ΑΠΟ ΜΕΡΑ ΣΕ ΜΕΡΑ | ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ

Πατερίτσα για τα μονοπώλια

Γρηγοριάδης Κώστας

Η ΠΑΣΚΕ Πειραιά συνεχίζει, με όλους τους πιθανούς τρόπους, την προσπάθειά της για να εγκλωβίσει τους εργάτες και τις εργάτριες στα δόκανα του εργοδοτικού - κυβερνητικού συνδικαλισμού.

Με χτεσινή ανακοίνωσή της, καλεί τους εργαζόμενους να συμμετέχουν στην αυριανή 24ωρη Γενική Απεργία, μαζί με τη ΓΣΕΕ, στο Πεδίον του Αρεως. Για ποιο λόγο; Επειδή - όπως λέει μεταξύ άλλων - «τα σοβαρά δημοσιονομικά οικονομικά προβλήματα της χώρας μεγεθύνονται από τα εκβιαστικά και κερδοσκοπικά παιχνίδια των αγορών που επιβάλλουν στη χώρα μας βάρβαρα μέτρα κατά των εργαζομένων και βυθίζουν τη χώρα στην ύφεση»! Δε θα ήταν υπερβολή να πούμε ότι με αυτήν την ίδια φρασεολογία, που χρησιμοποιεί η ΠΑΣΚΕ Πειραιά, θα μπορούσε να καλέσει σε απεργία και η ...κυβέρνηση μαζί με το ΣΕΒ, στη γραμμή βοηθάτε να γλιτώσουμε από τις πιέσεις των διεθνών αγορών για να γλιτώσουν τα μονοπώλια που στηρίζουμε εμείς.

Η ΠΑΣΚΕ Πειραιά δε βλέπει πουθενά καμιά κυβέρνηση που παίρνει αυτές τις αντιλαϊκές αποφάσεις, δε βλέπει καμιά ΕΕ, καμιά ΝΔ και κανένα ΛΑ.Ο.Σ. που συναινούν και υπερψηφίζουν. Βλέπει, μόνο, τις «κακές» αγορές. Κάνει καλά τη δουλειά της όπως και οι πρωτομάστορες της ΓΣΕΕ...

Ωστόσο η ΠΑΣΚΕ Πειραιά, είναι ήδη γνωστή για τις μεθοδεύσεις της προκειμένου να κρατήσει «μαντρωμένους» τους εργάτες. Πέραν του οργίου νοθείας που εξαπέλυσε στις εκλογές του Εργατικού Κέντρου - όπου παρόλα αυτά οι ταξικές δυνάμεις αναδείχθηκαν πρώτη δύναμη - στην πρόσφατη συνεδρίαση της νέας διοίκησης για την εκλογή προεδρείου, οι κύριοι της ΠΑΣΚΕ, απαντώντας στην πρόταση των ταξικών δυνάμεων για αντιπροσωπευτικό - αναλογικό προεδρείο, είπαν πως αυτή η πρόταση πρέπει να ...συνοδεύεται και από τη συμφωνία ότι «το συνδικαλιστικό κίνημα θα είναι ενωμένο χωρίς διαχωριστικές γραμμές». Δηλαδή, υποταγμένο στους εργατοπατέρες της ΓΣΕΕ...

Ο ΣΥΡΙΖΑ συκοφαντεί τους αγώνες

«Αν είναι διακόσιοι άνθρωποι και κλείνουν την Πανεπιστημίου, πρέπει και οι ίδιοι να αναλογιστούν ότι μ' αυτόν τον τρόπο δεν κερδίζουν στη διεκδίκηση των αιτημάτων τους...».

