Ετσι όπως προκύπτει από την έρευνα του «Ρ», υπάρχει πάντα ο κίνδυνος από μια πυρκαγιά να κινδυνεύσουν ανθρώπινες ζωές. Και κατά τη φετινή αντιπυρική περίοδο η Πυροσβεστική προσπαθεί να αντεπεξέλθει στις απαιτήσεις με οργανικά κενά που φτάνουν ακόμα και το 30%! Σε αριθμούς, αυτό σημαίνει πως ενώ οι οργανικές θέσεις είναι 12.765 σήμερα υπηρετούν 9.235, εκ των οποίων 7.916 είναι υπαξιωματικοί και πυροσβέστες. Και όμως, πιστοί στο καθήκον τους, παραβλέπουν τα τεράστια κενά που υπάρχουν και προσπαθούν να φέρουν εις πέρας το έργο τους, με «όπλο» το... φιλότιμο.

Σύμφωνα με στοιχεία της «Ενωτικής Αγωνιστικής Κίνησης Πυροσβεστών», οι οργανικές θέσεις από το 1983 έως και το 1998, αυξήθηκαν κατά 1.838, ενώ η πραγματική αύξηση στην υπηρετούσα δύναμη ήταν 857 θέσεις, δηλαδή αυξήθηκε κατά 17%. Ολα αυτά, όταν τη συγκεκριμένη 15ετία, τα γενικά συμβάντα είχαν παρουσιάσει αύξηση της τάξης του 135,54% (από 30.513 το 1983 έφτασαν τις 71.872 το 1998) ενώ οι πυρκαγιές το 142% (από 13.683 σε 33.151, διαφορά 19.453).

Από το 1999 μέχρι τώρα οι οργανικές θέσεις έχουν φτάσει τις 12.765 (όταν ήταν 10.127) με υπηρετούσα δύναμη 9.235 (7.719 το 1999). Οταν το 1998 η τότε κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ «χρέωσε» στην Πυροσβεστική τις δασικές πυρκαγιές, η κάλυψη του ελλείμματος στις οργανικές θέσεις έφτανε μόλις το 15%. Παρά τις υποσχέσεις για αναβάθμιση σήμερα υπάρχουν 3.705 οργανικά κενά. Προσλήψεις έχουν να γίνουν από το 2000.

Eurokinissi

Για τα προβλήματα που παρουσιάζονται από τις σοβαρές ελλείψεις οργανικών θέσεων, μίλησε στο «Ρ» ο Μιχάλης Μιχαήλ, μέλος της «Ενωτικής Αγωνιστικής Κίνησης Πυροσβεστών» και του ΔΣ της Πανελλήνιας Ομοσπονδίας Ενώσεων Υπαλλήλων Πυροσβεστικού Σώματος.

Τα περισσότερα προβλήματα όμως, φαίνονται στις περιφέρειες σύμφωνα με τον Μ. Μιχαήλ. «Υπάρχουν περιπτώσεις που ξεκινούν οχήματα στην περιφέρεια με δύο άνδρες μόνο - αυτό συμβαίνει πολλές φορές - και πλέον δε μιλάμε για αντιμετώπιση ενός συμβάντος. Αν προλάβουμε, προλάβαμε. Αυτό γίνεται διότι οι βάρδιες των περισσότερων υπηρεσιών και κλιμακίων λειτουργούν με 3, 4, 5 άτομα, όταν απαιτείται η πρώτη έξοδος για ένα συμβάν να έχει οκτώ άτομα με δύο οχήματα. Ετσι, εκτός όλων των άλλων, μπορούμε να μιλήσουμε και για έλλειψη μέτρων ασφαλείας, καθώς οι συνάδελφοι γνωρίζουν ότι τα συνεργεία δεν έχουν τον απαιτούμενο αριθμό για να αντιμετωπίσουν μία πυρκαγιά. Αυτά τα προβλήματα τα ξέρουν άπαντες στο Πυροσβεστικό Σώμα. Τα είχε τονίσει παλαιότερα και ο τωρινός αρχηγός, ο Α. Κόης. Είχε πει κατά τη σύσκεψη για την αντιπυρική περίοδο 2005 πως δεν είμαστε σε θέση, με την κατάσταση που υπάρχει σήμερα, να αντιμετωπίσουμε με επιτυχία δύο μεγάλα συμβάντα, αστικά ή δασικά».

