Πέμπτη 22 Απρίλη 2010
ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ
ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ
Κάνουν τους ανήξερους

Παπαγεωργίου Βασίλης

Πολλές φορές οι του ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ κάνουν αντιπολίτευση, παριστάνοντας πως δεν έχουν καταλάβει. Ετσι, φαίνεται ότι ασκούν κριτική αλλά στην πραγματικότητα αφήνουν στο απυρόβλητο τα αίτια και τους στόχους των αντεργατικών πολιτικών.

Ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ, Αλ. Τσίπρας σε Επίκαιρη Ερώτησή του για το Ασφαλιστικό εγκαλεί την κυβέρνηση γιατί οι αντιασφαλιστικοί σχεδιασμοί της είναι αναντίστοιχοι «των προεκλογικών δεσμεύσεων του ΠΑΣΟΚ και του αρμόδιου υπουργού για τα περίφημα "τρία δεν"». Η «εξυπνάδα» του επιχειρήματος δομείται πάνω στην «αφέλεια» του ΣΥΡΙΖΑ που τάχα δεν ήξερε ότι εκτός από «τα τρία δεν» οι προεκλογικές τοποθετήσεις του ΠΑΣΟΚ και πάνω από όλα το γραπτό του πρόγραμμα προέβλεπαν ρητά τους σημερινούς αντιασφαλιστικούς σχεδιασμούς. Ομως, προσπαθεί να πείσει ότι είναι δυνατόν μια κυβέρνηση του κεφαλαίου να δεσμευθεί και να εφαρμόσει φιλεργατικές πολιτικές. Ταυτόχρονα, αποφεύγει έτσι να κάνει ουσιαστική κριτική στην αντιασφαλιστική πολιτική.

Στην Επίκαιρη Ερώτηση, όπως και γενικά ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ δεν αναφέρει τους πραγματικούς στόχους της αντιασφαλιστικής επίθεσης και της κυβέρνησης, οι οποίοι είναι, τελικά, η στήριξη της κερδοφορίας του κεφαλαίου. Διαπιστώνει το προφανές («διαλύουν την κοινωνική ασφάλιση»), εστιάζει την κριτική του σε ορισμένους οργανισμούς (Διεθνές Νομισματικό Ταμείο και Κομισιόν) τους οποίους δαιμονοποιεί και ηθικολογεί («άδικη εισοδηματική πολιτική») για να κρύψει τον ταξικό χαρακτήρα της πολιτικής.

Στο πλαίσιο αυτό ζητά να μη διαπραγματεύεται η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ με την ΕΕ και το ΔΝΤ ζητήματα που εμπίπτουν αποκλειστικά στην αρμοδιότητα κάθε χώρας. Ετσι, από τη μια, δημιουργεί την ψευδαίσθηση ότι από μόνη της η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ θα ακολουθούσε διαφορετική και ξεχωριστή πολιτική από αυτές που ακολουθούν οι άλλες κυβερνήσεις του κεφαλαίου.

«Βραδυνές» ανησυχίες

Εχουμε διαβάσει κι έχουμε διαβάσει διάφορα. Αλλα τέτοιο κλάμα σαν κι ενός προχτές στη «Βραδυνή» δεν έχουμε ματαδεί. Κλάμα ο άνθρωπος, ένας Δ. Αλεξόπουλος, γιατί διαπιστώνει «πλήρη ανυπαρξία του ΚΚΕ», που, όπως γράφει, «απέτυχε να βγάλει τους εργαζόμενους στο δρόμο». Και γιατί «απέτυχε» το ΚΚΕ; Γιατί «αδυνατεί να πείσει». Πες το, βρε άνθρωπε, και μας έφαγε η αγωνία. Επειδή δε σε πείσαμε γι' αυτό δε σε είδαμε σε καμιά από τις 6 ως τώρα απεργίες και τις δεκάδες διαδηλώσεις που οργάνωσε το ΠΑΜΕ; `Η μήπως στρουθοκαμηλίζεις δημοσιογραφικώς και δεν μπορείς να δεις τις απεργίες και τις κινητοποιήσεις γιατί δεν αρέσουν σε σένα και το σύστημα που υπηρετείς, δε βλέπεις και τους κομμουνιστές στους δρόμους ε; Κι επειδή είτε το ένα ισχύει είτε το άλλο, ο άνθρωπος που κυνηγά τα γεγονότα, (δημοσιογράφος γαρ), δεν μπορεί να τα πιάσει, γράφει ό,τι κατεβάσει η φαντασία του. `Η μήπως ό,τι του παραγγέλνουν; Η εφημερίδα του και ό,τι αυτή υπηρετεί.

