ΑΠΟ ΜΕΡΑ ΣΕ ΜΕΡΑ | ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ

Στάχτη στα μάτια των μικρών, προνόμια στα μονοπώλια

Παπαγεωργίου Βασίλης

Στοχευμένη και ολοκληρωμένη στρατηγική για τις μικρές επιχειρήσεις υποστηρίζει ότι έχει η κυβέρνηση και μοιράζει διαβεβαιώσεις στους μικρούς επαγγελματοβιοτέχνες. Εμφανής και η προσπάθεια της υπουργού Απασχόλησης στην προχτεσινή συνάντηση με το προεδρείο της ΓΣΕΒΕΕ να πείσει τους μικρούς βιοτέχνες, που βλέπουν τις δουλειές τους να σαρώνονται από τη δύναμη των μονοπωλίων και την οικονομική κρίση, και να τους καθησυχάσει. Εδωσε «εγγυήσεις» για τις μίζερες συντάξεις τους, τη στιγμή που ο ΟΑΕΕ βουλιάζει. Τους υποσχέθηκε συμμετοχή στο πρόγραμμα Κατάρτισης ύψους 2 δισ. ευρώ, αλλά και επιδότηση των εργοδοτικών εισφορών για την ασφάλιση των εργαζομένων.

Μόνο που αυτά τα προγράμματα πάνε στα «μεγάλα ψάρια» της αγοράς. Οι μικροί, όπως και οι εργαζόμενοι, θα συνεχίσουν να συντρίβονται από τον ανταγωνισμό και την πολιτική που ενισχύει την κερδοφορία των μεγάλων και τη συγκέντρωση στα χέρια των ισχυρών ομίλων, των κρατικών ενισχύσεων, των επιδοτήσεων και όλων των προνομίων. Το «χάπι» που για άλλη μια φορά χρυσώνει η κυβέρνηση - ενόψει και της κρίσης - θα αποδειχτεί φαρμάκι για τη συντριπτική πλειοψηφία των μικρών επαγγελματοβιοτεχνών. Ευθύνες όμως έχει και η πλειοψηφία της ΓΣΕΒΕΕ που με την πολιτική της αντί να οργανώσει τους αγώνες των μικροβιοτεχνών, εξαντλείται σε ένα αλισβερίσι με την εκάστοτε κυβερνητική εξουσία, χωρίς το παραμικρό όφελος για αυτούς. Γιατί χωρίς αγώνα ενάντια στα μονοπώλια και τους ισχυρούς δεν υπάρχει κανένα μέλλον ούτε για τους μικρούς επαγγελματοβιοτέχνες.

Η ΟΛΜΕ, ο διάλογος και... οι δικαιολογίες

Ο πρόεδρος της ΟΛΜΕ Κ. Μανιάτης είχε δηλώσει σχετικά με το διάλογο της κυβέρνησης για την πρόσβαση στην ανώτατη εκπαίδευση: «Η κυβέρνηση αποφάσισε μονομερώς να διεξαχθεί η συζήτηση (...) στο ΕΣΥΠ, ένα όργανο το οποίο έχει χρησιμοποιηθεί ως άλλοθι για την επιβολή προειλημμένων κυβερνητικών αποφάσεων. Σε αυτό το συγκεκριμένο "ΕΣΥΠ" είναι ναρκοθετημένος ο οποιοσδήποτε διάλογος και δε συμμετέχουμε». Σε αυτό το «συγκεκριμένο "ΕΣΥΠ"» όμως, η Ομοσπονδία είχε ορίσει εκπροσώπους πριν από 10 μήνες (με απόφαση των δυνάμεων της συναίνεσης)... Δηλαδή, πριν από 10 μήνες, ήταν έτοιμοι να στρογγυλοκαθίσουν στις καρέκλες του ΕΣΥΠ και χωρίς να έχει μεσολαβήσει τίποτα από τότε μέχρι τώρα στο συγκεκριμένο όργανο, χωρίς να έχει αλλάξει τίποτα στην κυβερνητική πολιτική, έρχεται η παραπάνω δήλωση του προέδρου της ΟΛΜΕ.

