Τα εφιαλτικά αποτελέσματα του ισχυρού σεισμού στην ιταλική πόλη Λ' Ακουίλα, με τους 289 νεκρούς, εκ των οποίων 20 παιδιά, τους 1.170 τραυματίες, 179 από τους οποίους σε κρίσιμη κατάσταση (σ.σ. σύμφωνα με τα στοιχεία που υπήρχαν έως την ώρα που γράφονταν αυτό το κείμενο) σε συνδυασμό με το στοιχείο της εφημερίδας «La Stampa» ότι, δηλαδή, το 65% των κατοικιών της γειτονικής χώρας κινδυνεύει να καταρρεύσει από ενδεχόμενο σεισμό, ακόμα και σε περιοχές που δε χαρακτηρίζονται σεισμογενείς, αναδεικνύουν πόσο επιτακτική είναι η ανάγκη λήψης των απαραίτητων μέτρων αντισεισμικής προστασίας και θωράκισης, στη χώρα μας. Πόσο μάλλον, όταν η Ελλάδα, είναι η χώρα με τη μεγαλύτερη σεισμικότητα στην Ευρώπη - εκλύεται το 50% του συνόλου της σεισμικής ενέργειας - και όταν σχεδόν κάθε χρόνο υπάρχει κι ένας ισχυρός σεισμός.

Αρκεί μόνο να θυμίσουμε το περσινό μπαράζ των σεισμών στην Πελοπόννησο, με αποτέλεσμα το θάνατο δύο ανθρώπων και σημαντικές υλικές καταστροφές. Αρκεί επίσης να θυμίσουμε τον καταστροφικό σεισμό της Αθήνας το Σεπτέμβρη του 1999, με τους 143 νεκρούς, τους 700 τραυματίες, τους χιλιάδες άστεγους, τη ΡΙΚΟΜΕΞ και τη ΦΑΡΑΝ, που κατέρρευσαν σα χάρτινοι πύργοι, παρασύροντας στο θάνατο δεκάδες εργαζόμενους. Κι όμως, ενώ όλα αυτά είναι δεδομένα, οι κυβερνήσεις τόσο της ΝΔ, όσο και του ΠΑΣΟΚ, αρνούνται πεισματικά να πάρουν τα αναγκαία προληπτικά μέτρα αντισεισμικής θωράκισης. Κι αυτό, όταν είναι απολύτως βέβαιο ότι αργά ή γρήγορα ένας ισχυρός σεισμός θα χτυπήσει τη χώρα.

Σήμερα, η αντισεισμική θωράκιση στη χώρα μας, είναι ουσιαστικά ανύπαρκτη. Είναι ενδεικτικό ότι:

• Από τα 80.000 δημόσια κτίρια της χώρας (σχολεία, νοσοκομεία, δημόσιες υπηρεσίες κλπ.) έχουν ελεγχθεί περίπου 4.000 (δηλαδή μόλις το 5%). Κι από αυτά, όμως, που ελέγχθηκαν, σε ελάχιστα έγιναν οι παρεμβάσεις που κρίθηκαν αναγκαίες!
• Ενώ το 75% των κτιρίων της χώρας (το 65% των δημόσιων και το 55% των σχολείων) έχουν κτιστεί πριν το 1985, δηλαδή με βάση τους παλιούς (ή και καθόλου) αντισεισμικούς κανονισμούς, αρνούνται να εφαρμόσουν ένα πρόγραμμα προσεισμικού ελέγχου και ενίσχυσης των κτιρίων αυτών.
• Ενώ κατά τους σεισμούς της Αθήνας αποδείχτηκε ότι 1 στα 10 κτίρια με ζημιές και 1 στα 2 σχεδόν από αυτά που κρίθηκαν κατεδαφιστέα ήταν επαγγελματικές στέγες (εργοστάσια, βιοτεχνίες, κλπ.), αρνούνται επίμονα να ελέγξουν τη στατική επάρκεια των χώρων αυτών, όπου δουλεύουν εκατοντάδες χιλιάδες εργαζόμενοι.
• Αντί να ενισχυθούν τα κτίρια που έπαθαν ζημιές από σεισμούς, οι κυβερνήσεις εξέδωσαν τεχνικές οδηγίες επισκευής που προβλέπουν ότι πρέπει να επανέλθουν στην κατάσταση που ήταν όταν έπαθαν τις ζημιές!
• Αντί να προστατεύσουν και να εξασφαλίσουν περισσότερους ελεύθερους χώρους, αναγκαίους για την εκτόνωση και καταφυγή του πληθυσμού σε περίπτωση σεισμού, εμπορευματοποιούν και ξεπουλούν στο μεγάλο κεφάλαιο και αυτούς που υπάρχουν.
• Πάνω από 50.000 υπολογίζονται στην Αθήνα οι οικογένειες που διαμένουν σε σπίτια τα οποία είχαν χαρακτηριστεί ακατάλληλα για χρήση ήδη από το σεισμό της Πάρνηθας. Μια δεκαετία σχεδόν από τότε κανείς δεν μπορεί να πιστοποιήσει ποια κτίρια και πώς επισκευάστηκαν, μετά το σεισμό του '99.

