Ισως ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ θα έπρεπε να πει ένα «ευχαριστώ» στην κυβέρνηση, στην ΕΕ και στο ΔΝΤ για την ύπαρξη του μνημονίου, αφού φαίνεται να του δίνει τη δυνατότητα να δικαιολογεί την ύπαρξή του ως δύναμης δήθεν «αριστερής». Απ' το πρωί ως το βράδυ τα στελέχη του ξιφουλκούν εναντίον του. Οχι όμως από τη σκοπιά των εργατικών συμφερόντων, αφού η κριτική τους εστιάζεται σ' αυτό που ζητά μερίδα του κεφαλαίου, δηλαδή μέτρα ανάπτυξης των επιχειρήσεων, γιατί το μνημόνιο παρατείνει την ύφεση. Δεν είναι επίσης εναντίον εκείνης της τάξης τα συμφέροντα της οποίας το επέβαλαν, ούτε εναντίον της ΕΕ την οποία υπερασπίζονται. Χτες, το Γραφείο Τύπου του ΣΥΝ εξέδωσε ανακοίνωση για την οικονομική πολιτική της κυβέρνησης και διαβάζουμε σ' αυτήν: «Η πολιτική της κυβέρνησης στην οικονομία επιδρά όπως ο λίβας που καίει τα σπαρτά (...) Ο μόνος ορατός δρόμος είναι η υιοθέτηση μιας νέας αναπτυξιακής πορείας μέσα από την άμεση απεμπλοκή από τον υποτιθέμενο μηχανισμό στήριξης και το μνημόνιο, που θα χαρακτηρίζεται από την προστασία της εργασίας, τον πρωταγωνιστικό ρόλο του δημόσιου τομέα, την αναδιανομή του πλούτου και θα έχει οικολογικό πρόσημο».
Δηλαδή, σε απλά ελληνικά αυτό που λέει ο ΣΥΝ και για το οποίο θέλει να πειστεί ο λαός είναι πως αν απεμπλακούμε απ' το μνημόνιο ως διά μαγείας όλα θα φτιάξουν. Αυτή η θέση, βέβαια, δεν απαντά στο γιατί και προ μνημονίου ο λαός βαρυγκομούσε, δεν απαντά στο γιατί σε άλλες χώρες όπου δεν υπάρχουν μνημόνια τα ίδια μέτρα προωθούνται και οι λαοί τους βρίσκονται στην ίδια θέση με τον ελληνικό λαό. Αυτή η θέση λέει ψέματα στο λαό. Με ή χωρίς μνημόνιο η πορεία για την πλουτοκρατία είναι ανεπίστρεπτη. Για να διασφαλίσει τα συμφέροντά της θα τσακίζει ό,τι βρίσκει στο διάβα της. Αυτή η θέση ανακυκλώνει την αυταπάτη πως στον καπιταλισμό μπορεί να ευημερούν και τα κέρδη και οι άνθρωποι του μόχθου.
Για την ηγεσία του ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ μοιάζει οι «βάρβαροι» της τρόικας και η «βαρβαρότητα» του μνημονίου να είναι «μια κάποια λύσις»...
Το κεφάλαιο και τα μάτια τους
Απ' τις χτεσινές μόνο παρεμβάσεις του ΛΑ.Ο.Σ. προκύπτουν: Αίτημα μείωσης της φορολογίας του κεφαλαίου καθώς, όπως λέει, «μόνο κάποιος ρομαντικός ή παρανοϊκός θα επένδυε σήμερα στην Ελλάδα με τόση υψηλή φορολογία, όταν στην Κύπρο είναι 10%, στη Βουλγαρία 15% και σε εμάς 40%». Αίτημα παραπέρα περιορισμού των κρατικών δαπανών και όλοι ξέρουμε τι σημαίνει αυτό, καθώς, όπως λέει, «οι κρατικές δαπάνες σαφώς πρέπει να περιορισθούν». Αίτημα να παραμείνουν και να βαθύνουν οι ταξικοί φραγμοί στην Παιδεία με το να μετατεθεί «η "κρησάρα" μεταξύ 1ου και 2ου έτους σπουδών».