Αν τα σημειώνουμε όλα αυτά είναι γιατί δείχνουν την αναξιοπιστία των συγκεκριμένων συνδικαλιστικών δυνάμεων στους εκπαιδευτικούς. Και είναι αναξιόπιστοι, όχι απλώς γιατί τη μια αγαπάνε το ΕΣΥΠ και την άλλη το κατηγορούν, αλλά κυρίως γιατί χρησιμοποιούν σήμερα το ΕΣΥΠ ως δικαιολογία και άλλοθι. Είναι έτοιμοι να κάνουν «διάλογο» (σε διμερές επίπεδο με το υπουργείο) και να παζαρέψουν τα δικαιώματα των εργαζομένων και τις αναδιαρθρώσεις στην Παιδεία, αλλά χρειάζονται κι ένα άλλοθι για να μη χρεωθούν την αντιλαϊκή πολιτική στην οποία συναινούν...

Με ... επαναθεμελίωση της κριτικής!!!

Ο πρόεδρος του ΣΥΝ Αλ. Τσίπρας σε συνέντευξή του χτες στο ραδιόφωνο του κόμματος, «Στο Κόκκινο», επέκρινε τη ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ για το λόγο ότι, όπως ισχυρίστηκε, δεν έχουν σχέδιο εξόδου απ' την κρίση και κινούνται κατά το «βλέποντας και κάνοντας». Συγχρόνως έπλεξε το εγκώμιο του κόμματός του, λέγοντας ότι είναι πολύ σημαντικό το ότι «η Αριστερά πια είναι μια δύναμη με προγραμματική αυτοπεποίθηση, που δεν έχει μονάχα συνθήματα, αλλά προσπαθεί να βρει και τους τρόπους μιας εναλλακτικής πολιτικής, ενός εναλλακτικού μοντέλου» (βέβαια η προγραμματική αυτοπεποίθηση και η προσπάθεια εξεύρεσης τρόπων εναλλακτικής πολιτικής δεν ταιριάζουν ακριβώς, αλλά ας το προσπεράσουμε αυτό). Το εναλλακτικό μοντέλο, αυτό για το οποίο προσπαθούν, όπως διευκρίνισε ο Αλ. Τσίπρας, το βλέπουν «απ' την οπτική της επαναθεμελίωσης της κριτικής της Αριστεράς στον σύγχρονο καπιταλισμό, στο νεοφιλελεύθερο παγκοσμιοποιημένο καπιταλισμό του 21ου αιώνα».

Δηλαδή, το εναλλακτικό μοντέλο, το οποίο σε όλες τις πτώσεις κλίνουν, παντού και πάντα, θα είναι ένα μοντέλο θεμελιωμένο στην ...επαναθεμελίωση της κριτικής τους προς τον καπιταλισμό. Ευτυχώς που το διευκρίνισαν, γιατί τόσο εμείς όσο και ο καπιταλισμός είχαμε μια αγωνία...

Ετεροχρονισμένη γκρίνια

Την ...«Αμερική» ανακάλυψε ο Σέρβος υπουργός Εξωτερικών, Βουκ Γέρεμιτς, γκρινιάζοντας για την απόφαση του ΝΑΤΟ να εκπαιδεύσει το «στρατό» των Κοσσοβάρων Αλβανών στο «ανεξάρτητο» προτεκτοράτο. Οπως είπε, γι' αυτόν τουλάχιστον το λόγο, «το ΝΑΤΟ έχει απολέσει την εμπιστοσύνη της Σερβίας».

Λες και δεν ήταν το ΝΑΤΟ και η ΕΕ (στην οποία το Βελιγράδι θέλει να ενταχθεί πάση θυσία...) που διαμέλισαν και αργότερα βομβάρδισαν την πρώην Γιουγκοσλαβία προκειμένου να «γεννηθούν» μία σειρά - πιο εύκολα χειραγωγήσιμων και ελεγχόμενων -κρατιδίων!

Το ότι «εκπαιδεύει» και εξοπλίζει τον «επίσημο» στρατό των πρώην αυτονομιστών Κοσσοβάρων Αλβανών πείραξε τη φιλοϊμπεριαλιστική σημερινή ηγεσία του Βελιγραδίου...