Τούμπες...

Σε φτηνούς τακτικισμούς επιδίδεται ο ΛΑ.Ο.Σ. που βλέποντας τη «θύελλα» να ξεσπά, φοβούμενος ότι θα «λουστεί» συνέπειες λόγω της σθεναρής υποστήριξής του στη βαθιά αντιλαϊκή πολιτική της κυβέρνησης, αρχίζει να τα «μασάει». Ετσι, ενώ μέχρι προχτές ήταν υποστηρικτής και της προσφυγής στο ΔΝΤ, μάλιστα ο πρόεδρός του δήλωνε πως είναι ο πιο σύντομος δρόμος για την έξοδο απ' τη σημερινή κατάσταση, χτες ο ίδιος ο Γ. Καρατζαφέρης δήλωσε «μπορούμε ακόμη να σώσουμε την κατάσταση. Αρκεί να υπάρξει μια άλλη κυβερνητική πολιτική» (...) «Λύση υπάρχει και καλώ τον κ. πρωθυπουργό να αναλάβει τις ευθύνες του πριν παραδοθούμε στην αγκαλιά του ΔΝΤ, με ό,τι αυτό συνεπάγεται»...

Η «διαφορά»

«Με 720 ευρώ το μήνα δεν περνά άσχημα ο συνταξιούχος στην Ελλάδα», είχε δηλώσει πριν από μερικούς μήνες, συγκεκριμένα στις 7 Γενάρη, ο Μαζούχ Κλάους, στέλεχος της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας, που συμμετείχε στο κλιμάκιο της ΕΕ που είχε επισκεφτεί τότε τη χώρα μας, προκαλώντας κύμα αντιδράσεων. «Δε θα θίξουμε τις συντάξεις μέχρι 800 ευρώ», δήλωσε πριν μερικές μέρες (στο «Μέγκα») ο υπουργός Εργασίας Α. Λοβέρδος. Η διαφορά ανάμεσα στις δύο παραπάνω δηλώσεις δείχνει παραστατικά ποια είναι και η διαφορά ανάμεσα στην πολιτική της «φιλολαϊκής» κυβέρνησης και στην πολιτική του μηχανισμού - «σφαγείου» της ΕΕ - ΔΝΤ...

Στους καταπέλτες και σήμερα

Μια παλικαρίσια μάχη, από αυτές που αφήνουν δυνατές παρακαταθήκες στην εργατική τάξη, συνεχίζεται σήμερα στο λιμάνι του Πειραιά. Κόντρα στην απόφαση της αστικής Δικαιοσύνης να κηρύξει παράνομη τη δίκαιη απεργία τους, οι ναυτεργάτες, με την αλληλεγγύη χιλιάδων συναδέλφων τους της στεριάς, επέβαλαν την απεργιακή απόφαση των ταξικών σωματείων τους, που συσπειρώνονται στο ΠΑΜΕ. Ηταν τέτοια η αποφασιστικότητα των εργαζομένων κάθε ηλικίας που στάθηκαν από τα χαράματα στους καταπέλτες των πλοίων, ώστε χρειάστηκαν λίγες μόνο ώρες για να κουρελιαστεί στην πράξη το φιρμάνι της δικαστικής απαγόρευσης και όσοι το μεθόδευσαν για το συμφέρον των εφοπλιστών. Κανένα καράβι δεν έλυσε χτες κάβο από το λιμάνι του Πειραιά. Το ίδιο θα γίνει και σήμερα.

