Το ιστορικό της μάχης είναι το εξής: Τέλη του Οκτώβρη του 1944 και ενώ βρίσκονταν σε εξέλιξη οι μάχες του ΕΛΑΣ με τους Γερμανούς κατακτητές για την απελευθέρωση της Θεσσαλονίκης και των γύρω νομών, το 2ο και το 3ο τάγμα του 13ου συντάγματος του ΕΛΑΣ πήραν εντολή να κινηθούν παράλληλα προς τη σιδηροδρομική γραμμή και το δρόμο Θεσσαλονίκης - Κιλκίς για να εμποδίσουν τους κατακτητές που υποχωρούσαν, να καταστρέψουν το συγκοινωνιακό δίκτυο. Χιλιάδες ταγματασφαλίτες συνόδευαν τους Γερμανούς κατακτητές στην πορεία υποχώρησης, στη διάρκεια της οποίας κατέστρεφαν ό,τι είχε απομείνει όρθιο από τη βάρβαρη δράση τους.

Οι ταγματασφαλίτες αφού βοήθησαν τους Γερμανούς να συμπτυχθούν στη Γιουγκοσλαβία, συγκεντρώθηκαν και οχυρώθηκαν στην πόλη του Κιλκίς για να αμυνθούν μέχρι να έρθουν οι «σύμμαχοι» Αγγλοι, που με τη σειρά τους είχαν χρεωθεί την προστασία των Ταγμάτων Ασφαλείας, καθώς γνώριζαν ότι θα αποτελούσαν πολύτιμο σύμμαχο για τη μετέπειτα εγκαθίδρυση της κυριαρχίας τους. Οι ταγματασφαλίτες, μάλιστα, αιχμαλώτισαν και όπλισαν με τη βία μια μεγάλη ομάδα άοπλων (περίπου 300) που οδηγούνταν από συνδέσμους των οργανώσεων του ΕΑΜ και της ΕΠΟΝ για να καταταχθούν εθελοντικά στον ΕΛΑΣ.

Εκεί συνέρρευσαν και οπλαρχηγοί συνεργάτες των κατακτητών, με τα τμήματά τους από το Κιλκίς και πολλές άλλες περιοχές όπως: Ο Παπαδόγκονας από Πελοπόννησο , ο Κισά Μπατζάκ από Κατερίνη, ο Δάγκουλας από Θεσσαλονίκη, ο Μιχάλαγας από Κοζάνη, ο Πούλιος, ο Χρυσοχόου και άλλοι. Η δύναμή τους υπολογίζεται ότι έφτασε τις 9.000 από καλά εξοπλισμένους άντρες. Οχυρώθηκαν στο ύψωμα 371 του Αϊ-Γιώργη που δεσπόζει στην πόλη, στις στρατώνες του Ιππικού, στο Νοσοκομείο και σε άλλα κτίρια και θέσεις.

Πριν αρχίσει η μάχη του Κιλκίς, ο ΕΛΑΣ, με βάση και τις αποφάσεις της κυβέρνησης Εθνικής Ενότητας, τους κάλεσε να παραδοθούν με τη ρητή εγγύηση ότι δε θα κινδυνεύσει η ζωή τους. Οι οπλαρχηγοί τους όμως απέρριψαν την πρόταση. Στις 3 του Νοέμβρη του 1944 τα τμήματα του ΕΛΑΣ είχαν φτάσει στις βάσεις εξόρμησής τους. Ο λαός του Κιλκίς πανηγύριζε μαζί με τους μαχητές του ΕΛΑΣ την απελευθέρωση από τους κατακτητές. Στις 5.30 τα χαράματα της 4ης του Νοέμβρη άρχισε η μάχη, που εξελίχθηκε σε μια από τις πιο αιματηρές. Χιλιάδες οι νεκροί των Ταγμάτων Ασφαλείας. Και ο λαός του Κιλκίς να πανηγυρίζει για την απελευθέρωση από τους ντόπιους δυνάστες.

Στις αντίξοες συνθήκες κάτω από τις οποίες ο ΕΛΑΣ έδωσε μάχες κατά των φασιστών κατακτητών και των προδοτών συνεργατών τους, της ΠΑΟ («Πανελλήνια Απελευθερωτική Οργάνωση») και των ταγμάτων Ασφαλείας, στον σκληρό αιματηρό αγώνα με τις εκατόμβες των θυμάτων, των νεκρών που έπεσαν στις μάχες αλλά και αυτών που εκτελέστηκαν εν ψυχρώ από τους κατακτητές και τους προδότες συνεργάτες τους, αναφέρθηκε ο Κώστας Σαπρανίδης.