Σπέρνει αυταπάτες

Ο επικεφαλής της Επιτροπής Προγράμματος του ΣΥΝ Γ. Δραγασάκης, σε συνέντευξή του στην «Αυγή» (8/2), λέει πως το πρόγραμμα που επεξεργάστηκαν: «Δεν έχει τη συνηθισμένη μορφή των γνωστών καταλόγων ευχών, υποσχέσεων ή εντολών». Αυτοδιαψεύδεται, όμως, λίγο μετά, όταν, αναφερόμενος στο περιεχόμενό του, μιλάει για «μια οικονομία που θα συγκροτείται, θα αναπτύσσεται, θα λειτουργεί με σκοπό και κίνητρο την ικανοποίηση των αναγκών της κοινωνίας και όχι το κυνήγι του κέρδους ή άλλες ιδιοτελείς επιδιώξεις (...) πρόκειται για προγραμματική έκφραση του αιτήματος "οι άνθρωποι πάνω απ' τα κέρδη"». Για «μια κοινωνία που θέτει όρια στην επέκταση των αγορών». Για «ανάκτηση ενός δημόσιου χώρου συλλογικών και κοινωνικών αγαθών, που θα λειτουργούν εκτός της αγοράς ως δημόσια αγαθά προσβάσιμα απ' όλους όσους τα έχουν ανάγκη» και για «εναλλακτικό τρόπο διανομής του παραγόμενου πλούτου και λειτουργίας του κράτους, των θεσμών».

Από τα λεγόμενά του συνάγεται το συμπέρασμα πως πρόκειται για ένα μείγμα ευχών και υποσχέσεων χωρίς αντίκρισμα. Μια πρόταση διαχείρισης του καπιταλιστικού συστήματος, που θέλει να μιμηθεί αυτήν του ΠΑΣΟΚ των πρώτων μεταπολιτευτικών χρόνων. Αποσιωπά σκοπίμως ότι η καπιταλιστική οικονομία λειτουργεί πάντα και παντού με σκοπό και κίνητρο το κέρδος. Αυτή της η λειτουργία δεν επηρεάζεται, αντιθέτως επηρεάζει και καθορίζει την ασκούμενη πολιτική κατά τρόπο που να συμβάλλει στην επίτευξη του σκοπού της, τη μεγιστοποίηση των κερδών μέσω της μεγιστοποίησης της εκμετάλλευσης της εργατικής δύναμης. Η ικανοποίηση των λαϊκών αναγκών προϋποθέτει άλλη, λαϊκή οικονομία, με κοινωνικοποίηση των συγκεντρωμένων μέσων παραγωγής. Οσο αυτά παραμένουν στα χέρια των κεφαλαιοκρατών, θα τίθενται σε κίνηση αποκλειστικά και μόνο για τα δικά τους συμφέροντα.

Αναφέρονται στην ανάγκη ανάκτησης δημόσιου χώρου, που θα συνυπάρχει και θα αναπτύσσεται με τον ιδιωτικό. Αποσιωπούν, όμως, πως στις δοσμένες συνθήκες το μεγάλο κεφάλαιο θέλει όλο το χώρο δικό του. Οι καπιταλιστικές αναδιαρθρώσεις ακριβώς αυτό του εξασφαλίζουν, χώρο να απλωθεί, να επεκταθεί, να αντλήσει περισσότερα κέρδη. Ομως, ακόμα κι αν υποθέσουμε ότι μπορεί να υπάρξει δημόσιος επιχειρηματικός χώρος, αυτό εννοούν, δηλαδή όπως υπήρξε κάποτε γιατί το επέβαλαν οι τότε ανάγκες των καπιταλιστών, αυτός θα λειτουργεί με τους δικούς τους όρους. Υγειονομικές ζώνες στον καπιταλισμό και νησίδες δεν μπορούν να υπάρξουν. Ούτε, πολύ περισσότερο, μπορούν να τεθούν όρια στην επέκταση των αγορών. Ως υπέρμαχοι της καπιταλιστικής ΕΕ, έχοντας ο ΣΥΝ υπερψηφίσει τη Συνθήκη του Μάαστριχτ, είναι σε θέση να γνωρίζουν πως η επέκταση των αγορών ανήκει στα ιερά και όσια.

