και εκπαιδευτικών προγραμμάτων, που προέρχονται από χρηματοδότηση αντίστοιχων επιστημονικών προτάσεων... από εξωτερικούς φορείς... (συνήθως πίσω από αυτά βρίσκονται διάφορα επιχειρηματικά συμφέροντα).

2. Να προκηρύσσει και να χρηματοδοτεί ερευνητικά, αναπτυξιακά ή εκπαιδευτικά προγράμματα... για τη βελτίωση της ποιότητας και αποτελεσματικότητας...

3. Μέριμνα για την εκμετάλλευση των αποτελεσμάτων των ερευνητικών προγραμμάτων...».

Από τα παραπάνω γίνεται φανερό ότι ένα ΝΠΔΔ, όπως η ΔΥΠΕ, δεν έχει τίποτα να ζηλέψει από τις εμπορικές συναλλαγές μιας οποιασδήποτε ιδιωτικής επιχείρησης. Ομως για τη σιγουριά του οικονομικού οφέλους που πρέπει να φέρει το οικονομικό αλισβερίσι όλων των φορέων Υγείας - Πρόνοιας, υπάρχει έλεγχος και από παραπάνω όργανο (Συντονιστική Επιτροπή του Συμβουλίου Υγειονομικής Περιφέρειας) με αποφασιστικής σημασίας αρμοδιότητες.

Μεταξύ αυτών είναι: «να αξιολογεί τη λειτουργία των φορέων στη βάση ποιοτικών, ποσοτικών και οικονομικών δεικτών».

Στα γρανάζια λοιπόν της ιδιωτικοποίησης και εμπορευματοποίησης εμπλέκεται και «η συνεχιζόμενη εκπαίδευση» του προσωπικού. Δημιουργείται ανάλογο τμήμα στη ΔΥΠΕ και σχεδιάζεται και παρακολουθείται από τη Συντονιστική Επιτροπή του ΣΥΠΕ.

Η χρηματοδότηση του συστήματος εκτός από τον κρατικό προϋπολογισμό και από δωρεές, προέρχεται (άρθρο 5) και από τα εξής: «ποσοστό 1% των βεβαιωθέντων εσόδων των νοσοκομείων... από άλλες παροχές τρίτων» (δηλαδή οικονομικές συναλλαγές με ασθενείς π.χ. από απογευματινά ιατρεία, από τη διαβάθμιση κλινών κλπ. και με επιχειρηματίες, π.χ. διάθεση κλινών ή τμημάτων των μονάδων για εκμετάλλευση από ιδιωτικές ασφαλιστικές εταιρίες). Εσοδα μπορούν να προέλθουν και «από την εκμετάλλευση περιουσιακών στοιχείων». Σημειωτέον ότι όλη «η κινητή και ακίνητη περιουσία των ΠΕΣΥΠ, των νοσοκομείων και των Μονάδων Κοινωνικής Φροντίδας... περιέρχεται στο Ελληνικό Δημόσιο», (άρθρο 1, παρ. 5). Αυτή η περιουσία, κυρίως των μονάδων Πρόνοιας, ανέρχεται σε πολλά δισ. ΕΥΡΩ. Πριν λίγα χρόνια με επίσημους υπολογισμούς, μόνο η περιουσία του ΠΙΚΠΑ ξεπέρναγε τα 7 τρισ. δρχ.

Σε όλο το νομοσχέδιο γίνεται αναφορά για δυνατότητα αξιοποίησης (δηλαδή ξεπούλημα) περιουσιακών στοιχείων από το υπουργείο, μετά από εισήγηση των αρμόδιων οργάνων.

Επίσης η χρηματοδότηση μπορεί να προέρχεται «από προγράμματα της ΕΕ ή άλλων ελληνικών ή διεθνών Οργανισμών ή μη κερδοσκοπικών Οργανισμών ή από άλλες ερευνητικές δραστηριότητες... και από κάθε άλλο έσοδο που προκύπτει από τη δραστηριότητά της».

Είναι ηλίου φαεινότερο ότι επιδίωξη των αστικών κυβερνήσεων είναι η όλο και χαμηλότερη κρατική χρηματοδότηση και η όλο και μεγαλύτερη οικονομική απόδοση, των κατ' όνομα δημόσιων επιχειρήσεων Υγείας - Πρόνοιας.

Η ιδιωτικοποίηση και εμπορευματοποίηση για να προχωρήσει καλύτερα και ταχύτερα απαιτεί και άρση των «γραφειοκρατικών διαδικασιών», αλλά κυρίως μεγαλύτερη ευελιξία μεταξύ των φορέων Υγείας - Πρόνοιας και επιχειρηματιών.

Αυτό επιδιώκεται να επιτευχθεί μέσω ορισμένων τροποποιήσεων ή συμπληρώσεων στους προηγούμενους νόμους που κάνει το νομοσχέδιο.