Δεν είναι η πρώτη φορά που μια απεργιακή μάχη παραδειγματίζει και ανοίγει νέους δρόμους για την εργατική τάξη και τους αγώνες της. Η απεργία το Μάη του 2002, κόντρα στην επιστράτευση από την τότε κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ, έδειξε στο εφοπλιστικό κεφάλαιο και στους πολιτικούς εκπροσώπους του πως όταν η εργατική τάξη είναι αποφασισμένη να επιβάλει το δίκιο της, καμιά απαγόρευση δεν είναι ικανή να την πισωγυρίσει. Με δεδομένη τη δύναμη που έχει η σωστή στρατηγική, αναδείχτηκε το ζήτημα του συσχετισμού ως ο κρίσιμος εκείνος κρίκος που θα καθορίσει την εξέλιξη της ταξικής πάλης. Από αυτή τη σκοπιά, η ολοένα και μεγαλύτερη συγκέντρωση δυνάμεων, που ενιαία θα παλεύουν σε ταξική γραμμή, θα γέρνει βήμα το βήμα ολοένα και περισσότερο την πλάστιγγα προς τη μεριά της εργατικής τάξης.

Το Φλεβάρη του 2006, η τότε κυβέρνηση της ΝΔ αντέταξε και πάλι την επιστράτευση στη ναυτεργατική απεργία. Μάταια. Κανένα καράβι δεν έφυγε, κανένας ναυτεργάτης δεν ανέλαβε βάρδια, πριν κουρελιαστεί η κατάπτυστη πολιτική απόφαση και λήξει η απεργία. Η παρακαταθήκη αυτής και άλλων αναμετρήσεων, οι άρρηκτοι δεσμοί των ταξικών ναυτεργατικών σωματείων με τους εργάτες της θάλασσας, το κύρος του ΚΚΕ μέσα και έξω από τα καράβια, έδωσαν και δίνουν σημαντικούς καρπούς. Στις 17 του Δεκέμβρη, οι ναυτεργάτες ξαναέδεσαν τα πλοία, συμμετέχοντας μαζί με χιλιάδες ακόμα συναδέλφους τους σε μια ξεχωριστή από κάθε άποψη απεργιακή μάχη. Το ίδιο γίνεται και τις τελευταίες δυο μέρες, με νέα ποιοτικά στοιχεία, που επιβάλλεται να συζητηθούν πλατιά στους τόπους δουλειάς.

Αποτιμώντας κινητοποιήσεις σαν κι αυτές, οι εργαζόμενοι έχουν κάθε λόγο να αισθάνονται μεγαλύτερη πίστη στη δύναμη που κρύβει το δίκιο τους και η αποφασιστικότητά τους να το επιβάλουν. Ο δρόμος είναι δύσκολος, δείχνει όμως πως οι μόνες θυσίες που αξίζει να κάνει ο λαός είναι οι θυσίες του αγώνα. Η κατά μέτωπο σύγκρουση με το εφοπλιστικό κεφάλαιο και τους μηχανισμούς του δείχνει ότι ένας αγώνας αποκτά πολλαπλάσια δύναμη όταν έχει μέσα του ισχυρό το σπέρμα της ευθείας αμφισβήτησης της εξουσίας του κεφαλαίου, της στρατηγικής που το υπηρετεί. Τα αμέσως επόμενα χρόνια, τέτοιοι αγώνες θα πληθύνουν. Θα φέρουν για τα καλά στην ημερήσια διάταξη του κινήματος το ζήτημα της πάλης για τον άλλο δρόμο ανάπτυξης.


Περικλής ΚΟΥΡΜΟΥΛΗΣ

Επικοινωνιακά κόλπα για να κρύψουν την κοινή στρατηγική ...