Σε ποιους ακριβώς εναλλακτικούς τρόπους διανομής του παραγόμενου πλούτου και λειτουργίας του κράτους αναφέρονται; Για να διανείμεις οτιδήποτε πρέπει να το κατέχεις. Τον παραγόμενο πλούτο καρπώνεται το μεγάλο κεφάλαιο, αφού έχει στα χέρια του τα μέσα παραγωγής του. Αυτό πώς ακριβώς θα αλλάξει; Και πώς μπορεί να επηρεαστεί η λειτουργία του κράτους, όταν μιλάμε για μηχανισμό επιβολής του «δίκιου» της τάξης που εξουσιάζει;

Εχει κάθε δικαίωμα ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ να φιλοδοξεί να διαχειριστεί το υπάρχον σύστημα. Το πρόβλημα είναι ότι αυτήν του τη φιλοδοξία την υποστηρίζει κοροϊδεύοντας ασύστολα το λαό πως είναι δυνατόν ο καπιταλισμός να απαρνηθεί την εκμεταλλευτική του φύση, πως είναι εφικτή η προοπτική όπου και οι λαοί και τα κέρδη θα ευημερούν. Αυτή η κοροϊδία δε θα μείνει αναπάντητη.

Βάσω ΝΙΕΡΡΗ

Δούλεμα ολκής

Παπαγεωργίου Βασίλης

ΔΕΝ ΠΟΛΥΑΡΕΣΕΙ ΣΤΗΝ «Κομισιόν» το «επικαιροποιημένο πρόγραμμα σταθερότητας», που της κατέθεσε η ελληνική κυβέρνηση...

Ούτε και στον ελληνικό λαό αρέσει και θα μπορούσε να πει κανείς ότι ευρέθη ένα κοινό σημείο με την Ευρωπαϊκή Επιτροπή.

Το μόνο πρόβλημα είναι ότι στις Βρυξέλλες το θέλουν ακόμη σκληρότερο, διότι δεν κατανοούν τα προβλήματα του Καραμανλή προκειμένου να επιδείξει «κοινωνικό πρόσωπο» με προεκλογικούς σκοπούς.

Η - όποια - διαφωνία τους δεν είναι, φυσικά, το αν θα «μας τα πάρουν». Σε αυτό συμφωνούν, μια και μαζί συνδιαμορφώνουν τις αντιλαϊκές πολιτικές. Διαφωνούν κάπως στο ...πότε και με πόσες δόσεις.

Εν ολίγοις, μιλάμε για δούλεμα ολκής, που μόνο στόχο έχει να «θολώσει τα νερά»...

ΚΙ ΕΧΟΥΜΕ ΚΑΙ το ΠΑΣΟΚ να ...κάνει τα δικά του. Ούτε αυτοί διαφωνούν με τα αντιλαϊκά μέτρα.

Ομως, τονίζουν ότι θα έκαναν τη λαϊκή αφαίμαξη «με σχέδιο» και προς όφελος της «πράσινης ανάπτυξης».

Γιατί αυτός ήταν ο καημός μας και η αγωνία μας. Τι ...χρώμα θα έχει η ανάπτυξη που μεγιστοποιεί τα κέρδη του κεφαλαίου.

ΤΟ ΕΙΔΑΜΕ κι αυτό σε ντοκιμαντέρ της «σοβαρής» ΝΕΤ! Η Σοβιετική Ενωση - λέει - το 1926 έκανε γενετικά πειράματα, προκειμένου να δημιουργήσει ένα ...στρατό πιθηκανθρώπων.

Ναι, έτσι ακριβώς. Και η εκπομπή - ντοκουμέντο τεκμηριωνόταν με μαρτυρίες, έρευνες ειδικών και «πληροφορίες» από τα αρχεία του σοβιετικού κράτους.

Επίσης παρουσιάζονται και ψηφιακά επεξεργασμένες εικόνες ...παρέλασης πιθηκανθρώπων στην Κόκκινη Πλατεία!

Εντάξει, είπαμε ιμπεριαλιστική προπαγάνδα κάνουν όπως τους βολεύει. Ας συγκρατηθούν λίγο όμως...

Εννοείται ότι περιμένουμε εναγωνίως το επόμενο ντοκιμαντέρ, στο οποίο - υποθέτουμε - η Σοβιετική Ενωση θα έχει συμμαχήσει με τους Αρειανούς και άλλους εξωγήινους, προκειμένου να τους παραδώσει τον πλανήτη Γη.

