Τι άθλια εικόνα, η εικόνα που παρουσιάζει η κυβέρνηση στο σύνολό της. Αντί να διευθύνει το κράτος, έστω και σύμφωνα με τις δικές της εξαγγελίες, ξοδεύει τις ώρες της στα κανάλια της τηλεόρασης προσπαθώντας να πείσει ότι το μαύρο, που βιώνουμε, είναι άσπρο. Και το κάνει αυτό με χυδαίο και άγριο τρόπο. Αλλος υπουργός βρίζοντας και άλλος ειρωνευόμενος. Αλλος παριστάνοντας τον αδέκαστο και άλλος, τον αποστασιοποιημένο, από τα σκάνδαλα και τις ρεμούλες. Αλλος εκβιάζοντας και άλλος παρακαλώντας!

Τι άθλια εικόνα και η εικόνα της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Αντί να ελέγχει, όπως οφείλει, αβαντάρει κάθε αντιλαϊκή ενέργεια. Στηρίζει κάθε αντιλαϊκό μέτρο. Συνυπογράφει το ξεπούλημα της δημόσιας περιουσίας. Συναινεί, και πολλές φορές πλειοδοτεί, στην εφαρμογή της ληστρικής πολιτικής της ΕΕ σε βάρος του λαού μας. Γίνεται βασιλικότερη του βασιλέως στα ζητήματα της Κύπρου, του Αιγαίου, του ΝΑΤΟ, του πολέμου.

Αυτή η γενική εξαθλίωση, αυτή η γενική κρίση, σε καμία περίπτωση δεν αντιμετωπίζεται με εργασιακούς μόνον αγώνες. Δεν αντιμετωπίζεται με το κυνήγι, για το μεροκάματο, για το οκτάωρο, για τη σύνταξη. Αυτή η κρίση απαιτεί ιδεολογικοποίηση και πολιτικοποίηση των αγώνων. Απαιτεί από τον καθένα, που υφίσταται αυτή την πολιτική, να συνειδητοποιήσει, πως η κρίση, δεν ξεπερνιέται με ετούτη ή την άλλη πολιτική διαχείρισης. Η λύση της κρίσης πρέπει να είναι οριστική. Και απαιτεί γενικές και καθοριστικές ανατροπές. Η λύση της κρίσης απαιτεί να τελειώνουμε με τις αιτίες, τις πολιτικές και τα πολιτικά συστήματα, που γεννάνε τις κρίσεις. Τις πολιτικές και τα πολιτικά συστήματα, που επωφελούνται από τις κρίσεις.

Πάνω σε αυτή τη βάση, ο καθένας μας, η κάθε πολιτική δύναμη, δίνει εξετάσεις. Ο αγώνας των τραπεζοϋπαλλήλων είναι ίδιος, και συνέχεια, με αυτόν των εργατών, των αγροτών. Ο αγώνας για το μεροκάματο, για το οκτάωρο, για το 35ωρο και το πενθήμερο, είναι, πρέπει να είναι, και αγώνας, για τη δημοκρατία, για τις πολιτικές και συνδικαλιστικές ελευθερίες, για την εθνική ανεξαρτησία, για το δικαίωμα στη μόρφωση, στην υγεία, στον ελεύθερο χρόνο, στο ίσο μοίρασμα του πλούτου.

Και ένας τέτοιος αγώνας, όπως ο παραπάνω, με μαθηματική ακρίβεια οδηγεί σε πολιτικές και κοινωνικές αλλαγές, που είναι το ζητούμενο. Πολιτικές και κοινωνικές αλλαγές, που απαντάνε στις απαιτήσεις του 21ου αιώνα. Ενός αιώνα, που οι κατακτήσεις της επιστήμης και της τεχνολογίας απαγορεύουν να ενεργούμε με καθυστερημένα πολιτικά και κοινωνικά συστήματα. Οι εργαζόμενοι, σε καμία περίπτωση δεν πρέπει να είναι τσιγκούνηδες. Οι αγώνες τους πρέπει να έχουν την αρχοντιά τού: Ολα, όσα μας ανήκουν.