Απ' αυτά, προστιθέμενα σε άλλα που κατά καιρούς έχει υποστηρίξει ο ΛΑ.Ο.Σ., το συμπέρασμα επίσης προκύπτει αβίαστα για το λαό. Πρόκειται για κόμμα βαθιά αντιλαϊκό, ορκισμένο πολέμιο των λαϊκών συμφερόντων.
Και κάτι ακόμα. Χτες ο εκπρόσωπός του μίλησε για «ακραίους συνδικαλιστές που με τον τρόπο τους συμμετείχαν στην καταβαράθρωση της οικονομίας», καλώντας τους να «ψαχτούν μεταξύ τους για να δουν πόσοι πλούτισαν από τον θεσμικό τους ρόλο». Βολικές οι γενικεύσεις και οι αόριστες αναφορές ώστε τα «σκάγια» να παίρνουν τους πάντες. Και συνολικά το συνδικαλιστικό κίνημα. Το ΛΑ.Ο.Σ. θέλει αφοπλισμένη την εργατική τάξη ώστε να ζει μόνιμα στην κόλαση του κεφαλαίου, που είναι και δικός του «θεός». Γιατί την κρίση δεν τη δημιούργησαν οι συνδικαλιστές αλλά τα κέρδη. Αλλά τέτοιος είναι ο ρόλος του συγκεκριμένου πολιτικού οργανισμού. Να κάνει το μαύρο άσπρο, να τσουβαλιάζει εξαγορασμένους συνδικαλιστές και εκπροσώπους των εργατών από τα ταξικά συνδικάτα, ακριβώς γιατί ο εργοδοτικός - κυβερνητικός συνδικαλισμός του είναι προσφιλής, ενώ εμμέσως πλην σαφώς λέει πως οι κινητοποιήσεις για τα εργατικά δικαιώματα, δηλαδή τα ταξικά συνδικάτα, είναι η αιτία της κρίσης της καπιταλιστικής οικονομίας. Είναι βαθιά νυχτωμένοι αν νομίζουν πως θα εμποδίσουν το δυνάμωμα του ταξικού συνδικαλισμού με τέτοιους γκεμπελισμούς...
«Ιστορικό κέντρο» και μπίζνες
Προχωρά η κυβέρνηση στην «εκκαθάριση» του κέντρου της Αθήνας προκειμένου να παραδώσει την περιοχή στα επιχειρηματικά συμφέροντα που καραδοκούν, ώστε να κερδοσκοπήσουν πάνω στα «φιλέτα» της. Το στίγμα έδωσε ο ίδιος ο πρωθυπουργός, Γ. Παπανδρέου, στην προχτεσινή σχετική συζήτηση του άτυπου υπουργικού συμβουλίου, λέγοντας ότι το κέντρο «πρέπει να συνδεθεί με την επιχειρηματικότητα και τον τουρισμό». Κάτι τέτοιο προφανώς προϋποθέτει ένα ευπαρουσίαστο κέντρο, που δε θα «μολύνεται» από τα θύματα της ιμπεριαλιστικής πολιτικής, των πολέμων, της εκμετάλλευσης, της φτώχειας, του ρατσισμού, που ασκεί και η σημερινή κυβέρνηση όπως και η προηγούμενη της ΝΔ. Με λίγα λόγια, τα υπαρκτά προβλήματα που παρουσιάζονται στο λεγόμενο ιστορικό κέντρο της Αθήνας, για τα οποία ουδεμία ευθύνη φέρουν όσοι θα κυνηγηθούν και θα διωχθούν, χρησιμοποιούνται ως όχημα για να κερδοσκοπήσουν συμφέροντα έτοιμα να αναλάβουν επιχειρηματική δράση. Μάλιστα, σε αυτά τα θύματα, και ιδίως στους μετανάστες, χρεώνεται η αύξηση της εγκληματικότητας, σε μια προφανή προσπάθεια να δικαιολογηθούν εκ των προτέρων αστυνομικές δράσεις εναντίον τους.