Στη Θεσσαλονίκη, το 2001 ελέγχθηκαν 380 δημόσια κτίρια και προέκυψε ότι είχαν πρόβλημα θωράκισης τα 200! Επίσης, σύμφωνα με την έρευνα του Αριστοτέλειου Πανεπιστημίου, σε 167 σχολεία της δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης, το 80% βαθμολογήθηκαν κάτω από το μισό της κλίμακας βαθμολογίας όσον αφορά στην αντισεισμική τους θωράκιση. Μάλιστα, 48% από αυτά βαθμολογήθηκαν στην κλίμακα από 0 έως 5,5 με βαθμό κάτω από το 1 και το 18% με βαθμό κάτω από 0! Στην Πάτρα, σύμφωνα με έρευνα του Τεχνικού Επιμελητηρίου Ελλάδας, εκατοντάδες κτίρια σχολείων και δημόσιων υπηρεσιών είναι επικίνδυνα, αφού δεν έχουν αποκατασταθεί επαρκώς από τους σεισμούς του 1993 και του 1995.

Ωστόσο, όλα αυτά - που δεν αποτελούν παρά ένα μικρό μόνο μέρος των όσων δεν έχουν κάνει οι κυβερνήσεις ΝΔ και ΠΑΣΟΚ - είναι απολύτως συνυφασμένα με τις πολιτικές τους επιλογές. Ετσι, ενώ τη μια στιγμή μειώνουν τη φορολογία για τις μεγάλες επιχειρήσεις (ΠΑΣΟΚ) από 40% σε 25%, την ίδια στιγμή αφήνουν δίχως κανέναν έλεγχο να λειτουργούν οι ΦΑΡΑΝ και ΡΙΚΟΜΕΞ. Και όταν δίνουν 28 δισ. ευρώ στο τραπεζικό κεφάλαιο (ΝΔ), δήθεν για να «βγει» απ' την κρίση, την ίδια ώρα καταδικάζουν τον Οργανισμό Αντισεισμικού Σχεδιασμού και Προστασίας (ΟΑΣΠ) - αρμόδιος φορέας για την αντισεισμική θωράκιση της χώρας - σε διαρκή απαξίωση και υπολειτουργία, με τη χρηματοδότηση από τις κυβερνήσεις και του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ μόλις και μετά βίας να καλύπτει τα λειτουργικά του έξοδα (1,5 έως 2 εκατ. ευρώ, μέχρι το 2005, οπότε και υπάρχουν διαθέσιμα στοιχεία).

Ενδεικτικό της κατάστασης που επικρατεί στη χώρα, αναφορικά με την αντισεισμική θωράκιση, είναι ότι σε μία από τις περιοχές της χώρας μας με τη μεγαλύτερη σεισμικότητα, τη Μεσσηνία, το 62% των σχολικών κτιρίων παρουσιάζουν προβλήματα τρωτότητας, όπως αποδείχτηκε από οπτικούς προσεισμικούς ελέγχους που έγιναν πριν από τέσσερα χρόνια, το 2005, αλλά μόλις σε δύο από αυτά είχαν γίνει παρεμβάσεις μέχρι και το 2008! Επιπλέον, σύμφωνα με μελέτη του ΕΜΠ, σε ενδεχόμενο ισχυρού σεισμού δεν υπάρχει διέξοδος διαφυγής για τους κατοίκους του Δήμου της Αθήνας, ιδιαίτερα των λεγόμενων υποβαθμισμένων συνοικιών.

Το ΚΚΕ αντιμετωπίζει την αντισεισμική θωράκιση της χώρας ως ένα μεγάλο έργο υποδομής για την προστασία της ζωής του λαού. Ειδικότερα, το ΚΚΕ προτείνει:

• Την ανάπτυξη της έρευνας (ποσοτικά και ποιοτικά) με τη διάθεση της χρηματοδότησης, του απαιτούμενου ανθρώπινου δυναμικού και εξοπλισμού.
• Την καταγραφή και παραπέρα έρευνα και μελέτη της σεισμικής επικινδυνότητας των διαφόρων περιοχών, τη θέσπιση ειδικών όρων μελέτης κατασκευής ή την απαγόρευση δόμησης σε αυτές.
• Το δημόσιο έλεγχο εφαρμογής των θεσπισμένων όρων και προδιαγραφών κατασκευής, της ποιότητας των υλικών κλπ. και τη θέσπιση ειδικών όρων για τους χώρους μαζικής συγκέντρωσης. Σύνταξη μελετών χωροθέτησης των μεγάλων έργων.
• Την προστασία και ανάπτυξη των ελεύθερων χώρων.
• Τον έλεγχο συνθηκών εργασίας και την ασφάλεια των εργαζομένων στη βιομηχανία.
• Τον έλεγχο των χώρων όπου φοιτά (σχολεία, φροντιστήρια), αλλά και των χώρων που διασκεδάζει η νεολαία.
• Τη συνεχή ενημέρωση του κόσμου για τη σεισμικότητα της περιοχής όπου ζει και για τον τρόπο αντιμετώπισης του φαινόμενου τόσο ατομικά όσο σε επίπεδο γειτονιάς και δήμου.
• Τον εκσυγχρονισμό, την ενίσχυση σε ανθρώπινο δυναμικό και υλικοτεχνική υποδομή του μηχανισμού επέμβασης.