Σε ό,τι αφορά το καθαρά εργασιακό καθεστώς, το μέλος του ΔΣ της ΠΟΕΥΠΣ υπογραμμίζει: «Η διευθέτηση του χρόνου εργασίας, που γίνεται τώρα προσπάθεια να περάσει, σε εμάς συμβαίνει, χωρίς νόμο, εδώ και 6 χρόνια. Μιλάμε για μια κατάσταση άγρια. Χιλιάδες ώρες επιφυλακής - σε πολλές περιπτώσεις και παράνομων - και υπερωριών. Είμαστε, αυτή τη στιγμή, ένας κλάδος εργαζομένων που είμαστε έρμαια της κάθε πολιτικής που υπάρχει σε αυτή τη χώρα, όπως μάλιστα εκφράζεται από τις συνθήκες που εφαρμόζονται από την Ευρωπαϊκή Ενωση. Και σαν να μη φτάνει αυτό, τόσο η προηγούμενη όσο και η σημερινή κυβέρνηση, αξιοποιούν την προσφορά και τη δράση της Πυροσβεστικής προκειμένου να δείξουν ότι γίνεται δουλιά στον τομέα αυτό ενώ την ίδια ώρα κρίνονται». Χαρακτηριστικά, τα τρία τελευταία χρόνια η Πυροσβεστική «χρωστά» στους υπαλλήλους της 60.000 μέρες κανονικών αδειών και 114.000 αδιάθετα ρεπό.

Οπως επισημαίνει ο συνδικαλιστής, σύμφωνα με δηλώσεις του αρχηγού σε σύσκεψη στελεχών της Πυροσβεστικής, το πρόβλημα των πυροσβεστικών κλιμακίων που υπολειτουργούν λόγω έλλειψης προσωπικού θα αντιμετωπιστεί με το να μετατραπούν σε «εθελοντικά κλιμάκια» για να υπαχθούν απευθείας στην ευθύνη των δημοτικών αρχών. Ετσι, οι εργαζόμενοι δημότες θα πληρώνουν το κόστος λειτουργίας τους.

Σημαντικά είναι όμως και τα προβλήματα που παρουσιάζονται στα οχήματα της Πυροσβεστικής, παρότι ενισχύθηκε ο εξοπλισμός στους Ολυμπιακούς Αγώνες. Οπως ανέφερε ο Μ. Μιχαήλ, το 38% των υδροφόρων οχημάτων του Σώματος είναι πέραν της 15ετίας. Συγκεκριμένα, σύμφωνα με το πρώτο έτος της κυκλοφορίας των οχημάτων, τα 215 είναι από τη δεκαετία του 1970, τα 342 της δεκαετίας του '80, τα 419 από το 1990 έως και το 1996, τα 269 από το 1997 έως και το 2002 και τα 229 από το 2003 έως και το 2004. «Αυτό σημαίνει ότι τα οχήματα καταπονούνται συνεχώς, πάνε σε δρόμους ακατάλληλους, περνούν από πολλούς οδηγούς και βρίσκονται σχεδόν όλη τη μέρα εν κινήσει. Μάλιστα, δεν υπάρχει έλεγχος από τα ΚΤΕΟ, καθώς εμείς, σαν Περιφέρεια Στερεάς Ελλάδας, πήραμε απάντηση πριν από περίπου ένα χρόνο πως δεν υποχρεώνεται η κυβέρνηση από τις συνθήκες που υπάρχουν στην ΕΕ να περάσει τα οχήματα του Δημοσίου από ΚΤΕΟ. Εμείς όμως έχουμε ατυχήματα από αυτά. Χαρακτηριστικό παράδειγμα το δυστύχημα στο Αγρίνιο που συνάδελφος σκοτώθηκε λόγω φθαρμένων ελαστικών. Το όχημα κατά τα άλλα ήταν ολοκαίνουριο».