Πρόκειται για απόσπασμα δήλωσης, με αφορμή τις κινητοποιήσεις των απολυμένων στην πρώην «Ολυμπιακή» που συνεχίζουν τον αποκλεισμό του Γενικού Λογιστηρίου του Κράτους. Σε ποιον ανήκει; Στον πρόεδρο της ΚΟ του ΣΥΡΙΖΑ, Αλ. Τσίπρα, που με αφορμή χτεσινή του συνέντευξη στο ραδιόφωνο του ΣΚΑΪ βρήκε, όπως φαίνεται, αφορμή για να στηρίξει όσους προσπαθούν να βάλουν φραγμό στις αγωνιστικές διαθέσεις των εργαζομένων.

Αυτός είναι ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ, που από τη μια μεριά πασχίζει να εμφανίζεται ως υπερεπαναστάτης και από την άλλη βρίσκει πάντα τρόπο για να «προσγειώσει» τους εργαζόμενους στο «ρεαλισμό» που απαιτεί η ανταγωνιστικότητα. Γι' αυτό και καμιά έκπληξη δεν προκαλεί η υιοθέτηση από τη μεριά των οπορτουνιστών του επιχειρήματος που πάγια χρησιμοποιούν όσοι θέλουν να συκοφαντήσουν τους εργατικούς αγώνες, ότι δηλαδή δε γίνεται οι εργάτες να κλείνουν δρόμους...

Καθεστωτική δημοσιογραφία

Η Μακρή του ΑΛΤΕΡ ανακάλυψε τη ρίζα του κακού. Είναι οι κερδοσκόποι, φώναζε προχτές στο δελτίο ειδήσεων, κάποιοι πιτσιρικάδες που παίζουν με τα πλήκτρα των υπολογιστών τους σε κάποια δωμάτια, προκαλώντας στην Ελλάδα τόσα και τόσα προβλήματα.

Την καταλάβατε τη γραμμή; Αυτοί που δανείζουν με υψηλά επιτόκια δεν είναι τα χρηματοπιστωτικά μεγαθήρια που εξέθρεψε το σύστημα και τα οποία το σύστημα πασχίζει ακόμα και τώρα να στηρίξει, αλλά ...κάποιοι πιτσιρικάδες.

Τα προβλήματα στην οικονομία της Ελλάδας δεν τα προκαλούν οι πολιτικές στήριξης του μεγάλου κεφαλαίου που δημιουργούν και αυξάνουν τα ελλείμματα, αλλά κάποιοι πιτσιρικάδες με τους υπολογιστές.

Τα αντιλαϊκά μέτρα με τα οποία η κυβέρνηση γδέρνει τους εργαζόμενους και τα άλλα λαϊκά στρώματα, δεν παίρνονται επειδή αυτό επιλέγουν οι κυβερνώντες, αλλά επειδή κάποιοι πιτσιρικάδες ...χτυπάνε λάθος πλήκτρα στους υπολογιστές.

Με βάση αυτή τη λογική επιχειρούν να δικαιολογήσουν τη λεηλασία του λαϊκού εισοδήματος, μόνο που αυτό δεν είναι ούτε ενημέρωση, ούτε δημοσιογραφία. Αυτό είναι άθλια προπαγάνδιση της καθεστωτικής αντίληψης και μάλιστα πολύ χαμηλού επιπέδου.