Π.χ. «Για την ανέγερση, επέκταση, αναδιάταξη και ανακατανομή των κτιριακών και λοιπών υποδομών των φορέων...».

Ενώ ο παλιός νόμος έδινε αυτή την αρμοδιότητα στον υπουργό, ύστερα από εισήγηση του ΔΣ του ΠΕΣΥΠ, με το νομοσχέδιο αυτό περνάει στην ευθύνη του διοικητή της ΔΥΠΕ.

Το αντίστροφο γίνεται με τις προμήθειες. Ενώ παλιότερα την ευθύνη την είχε το ΔΣ του ΠΕΣΥΠ, τώρα μεταφέρεται στο υπουργείο. Ο διοικητής της ΔΥΠΕ έχει τη δυνατότητα να εγκρίνει προμήθειες, εκτελέσεις έργων, υλοποίηση μελετών και τον τρόπο χρηματοδότησής τους μέχρι του ποσού των 100.000 ευρώ ανά φορέα και το ΔΣ της ΔΥΠΕ για το ίδιο αντικείμενο έχει δικαίωμα έγκρισης ποσού μέχρι 234.000 ευρώ ανά φορέα (άρθρα 3, παρ. 5, 8).

Στο νομοσχέδιο για πρώτη φορά μπαίνει διάταξη για την «ασφαλιστική κάλυψη του ιατρικού προσωπικού των νοσοκομείων για ιατρικά λάθη» (άρθρα 7 παράγρ. 12).

Αυτό ανοίγει το δρόμο για σύναψη συμβάσεων με ιδιωτικές ασφαλιστικές εταιρίες (όπως από καιρό συζητιέται). Προβάλλεται από την κυβέρνηση ως θετική εξέλιξη υπέρ των ασθενών και των γιατρών. Ομως σκόπιμα στο νομοσχέδιο δεν αποσαφηνίζονται «οι όροι, οι προϋποθέσεις και η διαδικασία» και παραπέμπονται σε υπουργική απόφαση. Γιατί στα πλαίσια των νόμων της αγοράς που θα λειτουργήσει αυτό το μέτρο, ο στόχος θα είναι το μεγαλύτερο κέρδος της ασφαλιστικής εταιρίας και όχι η κάλυψη γιατρών και ασθενών που ενδεχομένως θα κληθούν να πληρώσουν για αυτή τη δήθεν προσφορά. Εχουμε όλοι εμπειρία από ασφαλιστικές καλύψεις, π.χ. στα αυτοκίνητα, για το πώς λειτουργούν και για ποιανού το συμφέρον.

Η ευελιξία του νέου μοντέλου εμφανίζεται και στις εργασιακές σχέσεις του προσλαμβανόμενου προσωπικού. Γενικεύεται ο θεσμός «του επικουρικού», δηλαδή του συμβασιούχου σε όλο το υγειονομικό προσωπικό, με το πρόσχημα «της κάλυψης επιτακτικών αναγκών», (άρθρο 10).

Οι εργαζόμενοι αυτοί προσλαμβάνονται από 6 μήνες έως 1 χρόνο, «ανεξάρτητα από την ύπαρξη κενών οργανικών θέσεων... με προτεραιότητα όσοι είναι εγγεγραμμένοι στον ΟΑΕΔ αλλά και αυτοί που απασχολούνται στον ιδιωτικό τομέα... είναι πλήρους και αποκλειστικής απασχόλησης... και ο χρόνος αυτός υπολογίζεται ως χρόνος προϋπηρεσίας και προσόν για την κατάληψη μόνιμης θέσης στο Δημόσιο».

Με τη διάταξη αυτή απευθύνεται κυρίως στους νέους που πλήττονται περισσότερο από την ανεργία, βάζοντας μάλιστα τους εξής περιοριστικούς όρους, ότι «δεν πρέπει να κατέχουν τον τίτλο σπουδών τους περισσότερο από 10 έτη και δεν μπορούν να παραμείνουν στον κατάλογο περισσότερο από 5 έτη».

Με τον τρόπο αυτό ανακυκλώνει και μοιράζει την ανεργία στα πλαίσια της διαχείρισής της.

Βέβαια οι τεράστιες ελλείψεις σε προσωπικό των υγειονομικών και προνοιακών μονάδων όχι μόνο δεν καλύπτονται από μόνιμο προσωπικό πλήρους και αποκλειστικής απασχόλησης, όπως θα έπρεπε, αλλά γίνεται προσπάθεια η πλειοψηφία του προσωπικού σε μια πορεία, να είναι με σχέσεις εργασίας μερικής και προσωρινής απασχόλησης, φτηνό εργατικό δυναμικό μειωμένα εργασιακά, ασφαλιστικά και κοινωνικά δικαιώματα, έρμαιο στις ορέξεις του κεφαλαίου, δημόσιου και ιδιωτικού (που ετοιμάζεται δυναμικά να εισβάλει στην Υγεία - Πρόνοια).