Οπως είπε, στις αρχές του 1943 παρουσιάστηκε η «εθνικιστική» κατ' ευφημισμό ονομαζόμενη «Πανελλήνια Απελευθερωτική Οργάνωση», η ΠΑΟ, με προτροπή και απόλυτη στήριξη (και εξοπλισμό) από τους κατακτητές. Αλλά και με την αποδοχή και συγκαλυμμένη στήριξη από τους Αγγλους. Πράγμα που αποδείχτηκε, εκτός πολλών άλλων και από τα αρχεία της Βέρμαχτ. Αποκλειστικός σκοπός αυτής της οργάνωσης ήταν να χτυπήσει την αντίσταση του ελληνικού λαού, συμπαρατασσόμενη στις εκκαθαριστικές επιχειρήσεις με τους κατακτητές Γερμανούς και Βούλγαρους.

«Θα χρειαζόταν ένα ολόκληρο βιβλίο μόνο για απαρίθμηση των εγκλημάτων αυτών των συνεργατών των κατακτητών. Των βασανισμών και εκτελέσεων αγωνιστών, ακόμη και απλών οπαδών και φίλων του ΕΑΜ. Χώρια το κάψιμο και το λήστεμα των σπιτιών των χωριών που χτυπούσαν», σημείωσε. Αναφερόμενος στη μάχη του Κιλκίς, στη σύντομη διάρκειά της αλλά και στους πολλούς νεκρούς που άφησε πίσω της, τόνισε: «Αποδείχτηκε ότι η αντοχή και η δύναμη του συρφετού των συνεργατών του κατακτητή, χωρίς τις πλάτες των Γερμανοβουλγάρων, δεν κράτησε ούτε μια ολόκληρη μέρα».

«Ο ΕΛΑΣ είχε πάνω από 126 νεκρούς, ενώ οι αμυνόμενοι είχαν πολύ περισσότερους. Κι αυτό κύρια από ένα γεγονός που συνέβη στο Νοσοκομείο. Οι έγκλειστοι συνεργάτες των κατακτητών έβγαλαν άσπρες σημαίες, δήθεν για να παραδοθούν. Οταν ένας λόχος ΕΛΑΣιτών βγήκε να τους παραλάβει, δέχτηκε άτιμη επίθεση και εξοντώθηκε μέχρι ενός. Από κει και ύστερα έγινε πολύ δύσκολο να εμπιστευθούν την ειλικρίνεια αυτών που ήθελαν να παραδοθούν, και η μάχη έγινε πιο αιματηρή».

Κατάμεστη η αίθουσα που φιλοξένησε τη χτεσινή εκδήλωση

«Στις αρχές Νοεμβρίου του 1944 ο ΕΛΑΣ συγκρούστηκε στην πόλη του Κιλκίς και στα περίχωρά της με ένα παράξενο συνονθύλευμα ενόπλων που είχε συγκεντρωθεί και οχυρωθεί στην περιοχή. Η μάχη που έγινε τη μέρα εκείνη ήταν σύντομη, αλλά σκληρή αν και σε λίγα σημεία θύμιζε την εξαιρετικά αιματηρή αντίστοιχη του 1913 ανάμεσα στο βουλγαρικό και τον ελληνικό στρατό, στη διάρκεια του δεύτερου βαλκανικού πολέμου.

Ενώ οι αριθμητικοί συσχετισμοί υπόσχονταν μία αβέβαιη μάχη - από 6.000 ως 9.000 υπολογίστηκαν από τις πηγές οι ένοπλοι και εκείνοι που τους συνόδευαν - έναντι 6.000 περίπου μαχητών του ΕΛΑΣ οι περισσότεροι των οποίων δεν πρόλαβαν να πάρουν μέρος στη μάχη - τελικά, σε κανένα σημείο δεν υπήρξε αμφιβολία ως προς την τελική έκβασή της.

Ισως αυτό προδίδει την πολιτική - την ηθική ανωτερότητα του ΕΛΑΣ - αυτό το είδος της υπεροχής που δεν μετριέται με αριθμούς τουφεκιών, σφαιρών και πυροβόλων. Ηθική, καθότι ήταν ουσιαστικά πολιτική.