Οπως επισημαίνει ο Μιχάλης Μιχαήλ, «μας είναι ιδιαίτερα δύσκολο να ελέγξουμε τις δασικές πυρκαγιές. Ο λόγος είναι γιατί λείπει η πρόληψη, ένα θέμα καθαρά της Δασικής Υπηρεσίας. Δε γίνονται αποψιλώσεις και καθαρισμοί των δασών. Δηλαδή, αν οι φλόγες δε βρουν "τροφή" χαμηλά, δεν υπάρχει και εύκολη επέκτασή τους. Δε γίνονται οι καθαρισμοί των δρόμων με αποτέλεσμα να είναι αρκετά δύσκολο να προσεγγίσει ένα σημείο που καίγεται, ένα πυροσβεστικό όχημα. Ολα αυτά συμβαίνουν γιατί δε δίνονται σοβαρά κονδύλια για να γίνει διαχείριση μέσα στο δάσος. Μέσα στον τομέα της διαχείρισης, μπαίνει και το θέμα του ελέγχου. Να έχεις πέντε ανθρώπους που να ελέγχουν αν γίνονται όλα τα παραπάνω, που στη συνέχεια θα βοηθήσουν εμάς να φτάσουμε και να αντιμετωπίσουμε με άλλους όρους την πυρκαγιά. Αυτή τη στιγμή, δυστυχώς, η Δασική Υπηρεσία υπολειτουργεί». Ωστόσο, δίνει τη δική του πρόταση, σχετικά με τους εποχικούς πυροσβέστες, που φτάνουν τους 5.500 για το πώς θα μπορούσαν να αξιοποιηθούν. «Θα μπορούσαν να γίνουν μόνιμοι ούτως ώστε στο διάστημα της αντιπυρικής περιόδου να μας βοηθάνε στις δασικές πυρκαγιές - κάτω από προϋποθέσεις - και την υπόλοιπη χρονιά να ασχολούνται με το κομμάτι της πρόληψης. Να απασχολούνται δηλαδή ως δασοφύλακες».

Ο πρόεδρος της Πανελλήνιας Ομοσπονδίας Συμβασιούχων Πυροσβεστών Πυρόσβεσης - Διάσωσης, Κώστας Παπαντώνης, μιλώντας στο «Ρ» θέτει τα δικά τους προβλήματα κατά τη διάρκεια της 5μηνης απασχόλησής τους ως προσωπικό πυρόσβεσης και διάσωσης. «Υποτίθεται ότι απασχολούμαστε μόνο στις δασικές πυρκαγιές. Ομως υπάρχουν αρκετές περιοχές της χώρας όπου απασχολούμαστε και σε άλλα καθήκοντα. Αυτή τη στιγμή υπάρχουν εννέα νησιά στην επικράτεια, όπως π.χ. η Μύκονος, στα οποία δεν υπάρχει ούτε κλιμάκιο αλλά η πυροσβεστική τους κάλυψη γίνεται από ένα όχημα με δύο συμβασιούχους. Ετσι πηγαίνουμε σε όλα τα περιστατικά. Αστικές πυρκαγιές, τροχαία δυστυχήματα, τα πάντα». Ωστόσο, ακόμα και οι ίδιοι δε γνωρίζουν πότε ακριβώς θα σταματήσουν να προσφέρουν το έργο τους για φέτος καθώς «κανονικά, η σύμβασή μας τελειώνει στις 31 Οκτώβρη. Οπως μάθαμε, τα κονδύλια για μας επαρκούν μέχρι τις 15. Μάλιστα, μην ξεχνάμε ότι πέρσι οι συμβάσεις μας κόπηκαν 15 μέρες πριν την κανονική λήξη τους, με ό,τι προβλήματα συνεπάγεται». Πρόσθεσε δε ότι «υπογράφουμε συμβάσεις χωρίς να γνωρίζουμε την ημερομηνία λήξης τους κατά παράβαση της εργατικής νομοθεσίας».