Ο συγκεντρωτισμός του λεγόμενου αποκεντρωμένου μοντέλου φαίνεται και από τα εξής χαρακτηριστικά παραδείγματα. «Οι ΔΥΠΕ.... διοικούνται από διοικητές στους οποίους μεταβιβάζονται απευθείας από τον υπουργό ουσιαστικές αρμοδιότητες» (Αιτιολογική Εκθεση, σελ. 2). Στους σκοπούς της ΔΥΠΕ (άρθρο 2 παρ. γ) αναφέρεται: «Η παρακολούθηση της εφαρμογής, από τις Διοικήσεις των εποπτευόμενων Φορέων Παροχής Υπηρεσιών Υγείας και Κοινωνικής Αλληλεγγύης (Φ.Π.Υ.Υ.Κ.Α.) της πολιτικής που χαράσσεται από το Υπουργείο Υγείας και Κοινωνικής Αλληλεγγύης». Επίσης ο διοικητής μιας ΔΥΠΕ έχει ως πρώτη, βασική αρμοδιότητα «να σχεδιάζει, προγραμματίζει, οργανώνει, συντονίζει και ελέγχει την εφαρμογή των πολιτικών υγείας και κοινωνικής αλληλεγγύης που εκπονούνται και ασκούνται στην Περιφέρεια ευθύνης του, στο πλαίσιο της γενικότερης πολιτικής υγείας» (άρθρο 3 παρ. 5.1).

Το δε ΔΣ της ΔΥΠΕ για βασικές αρμοδιότητες (σχέδιο δράσης για παροχή υπηρεσιών Υγείας και κοινωνικής αλληλεγγύης, αντιμετώπιση μαζικών καταστροφών και εκτάκτων αναγκών, ίδρυση, μείωση, συγχώνευση ή μεταφορά μονάδων Υγείας, προμήθειες κλπ.) ζητάει την έγκριση του υπουργού.

Ο υπουργός Υγείας, θέλοντας να δείξει «την κοινωνική του ευαισθησία», ότι ενδιαφέρεται τάχα να λύσει τα προβλήματα του συστήματος Υγείας, προπαγανδίζει τη δημιουργία Κέντρων Εξυπηρέτησης Πολιτών για την Υγεία - Πρόνοια.

Μιας και το νομοσχέδιο δεν ορίζει τις αρμοδιότητες των ΚΕΠ, ανέλαβε ο ίδιος ο υπουργός να τις διευκρινίσει: εκτός από πληροφορίες, πιστοποιητικά, κλείσιμο ραντεβού κλπ., μπορούν να γίνονται καταγγελίες αλλά και να καταγράφονται υποδείξεις για τη βελτίωση των αδυναμιών του συστήματος.

Η υποκρισία στο μεγαλείο της!!!

Λες και «οι αδυναμίες του συστήματος» δεν πηγάζουν από την ταξική, φιλομονοπωλιακή πολιτική που εφαρμόζουν οι κυβερνήσεις της αστικής τάξης, συναποφασίζοντάς τη με άλλα διακρατικά κέντρα και Οργανισμούς (ΕΕ, ΔΝΤ, ΠΟΥ κλπ.).

Λες και αν γίνουν κάποιες καταγγελίες ή υποδείξεις για καλύτερη διαχείριση του συστήματος Υγείας - Πρόνοιας θα καταργηθεί η οικονομική επιβάρυνση των λαϊκών στρωμάτων, που σήμερα φτάνει κοντά στο μισό των συνολικών δαπανών για την Υγεία (47% ιδιωτικές δαπάνες).

Λες και θα καταργηθούν οι λίστες αναμονής, τα ράντσα, οι τρομερές ελλείψεις προσωπικού και υποδομών, οι ασφαλιστικές εισφορές για την Υγεία και το φάρμακο, η συνύπαρξη δημόσιου και ιδιωτικού τομέα κλπ.

Ολα αυτά και τα άλλα πολλά προβλήματα που αντιμετωπίζουν οι υγειονομικοί, τα λαϊκά στρώματα, δε λύνονται με ψευτομεταρρυθμίσεις (επαναφορά των νοσοκομείων στο καθεστώς ΝΠΔΔ κλπ.) που υπηρετούν την πολιτική της ιδιωτικοποίησης και εμπορευματοποίησης.