Ο ίδιος, άλλωστε, ο δήμαρχος της Αθήνας, Ν. Κακλαμάνης, που πρωτοστατεί, συμφωνώντας με την κυβερνητική πολιτική εκκαθάρισης του κέντρου, συμμετέχοντας δυναμικά σε επιχειρήσεις - «σκούπα» που γίνονται καθημερινά εναντίον μεταναστών, έχει κάνει λόγο για παιχνίδια με αγοραπωλησίες ακινήτων στην ευρύτερη περιοχή του κέντρου. Οι σχεδιασμοί της κυβέρνησης, όπως αποτυπώθηκαν και στο πόρισμα της επιτροπής που ασχολήθηκε με το θέμα της «αποκατάστασης της εικόνας του ιστορικού κέντρου», προβλέπουν τη δημιουργία ενός αστυνομικού σώματος ήπιας καταστολής, το οποίο θα ασχολείται αποκλειστικά με το κέντρο. Μάλιστα, θα συνεργάζεται ή θα έχει στο δυναμικό του και μετανάστες, στο πλαίσιο του κλίματος αποδοχής της καταστολής και του χαφιεδισμού από τον ελληνικό λαό που έχει δημιουργηθεί. Οι επιχειρήσεις - «σκούπα» δήμου και ΕΛ.ΑΣ. αναμένεται μάλιστα να εντατικοποιηθούν, με πρόσχημα και την πάταξη του παραεμπορίου. Ενα «ευπαρουσίαστο» δε κέντρο «απαιτεί», κατά την κυβέρνηση, και τον περιορισμό εκδηλώσεων και κινητοποιήσεων. Στο πλαίσιο αυτό, σχεδιάζονται μέτρα ενάντια στις διαδηλώσεις, ώστε να χτυπηθεί παράλληλα το λαϊκό κίνημα, ιδιαίτερα σήμερα, σε συνθήκες οικονομικής κρίσης, όπου ο λαός στενάζει από τα βάρβαρα μέτρα κυβέρνησης - ΕΕ - ΔΝΤ.
Χαρακτηριστικό του τι αναμένεται είναι ότι το ανωτέρω πόρισμα εστιάζει στις ειδικές δράσεις της ΕΛ.ΑΣ., που ξεκίνησαν από τις αρχές του χρόνου και «στοχεύουν στην καταπολέμηση της εγκληματικότητας, των ναρκωτικών, της πορνείας, κλπ.». Απουσιάζουν - προφανώς - από το πόρισμα, αλλά και από τις κατά καιρούς δηλώσεις δήθεν «ευσπλαχνίας» τοπικών αρχόντων και κυβερνητικών παραγόντων, τα αίτια για τα υπαρκτά προβλήματα, δηλαδή το ίδιο το καπιταλιστικό εκμεταλλευτικό σύστημα, που οδηγεί εκατομμύρια ανθρώπους στη μετανάστευση, στη φτώχεια, στην εξαθλίωση. Το ΚΚΕ έχει διαμηνύσει την αντίθεσή του στο ρατσισμό και στην ξενοφοβία και έχει καλέσει Ελληνες και μετανάστες να μην αφήσουν να περάσουν ρατσιστικές και εθνικιστικές αντιλήψεις που κρύβουν τον πραγματικό αντίπαλο, δηλαδή το κεφάλαιο, την ΕΕ και τις κυβερνήσεις που προωθούν τις αποφάσεις τους. Να διεκδικήσουν μαζί λύσεις στα προβλήματά τους για να μη φορτωθούν τα σπασμένα της κρίσης.
Χριστίνα ΔΙΑΜΑΝΤΗ
Γρηγοριάδης Κώστας
Γρηγοριάδης Κώστας
Ο αποπροσανατολισμός δεν κρύβει τις αντιλαϊκές επιλογές...