Πριν την εκδήλωση κατατέθηκαν στεφάνια στο μνημείο της Εθνικής Αντίστασης

Τέλος, και το πιο σπουδαίο ήταν αυτό, είχε πίσω του τους αγρότες, τους εργάτες, πλατιά στρώματα ενός ελληνικού πληθυσμού που είχε τα πάνδεινα υποφέρει στην Κατοχή αλλά και πριν από αυτήν και προσδοκούσε επιτέλους να απολαύσει τους καρπούς του δικού του μόχθου, τις κατακτήσεις που με το αίμα του κέρδισε.

Από την άλλη μεριά, τα υποπροϊόντα μιας παρεξήγησης. Αγρότες και πρόσφυγες σε μεγάλο βαθμό οι κλεισμένοι στην πόλη του Κιλκίς. Σε κάποιο ποσοστό τους τουρκόφωνοι - κατάσταση που τους είχε αποκόψει από την επαφή με τον γύρω τους κόσμο και από την παρακολούθηση των κοσμοϊστορικών αλλαγών. Ερμαια της πολιτικής των Γερμανών και των στελεχών της "Ελληνικής Πολιτείας" - του κράτους του δοσιλογισμού. Ερμαια των βρετανικών ραδιουργιών, έρμαια των οπλαρχηγών και των πολιτευτών που λεηλατούσαν προπολεμικά την ψήφο και την ψυχή τους.

Ερμαια όπως εκείνοι οι λαοί που δεν τολμούν να βγουν από τις βαθιές σπηλιές της άγνοιας και της οπισθοδρόμησης και ν' αποφασίσουν στο φως για την τύχη του εαυτού τους, των παιδιών τους, της χώρας τους. Εξαρτήματα ενός κόσμου που στα 1944 έδειχνε να πεθαίνει, μόλις είχαν γευτεί την περιφρόνηση και τελικά την εγκατάλειψη από τους παλαιούς τους κυρίους του Γερμανούς - για χάρη των οποίων είχαν βαθιά βουτήξει τα χέρια τους στο αίμα των συμπατριωτών τους. Αυτά ήταν τα αντίπαλα στρατόπεδα στη μάχη των δύο κόσμων που αναμετρήθηκαν στην Ελλάδα της Κατοχής και στο μικρό αλλά πολύπαθο Κιλκίς.

Ο Γ. Μαργαρίτης (αριστερά) και ο Κ. Σαπρανίδης (δεξιά) στο πάνελ της εκδήλωσης

Η προπαγανδιστική αυτή εκστρατεία πήρε τερατώδεις διαστάσεις μετά τη Συμφωνία της Βάρκιζας, το Φεβρουάριο του 1945, αποτέλεσε τη "νομιμοποιητική" βάση για τη δολοφονική σταυροφορία της "Λευκής αντικομμουνιστικής τρομοκρατίας" στα 1945 - 1947 και συνόδευσε όλο το μετέπειτα μετεμφυλιακό καθεστώς των διωγμών και των απαγορεύσεων. Γνώρισε μία αναμενόμενη έξαρση στη Χούντα - όπου μάλιστα οι κάθε λογής συνεργάτες των κατακτητών αναγορεύτηκαν, στα 1969, ως "εθνική αντίσταση". Στις μέρες μας, μέρες πολύμορφης κρίσης και ανησυχίας, το ίδιο προϊόν το σερβίρουν ξαναζεσταμένο οι "αναθεωρητές" προπαγανδιστές - φοβούμαι ότι δεν μπορώ να τους ορίσω ως ιστορικούς, ως επιστήμονες ή ως τίποτε άλλο - Καλύβας - Μαρατζίδης και λοιποί.

Σύμφωνα λοιπόν με τη δική τους εκδοχή οι κομμουνιστές στην Ελλάδα ως μέρος της ευρύτερης εγκληματικής συνωμοσίας που ταλαιπώρησε τον κόσμο ολόκληρο στη διάρκεια του εικοστού αιώνα, έδειξαν στην Κατοχή και τον Εμφύλιο - όταν δηλαδή είχαν τα όπλα και τις δυνατότητες - το πραγματικό τους πρόσωπο και σχέδιο: Αρχισαν, δηλαδή, να εξοντώνουν τους αντιπάλους τους, έτσι ώστε να μείνουν μόνοι αυτοί στον κόσμο και ν' απολαύσουν την επί του κενού στηριγμένη εξουσία τους. Για το λόγο αυτό στο Κιλκίς, στο Μελιγαλά και στις όποιες "πηγάδες", σκότωναν δικαίους και αδίκους, έτσι χωρίς λόγο και χωρίς νόημα.