Παπαγεωργίου Βασίλης

ΤΟ ΞΕΚΙΝΗΣΑΝ με «ατάκες» του είδους «η Ελλάδα δεν ζητάει βοήθεια». Θα το θυμάστε φανταζόμαστε.

Το πήγαν στο «ο μηχανισμός είναι δίκτυ ασφάλειας» και τώρα το γύρισαν στο «εμείς δεν θα υπαχθούμε στο ΔΝΤ με τον τρόπο που το έκαναν άλλες χώρες»....

Ποιος ξέρει, μάλιστα, τι άλλο θα σκαρφιστούν και πόσες «τούμπες» θα κάνουν ακόμη, ενώ προωθούν τα αντιλαϊκά μέτρα το ένα μετά το άλλο.

Για την ώρα, πάντως, είμαστε στη φάση που προσπαθούν να μας πείσουν ότι θα ληφθούν μέτρα ...«λάιτ», τουλάχιστον σε σύγκριση με άλλες περιπτώσεις. Φυσικά, όμως, δεν το πιστεύει πια ούτε και ο πιο φανατικός ΠΑΣΟΚος.

Από την άλλη, έχουμε και τα ...συνωμοσιολογικά, σύμφωνα με τα οποία το ΔΝΤ το έμπλεξε στα πράγματα η ευρωπαϊκή δεξιά, ενώ το ΠΑΣΟΚ άλλα πράγματα ήθελε να κάνει.

Λες και δεν είναι η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ, που, μαζί με την Ευρωπαϊκή Ενωση (δηλαδή με «συντηρητικούς», «σοσιαλιστές», «κεντροαριστερούς» και ό,τι άλλο) και το ΔΝΤ, έχει συναποφασίσει αυτά που γίνονται.

Αλήθεια, η ...«ευρωπαϊκή δεξιά» φτιάχνει το Ασφαλιστικό του Γ. Λοβέρδου στο υπουργείο Εργασίας; `Η, απλώς, περιμένει να το χειροκροτήσει μαζί με την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα και το ΕΚΟΦΙΝ;

ΦΥΣΙΚΑ, ΜΕ ΟΛΑ αυτά, δικαιολογημένα νοιώθει κανείς ανασφαλής. Ομως, η κυβέρνησή μας έχει και σε αυτό την απάντηση. Που δεν είναι άλλη από τον υπουργό Προστασίας του Πολίτη.

Τον άνθρωπο που τα κάνει όλα! Μειώνει το έγκλημα, πατάσσει τη διαφθορά, φυλάει τα σύνορα, αλλάζει τα ήθη στην Αστυνομία και, βέβαια, τσακίζει τους τρομοκράτες. Μεταξύ όλων αυτών, τακτοποιεί και τα θεματάκια της ποντοπόρου Ναυτιλίας.

Υποθέτουμε ότι θα έχουν τους λόγους τους οι κυβερνώντες, που ...φτιάχνουν τόσο πολύ το προφίλ του Μιχάλη Χρυσοχοΐδη. Προφανώς, καταλαβαίνουν ότι ...σύντομα θα τον χρειαστούν.


Γρηγοριάδης Κώστας

Γιατί ξέρουν τι σχεδιάζουν να κάνουν και καταλαβαίνουν την οργή και την αγανάκτηση που θα προκαλέσει.