Τη συνέλαβαν πριν από λίγες μέρες σαν κοινό κακοποιό, επειδή διεκδίκησε τα δεδουλευμένα από την εργοδότριά της! Μια εικοσιεξάχρονη εργαζόμενη στη Λάρισα, μητέρα δύο παιδιών, οδηγήθηκε στο κρατητήριο μόλις η εργοδότριά της της εξόφλησε μέρος από τα δεδουλευμένα επτά μηνών με χαρτονομίσματα που είχε προσημειώσει, για να την κατηγορήσει για ...εκβιασμό.

Η νεαρή μητέρα εργαζόταν σαν πωλήτρια σε κατάστημα ενδυμάτων από το Νοέμβρη χωρίς να πληρώνεται. Οταν ζήτησε μια βεβαίωση εργασίας, για να μπορέσει να στείλει σε δημοτικό παιδικό σταθμό το παιδί της, μόλις τότε πληροφορήθηκε ότι δεν την είχαν «δηλώσει» και δούλευε χωρίς ένσημα. Η απαίτηση να της δοθούν άμεσα τα χρήματα και όλα τα ένσημα που της οφείλονται θεωρήθηκε ...εκβιασμός. Στο δικαστήριο, το οποίο την καταδίκασε σε ποινή φυλάκισης,(αυτή είναι η αστική δικαιοσύνη, στήριγμα των αφεντικών), της συμπαραστάθηκαν εκπρόσωποι της διοίκησης του Εργατικού Κέντρου Λάρισας και του Συλλόγου Υπαλλήλων - Εμποροϋπαλλήλων.

Ωστόσο, το περιστατικό δεν ήταν μια εξαίρεση, ούτε «κεραυνός εν αιθρία». Εντυπωσιακά ήταν τα στοιχεία για την ανεργία στο Νομό Λάρισας που δημοσιοποιήθηκαν στο πρόσφατο συνέδριο της Ομοσπονδίας Γυναικών Ελλάδας, από την Δήμητρα Παπαστεργίου, πρόεδρο της Ενωσης Γυναικών Λάρισας. Στοιχεία που δείχνουν την εκμετάλλευση και τους εκβιασμούς που υφίστανται - ιδιαίτερα οι εργαζόμενες - στην περιοχή:

Ο Νομός Λάρισας, όπως είπε, είχε ρεκόρ απολύσεων μέσα στους πρώτους οκτώ μήνες της χρονιάς που πέρασε, καθώς ο αριθμός των εργαζομένων που έχασαν τη δουλιά τους ξεπερνά τους 10.000. Δηλαδή 52 άτομα την ημέρα έχαναν τη δουλιά τους. Καθημερινά γίνονταν απολύσεις, είτε από προγράμματα ΟΑΕΔ είτε από διάφορες επιχειρήσεις, επειδή οι εργαζόμενοι διεκδικούσαν τα εργασιακά και ασφαλιστικά τους δικαιώματα. Το πρόγραμμα ολοκληρωμένης παρέμβασης που υλοποιήθηκε στο νομό, όχι μόνο δεν έδωσε κάποια ανάσα στους άνεργους και την τοπική κοινωνία, αλλά δημιούργησε περισσότερα προβλήματα και αύξηση της ανεργίας. Οι μόνοι που επωφελήθηκαν ήταν οι εργοδότες, οι οποίοι επιδοτήθηκαν με 13,5 δισ. και αντί να δημιουργήσουν νέες θέσεις εργασίας, μετέτρεψαν τις υπάρχουσες σταθερές εργασιακές σχέσεις σε ελαστικές μορφές απασχόλησης.

Βέβαια, παρατήρησε η Δήμητρα Παπαστεργίου, οι απολύσεις δε σημαίνουν μόνο απώλεια θέσεων εργασίας. Σημαίνουν, συγχρόνως, εντατικοποίηση της εργασίας και έξαρση της εργοδοτικής τρομοκρατίας.

Τελικά, το πρόγραμμα επιδότησης των εργοδοτών που εφαρμόστηκε και στο Νομό Λάρισας, το μόνο που εξασφάλισε ήταν τζάμπα εργατικό δυναμικό στους εργοδότες, που απέλυαν τους παλιούς για να πάρουν καινούριους, για να πάρουν την επιδότηση και μετά πάλι απολύσεις.