Γρηγοριάδης Κώστας
Ε, ΜΑΣ ΕΞΕΘΕΣΕ ως ...έθνος φαντασιόπληκτων ο υπουργός Οικονομικών και πολύ καλά μας έκανε. Αμάν πια με τα σύνδρομα καταδίωξης που διακατέχουν τους Ελληνες...
Το ξεκαθάρισε ο άνθρωπος: Δεν υπάρχουν νέα αντιλαϊκά μέτρα. Απλά «επικαιροποιείται» το μνημόνιο από μήνα σε μήνα...
Τι να κάναμε δηλαδή, να το αφήναμε ...εκτός μόδας. Είναι δυνατόν να έχουμε σχεδόν Σεπτέμβρη και να κινούμαστε με το μνημόνιο του Ιούνη; Πού ακούστηκε τέτοιο πράγμα για μια σύγχρονη ευρωπαϊκή χώρα...
Το ότι με κάθε «επικαιροποίηση» ακριβαίνουν προϊόντα, περικόπτονται ασφαλιστικά δικαιώματα, κόβονται μισθοί, τσεκουρώνονται συντάξεις, είναι απλές λεπτομέρειες φυσικά ανάξιες προσοχής.
Επίσης, ο υπουργός μας είδε και ...«φως στο τούνελ». Δε θα πάνε χαμένες οι θυσίες μας λέει.
Ομως εμείς δεν είχαμε ούτως ή άλλως καμία αμφιβολία γι' αυτό. Δε θυμόμαστε άλλωστε στο παρελθόν θυσίες του ελληνικού λαού που δε βρέθηκε κανείς να τις ...εισπράξει.
Και ομόλογα δομημένα γίνονται, και επιχορηγήσεις, και δάνεια και επιδοτήσεις και φοροαπαλλαγές. Γνωρίζουμε φυσικά από ποιους και για ποιους.
ΚΑΤΡΑΚΥΛΗΣΑΝ ΟΙ ΒΑΣΕΙΣ λοιπόν στις πανελλαδικές εξετάσεις, κι αυτό συνιστά «απαξίωση» της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης ωρύεται η Νέα Δημοκρατία... Με λευκή κόλλα μπαίνεις στα ΤΕΙ.
Το μεγάλο πρόβλημα όμως είναι ότι με ...λευκή κόλλα βγαίνεις, αφού απαξιώνονται τα πτυχία.
Οσο για το ενδιάμεσο διάστημα των σπουδών τίποτε δεν είναι ...λευκό. Τουναντίον, υπάρχει μαυρίλα αφού οι φοιτητές καλούνται να πληρώσουν τα μαλλιά της κεφαλής τους στην εξαίρετη ...δωρεάν Παιδεία μας.
Ομως, αυτά καθώς φαίνεται δε θέλουν ούτε οι «πράσινοι» ούτε οι «γαλάζιοι» να βρίσκονται στο επίκεντρο του προβληματισμού. Το να συζητάμε για το σύστημα εισαγωγής και μόνο είναι αυτό που τους βολεύει.