Δίψα για ρήξη και ανατροπή

Γρηγοριάδης Κώστας

Ευδιάκριτες διά γυμνού οφθαλμού είναι πλέον οι κινήσεις των ισχυρών κέντρων της πλουτοκρατίας, προκειμένου να θωρακίσουν το πολιτικό σύστημα, οι αντοχές του οποίου προεξοφλούν ότι θα δοκιμαστούν επικίνδυνα προκειμένου να περάσουν τα βάρβαρα αντιλαϊκά μέτρα. Προετοιμάζονται πυρετωδώς, λοιπόν, για κάθε ενδεχόμενο, μελετούν όλα τα σενάρια, ανακαλούν στον πόλεμο κάθε διαθέσιμη εφεδρεία, ενώ δημιουργούν νέες εφεδρείες. Ενδεικτικό του κλίματος που επικρατεί σε ορισμένους κύκλους της άρχουσας τάξης, το χτεσινό πρωτοσέλιδο άρθρο του Α. Παπαχελά στην «Καθημερινή», στο οποίο επισημαίνεται «η δίψα της κοινωνίας για νέα πρόσωπα», καθώς, όπως γράφει, διάχυτη είναι η εκτίμηση ότι «τετέλεσται το πολιτικό σύστημα όπως το ξέραμε». Ομως, υπάρχουν και ορισμένες προδιαγραφές για τα νέα πρόσωπα: «Ο κόσμος διψάει για δημόσια πρόσωπα που τα λένε "χύμα", που μοιάζουν έτοιμα να σπάσουν αυγά και έχουν μια πλατφόρμα πολιτικής κάθαρσης», γράφει χαρακτηριστικά ο διευθυντής της «Καθημερινής»... Δεν πρόκειται, βέβαια, να τους περάσει, οι εργαζόμενοι θα τους χαλάσουν τα σχέδιά τους, διαγράφοντας όλους αυτούς που είναι στο απέναντι στρατόπεδο. Ακριβώς αυτήν τη στάση, που οφείλουν να τηρήσουν οι εργαζόμενοι, περιέγραψε εύστοχα η Αλέκα Παπαρήγα: «Ο εργάτης με την οικογένειά του πρέπει να καταλήξουν στο εξής πράγμα: Πιστεύει όλους αυτούς που πίστευε τόσα χρόνια πριν; Εμείς λέμε ότι πρέπει να τους διαγράψετε. Να πάρετε ένα μολύβι και να διαγράψετε κόμματα, πολιτικούς, επιχειρηματίες», τόνισε, μιλώντας, την περασμένη Δευτέρα, στο εργοτάξιο των ΕΛΠΕ στην Ελευσίνα. Η δίψα του λαού είναι για ρήξη, αντεπίθεση, ανατροπή και όχι, βέβαια, για υποταγή σε νέους «Μεσσίες» του συστήματος.

Οι «αγανακτισμένοι»...

Αγανακτισμένοι και με απορίες εμφανίστηκαν χτες το πρωί οι Λυριτζο-Οικονόμου στον ΣΚΑΪ. Αγανάκτησαν, δήθεν, με τους ναυτεργάτες που τόλμησαν να απεργήσουν κι αυτό, όπως είπε ο Οικονόμου, «είναι δυο φορές ντροπή, αφού η Δικαιοσύνη αποφάσισε ότι η απεργία είναι παράνομη». Και με μια τέτοια άποψη πήγε να κάνει τον καμπόσο σ' έναν από τους απεργούς που έβγαλε σε «παράθυρο"» Ε, βρήκε - και καλώς - το μάστορά του. Ο απεργός. όχι μόνο δεν ένιωθε παράνομος αλλά του απέδειξε με δυο κουβέντες ότι απέναντι στο δίκιο της αστικής τάξης υπάρχει το δίκιο των εργατών κι αυτά συγκρούονται. «Λέμε να υπάρχουν κανόνες, όταν η απεργία είναι παράνομη παύει να υπάρχει» επέμενε ο Οικονόμου. «Και 'γώ σας λέω ότι υπάρχουν δυο δρόμοι, ένας των μονοπωλίων κι ένας της εργατικής τάξης και συγκρούονται» του απαντά ο απεργός. «Αυτή η αντίληψη περί ταξικής δικαιοσύνης είναι επικίνδυνη» μπαίνει στην κουβέντα ο Λυριτζής. «Και 'γώ σας απαντώ πως ό,τι κέρδισαν οι εργάτες το κέρδισαν με τους αγώνες τους που μια ζωή βγαίναν παράνομοι» του ξαναπαντά ο απεργός. Ε, δεν ικανοποιήθηκαν τα παλικάρια.