Η λυπητερή του ΕΛΓΑ

Αυξημένα ασφάλιστρα στον ΕΛΓΑ ετοιμάζεται να επιβάλει η κυβέρνηση και παράλληλα επιδιώκεται να μειωθεί το ποσοστό ασφαλιστικής κάλυψης. Κι όπως φαίνεται, τα μέτρα που λαμβάνει και θα λαμβάνει η κυβέρνηση σε βάρος της αγροτιάς δε θα έχουν σταματημό. Οι υπάρχουσες πληροφορίες αναφέρουν ότι το ασφάλιστρο του ΕΛΓΑ που υπολογίζεται επί των τιμολογίων πώλησης θα διπλασιαστεί και από 3% που είναι για τη φυτική παραγωγή θα πάει στο 5% ή 6%. Κι όπως, επίσης, φαίνεται τα μεγάλα χρέη που φορτώθηκε ο ΕΛΓΑ και τα οποία φτάνουν τα 4,2 δισ. ευρώ, θα φορτωθούν κι αυτά στις πλάτες των αγροτοκτηνοτρόφων. Η κυβέρνηση σε νομοσχέδιο που ετοιμάζει για τη λεγόμενη αναμόρφωση του ΕΛΓΑ προωθεί το ξήλωμα του υπάρχοντος γεωργοασφαλιστικού συστήματος με οδυνηρές επιπτώσεις για τη μικρομεσαία αγροτιά. Αξιοποιεί τις αδυναμίες, ανεπάρκειες και την υπερχρέωση του ΕΛΓΑ από τις πολιτικές των κυβερνήσεων ΠΑΣΟΚ και ΝΔ, προκειμένου να περάσει συναινετικά την ιδιωτικοποίηση του Οργανισμού. Οι αγροτοκτηνοτρόφοι δεν πρέπει να τρέφουν καμία αυταπάτη. Και σ' αυτό το θέμα, η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ εξαπατά και κοροϊδεύει, για να περάσει τα ακόμα χειρότερα μέτρα που σχεδιάζει. Η φτωχομεσαία αγροτιά αγωνίζεται και διεκδικεί πλήρη ασφάλιση της φυτικής και ζωικής παραγωγής και του αγροτικού κεφαλαίου από όλους τους φυσικούς κινδύνους, με αποκλειστικά δημόσιο ΕΛΓΑ που θα επιχορηγείται από το κράτος και να υπάρξει άμεση αντιμετώπιση των χρεών του. Οποιαδήποτε αλλαγή του ΕΛΓΑ, που οδηγεί σε Ιδιωτικό Οργανισμό και μάλιστα με μεταφορά της Οικονομικής ενίσχυσής του στις Περιφέρειες με τον «Καλλικράτη», θα βρει αντιμέτωπο το συνεπές αγροτικό κίνημα της χώρας και το σύνολο της φτωχομεσαίας αγροτιάς.

Κερδισμένο μόνο το κεφάλαιο

Η κυρίαρχη προπαγάνδα προσπαθεί να παρουσιάσει σαν «πετυχημένα» τα ταξίδια του Ελληνα πρωθυπουργού σε Γερμανία, Γαλλία και ΗΠΑ. Δεν υπάρχει καμιά αμφιβολία ότι τα ΜΜΕ που θριαμβολογούν για τις επαφές του πρωθυπουργού μιλάνε και γράφουν για λογαριασμό της αστικής τάξης. Γιατί αυτή είναι η μόνη κερδισμένη από τα αποτελέσματα των διμερών επαφών με τους Μέρκελ, Σαρκοζί και Ομπάμα. Τίποτα απ' όσα αποφασίστηκαν σ' αυτές τις συναντήσεις δεν είναι προς όφελος του λαού. Το ακριβώς αντίθετο συμβαίνει.

Τι κέρδισε ο Γ. Παπανδρέου από τις επαφές του με τους αρχηγούς των οικονομικά ισχυρών ιμπεριαλιστικών κρατών; Πολιτική στήριξη στα μέτρα που πήρε η ελληνική κυβέρνηση. Δηλαδή, κέρδισε τη στήριξη για να συνεχίσει το βαθιά αντιλαϊκό πρόγραμμα της κυβέρνησης, με νέα μέτρα και ανατροπές, που θα κάνουν ακόμα χειρότερους τους όρους με τους οποίους ζει και βγάζει το μεροκάματο ο ελληνικός λαός. Πόσο κόστισε αυτή η στήριξη; Τα ανταλλάγματα σε οικονομικό και στρατιωτικό επίπεδο μένουν να αποκαλυφθούν στην ολότητά τους. Αυτό που μέχρι σήμερα είναι γνωστό, είναι ότι το γερμανικό κεφάλαιο κέρδισε ισχυρές εγγυήσεις για περισσότερες επενδύσεις στην Ελλάδα σε υπερκερδοφόρους τομείς, ενώ είχε ήδη εξασφαλίσει στρατιωτικές παραγγελίες. Η Γαλλία εξασφάλισε παραγγελίες για φρεγάτες από την Ελλάδα.