Τέτοιες προτάσεις για καλύτερη διαχείριση, εφαρμογή ενιαίων όρων και κανόνων λειτουργίας μεταξύ δημόσιων και ιδιωτικών φορέων παροχής Υγείας - Πρόνοιας, κάνει ο ΣΥΝ. Είναι «το αριστερό» φύλλο συκής που χρησιμοποιεί για να καλύψει ουσιαστικά την ταύτισή του με την αντιλαϊκή πολιτική. Εξάλλου η προέλευση αυτής της πολιτικής δεν είναι αμιγώς ελληνική αλλά και ευρωενωσιακή. Δεν είναι δυνατόν άλλωστε να υποστηρίζει (ψηφίζοντας Μάαστριχτ και συμφωνώντας με λοιπές αντιδραστικές συνθήκες της ΕΕ) την ελεύθερη κίνηση κεφαλαίου και υπηρεσιών, την ελεύθερη αγορά και τον ανταγωνισμό και από την άλλη να προσπαθεί να θολώσει τα νερά με παχιά λόγια για απαγκίστρωση της κοινωνικής πολιτικής από τα πλοκάμια του κεφαλαίου.

Γιατί μόνο μία πολιτική που καταργεί τη δράση του κεφαλαίου σ' αυτούς τους τομείς μπορεί να αναπτύξει ένα σύστημα Υγείας - Πρόνοιας - Ασφάλισης - Φαρμάκου που θα υπηρετεί πραγματικά τις λαϊκές ανάγκες.

Γι' αυτό έχουν συμφέρον οι εργαζόμενοι, τα λαϊκά στρώματα να παλέψουν για:

• Να βάλουν εμπόδια στα νέα αντιλαϊκά σχέδια της κυβέρνησης.
• Να μη δηλητηριάζεται το κίνημα με αυταπάτες ψευτοδιαχείρισης που καλλιεργούν ΠΑΣΟΚ και ΣΥΝ.
• Να αλλάξει ο συσχετισμός δύναμης σε κοινωνικό και πολιτικό επίπεδο.
• Να δημιουργηθεί ένα αποκλειστικά δημόσιο δωρεάν σύστημα Υγείας - Πρόνοιας, με ανάπτυξη όλων των βαθμίδων και κατάργηση της επιχειρηματικής δράσης σ' ένα οικονομικό περιβάλλον, που τα βασικά μέσα παραγωγής, οι τομείς στρατηγικής σημασίας και κοινωνικών υπηρεσιών θα είναι στα χέρια του λαού και ο ίδιος θα έχει την εξουσία, θα διαφεντεύει τη ζωή του.

Να συμμετάσχουν μαζικά στην 24ωρη απεργία των γιατρών στις 10 Μάρτη και, μέσα από τις γραμμές του ΠΑΜΕ, στην απεργία στις 17 Μάρτη, καλεί τους γιατρούς η Δημοκρατική Πανεπιστημονική Κίνηση Γιατρών (ΔΗΠΑΚ Γιατρών).

Στο τελευταίο Γενικό Συμβούλιο της Ομοσπονδίας Ενώσεων Νοσοκομειακών Γιατρών Ελλάδας (ΟΕΝΓΕ), μίλησαν για ειδικό ιατρικό μισθολόγιο και αποφάσισαν να ξεκινήσουν διάλογο με το υπουργείο Υγείας. Ετσι, στην κινητοποίηση, προβάλλουν ως αιτήματα την αύξηση των κονδυλίων για εφημερίες, την κάλυψη των κενών ιατρικών θέσεων κ.ά.

Στον αντίποδα της συμβιβασμένης πλειοψηφίας, η ΔΗΠΑΚ Γιατρών τονίζει την αναγκαιότητα να μπει στην πρώτη γραμμή η ενημέρωση του λαού για τις νέες αποφάσεις της κυβέρνησης στο χώρο της Υγείας, που βαθαίνουν την εμπορευματοποίηση και ιδιωτικοποίηση και χειροτερεύουν τις συνθήκες περίθαλψης των εργαζομένων. Και καλεί τους γιατρούς να συμμετάσχουν μαζικά στην απεργία και να αγωνιστούν για δωρεάν αποκλειστικά δημόσιο σύστημα Υγείας, με κατάργηση της επιχειρηματικής δράσης, με πλήρη χρηματοδότηση των δημόσιων νοσοκομείων από τον Κρατικό Προϋπολογισμό. Για την ανάπτυξη δημόσιων δομών Πρωτοβάθμιας Φροντίδας Υγείας με Κέντρα Υγείας Αστικού και Αγροτικού Τύπου και ενίσχυση όλων των νοσοκομείων, για να υπάρχει δυνατότητα 24ωρης εφημερίας σε όλα τα επίπεδα. Για μισθό 1.600 ευρώ στον νεοεισερχόμενο ειδικευόμενο. Μαζικές προσλήψεις μόνιμων γιατρών σε νοσοκομεία, υπηρεσίες, προνοιακά ιδρύματα κλπ. και άμεση μονιμοποίηση των συμβασιούχων χωρίς όρους και προϋποθέσεις κ.ά.