Σε ό,τι αφορά τις προτάσεις που έχουν κάνει οι ίδιοι, τόσο στον υπουργό Δημόσιας Τάξης όσο και στον αντίστοιχο των Εσωτερικών, ο Κ. Παπαντώνης τονίζει: «Για τον κάθε ένα από τους πέντε μήνες που δουλεύουμε παίρνουμε μισθό της τάξης των 611 ευρώ. Από το Ταμείο Ανεργίας για τους υπόλοιπους μήνες παίρνουμε 350 ευρώ. Σύμφωνα με τον προϋπολογισμό, δαπανώνται περίπου 17 εκατομμύρια ευρώ ετησίως για υλοτομικές εργασίες. Αυτά τα κονδύλια δίνονται σε εργολάβους; Στο υπουργείο Αγροτικής Ανάπτυξης; Δε γνωρίζω. Η πρότασή μας είναι η εξής: Αφού οι περισσότεροι από εμάς γνωρίζουμε από υλοτομικές εργασίες και κοστίζουμε στο κράτος 22 εκατομμύρια ευρώ το πεντάμηνο και 15 εκατομμύρια στον ΟΑΕΔ, θα μπορούσαν να μας δίνουν άλλα 22 για άλλους πέντε ή επτά μήνες και να μείνουν και εννέα εκατομμύρια στο κράτος. Αφού ούτως ή άλλως δίνουν 31 εκατομμύρια έτσι με τα σημερινά δεδομένα. Οπως μας λένε, δεν μπορούν να συνεννοηθούν μεταξύ τους τα υπουργεία εδώ και ένα χρόνο».

Τέλος, αναφέρει: «Εχουμε εξαιρεθεί από δύο Προεδρικά Διατάγματα. Το ένα αφορά τις μοριοδοτήσεις συμβασιούχων για προσλήψεις στο Δημόσιο αλλά και από αυτό που αφορά τις προσλήψεις με μετατροπή των συμβάσεων σε αορίστου χρόνου. Σε συνάντηση με τον τότε υπουργό Δημόσιας Τάξης, Γιώργο Βουλγαράκη μας δήλωσε ότι δεν υπάρχει πρόβλεψη για μας ενόψει της δημιουργίας Αγροφυλακής. Του εξηγούμε ότι μέσα στον τομέα της Αγροφυλακής, υπάρχει και η πρόληψη, κάτι που γνωρίζουμε. Απορρόφησε ένα μεγάλο ποσοστό από τους εποχικούς για να μη χρειάζονται νέες προσλήψεις και νέα εκπαίδευση. Εχουμε τα πάντα. Η απάντηση ήταν θα πάρω καινούριους. Αυτό μας δείχνει ότι μας κοροϊδεύουν. Τέτοια εμπειρία, τόση εκπαίδευση πάει χαμένη. Κάναμε περίπου 8 μήνες το χρόνο εκπαίδευση. Φτάσαμε σε σημείο να κάνουμε εκπαίδευση ακόμα και στο Μεγάλο Πεύκο, στα ΛΟΚ. Τελικά όλα πάνε χαμένα».

Πολλές είναι οι παρεμβάσεις του ΚΚΕ στη Βουλή, τόσο για τα προβλήματα των πυροσβεστών όσο και για το αβέβαιο μέλλον των εποχικών. Στις 9 Δεκέμβρη 2005 συζητήθηκε η Επίκαιρη Ερώτηση του βουλευτή του ΚΚΕ Αντώνη Σκυλλάκου προς τον υπουργό Δημόσιας Τάξης, σχετικά με τους εποχικούς πυροσβέστες και τον εμπαιγμό που υφίστανται με τις 5μηνες συμβάσεις έργου. Ο τότε υφυπουργός Δημόσιας Τάξης Χ. Μαρκογιαννάκης είχε ξεκαθαρίσει πως με «τις παρούσες δημοσιονομικές συνθήκες είναι αδύνατη η πρόσληψη με συμβάσεις αορίστου χρόνου των 5.500 περίπου εποχικών δασοπυροσβεστών». Το μόνο στο οποίο μπορούσαν να ελπίζουν κάποιοι ήταν να πριμοδοτηθούν με μόρια στο διαγωνισμό που έγινε πρόσφατα για την πρόσληψη των 550 πυροσβεστών.