Για τις ΗΠΑ, είναι δεδομένο ότι πίσω από τις κλειστές πόρτες των συναντήσεων συζητήθηκαν οι προωθούμενες διευθετήσεις για το Αιγαίο, το Κυπριακό, την ΠΓΔΜ. Με δεδομένο το ενδιαφέρον του ΝΑΤΟ όλα τα ανοιχτά μέτωπα να διευθετηθούν προς όφελος της απρόσκοπτης λειτουργίας του στο νοτιοανατολικό τμήμα της Μεσογείου και στα Βαλκάνια, εύκολα αντιλαμβάνεται κανείς ότι το περιεχόμενο αυτών των διευθετήσεων κάθε άλλο παρά προς όφελος του λαού θα είναι. Το ακριβώς αντίθετο συμβαίνει. Προωθείται η συνδιαχείριση στο Αιγαίο με ΝΑΤΟική ομπρέλα, η οποία εμπεριέχει το σπέρμα νέων εντάσεων και τριβών ανάμεσα στους λαούς της περιοχής. Το ίδιο συμβαίνει και με την ΠΓΔΜ, αφού η προωθούμενη διευθέτηση γίνεται για να μπορέσει απρόσκοπτα να ενταχθεί η χώρα στο ΝΑΤΟ μέχρι το 2014.

Αυτά είναι τα «κατορθώματα» του Ελληνα πρωθυπουργού, τον οποίο τα ντόπια αστικά ΜΜΕ προσπαθούν να τον παρουσιάσουν ότι δίνει μάχη στο εξωτερικό για τα συμφέροντα δήθεν της χώρας, διαδραματίζοντας ταυτόχρονα παγκόσμιο ρόλο στο συντονισμό των καπιταλιστικών κρατών ενάντια στους «κερδοσκόπους» και στις «αγορές». Σαν να μην είναι οι χρηματοπιστωτικοί και επενδυτικοί όμιλοι γέννημα - θρέμμα και συστατικό στοιχείο του σάπιου καπιταλισμού που όλοι τους υπηρετούν. Σαν να μην είναι οι «αγορές» οι αποταμιευτήρες του ιδρώτα εκατομμυρίων εργαζομένων, που κλάπηκε από την πλουτοκρατία με τους νόμους του πολιτικού προσωπικού της σε όλα τα μήκη και πλάτη του πλανήτη. Σαν να μην είναι οι «κερδοσκοπικές» επιθέσεις σύμπτωμα των ανταγωνισμών στο εσωτερικό ενός συστήματος με συγκρουόμενα συμφέροντα ανάμεσα στα ιμπεριαλιστικά κέντρα αλλά με ενιαία στρατηγική ενάντια στο λαό. Αυτή την πολιτική υπηρετεί και η ελληνική κυβέρνηση. Γι' αυτά τα συμφέροντα αγωνίζεται ο Ελληνας πρωθυπουργός στο εξωτερικό και στο εσωτερικό. Γι' αυτή τη στρατηγική πρέπει να πληρώσει, με ισχυρούς, κλιμακούμενους ταξικούς αγώνες.

Περικλής ΚΟΥΡΜΟΥΛΗΣ

Τα βάρη μόνο στο λαό...

Παπαγεωργίου Βασίλης

ΤΑ ΜΕΤΡΑ ΠΟΥ ΠΑΙΡΝΟΥΝ είναι κατά των μισθωτών, των συνταξιούχων, των ανέργων, των αυτοαπασχολούμενων και των αγροτών. Αυτό που λένε είναι πως έχουν ξεκινήσει εκστρατεία «κατά των κερδοσκόπων»...

Αυτό μας οδηγεί στο λογικό συμπέρασμα ότι σύμφωνα με τους «ηγέτες του δυτικού κόσμου» ...εμείς τελικά είμαστε οι κερδοσκόποι! Δεν εξηγείται αλλιώς!