... και η φτηνή δημοσιογραφία

Κι έτσι συνέχισαν να διατυπώνουν απορίες αλλά αυτή τη φορά χωρίς αντίλογο: «για να δούμε, η "Τυποεκδοτική" απεργεί, που πάνε και κλείνουν τα βαπόρια» ήταν μία απ' αυτές. Να του απαντήσουμε, λοιπόν: Η «Τυποεκδοτική» δεν είναι επιχείρηση καπιταλιστών αλλά του ΚΚΕ. Τα μέλη και του ΚΚΕ, κομμουνιστές στην «Τυποεκδοτική» εργάζονται για το ΚΚΕ και όχι για τους καπιταλιστές όπως οι Λυριτζήδες. Που καλά θα έκαναν να ασχοληθούν με τα πουλημένα σωματεία τους σαν την ΕΣΗΕΑ που πρότεινε στη διασωματειακή επιτροπή να κηρύξουν 24ωρη απεργία σήμερα 22 Απρίλη και στο Διοικητικό Συμβούλιο αποφάσισε πως δε συντρέχει λόγος για απεργία και αποφάσισαν όχι στην απεργία. Αλλά και οι Λυριτζήδες φαίνεται ότι ταυτίζονται με τα πουλημένα στους εργοδότες σωματεία, είναι με τ' αφεντικά τους, γι' αυτό και νόμισαν πως με παρόμοιες λαθροχειρίες θα φτιάξουν άλλοθι στο γιατί δεν απεργούν οι δημοσιογράφοι και τυπώνονται οι εφημερίδες και λειτουργούν τα κανάλια και τα ραδιόφωνα. Ετσι χαντακώνουν τους χιλιάδες δημοσιογράφους, οι ιδιοκτήτες των εφημερίδων κάνουν τη δουλειά τους, οι Λυριτζήδες είναι μαζί τους, τους ενισχύουν, για άλλοθι προβοκάρουν. Η «Τυποεκδοτική» απεργεί, οι κομμουνιστές εθελοντικά θα τυπώσουν και το «Ριζοσπάστη» και τις άλλες εφημερίδες και λογαριασμό δε δίνουν ούτε στους Λυριτζήδες ούτε σε κάθε Λυριτζήδες και ό,τι σάπιο αυτοί υπηρετούν.

Η ΑΠΟΨΗ ΜΑΣ
Αταλάντευτα ως την τελευταία στιγμή

Η μεγάλη μάχη της 48ωρης απεργίας δίνεται από προχτές τα ξημερώματα σε όλη την Ελλάδα. Δίνεται με αποφασιστικότητα από πρωτοπόρους εργαζόμενους και νέους των λαϊκών οικογενειών, από ανθρώπους του μόχθου, που για πρώτη φορά κάνουν το βήμα και απεργούν, συμμετέχουν στις απεργιακές φρουρές, γράφονται στα συνδικάτα. Η 48ωρη απεργία, που κηρύχτηκε από δεκάδες ομοσπονδίες και συνδικάτα μετά από αγωνιστικό κάλεσμα - προτροπή του ΠΑΜΕ για ξεσηκωμό και κλιμάκωση, μπορεί και πρέπει να συμβάλει στην αφύπνιση και οργάνωση μεγάλων εργατικών μαζών. Γι' αυτό και συνεχίζουμε σήμερα την απεργιακή μάχη με αγωνιστική ανάταση και μεγαλύτερη αυτοθυσία.