Κατά τα άλλα, ο υφυπουργός δεν είχε παραλείψει να επισημάνει την εκτίμηση που τρέφουν οι πολίτες αλλά και ο ίδιος για το έργο των δασοπυροσβεστών, ενώ είχε αναγνωρίσει πως οι ελλείψεις σε μόνιμο προσωπικό στην Πυροσβεστική ξεπερνούν το 25%.

Ο Αντ. Σκυλλάκος, από την πλευρά του είχε τοποθετηθεί λέγοντας πως υπάρχει ένα ολόκληρο κοινωνικό περιβαλλοντικό πρόβλημα: «Θέλουμε να σώσουμε το δάσος; Είναι το πρώτο περιβαλλοντικό πρόβλημα στη χώρα μας το να σώσουμε και να επεκτείνουμε τα δάση; Υπάρχει ομόφωνη απόφαση παλαιότερης διακομματικής επιτροπής, αν και δυστυχώς από όλες τις κυβερνήσεις το πόρισμα αυτής της επιτροπής πετάχτηκε στον κάλαθο των αχρήστων. Εκεί όπου λέγαμε ότι πρέπει να προσληφθούν χιλιάδες άνθρωποι στην τότε Δασική Υπηρεσία, πριν μεταφερθούν οι αρμοδιότητες της αντιμετώπισης των πυρκαγιών στο Πυροσβεστικό Σώμα. Αρα, υπάρχει ένα ολόκληρο κοινωνικό περιβαλλοντικό πρόβλημα».

Υπενθυμίζεται ότι στις 11 του περασμένου Μάη, οι εποχικοί γνώρισαν και το άλλο πρόσωπο της κυβέρνησης. Το... διάλογο με ανθρώπους του υπουργείου Δημόσιας Τάξης. Οχι από την πολιτική ή τη φυσική ηγεσία αλλά από τους άνδρες των ΜΑΤ που «χτύπησαν» με δακρυγόνα την πορεία τους. Την επομένη, στη Βουλή, συζητήθηκε άλλη μία Επίκαιρη Ερώτηση του ΚΚΕ, με την οποία ζητούσε μέτρα για την αντιμετώπιση των προβλημάτων που υπάρχουν στην Πυροσβεστική λόγω των χιλιάδων κενών οργανικών θέσεων. Ομως, τα προβλήματα παραμένουν...

Εχω μια απορία. Πού βρήκαν το τηλέφωνα των «επιφανών» δικηγόρων η γυναίκα από την Αλβανία, η άλλη από τη Ρουμανία και οι ελληνικές οικογένειες που τα παιδιά τους κατηγορούνται σαν δράστες; Και, στη συνέχεια, πού θα βρουν τα χρήματα για να τους πληρώσουν; Δε μου πέφτει λόγους, απλώς ρωτάω! Γιατί και αυτή η πλευρά πρέπει να φωτιστεί κάποια μέρα. Οπως, επίσης, ποιος πληρώνει τους ιδιωτικούς αστυνομικούς και τα επιτελεία τους; Ούτε Βαρδινογιάννηδες να ήταν!