Γρηγοριάδης Κώστας

«Ευρωσχέδια» και αντιθέσεις

Γρηγοριάδης Κώστας

Η δήλωση της τσέχικης προεδρίας ότι κύριος στόχος της έκτακτης συνόδου κορυφής της ΕΕ, που θέλει να συγκαλέσει για το τέλος του μήνα, είναι να ειπωθεί «ένα όχι στον προστατευτισμό», φέρνει με ένταση στην επιφάνεια τις ενδοευρωπαϊκές -ενδοϊμπεριαλιστικές αντιθέσεις για την αντιμετώπιση της κρίσης. Μπορεί όλες οι κυβερνήσεις της ΕΕ να συμφώνησαν από την αρχή σε στήριξη των τραπεζών και των μονοπωλιακών ομίλων, φορτώνοντας τα βάρη της καπιταλιστικής κρίσης στους λαούς, ωστόσο δεν πρέπει να διαφεύγει ότι από την πρώτη στιγμή δε συμφώνησαν σε κοινό σχέδιο, αλλά η ευθύνη πέρασε στις κυβερνήσεις των κρατών - μελών, σε συνεννόηση εννοείται με τις Βρυξέλλες. Πρώτη και καλύτερη η Γερμανία είχε αντιταχθεί στην εφαρμογή ενός «ευρωσχεδίου», ακριβώς επειδή δεν ήθελε να πληρώσει για τα «αδύναμα» κράτη - μέλη με υψηλά χρέη και ελλείμματα. Τώρα είναι η Γαλλία που θέλει να διασώσει τις αυτοκινητοβιομηχανίες της και προχωρά σε κρατικές ενισχύσεις, που ξεσήκωσαν θύελλα αντιδράσεων σε άλλα κράτη - μέλη, στο όνομα της παραβίασης των αρχών του ανταγωνισμού. Πρώτος και καλύτερος ο πρόεδρος της Κομισιόν Ζοζέ Μανουέλ Μπαρόζο κάλεσε χτες τις χώρες της ΕΕ «να αντισταθούν στον πειρασμό του προστατευτισμού, τόσο στο εξωτερικό, όσο και στο εσωτερικό»... Είναι ολοφάνερο ότι υπάρχει άγρια διαμάχη ειδικά μεταξύ των ισχυρών κρατών - μελών ΕΕ να ενισχύσουν τα δικά τους μονοπώλια, αλλά σε κάθε περίπτωση συμφωνούν απόλυτα στον ύψιστο στόχο να μετατρέψουν την κρίση σε απαρχή μιας νέας άγριας επίθεσης κατά των εργαζομένων.

«Γνωριμία» με την ευέλικτη δουλειά

Στα... νέα δεδομένα των σύγχρονων αναγκών του κεφαλαίου για αύξηση της κερδοφορίας, προσαρμόζονται και τα μαθήματα και προγράμματα σπουδών των πανεπιστημίων, με διδασκαλία θεμάτων «χρήσιμων» για τον αυριανό ευέλικτο εργαζόμενο ανεξάρτητα από το αντικείμενο στο οποίο σπουδάζει. Για παράδειγμα, σε μάθημα επιλογής του πρώτου εξαμήνου στα τμήματα της Γεωπονικής, με τον τίτλο «Φύλο, ισότητα ευκαιριών και ατομικά δικαιώματα», στην εξεταστική μπήκε το εξής θέμα: Να δοθεί ο ορισμός της ευέλικτης απασχόλησης, τα θετικά και τα αρνητικά της για τους εργαζόμενους.

Οι φοιτητές και αυριανοί ευέλικτοι και φτηνοί εργαζόμενοι, μαθαίνουν ότι η ευέλικτη απασχόληση είναι μια «διακριτή μορφή εργασιακής σχέσης» που «προωθείται από την ΕΕ και τις εθνικές πολιτικές απασχόλησης γιατί θεωρείται ότι συμβάλλει στη μείωση του εργασιακού κόστους, στην αύξηση της ανταγωνιστικότητας, στη μείωση της ανεργίας και στην αύξηση της γυναικείας απασχολησιμότητας». Εξοικειώνονται δηλαδή με τον εργασιακό μεσαίωνα που θα αντικρίσουν μόλις βγουν στην παραγωγή - αν δεν τον αντιμετωπίζουν ήδη ως εργαζόμενοι φοιτητές. Ενα μεσαίωνα που παρουσιάζεται με «υπέρ και κατά», δηλαδή υποτίθεται ότι έχει και θετικά στοιχεία για τους εργαζόμενους! Μάλιστα, στα υπέρ συγκαταλέγεται και το «καλό» που κάνει η ευέλικτη εργασία στις γυναίκες, καθώς έτσι επανεντάσσονται καλύτερα στην παραγωγή και συνδυάζουν τις οικογενειακές με τις επαγγελματικές τους υποχρεώσεις...