Σύμφωνα με έρευνα που έκανε ο Δήμος Λάρισας στο πλαίσιο του προγράμματος «EQUAL» σε ευπαθείς κοινωνικές ομάδες (δηλαδή άνεργους, άτομα με ειδικές ανάγκες, αρχηγούς μονογονεϊκών οικογενειών, παλιννοστούντες) το 2004, καταφαίνεται ότι η ανεργία προτιμάει τις γυναίκες (δείγμα 1.001 άτομα).

Τις γυναίκες μαστίζει η ανεργία σε ποσοστό 78% έναντι 22% των αντρών. Υψηλό δε ποσοστό ανεργίας εμφανίζεται στις γυναίκες ηλικίας 26 - 35 ετών, της τάξεως του 49% έναντι 22% των αντρών της ίδιας ηλικίας. Οι γυναίκες δυσκολεύονται πιο πολύ από τους άντρες να βρουν δουλιά, παρά το γεγονός ότι διαθέτουν περισσότερα προσόντα, αφού σύμφωνα με την έρευνα, το 47% γνωρίζει μία τουλάχιστον ξένη γλώσσα έναντι του 13% των αντρών και το 38% ξέρει να χειρίζεται ηλεκτρονικό υπολογιστή έναντι του 9% των αντρών.

Σημαντικό είναι ότι αυτό το 38% των γυναικών δήλωσε ότι συμβιβάζεται με μια εργασία κατώτερη των προσόντων τους, ενώ στην ίδια ερώτηση μόνο το 19% των αντρών απάντησε θετικά.

Το 80% αναζητά εργασία μέσω γνωστών και πολύ μικρά ποσοστά μέσω του ΟΑΕΔ (6%) ή των αγγελιών σε εφημερίδες (12%). Είναι ολοφάνερο εδώ ότι το «μέσο» και το «ρουσφέτι» «ζει και βασιλεύει», όπως μας είχαν απαντήσει οι γυναίκες και στην έρευνα της ΟΓΕ για την ανεργία στη Θεσσαλία το 1997. Ετσι περνάει η αντίληψη για την ατομική λύση στο πρόβλημα, για την ατομική ευθύνη, για την παραπέρα εξάρτηση του κάθε πολίτη από την εξουσία και τους εξουσιαστές.

Θα πρέπει να επισημάνουμε, τόνισε η πρόεδρος της Ενωσης Γυναικών, ότι η γυναικεία ανεργία στη Λάρισα οφείλεται στο κλείσιμο ή και στη μετακόμιση στο εξωτερικό πολλών βιομηχανιών και βιοτεχνιών που δραστηριοποιούνται στο χώρο της κλωστοϋφαντουργίας, του ιματισμού, του έτοιμου ενδύματος κ.λπ. Αυτή η αποβιομηχάνιση, σε συνδυασμό με την υπερφόρτωση της «αστικής» ανεργίας, που προκάλεσε το μαζικό ξεκλήρισμα των μικρομεσαίων αγροτών, λόγω των αντιαγροτικών μέτρων της Κοινής Αγροτικής Πολιτικής (ΚΑΠ) της Ευρωπαϊκής Ενωσης, δημιούργησαν το μεγάλο πρόβλημα που ταλανίζει την περιοχή.

«Εμείς όμως λέμε, κατέληξε η ομιλήτρια, ότι λύση δεν είναι η παραίτηση, ο συμβιβασμός, η παραχώρηση όλο και περισσότερων δικαιωμάτων στον εργοδότη, οι μειωμένες αποδοχές, η κατάργηση της ασφάλισης, το διαρκές σφίξιμο του ζωναριού, το διαρκές "ξεσκόνισμα" του βουλευτή και του κάθε "πονηρού πολιτευτή". Ολα αυτά οδηγούν σε στερημένη ζωή, στην απώλεια της αξιοπρέπειάς μας και στην τρομοκράτηση του βίου μας.

»Εμείς λέμε - και το αποδεικνύουμε διαρκώς στην πράξη - ότι η λύση θα έρθει μόνο μέσα από τους αγώνες, την αντίσταση, την οργή, τη δράση. Εμείς λέμε ότι οι γυναίκες - που αριθμητικά είναι το μισό του πληθυσμού της χώρας μας - μπορούν να ενωθούν σε ένα πλατύ δημοκρατικό μέτωπο ενάντια στη λαίλαπα της νέας τάξης πραγμάτων κι αυτό πρέπει να το κάνουμε για το μέλλον μας, το μέλλον των παιδιών μας και της πατρίδας μας».