Εκτός κι αν - στα πρότυπα του «αντιτρομοκρατικού αγώνα» - έχουν εξαπολύσει μυστικές επιχειρήσεις εναντίον των διεθνών χρηματιστηριακών ομίλων. Εκτός αν υπάρχουν «Γκουαντάναμο» σκόρπια ανά τον κόσμο, γεμάτα με μεγαλοστελέχη πολυεθνικών.

Επειδή, όμως, ...μια χαρά τους βλέπουμε να αλωνίζουν όλους αυτούς, προφανώς είναι φανερό πως δεν ισχύει μια τέτοια συνωμοσιολογική θεωρία.

ΣΤΟ ΜΕΤΑΞΥ, σύμφωνα με τη Στατιστική Υπηρεσία, πάνω από 2 εκατομμύρια Ελληνες βρίσκονται κάτω από το όριο φτώχειας. Χωρίς αυτό να σημαίνει, φυσικά, πως οι υπόλοιποι ...είναι πλούσιοι ή έστω τα βγάζουν πέρα.

Κι όταν η Στατιστική Υπηρεσία βγάζει τέτοια νούμερα, φανταστείτε τι γίνεται στην πραγματικότητα.

Αν συνυπολογίσουμε, μάλιστα, και το ποσοστό των υπαρχόντων των λαϊκών νοικοκυριών που το χρωστάνε στις τράπεζες, τότε το πράγμα πάει αλλού.

Γιατί στις μέρες μας μπορεί να μη λογίζεται κανείς «στατιστικά» φτωχός, μόνο και μόνο επειδή δεν έχει ... ακόμη κηρυχθεί υπερήμερος από κάποιο ευαγές τραπεζικό ίδρυμα. Δηλαδή ...φτώχεια από τη μια μέρα στην άλλη.

Γρηγοριάδης Κώστας

Κατά τα άλλα, ο ελληνικός λαός θεωρείται εξαιρετική «φορολογητέα ύλη» - όπως λένε εκεί στο υπουργείο Οικονομικών - και οι Ελληνες εργαζόμενοι «αγκυλώσεις στην αγορά εργασίας» - όπως λένε στις Βρυξέλλες.

Το τι λέει ο κόσμος, στις δουλειές του, στο δρόμο, στα καφενεία, στις λαϊκές και στις κάθε λογής ουρές, για όλους αυτούς, λέμε να μην το αναφέρουμε. Ετσι, για λόγους ...κοσμιότητας.

Προειδοποιήσεις για νέα κρίση

Παπαγεωργίου Βασίλης

Ο κόσμος πρέπει να προετοιμαστεί για την επόμενη οικονομική κρίση, ακόμα κι αν τώρα ανακάμπτει από τη χειρότερη ύφεση μετά τη μεγάλη κρίση. Τα παραπάνω - σύμφωνα με τηλεγράφημα του Associated Press - τόνισε από το Γιοχάνεσμπουργκ ο γενικός διευθυντής του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου, Νομινίκ Στρος-Καν, σημειώνοντας ότι δεν μπορεί να προβλέψει τον ακριβή χρόνο και τη φύση της επόμενης κρίσης, αλλά είναι σίγουρος ότι θα έρθει.

Το ΚΚΕ εδώ και πολύ καιρό υπογραμμίζει ότι η ανάκαμψη από την καπιταλιστική κρίση θα είναι αναιμική και πως θα ακολουθήσει νέα, ακόμα βαθύτερη κρίση, αποκαλύπτοντας στο λαό ότι η κρίση είναι σύμφυτη με τον καπιταλισμό. Αλλωστε, το ΚΚΕ ξεκάθαρα καλεί το λαό να παλέψει όχι μόνο για να μην πληρώσει αυτός την κρίση, αλλά για να ανατρέψει το σάπιο καπιταλιστικό σύστημα.