Πρώτα απ' όλα να ξεκαθαρίσουμε το τοπίο. Πραγματικά σκοτώθηκαν πολλοί άνθρωποι στο Κιλκίς, στη μάχη και στις αμέσως επόμενες ημέρες. Επρόκειτο για ποικιλότροπα στρατευμένους στην υπόθεση της ναζιστικής Νέας Τάξης ανθρώπους, αυτής της Νέας Τάξης που βύθισε τον λαό μας στη δουλεία, στο θάνατο, στην εξαθλίωση.

Σε αυτόν τον πόλεμο, οι κλεισμένοι στο Κιλκίς είχαν διαλέξει το στρατόπεδό τους: Ηταν με τη Νέα Τάξη και πολέμησαν γι' αυτήν! Γι' αυτό και βρέθηκαν στο Κιλκίς. Το σχέδιο ήταν να ακολουθήσουν τους υποχωρούντες Γερμανούς. Η απροθυμία των τελευταίων να τους φορτωθούν, αλλά και τα καταχθόνια σχέδια των Βρετανών τούς παγίδεψαν στο Κιλκίς.

Αυτό που μας κρύβουν οι συντηρητικοί ιστορικοί είναι ότι στην Κατοχή δεν υπήρχε μία και μόνο, αδιαίρετη, ενωμένη και μεταφυσική ελληνική κοινωνία, αλλά ότι στο γενικό πλαίσιο του πολέμου και της Νέας Ευρώπης διεξαγόταν μια έντονη κοινωνική σύγκρουση, ένας αμείλικτος ταξικός αγώνας. Ο ελληνικός καπιταλισμός κέρδιζε πολλά, υπηρετώντας τους κατακτητές, δουλεύοντας για το δικό τους κόσμο και τα δικά τους συμφέροντα, σε αυτήν την κατάσταση: Κέρδιζε επειδή - χάρη στο κατοχικό πολιτικό καθεστώς - προωθούσε την χωρίς όρια εκμετάλλευση της εργατικής τάξης, του μόχθου των ανθρώπων και τη χωρίς φραγμούς λεηλασία των παραγωγών της υπαίθρου, των αγροτών.

Φυσικά, οι άρχουσες τάξεις, φυσικά οι μεγαλέμποροι και οι βιομήχανοι θα προάσπιζαν τον πλούτο και τη θέση τους, φυσικά θα συγκρούονταν μέχρι θανάτου με την απειλή που αντιπροσώπευε γι' αυτούς το ΚΚΕ, το ΕΑΜ το ταξικό και ταυτόχρονα πατριωτικό - ενάντια στην προδοσία που ο ελληνικός καπιταλισμός είχε επιλέξει ως τρόπο πλουτισμού - κίνημα. Η στρατολόγηση ενόπλων σωμάτων δεν γινόταν μόνο για την εξυπηρέτηση του κατακτητή - γινόταν και για την προάσπιση της ελληνικής μεγαλοαστικής τάξης - νεόκοπης ή παλιάς, πειρατικής ή συμβατικής - καπιταλιστικής δηλαδή, το ίδιο είναι!

Τα ένοπλα σώματα σχετίζονταν άμεσα με την πολιτική και προπαντός με την υλική στήριξη της άρχουσας τάξης στην κατοχή. Ηταν ένα είδος εγγύησης γι' αυτήν, ένα είδος σωματοφυλακής για τα πρόσωπα και τα θησαυροφυλάκιά τους. Στην περίπτωση της βόρειας Ελλάδας, το σύνολο σχεδόν των συνεργαζόμενων με τη γερμανική στρατιωτική ή οικονομική μηχανή "επιχειρηματιών" συνέδραμαν οικονομικά τη συγκρότηση ένοπλων ομάδων».

Η ΠΕΑΕΑ/ΔΣΕ, ανταποκρινόμενη στο κάλεσμα της ΚΕ του ΚΚΕ για τη συγκέντρωση των απαραίτητων οικονομικών που θα απαιτηθούν για τη διαμόρφωση του χώρου και την ανέγερση του Μνημείου για τους νεκρούς μαχητές και τις μαχήτριες στη μάχη της Φλώρινας, απευθύνει έκκληση σε όλα τα μέλη της, σε όλους τους αγωνιστές της ΕΑΜικής Εθνικής Αντίστασης και του Δημοκρατικού Στρατού Ελλάδας, τους απογόνους, τους φίλους, τους πολιτικούς πρόσφυγες, σε κάθε δημοκράτη, να συνεισφέρουν οικονομικά για την ανέγερση του Μνημείου:

1) Καταθέτοντας την προσφορά τους στη ΓΕΝΙΚΗ ΤΡΑΠΕΖΑ Αρ. Λογ. 9800312636-6 (Κατάστημα Μάρνη). Ο λογαριασμός ανοίχτηκε αποκλειστικά γι' αυτό το σκοπό.