Τι φριχτή εικόνα άσχημης και ξεδοντιασμένης κοινωνίας. Καμία σοβαρότητα και από κανέναν. Οσοι εμπλέκονται σε αυτή την υπόθεση, από τα πράγματα ή, και κυρίως, από δική τους πρωτοβουλία, με το αζημίωτο βέβαια, συναγωνίζονται στη λογοδιάρροια. Συναγωνίζονται στις εμφανίσεις και στις αλλαξιές φορεσιών. Καρό το πρωί, λίγο πιο σοβαρό το απόγευμα, επίσημο ένδυμα το βράδυ! Και στόμφο! Και υπονοούμενα. Προπαντός υπονοούμενα! Από τα πιο απλά μέχρι τα πιο χυδαία. Και σκεφτείτε, μιλάνε για ένα παιδί πεθαμένο ή, στην καλύτερη περίπτωση, εξαφανισμένο! Αλλά και για άλλα πέντε παιδιά, που και αυτά με τη σειρά τους, στο ίδιο καζάνι με τον Αλεξ βράζουνε. Πάει εκείνου η ζωή πάει και η δική τους! Θύματα και τα έξι της ίδιας ζούγκλας. Της ίδιας φυλής των κανιβάλων!

Μια κουρασμένη πολιτεία, πώς να βάλει τάξη; Αλλα θα κάνει ο αστυφύλακας, άλλα ο δικαστής, άλλα ο ανακριτής, άλλα οι πραγματογνώμονες! Και όλα αυτά τα άλλα, σε ελεύθερη διασκευή, διαμορφώνουν αυτό το άθλιο θέατρο του παραλόγου, που διαρκεί κοντά έξι μήνες τώρα!

Στ' αλήθεια δεν υπάρχει μια σοβαρή φωνή, ένας σοβαρός κρατικός λειτουργός, ο υπουργός Δικαιοσύνης, ο πρόεδρος του Αρείου Πάγου, ο αρχηγός της Αστυνομίας (για τον κ. Πολύδωρα δε γίνεται λόγος, αν παρέμβει, σίγουρα, θα οδηγήσει τα πράγματα σε επιθεωρησιακές κατευθύνσεις), κάποιος τέλος πάντων, ο πρωθυπουργός, ίσως, να ζητήσει και να επιβάλει τακτές ημερομηνίες και τελικά αποτελέσματα; Να δώσει ένα τέλος σε αυτή την άθλια έτσι και αλλιώς ιστορία;

Μα καλά, στα αλήθεια, κανένας υπεύθυνος δεν ντρέπεται! Πέντε ανήλικα παιδιά, όχι ο Πάσαρης, πέντε ανήλικα παιδιά και αχρήστεψαν μια συντεταγμένη, έτσι δεν την ονομάζουν(;) πολιτεία! Γιατί δε μιλάει η Αστυνομία; Η Δικαιοσύνη; Οι καθ' ύλην αρμόδιοι;

Τελειώστε, κύριοι! Δίπλα μας γίνεται πόλεμος!

Μια πολύ ευχάριστη έκπληξη ήταν η αποστολή, μαζί με το τελευταίο τεύχος του ζακυνθινού, πολιτιστικού - και πολύ αξιόλογου - περιοδικού «Ραπόρτο», ενός μικρού βιβλίου. Και τι βιβλίου! Ενα αφιέρωμα στον Διονύση Σέρρα, τον λογοτέχνη και ερευνητή, που είναι ένα κεφάλαιο για τη νεοελληνική πνευματική μας ζωή. Ζει στην επαρχία, σε μια εποχή πολιτιστικής «άπνοιας», διασώζει, χρόνια τώρα, με προσωπικό κόστος την επτανησιώτικη πνευματική παράδοση και φροντίζει με χίλιους δυο τρόπους για τη συνέχειά της.

Τίτλος του βιβλίου: «Δέκα γραφές για τον Διονύση Σέρρα και την ποίησή του», με πρόλογο και επιμέλεια του Διονύση Μουσμούτη.

Το πορτρέτο του εξωφύλλου ανήκει στην Μαρία Ρουσσέα και οι «δέκα γραφές» στους: Ορέστη Αλεξάκη, Κώστα Γεωργουσόπουλο, Δημήτρη Δασκαλόπουλο, Φίλιππο Δρακονταειδή, Αλέξη Ζήρα, Γιώργο Κεντρωτή, Μιχ. Μερακλή, Περικλή Παγκράτη, Θεοδόση Πυλαρινό και Ρίτσα Φράγκου - Κικίλια.