Βέβαια, οι θιασώτες του καπιταλισμού δεν έχουν κανένα λόγο να παραδεχτούν την πραγματικότητα, πόσο μάλλον να ομολογήσουν ότι πρόκειται για κρίση σύμφυτη με τον καπιταλισμό, γι' αυτό και ο εκπρόσωπος του ΔΝΤ, κάνει πως δε γνωρίζει τη φύση της επόμενης κρίσης.

Από άλλη μπάντα, ο εκπρόσωπος του ΔΝΤ προειδοποιεί για την επόμενη κρίση, επειδή θέλει να διασώσει τον καπιταλισμό και κρούει τον κώδωνα του κινδύνου, ώστε οι αστικές κυβερνήσεις να μην εφησυχάσουν και να εντείνουν την αντιλαϊκή πολιτική τους και μετά την ανάκαμψη. Οπως επισημαίνεται στο τηλεγράφημα, ο Στρος-Καν «εξέφρασε την ανησυχία του ότι η ανάκαμψη μπορεί να σημαίνει ότι οι ηγέτες θα αισθάνονται λιγότερη πίεση να υλοποιήσουν μεταρρυθμίσεις όπως αυστηρότερες ρυθμίσεις και επίβλεψη των οικονομικών αγορών».

Δικαιολογημένες ανησυχίες

Τις χειρότερες ανησυχίες δικαιολογούν οι δηλώσεις του Γ. Παπανδρέου για τα Ελληνοτουρκικά μετά τη συνάντηση που είχε με την Χ. Κλίντον. Πρώτα απ' όλα ο Ελληνας πρωθυπουργός πουθενά δε μίλησε για το πραγματικό πρόβλημα που υπάρχει στις διμερείς σχέσεις, το πρόβλημα της υφαλοκρηπίδας, ενώ ποτέ δεν κατήγγειλε την αμφισβήτηση κυριαρχικών δικαιωμάτων μέσα από τις «γκρίζες ζώνες» στο Αιγαίο. Αντίθετα, το μόνο πρόβλημα που εντόπισε στις διμερείς σχέσεις ήταν ότι «πρέπει η Τουρκία να σεβαστεί τα ανθρώπινα δικαιώματα»! Το πλέον επικίνδυνο όμως ήταν η σκοπιά από την οποία αντιμετωπίζει τις ελληνοτουρκικές σχέσεις, δηλαδή «πρέπει να επιλύσουμε τα προβλήματα που υπάρχουν στο δρόμο της Τουρκίας για την ένταξή της στην Ευρωπαϊκή Ενωση». Ο,τι δηλαδή ζητάνε και οι ΗΠΑ στο πλαίσιο προώθησης των ιμπεριαλιστικών σχεδίων τους στην περιοχή. Και σαν κερασάκι στην τούρτα ο Γ. Παπανδρέου προανήγγειλε ότι θα συναντηθεί σύντομα με τον Τ. Ερντογάν και «θα έχουμε συζητήσεις εκ του σύνεγγυς»... Μπορεί η κυβέρνηση να διέψευσε τις πληροφορίες για εκκολαπτόμενη συμφωνία με την Τουρκία όσον αφορά τη διχοτόμηση και συνδιαχείριση του Αιγαίου, ωστόσο η πρακτική της άλλα δείχνει. Σε κάθε περίπτωση, μια πολιτική δεν είναι μόνο επικίνδυνη στο εσωτερικό, αλλά και στο «εξωτερικό». Αλλωστε, αφεντικό στο Αιγαίο είναι ήδη το ΝΑΤΟ...

Λιβανιστήρι στον «εκλεκτό»

Αντιγράφουμε από το χτεσινό πρωτοσέλιδο σχόλιο του «Βήματος» με τον τίτλο «Ηγέτες»: «Oι κρίσεις συνήθως ακινητοποιούν τις ηγεσίες. Σπάνια επιτρέπουν την ανάδειξη προσόντων και δυνατοτήτων. Ο Γιώργος Παπανδρέου φανέρωσε αντοχές και έδειξε ότι διαθέτει αποθέματα δυνάμεων. Κινήθηκε με άνεση στον διεθνή χώρο, σαν να βρίσκεται στον φυσικό του χώρο. Αλήθεια, μπορεί να φαντασθεί κανείς τον κ. Καραμανλή στη θέση του;».