Διαμάχη για τη λεία της εξουσίας

Καμία σχέση με την πραγματικότητα δεν έχει ο ισχυρισμός του Γ. Μανώλη ότι τα τεκταινόμενα στο κυβερνών κόμμα έχουν να κάνουν με τις δήθεν ιδεολογικές διαφορές μεταξύ τάχα «κοινωνικά φιλελεύθερων» και «νεοφιλελεύθερων». Τέτοιες διαφορές είναι ανύπαρκτες και αυτό αποδεικνύεται στην πράξη καθώς όλες οι πτέρυγες και τα ρεύματα έχουν στηρίξει την κυρίαρχη αντιλαϊκή πολιτική. Ειδικά το ρεύμα των τάχα ευαίσθητων «κοινωνικά φιλελευθέρων», στο οποίο ο γαλάζιος βουλευτής κατατάσσει τον εαυτό του, ποτέ δεν έχει αντιταχθεί στην πράξη, δηλαδή καταψηφίσει κάποιο από τα αντεργατικά - αντιλαϊκά νομοσχέδια που έχουν έρθει προς ψήφιση στη Βουλή όλα αυτά τα χρόνια. Ασε που και να το έκανε, δε θα άλλαζε σε τίποτα την πολιτική του πλεύση με τη στρατηγική της κυβέρνησης. Βεβαίως, έχουν υπερψηφίσει όλα τα νομοσχέδια, αγγίζοντας τα όρια της αυτογελοιοποίησης, επειδή πολλές φορές είχαν προαναγγείλει και διαφημίσει τη «διαφωνία» τους. Δεν είναι άρα αυτός ο χαρακτήρας του νέου γύρου της εσωκομματικής εσωστρέφειας στη ΝΔ. Πιο κοντά στην πραγματικότητα βρίσκεται η εκτίμηση ότι πρόκειται για νέα φάση στη μοιρασιά της λείας της εξουσίας, με τους «ριγμένους» ή αυτούς που βλέπουν ότι μένουν «εκτός» να επιχειρούν να «δείξουν τα δόντια» τους μπας και αποσπάσουν κανένα παραπανίσιο κομμάτι. Είναι ευνόητο ότι όλη αυτή η διαμάχη επηρεάζεται και από τη χρονική συγκυρία, δηλαδή από τη διογκούμενη λαϊκή δυσαρέσκεια και την ορατή προοπτική εκλογικής ήττας...

Περί ... «προστατευτισμού»

Ηταν απόλυτα αναμενόμενο. Ενώ μέχρι και πριν από λίγους μήνες οι κυβερνήσεις και τα κόμματα εξουσίας σε όλα τα μήκη και τα πλάτη του καπιταλιστικού κόσμου υποχρέωναν τους εργαζόμενους να προσκυνήσουν στα δεδομένα που δημιουργεί η λεγόμενη «παγκοσμιοποίηση» των οικονομιών, τώρα αυτοί οι ίδιοι - και, μάλιστα, οι εκπρόσωποι των πλέον αναπτυγμένων χωρών - ανακάλυψαν την αναγκαιότητα του «προστατευτισμού». Οσο διαρκούσε η οικονομική ευφορία, όσο δηλαδή οι μονοπωλιακές ενώσεις κατέρριπταν το ένα μετά το άλλο τα ρεκόρ κερδοφορίας, απαιτούσαν ...απλοχωριά στην επιχειρηματική τους δράση, κατακτώντας τη μία μετά την άλλη τις αγορές. Τώρα που η οικονομική κρίση τους απειλεί με εκτεταμένες καταστροφές και πτωχεύσεις, εξαιτίας των ανοιγμάτων και του οξύτατου ανταγωνισμού, αξιώνουν τη ...θαλπωρή που μπορεί να τους προσφέρουν οι εθνικές κυβερνήσεις.