2) Με την αγορά μπλοκ - κουπονιού ενίσχυσης, που θα διακινηθεί από όλα τα παραρτήματα της ΠΕΑΕΑ/ΔΣΕ.

3) Με τη συμμετοχή τους σε εκδηλώσεις που θα γίνουν κεντρικά και τοπικά, με αυτό το περιεχόμενο και γι' αυτό το σκοπό.

Η ΠΕΑΕΑ/ΔΣΕ Νάουσας και περιοχής, ανταποκρινόμενη στο κάλεσμα της ΚΕ του ΚΚΕ για συγκέντρωση των απαραίτητων οικονομικών για τη διαμόρφωση του μνημείου στη Φλώρινα, διοργανώνει συνεστίαση το Σάββατο 28/11, στις 8.30 μ.μ. στο Δημοτικό Κέντρο Κιόσκι (πάρκο) της Νάουσας.

Η γέφυρα του Γοργοπόταμου μετά την ανατίναξη

Ανάμεσα στα άλλα:

Τα κεντρικά της ΠΕΑΕΑ/ΔΣΕ, για τη συμμετοχή στην εκδήλωση, διοργανώνουν διήμερη εκδρομή με πούλμαν που θα ξεκινήσουν, από την Αθήνα, το Σάββατο 28/11 και ώρα 9 π.μ. (από πλατεία Κάνιγγος) με διανυκτέρευση στα Καμένα Βούρλα. (Πληροφορίες - συμμετοχή στα τηλ.: 210.8831.368 και 210.8222.952).

-- Πούλμαν για την εκδήλωση στις 29/11 βάζουν, επίσης, παραρτήματα της ΠΕΑΕΑ-ΔΣΕ, ανάμεσά τους:

-- Πειραιά, με αναχώρηση 7.10 πμ, από Αγ. Τριάδα (τηλ. 210.4124.696 και 210.4517.569).

-- Ηλιούπολης (πληροφορίες 210.9923.590).

-- Δάφνης Αττικής (δωρεάν μετακίνηση - τηλ. 210.9701.630).

-- Αργυρούπολης.

-- Αιγάλεω, με αναχώρηση 7.30 π.μ. από πλατεία Εσταυρωμένου.

-- Χαϊδαρίου, μεαναχώρηση ώρα 7 π.μ. από Παλατάκι (δωρεάν).

-- Νέου Ηρακλείου Αττικής, με αναχώρηση 7.15 π.μ. από τον κιν/φο «Τρία Αστέρια».

-- Bύρωνα, με αναχώρηση από πλατεία Εθν. Αντίστασης (πρώην Ταπητουργείο), ώρα 7.30 π.μ. (τηλ: 210.7656.874, 210.7654.415, 210.7656.629).

-- ΠΕΣΑΘΕΑ (Λυκούργου 9, Αθήνα - δωρεάν μετακίνηση). Καλεί τα μέλη της να δηλώσουν μέχρι τις 27/11 τη συμμετοχή τους.

Μαχήτριες του ΔΣΕ σε μια ανάπαυλα της μάχης

Σε ανακοίνωσή της η Επιτροπή Περιοχής Δυτικής Μακεδονίας του ΚΚΕ, αναφέρει αναλυτικά:

«Η κυρίαρχη τάξη και οι μηχανισμοί της διαρκώς προσπαθούν να ξαναγράψουν την Ιστορία. Τη θέλουν κομμένη και ραμμένη στα μέτρα τους παραχαράσσοντας και αποσιωπώντας ότι δεν εξυπηρετεί τον κύριο στόχο τους: Τη διατήρηση του εκμεταλλευτικού συστήματος, του καπιταλισμού. Ετσι οι νέοι και οι νέες, δεν διδάσκονται ότι το ΚΚΕ, ενώ είχε δεχθεί συντριπτικά χτυπήματα από τη βασιλομεταξική δικτατορία, πρωτοστάτησε, καθοδήγησε και αποτέλεσε τον κύριο αιμοδότη της αντίστασης και του λαϊκού απελευθερωτικού αγώνα.