Αν και εξαιρετικά κουραστικό, θα παραθέσουμε ένα ακόμα απόσπασμα από το χτεσινό κύριο άρθρο των «Νέων» με τον κατ' εξοχήν πολιτικό τίτλο «ο Γιώργος»: «Πολλοί το λένε ήδη: αν δεν υπήρχε ο Γιώργος Παπανδρέου θα έπρεπε να τον εφεύρουμε. 'Η αλλιώς: έγινε πρωθυπουργός ακριβώς την ώρα που η Ελλάδα χρειαζόταν έναν ηγέτη με τα δικά του χαρακτηριστικά: άνεση στις διεθνείς σχέσεις, ευχέρεια επικοινωνίας με τις πολιτικές ηγεσίες του πλανήτη, διπλωματικό ταλέντο και κουράγιο». Ασφαλώς και αντιλαμβανόμαστε την ανάγκη στήριξης του πρωθυπουργού από τα συγκροτήματα των ΜΜΕ και ευρύτερα από την πλουτοκρατία. Πολύ περισσότερο που η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ και ο Γ. Παπανδρέου είναι ο εκλεκτός της αστικής τάξης για να φέρει σε πέρας μια πρωτοφανή για τη βαρβαρότητά της αντιλαϊκή επίθεση. Ωστόσο, αυτό το γελοίο λιβάνισμα μόνο αποστροφή και αηδία προκαλεί όπως και το ότι ζητούν ως «μίνιμουμ από τις άλλες πολιτικές δυνάμεις της χώρας να φροντίσουν να μείνει απερίσπαστος (σ.σ. ο Γιώργος...) έως ότου ολοκληρώσει αυτόν τον δύσκολο κύκλο». Καλούν σε συναίνεση για την επιβολή της νέας αντιλαϊκής βαρβαρότητας όταν την έχουν από τα κόμματα του ευρωμονόδρομου. Αλλά αυτό που πασχίζουν είναι να χειραγωγήσουν το λαό που εναντιώνεται στην πολιτική που τον λεηλατεί. Κούνια που τους κούναγε...

Να δυναμώσει το ταξικό μέτωπο

Τη στιγμή που οι μεγαλοεπιχειρηματίες, οι βιομήχανοι, οι τραπεζίτες, οι εφοπλιστές είναι ενωμένοι σαν μια γροθιά και οχυρωμένοι πίσω από τα ταξικά τους συμφέροντα, τα κόμματα και τα ΜΜΕ της πλουτοκρατίας ζητούν από τους εργαζόμενους και τα λαϊκά στρώματα να μη σκέφτονται και δρουν ταξικά, αλλά να θυσιαστούν (ξανά), να τα χάσουν όλα για την «πατρίδα». Τολμούν και μιλούν οι κεφαλαιοκράτες και τα τσιράκια τους για πατρίδα όντας από γεννησιμιού τους απάτριδες. Γιατί είναι γνωστό πως οι Ελληνες επιχειρηματίες κέρδισαν πολλά συντασσόμενοι με τους Γερμανούς καταχτητές στην Κατοχή. Στην πατρίδα, υπάρχει η συντριπτική πλειοψηφία των ανθρώπων του μόχθου που παράγουν με την εργασία τους τεράστιο πλούτο, οι κεφαλαιοκράτες που ληστεύουν τον ιδρώτα των εργαζομένων, που ζουν σε βάρος των λαϊκών στρωμάτων και όλης της κοινωνίας. Τα νέα μέτρα - ανάμεσα σε άλλα που έχουν πάρει και τα δύο κόμματα εξουσίας - έρχονται να ενισχύσουν πολλαπλά τους καπιταλιστές, γι' αυτό οι τελευταίοι τα χειροκροτούν, πιέζουν εδώ και χρόνια για την εφαρμογή τους, ασκούν τρομοκρατία στους χώρους δουλειάς.