Η κρισιμότητα και η σημασία της 48ωρης απεργίας, που ανάλογη έχει να γίνει στην Ελλάδα πολλά χρόνια, φαίνεται και από τη στάση της κυβέρνησης, των καπιταλιστών, του εργοδοτικού και κυβερνητικού συνδικαλισμού, των επιχειρηματικών ομίλων των ΜΜΕ, της αστικής Δικαιοσύνης. Ολες αυτές τις μέρες, οι παρατάξεις της ΠΑΣΚΕ, της ΔΑΚΕ, της «Αυτόνομης Παρέμβασης», δυνάμεις της εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς (π.χ. ΝΑΡ, ΚΟΕ) έκαναν ό,τι περνούσε από το χέρι τους για να εμποδίσουν τη συμμετοχή στην απεργία. Η πλειοψηφία της ΓΣΕΕ «δεν είδε και δεν άκουσε» τίποτα για το αντιασφαλιστικό νομοσχέδιο. Η πλειοψηφία της ΑΔΕΔΥ θεώρησε «υπερβολή» τη 48ωρη απεργία. Η απεργοσπαστική στάση των παραπάνω παρατάξεων και των εργοδοτικών μηχανισμών προσπάθησε να βάλει εμπόδια στην κλιμάκωση του αγώνα. Για τον αστικό Τύπο δεν υπήρξε ποτέ η είδηση της 48ωρης απεργίας, παρά μόνον όταν το Δικαστήριο χαρακτήρισε παράνομη την απεργία των ναυτεργατών, οπότε και πήραν τη σκυτάλη οι διάφοροι δημοσιογράφοι για να αναφωνήσουν: «Μα πού ακούστηκε πως νόμος είναι το δίκο του εργάτη!».

Ολα τα «σφυριά» χτυπούν συγχρονισμένα για την προάσπιση των συμφερόντων της πλουτοκρατίας και καλούν τους εργαζόμενους, τους αυτοαπασχολούμενους, τους φτωχούς αγρότες, τους συνταξιούχους, να κάνουν νέες θυσίες για χάρη της. Δεν τους πονάει μόνο ότι για δύο μέρες δε θα λειτουργήσουν οι μεγάλες επιχειρήσεις. Φοβούνται ότι η 48ωρη απεργία των ταξικών δυνάμεων και με περιεχόμενο «βγαλμένο» από τις σύγχρονες λαϊκές και κοινωνικές ανάγκες μπορεί να αποτελέσει βήμα οργάνωσης, παρακαταθήκη, σπορά για μεγαλύτερους ταξικούς αγώνες της εργατικής τάξης.

Οι φόβοι αυτοί της εργοδοσίας και των στηριγμάτων της πρέπει να γίνουν αληθινός εφιάλτης. Γι' αυτό συνεχίζουμε όλοι σήμερα, δίνοντας τον καλύτερό μας εαυτό περιφρουρώντας την απεργία, δουλεύουμε μαχητικά για να είναι οι συγκεντρώσεις του ΠΑΜΕ πιο μαζικές από ποτέ. Η μάχη των απεργιακών φρουρών, η εξουδετέρωση των απεργοσπαστικών μηχανισμών, οι συζητήσεις με τους εργαζόμενους έξω από τους εργασιακούς χώρους, οι εγγραφές στα σωματεία τους, οι μαζικές εξορμήσεις πρέπει να συμβάλουν, έτσι ώστε αυτή η αναμέτρηση να γίνει υπόθεση ακόμα περισσότερων εργαζομένων που θα εκφραστεί στις δυναμικές συγκεντρώσεις. Επιτυχία θα είναι, σε αυτήν την μάχη, να μπουν πιο γερά θεμέλια στην οργάνωση στους χώρους δουλειάς, να καλλιεργηθεί ταξική συνείδηση, να «ανέβει» το πολιτικό κριτήριο των εργατών κι εργατριών. Να κάνουν κτήμα τους, ως πρώτο βήμα, όλο και περισσότεροι το: «Καμία θυσία για την πλουτοκρατία». Θυσίες από δω και μπρος μόνο για λογαριασμό της τάξης μας και για το μέλλον των παιδιών μας.



Ευρωεκλογές Ιούνη 2024
Μνημεία & Μουσεία Αγώνων του Λαού
Ο καθημερινός ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ 1 ευρώ