Μετά την Ντ. Μπακογιάννη, ένας ακόμα «ανεξάρτητος» βουλευτής, αυτή τη φορά ο Β. Οικονόμου του ΠΑΣΟΚ, προχωράει στην ίδρυση ενός «κέντρου πολιτικού διαλόγου και δράσης». Σύμφωνα με δελτίο Τύπου που διένειμε χτες ο ίδιος, η παρουσίαση του «κέντρου» έγινε μπροστά σε «πλήθος αυτοδιοικητικών στελεχών, πανεπιστημιακών, συνδικαλιστών και στελεχών του ΠΑΣΟΚ καθώς και αντιπροσώπων του ΣΥΡΙΖΑ και της Δημοκρατικής Αριστεράς». Ο ίδιος στην ομιλία του «έθεσε ως πρώτη ιεράρχηση την κάλυψη του πολιτικού κενού που σήμερα υπάρχει στην δημοκρατική και προοδευτική παράταξη, μετά την πολιτική στροφή της ψήφισης του μνημονίου από τον πρωθυπουργό και την κυβέρνησή του» και κατά δεύτερο «τη συνεννόηση και την ενωτική κίνηση όλων των δυνάμεων της κεντροαριστεράς ενόψει των περιφερειακών και δημοτικών εκλογών». Σημειώνουμε το γεγονός για το λόγο ότι τον τελευταίο καιρό πληθαίνουν οι διεργασίες στην προσπάθεια αναμόρφωσης του αστικού πολιτικού συστήματος, με στόχο αυτό να ξεπεράσει ανώδυνα τα ζόρια που περνάει. Μέσα σ' αυτό το σκηνικό ευδοκιμούν και διάφοροι πολιτευτές που πάνε να παραπλανήσουν το λαό, πλασάροντας σαν «καινούριο» δήθεν ό,τι φτιάχνουν με τα παλιά υλικά, άλλοτε της «κεντροαριστεράς», άλλοτε της «κεντροδεξιάς» και άλλοτε της «ενωμένης στη δράση αριστεράς». Καθεμία από αυτές τις πρωτοβουλίες έχει βέβαια τις ιδιαιτερότητές της. Συγκλίνουν ωστόσο σ' έναν κοινό στόχο, που δεν είναι άλλος από το να κρύψουν τη μόνη φιλολαϊκή διέξοδο, που δεν είναι άλλη από την πάλη ενάντια στην πολιτική του μνημονίου, με στόχο την ανατροπή της εξουσίας που το επιβάλλει. Στον αντίποδα, καλλιεργούν αυταπάτες ότι το «νέο» μπορεί να προκύψει από τα γερασμένα υλικά, τα οποία όλοι τους υπηρετούν και γι' αυτό αποτελούν τροχοπέδη στη ριζοσπαστικοποίηση των λαϊκών συνειδήσεων.

Το καπέλο του «ανεξάρτητου» και «αδέσμευτου» υποψηφίου φόρεσε ο βουλευτής της ΝΔ Κ. Γκιουλέκας, ανακοινώνοντας χτες την υποψηφιότητά του για τη δημαρχία της Θεσσαλονίκης. Καμία σημασία, λέει, δεν έχει ότι μέχρι προχτές ήταν κορυφαίο στέλεχος της Ρηγίλλης και επικεφαλής του προγράμματος της ΝΔ, ούτε ότι συμμετείχε στη γαλάζια διακυβέρνηση. Τώρα, λέει, θέλει όλα να ξεχαστούν και όλοι να τον αντιμετωπίσουν ως υπερκομματικό υποψήφιο που πάνω απ' όλα βάζει «το καλό» της Θεσσαλονίκης. «Η υποψηφιότητά μου είναι πάνω και πέρα από κομματικές σφραγίδες και από χρίσματα», αποφάνθηκε με κάθε σοβαρότητα, υποστηρίζοντας μάλιστα ότι «δεν έχω καμία απολύτως δέσμευση - και το τονίζω - με κανένα πολιτικό κόμμα, από τη στιγμή που δηλώνω την υποψηφιότητά μου, με κανένα επιχειρηματικό συμφέρον και με κανένα απολύτως πρόσωπο». Το χειρότερο είναι ότι έχει την απαίτηση να τον πιστέψουν οι πάντες και κυρίως βέβαια οι εργαζόμενοι και τα λαϊκά στρώματα της Θεσσαλονίκης. Προφανώς πιστεύει ότι τρώνε κουτόχορτο.