Τα ελληνικά και ευρωπαϊκά μονοπώλια περιμένουν την εφαρμογή των μέτρων «πώς και πώς». Τα μέτρα αυτά εξυπηρετούν το στρατηγικό τους στόχο για ενίσχυση της ανταγωνιστικότητας. Ανταγωνιστικότητα, όμως σημαίνει: Πάμφθηνη εργατική δύναμη, χαμηλές συντάξεις, δουλειά μέχρι τα βαθιά γεράματα, ξήλωμα κάθε έννοιας κοινωνικής ασφάλισης, μεγαλύτερη ευελιξία στην εργασία, φοροεπιδρομή στο λαϊκό εισόδημα και φοροαπαλλαγές στο κεφάλαιο, περικοπές μισθών. Ανταγωνιστικότητα σημαίνει επίσης, ακόμα λιγότερες κοινωνικές παροχές, παροχές Υγείας και Παιδείας, επειδή το κράτος δίνει τα χρήματα που εισπράττει από τα λαϊκά στρώματα ξανά στο κεφάλαιο. Σημαίνει ενίσχυση της εμπορευματοποίησης των κοινωνικών παροχών, επειδή το κεφάλαιο γίνεται πιο ανταγωνιστικό όσο εισβάλλει επενδυτικά και σε αυτούς τους τομείς.

Πόσα είναι διατεθειμένοι να χάσουν οι εργαζόμενοι για να γίνουν πιο ανταγωνιστικά τα μονοπώλια; Η απάντηση πρέπει να είναι: «Τίποτα»! Διεκδίκηση σύμφωνα με τις ανάγκες μας, σύμφωνα με τον πλούτο που παράγουμε. Το μέτωπο των μεγαλοεπιχειρηματιών, των ΜΜΕ τους, της κυβέρνησης, της ΝΔ, του ΛΑ.Ο.Σ. και των εργατοπατέρων είναι ένα αρραγές ταξικό εκμεταλλευτικό μέτωπο, και οι εργαζόμενοι, οι αυτοαπασχολούμενοι, οι φτωχοί αγρότες, οι μικροί ΕΒΕ, οι νεολαίοι των λαϊκών οικογενειών, πρέπει να αντιπαρατάξουν απέναντι σε αυτό, το δικό τους μέτωπο. Για να έχουν κατακτήσεις και προοπτική οι αγώνες τους πρέπει να αναμετρηθούν ταξικά με τις δυνάμεις του κεφαλαίου.

Αυτό σημαίνει σταθερή οργάνωση των εργαζομένων, να δυναμώσουν τα συνδικάτα, να ριζώσουν οι συλλογικές διαδικασίες, η συλλογική δράση. Απέναντι στο πολιτικό μέτωπο της εργοδοσίας οι εργαζόμενοι πρέπει να απαντήσουν με πολιτικοποίηση των αγώνων τους. Να απαξιώσουν τα κόμματα της πλουτοκρατίας και τις δυνάμεις τους στο συνδικαλιστικό κίνημα, να διαμορφώνουν αιτήματα που δε θα «σκαλώνουν» στις ανάγκες των μονοπωλίων, αλλά θα πηγάζουν από τις ανάγκες της κοινωνίας και αυτών που παράγουν τον πλούτο. Μόνο ένα πολιτικοποιημένο εργατικό κίνημα που «βλέπει» και εναλλακτικό δρόμο ανάπτυξης εκτός από τον καπιταλιστικό, είναι ικανό να φοβίζει, να αποσπά κατακτήσεις, να θέτει τις προϋποθέσεις για οριστική νίκη. Για την πατρίδα του λαού που θα την εξασφαλίσει με το μοναδικό πατριωτικό και διεθνιστικό ταυτόχρονα καθήκον. Την ταξική πάλη για τη λαϊκή εξουσία.