Αυτές, οι κυβερνήσεις, παίζουν το χαρτί ανάλογα με την κατάσταση που αντιμετωπίζουν οι «δικές τους» επιχειρηματικές ενώσεις. Ο Ομπάμα φωνάζει «αγοράζετε αμερικανικό χάλυβα και σίδηρο». Ο Σαρκοζί προσφέρει κίνητρα για να επαναπατριστούν οι γαλλικές αυτοκινητοβιομηχανίες. Στην Ισπανία, ο υπουργός Βιομηχανίας προτρέπει τους πολίτες να αγοράσουν ισπανικά προϊόντα. Ο Μπράουν ταλαντεύεται ανάμεσα στο δικό του σύνθημα «βρετανικές δουλειές στους Βρετανούς εργαζόμενους» και την ανάγκη για «διεθνή συμφωνία της ευρύτερης δυνατής εμβέλειας». Οι κυβερνήσεις στην Ανατ. Ευρώπη έχουν ήδη πανικοβληθεί. Οι Τσέχοι τα βάζουν με τη Γαλλία, οι Ούγγροι με τις «αρχές της ελεύθερης οικονομίας» και οι Πολωνοί αποζητούν αποκούμπι στις, πέραν του Ατλαντικού, αποφάσεις. Η ΕΕ, συνολικά, διατηρεί το «αντιπροστατευτικό» μέτωπο και διαμηνύει πως σε περίπτωση που από το άλλο ιμπεριαλιστικό κέντρο εκδηλωθούν τέτοιες κινήσεις «δεν πρόκειται να καθίσει με σταυρωμένα τα χέρια».

Τι άλλαξε, λοιπόν, και το αρραγές μέτωπο κατά του λεγόμενου «προστατευτισμού» διερράγη; Στο ουσιαστικό μέρος της υπόθεσης δεν άλλαξε τίποτα. Οι ενδοϊμπεριαλιστικοί ανταγωνισμοί και αντιθέσεις, και ανάμεσα στα ιμπεριαλιστικά κέντρα, και ανάμεσα σε ομάδες κρατών, δεν έπαψαν να υπάρχουν ούτε στιγμή. Αδιάψευστος μάρτυρας οι πολεμικές συγκρούσεις, οι στρατιωτικές επεμβάσεις, η στρατιωτική παρουσία των ιμπεριαλιστικών κρατών σε διάφορα μέρη του κόσμου. Αυτό που βεβαίως διαταράσσει τώρα τις ισορροπίες - τις ισορροπίες της απόλυτης αθλιότητας και του τρόπου που μέχρι τώρα καταληστεύονταν οι λαοί - είναι η ορμητική εμφάνιση της οικονομικής κρίσης. Μια κρίση που οξύνει ακόμα περισσότερο τις αντιθέσεις και την ανοιχτή αντιπαράθεση ανάμεσα στις διάφορες μονοπωλιακές ομάδες. Ετσι, η «παγκοσμιοποίηση», που λειτούργησε ως εργαλείο για τη βάρβαρη και ολομέτωπη επίθεση κατά των εργαζομένων, το κοινό μέτωπο του μονοπωλιακού κεφαλαίου για την αμφισβήτηση και την ακύρωση λαϊκών κατακτήσεων δεκαετιών, τώρα, σε περίοδο κρίσης, αντικαθίσταται από το δόγμα «ο σώζων εαυτόν σωθήτω».

Οι συζητήσεις, γύρω από τις μεθόδους που θα ακολουθήσουν οι αστοί για το ξεπέρασμα της κρίσης, μόλις έχουν αρχίσει. Ειδικό βάρος σε αυτές θα έχει και η περί του «προστατευτισμού» φιλολογία. Μια φιλολογία, που δεν έχει καμιά απολύτως σχέση με την προστασία των πλουτοπαραγωγικών πηγών, του συσσωρευμένου πλούτου της κοινωνίας, των παραγωγικών δυνάμεων ή την προστασία των εργαζομένων και του λαού. Μιλάμε για προστασία της θέσης των μονοπωλίων, την προστασία και τη διαιώνιση της εξουσίας και κερδοφορίας τους. Μια «προστασία», που δεν έχει τίποτα κοινό με τα συμφέροντα και το μέλλον της εργατικής τάξης και του συνόλου των λαϊκών στρωμάτων.