Η έκδοση του «Ραπόρτου» επικεντρώνεται, όπως είναι φυσικό, στην ποίηση του Διονύση Σέρρα (Δ.Σ.). Ομως η πνευματική δραστηριότητα του ποιητή είναι πολυσχιδής: Πρώτα - πρώτα το έργο ζωής του, τα «Επτανησιακά Φύλλα» που συνέχισε να εκδίδει με δική του πρωτοβουλία μετά το θάνατο του σπουδαίου λογοτέχνη και ιστορικού Ντίνου Κονόμου. Ηδη, τα «Επτανησιακά Φύλλα» υπό τη διεύθυνσή του κλείνουν έντεκα χρόνια ζωής: Είκοσι έξι τεύχη πολυσέλιδα - ουσιαστικά βιβλία - διασώζουν ό,τι απέμεινε από τη ζακυνθινή και ευρύτερα την επτανησιακή παράδοση. Μετά το «τέλος εποχής» που σηματοδότησαν οι σεισμοί του 1953 και βιώνοντας την πολιτιστική στασιμότητα του γενέθλιου νησιού, ο Δ.Σ., σεμνά και αθόρυβα, δίνει την πνευματική μάχη του σαν ένας από τους «τελευταίους των Μοϊκανών». Με αγάπη και ευσυνειδησία, καταβάλλοντας μια κοπιώδη προσπάθεια και κάνοντας «δουλιά μυρμηγκιού», όχι μόνο διασώζει από τη λήθη πνευματικούς και καλλιτεχνικούς θησαυρούς των Επτανησίων, αλλά φροντίζει να υπάρξει συνέχεια στη νέα γενιά: Πάντα πρόθυμος να βοηθήσει και να προβάλει τους νεότερους δημιουργούς, συμμετέχει σε πολιτιστικά δρώμενα, κάνει ομιλίες, παίρνει πρωτοβουλίες, «γονιμοποιεί» τις τοπικές πνευματικές δυνάμεις.

Μέσα από τα «Επτανησιακά Φύλλα» έχουν τιμηθεί για πρώτη φορά με αφιερώματα, όχι μόνο τα άξια τέκνα, αλλά και οι θυγατέρες της Ζακύνθου, όπως η Μαριέττα Γιαννοπούλου - Μινωτού και - στο τελευταίο τεύχος - η αγωνίστρια και ζωγράφος Κατερίνα Χαριάτη - Σισμάνη.

Ο Δ.Σ. που εργάστηκε πολλά χρόνια σαν καθηγητής Μέσης Εκπαίδευσης στο νησί του, έχει εκδώσει εκτός από ποιητικές συλλογές, βιβλία που θα «μείνουν». Ανάμεσά τους: «Κείμενα για τη Μάχη Μουζάκη» (εκδόσεις «Σύγχρονη Εποχή», «Η ποιητική διαδρομή της Λούλας Βάλβη - Μυλωνά» (εκδόσεις «Περίπλους»), «Ντίνος Κονόμος - η μορφή και το έργο του», «Μικρός Περίπλους για τον Διονύση Ρώμα», «Ο Σωκράτης Κωστής και η "Ελεύθερη Φωνή" του», «Ζάκυνθος και Πολυτεχνείο» (ποιητικό ανθολόγιο), «Η Ζάκυνθος στην Ελληνική και ξένη ποίηση».