Οι νέοι και οι νέες δεν διδάσκονται ότι από την πρώτη στιγμή της ιταλογερμανικής κατοχής ένα τμήμα του αστικού πολιτικού κόσμου συνεργάστηκε ανοιχτά με τον κατακτητή, ένα άλλο πήγε στην Αίγυπτο μηχανορραφώντας με τους Βρετανούς "συμμάχους" για να παρεμποδίσουν την ολοκλήρωση της νίκης των δυνάμεων της αντίστασης στο επίπεδο της εξουσίας».

«Οι νέοι και οι νέες δεν διδάσκονται την άρνηση της αστικής τάξης να αναγνωρίσει το νόμιμο δικαίωμα της πλειοψηφίας του λαού να χαρεί τη λευτεριά του, την οποία κατέκτησε με θυσίες και σκληρό αγώνα. Εναντίον της πλειοψηφίας του λαού μας εξαπολύθηκε μεθοδικά ένας μονόπλευρος εμφύλιος πόλεμος. Απέναντι στη βία των ακροδεξιών συμμοριών, των οπλισμένων συνεργατών των κατακτητών, των παρακρατικών μηχανισμών και των κυβερνήσεων (δεξιών και φιλελεύθερων), που στο πλευρό τους είχαν τη δύναμη των όπλων του εγγλέζικου και αμερικάνικου ιμπεριαλισμού, ο λαός μας σήκωσε το ανάστημά του απαντώντας με όξυνση της ταξικής πάλης και μάλιστα ως την ανώτερη μορφή της, την ένοπλη μαζική πάλη. Και αυτό ήταν η τρίχρονη εποποιία του ΔΣΕ.

Η δράση του ΔΣΕ αποτελεί την κορυφαία στιγμή της ταξικής πάλης στην Ελλάδα κατά τον 20ό αιώνα. Το αστικό κράτος και οι εκμεταλλευτές του εργαζόμενου λαού γνώρισαν τον πιο μεγάλο μέχρι σήμερα κίνδυνο για την ίδια την ύπαρξή τους. Ο τρίχρονος αγώνας του ΔΣΕ ήταν αγώνας τίμιος, πόλεμος λαϊκός, δίκαιος και δημοκρατικός, αντιιμπεριαλιστικός και διεθνιστικός και έχει δικαιωθεί στη συνείδηση του ελληνικού λαού.

Ο αγώνας του ΔΣΕ συνεχίζει να εμπνέει παρά τη συκοφαντία που έχουν εξαπολύσει η αστική τάξη και οι μηχανισμοί της παρά τις επικρίσεις, την λαθολογία και τους εξορκισμούς του ένοπλου λαϊκού αγώνα ως έναν εμφύλιο αλληλοσπαραγμό που σκορπίζουν οι δήθεν και οι πρώην αριστεροί. Παρά την προσπάθεια που γίνεται να αποσυνδεθεί η ένοπλη ταξική αναμέτρηση από τις αιτίες της, τον χαρακτήρα και τον σκοπό της, ή και ποια κοινωνικά συμφέροντα εκπροσωπούσαν οι αντιμαχόμενες πλευρές».

«Σήμερα στα πλαίσια της αντικομμουνιστικής εκστρατείας που έχει εξαπολύσει η ΕΕ, με εορταστικές εκδηλώσεις για την ανατροπή του σοσιαλισμού και την πτώση του Τείχους, ενώ ο καπιταλισμός υψώνει χιλιάδες τείχη απέναντι στα λαϊκά δικαιώματα, εντείνονται και στη χώρα μας οι προσπάθειες να αναποδογυρίσουν την Ιστορία και να την παραχαράξουν.

Η διαρκής αυτή προσπάθεια δείχνει ότι η αστική τάξη δεν ξέχασε, θυμάται με τρόμο ότι λίγο έλειψε για να χάσει την εξουσία της. Ενοχλείται από το επαναστατικό παράδειγμα της εποποιίας του ΔΣΕ. Την φοβίζει η επαφή του λαού και της νεολαίας με την εκτός σχολικών βιβλίων Ιστορία. Τους φοβίζει η Ιστορία που μπορεί να εξηγήσει το χτες και να το συνδέσει με το σήμερα και το αύριο. Τους φοβίζει η Ιστορία και τα παραδείγματά της. Τους τρομοκρατεί η δυνατότητα που υπάρχει, ο λαός να ξανααμφισβητήσει την εξουσία τους και να διεκδικήσει με την πάλη του την Λαϊκή Εξουσία και το Σοσιαλισμό».