«(...) Η παραδοσιακή Δεξιά στηρίζεται στο κράτος για μεγάλο μέρος του πολιτικού της σχεδιασμού. Οι διορισμοί στο Δημόσιο και η αξιοποίηση μέρους των μηχανισμών του (δημόσιες τράπεζες, φορείς επιχειρήσεων κοινής ωφελείας, σώματα ασφαλείας, κτλ.) συνιστούν πολιτικά εργαλεία για την προώθηση εκλογικών επιτυχιών και για την οικοδόμηση και τη συντήρηση κομματικών στρατών (...) Η προστασία δηλαδή της μεροληπτικής ακαταστασίας και της ευνοιοκρατικής αθλιότητας αποτελεί τον ακρογωνιαίο λίθο της στάσης των απανταχού λαϊκιστών και των βολεμένων εκμεταλλευτών του δημόσιου πορτοφολιού (...) Η αντίδραση λοιπόν της λεγόμενης λαϊκής Δεξιάς στοχεύει ακριβώς στην αποδυνάμωση κάθε προσπάθειας εκσυγχρονισμού, οργάνωσης του χάους και περιορισμού της σπατάλης και του λαϊκισμού (...) Η μόνη ουσιαστικά διαφορά ανάμεσα στην παραδοσιακή Δεξιά και στο ΚΚΕ είναι οι αντίθετες απόψεις τους για τον βασιλιά, τον Εμφύλιο και τη δικτατορία. Στα περισσότερα από τα υπόλοιπα, με εξαίρεση κάποιες τελευταίες υπερβολές του ΠΑΜΕ, οι θέσεις τους συγκλίνουν». Το παραπάνω απόσπασμα προέρχεται από το πόνημα του πρώην υπουργού και βουλευτή της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ, Α. Ανδριανόπουλου με τον τίτλο «Η παραδοσιακή Δεξιά ίδια με το ΚΚΕ», που δημοσιεύεται στο «Βήμα της Κυριακής» (18/7/2010). Θα ήταν ανάξιο σχολιασμού αν δεν περιείχε όλα εκείνα τα στοιχεία με τα οποία οι αστοί αναλυτές προσπαθούν να μπερδέψουν ανόμοια πράγματα για να συκοφαντήσουν το ΚΚΕ, το οποίο ο αρθρογράφος προσπαθεί να ταυτίσει με τη «λαϊκή δεξιά» για να δημιουργήσει άθλιους συνειρμούς.

Ποιος είναι ο δήθεν «κοινός τόπος» ανάμεσα στο ΚΚΕ και τη Δεξιά που εφευρίσκει ο Ανδριανόπουλος; Ο «κρατισμός». Ο Ανδριανόπουλος υπήρξε υπουργός και βουλευτής κυβερνήσεων αστικών κομμάτων τα οποία έβλεπαν το κράτος σαν τσιφλίκι τους για να υπηρετηθεί η πολιτική της πλουτοκρατίας. Ο «κρατισμός» τους αυτό ακριβώς το περιεχόμενο είχε διαχρονικά: Εκλογοθηρία και εξαγορά, για το στήσιμο ενός πανίσχυρου κρατικού μηχανισμού, ικανού από τη μια να υπηρετεί μέχρι κεραίας τα μονοπώλια, να σταθεροποιεί την εξουσία τους και από την άλλη να αξιοποιείται για να λοιδορείται κάθε εργατική κατάκτηση, κάθε ταξικός αγώνας. Σφυρίζοντας τώρα αδιάφορα για τις συνέπειες της δικής τους πολιτικής, οι θύτες προσπαθούν να βγουν αθώοι του αίματος και να ξεφορτωθούν το θύμα, που τώρα τους είναι βάρος. Μαζί όμως μ' αυτό, προσπαθούν να ξεφορτωθούν και κάθε εργατική κατάκτηση, κατηγορώντας για το φόνο εκείνους που αντιπαλεύουν τη βάρβαρη πολιτική τους. Ο κρατισμός που υπηρέτησε και ο Ανδριανόπουλος, καμιά σχέση δεν έχει με το εργατικό κράτος, την κοινωνικοποίηση των μονοπωλίων και τον κεντρικό σχεδιασμό, που έχει σαν στρατηγικό στόχο το ΚΚΕ. Ισα ίσα, αυτά θέλει να πολεμήσει με τον κρατισμό τον οποίο τάχα πολεμά. Η πλουτοκρατία, για να θωρακιστεί και να σταθεροποιηθεί, είχε κάποτε ανάγκη από την εξαγορά συνειδήσεων και ένα απόλυτα ελεγχόμενο κράτος, από το οποίο τώρα προσπαθεί να απαλλαγεί. Αυτή την ανάγκη υπηρέτησαν το ΠΑΣΟΚ και η ΝΔ, οι κάθε είδους Ανδριανόπουλοι. Γι' αυτές τους τις διαχρονικές τους υπηρεσίες στο κεφάλαιο πρέπει να τους καταδικάσει ο λαός.