Μόλις πριν από λίγες μέρες παρακολουθήσαμε μια παράσταση - έκπληξη: Στην πειραματική σκηνή του Εθνικού Θεάτρου (άδειος χώρος) ένα έργο με τίτλο «Το νυφικό» που έγραψε αλλά και σκηνοθέτησε η Ναταλία Αντύπα - Κατσού. Μόλις 23 χρόνων, μια εύθραυστη παρουσία που την είδαμε στην αρχή της παράστασης να παίζει με την κούκλα της - προφανώς συμβολικά. (Το νυφικό γίνεται όνειρο των περισσότερων γυναικών μέσα από την ίδια την ανατροφή τους. Ομως τι αντιπροσωπεύει σήμερα;)

Τρεις γυναικείες φιγούρες εναλλάσσονται στη σκηνή και μέσα σε μια ώρα ζουν παράλληλα και χώρια τη δική τους ζωή, τις δικές τους σκέψεις, τα δικά τους συναισθήματα. Η Ελένη, φοιτήτρια ετοιμάζεται να παντρευτεί τον Κώστα, τον απόντα σκηνικά πρωταγωνιστή που διεκδικούν η συννυφάδα της, η Κατερίνα, και η πεθερά της, η Θάλεια. Στην πορεία αποκαλύπτεται ότι πριν παντρευτεί με τον άλλο γιο της Θάλειας, η Κατερίνα είχε δεσμό με τον Κώστα - ένα δεσμό που θέλησε να καταλύσει η πεθερά της για να έχει τον αγαπημένο της γιο κάτω από την επιρροή της. Δυο γενιές που αντιμάχονται, τρεις γυναίκες που διεκδικούν η κάθε μια με το δικό της τρόπο και με τα δικά της κίνητρα. Η πεθερά έχοντας ζήσει ένα δυστυχισμένο γάμο προσκολλάται στον γιο που θεωρεί «άντρα της» και θέλει να κινεί τα νήματα που καθορίζουν τη ζωή του. Η Κατερίνα, που συμβιβάζεται τελικά ύστερα από προσπάθειες διαφυγής σε μια απελπισμένη δυστυχή καθημερινότητα. Και η Ελένη, που αρχικά μετά την αποκάλυψη επαναστατεί: «Ολοι δυστυχισμένοι. Κι εγώ τι κάνω εδώ; Ποιος με ρώτησε εμένα... Δε θα παγιδευτώ εγώ στο κλουβί μ' εσάς τους αρρώστους. Δε γίνονται πια αυτά. Δε θα τυλιχτώ σ' αυτό το... παλιοσέντονο». «Θα καταντήσω καρικατούρα παρατημένη, η μητέρα μου, χωρίς κανέναν, γριά, παράξενη, για λύπηση...».

Το «παλιοσέντονο» είναι το νυφικό που ήδη έχουν φορέσει η πεθερά και η συννυφάδα της (μια δυναμική, ζωντανή, καταπιεσμένη γυναίκα, ένας χαμένος άνθρωπος τελικά, που θα σέρνει σ' όλη της τη ζωή τούς καημούς της μην μπορώντας να δραπετεύσει - μια υστερική).

Και η Ελένη; Τελικά θα φορέσει το νυφικό, πεισμένη ότι ο Κώστας την παντρεύεται γι' αυτήν την ίδια κι όχι γιατί είναι έγκυος. Ομως πριν αποκτήσει παιδί πετάει από πάνω της αυτό το νυφικό σύμβολο μιας αρρωστημένης παράδοσης, που τη στενεύει σαν ζουρλομανδύας. Αναζητώντας ίσως την ουσία ενός άλλου γάμου, μιας άλλης σχέσης.

Το έργο της νεαρής συγγραφέα δεν περιορίζεται σε φροϋδικές ερμηνείες, αλλά θέτει συγκεκριμένα κοινωνικά προβλήματα του καιρού μας, επηρεασμένο από τους απόηχους του γυναικείου κινήματος. Εδώ συγκρούονται δύο μοντέλα ζωής - το παλιό και το καινούριο. Οι κατεστημένοι ρόλοι φαίνεται να αναπαράγονται, όμως πια οι νέες γυναίκες δίνουν τη μάχη τους και προετοιμάζουν το μέλλον... Το έργο επιμελήθηκε η θεατρική ομάδα «Εν σπουδή» και έπαιξαν η Ευτυχία Γιακουμή, η Δήμητρα Βλάχου και η Ευγενία Χαμουζά.