Γρηγοριάδης Κώστας
Η σοβαρότητα ξεχειλίζει από τα μπατζάκια τους
Γρηγοριάδης Κώστας
Η «Εστία» είναι μια εφημερίδα που τη διαβάζουν ίσως λιγότεροι απ' όσους γράφουν σ' αυτή. Δεν παύει όμως να αποτελεί «τσόντα» στην αντιΚΚΕ προπαγάνδα που επεξεργάζονται και εξαπολύουν τα κυρίαρχα μεγαθήρια της αστικής ενημέρωσης. Χαρακτηριστικό είναι το πρωτοσέλιδο άρθρο στο χτεσινό φύλλο της εφημερίδας, το οποίο υπογράφει κάποια Αλεξάνδρα Στεφανοπούλου. «Κάποτε - αναρωτιέται η εφημερίδα - δεν θα πρέπει άραγε να γίνουμε σοβαροί σε αυτή τη χώρα; (...) Να πάρουμε για παράδειγμα το ΚΚΕ. Καθημερινά σχεδόν βλέπω στο όργανο του κόμματος τον "Ριζοσπάστη" να κυκλοφορεί με οκτάστηλους τίτλους με τους οποίους προτρέπει τον λαό να αντισταθεί στα μέτρα που λαμβάνει η κυβέρνηση ώστε να την αναγκάσει να τα πάρει πίσω. Ρωτάω, λοιπόν, την κυρία Παπαρήγα που εμπνέει αυτή τη γραμμή: Με ποιον τρόπο πρέπει να αντισταθεί ο λαός; Οι απεργίες και οι διαδηλώσεις δεν απέδωσαν για τον απλούστατο λόγο ότι η κυβέρνηση δεν μείωσε τους μισθούς και τις συντάξεις από κάποιο καπρίτσιο, αλλά επειδή δεν έχει να πληρώσει. Αρα τι είδους αντίσταση να κάνει ο λαός; Να παρακαλάει να αναστηθεί ο Λένιν για να τον οδηγήσει σε επανάσταση;». Αυτό τους πονάει. Η απήχηση της πολιτικής του ΚΚΕ και η δυναμική της να συσπειρώνει λαϊκές δυνάμεις, που μπορεί να εκφραστεί σε απότομη όξυνση της ταξικής πάλης. Αφήνουμε ασχολίαστη την καραμπινάτη άγνοια που έχει η αρθρογράφος για τις θέσεις του ΚΚΕ. Εκεί όμως που πραγματικά ξεμπροστιάζεται η εφημερίδα, είναι η διαπίστωση ότι ο λαός δεν πρέπει να παλεύει ενάντια στα αντιλαϊκά μέτρα, επειδή η «καλή» κυβέρνηση δεν έχει άλλο δρόμο από το να τα επιβάλει, επειδή δεν έχει να πληρώσει. Προφανώς, η αρθρογράφος της «Εστίας» δεν μπήκε ποτέ στον κόπο να αναρωτηθεί πού βρίσκει η κυβέρνηση τα λεφτά για να δώσει επιπλέον 25 δισ. στις τράπεζες (ως τώρα έχει δώσει συνολικά 78 δισ. ευρώ), ή για να επιδοτήσει την τζάμπα εργασία των ανέργων, ή για να χρυσοπληρώσει τις ιδιωτικές επενδύσεις μέσω του αναπτυξιακού νόμου και ...πάει λέγοντας. Και επειδή η αλήθεια είναι απειλή για τα συμφέροντα της τάξης που υπηρετεί η «Εστία», οι αρθρογράφοι της δεν μπορεί παρά να επιτίθενται στο ΚΚΕ με ανοησίες περί ανάστασης του Λένιν, μια και η δική τους «σοβαρότητα» ξεχειλίζει από τα μπατζάκια.
Πετσοκόβουν τα πενιχρά επιδόματα
Στην παραπέρα εξαθλίωση των αναπήρων και των οικογενειών τους, συνολικά των λαϊκών οικογενειών, οδηγούν τα αντιλαϊκά μέτρα που επιβάλλουν κυβέρνηση, ΕΕ και ΔΝΤ, με τις μειώσεις των μισθών και συντάξεων, το ξεθεμέλιωμα της Κοινωνικής Ασφάλισης, την εμβάθυνση της εμπορευματοποίησης και των ιδιωτικοποιήσεων στην Υγεία - Πρόνοια, αλλά και με συγκεκριμένες περικοπές που γίνονται στις ήδη μειωμένες κοινωνικές δαπάνες. Σ' αυτά τα πλαίσια το τελευταίο διάστημα, σύμφωνα με στοιχεία της Συντονιστικής Επιτροπής Αγώνα Αναπήρων (ΣΕΑΑΝ), χιλιάδες ανάπηροι απ' όλη την Ελλάδα καλούνται από τις αρμόδιες υπηρεσίες για να επανεξεταστεί η αναπηρία τους.
Είναι ξεκάθαρο ότι αυτή η διαδικασία - που σημαίνει και μεγάλη ταλαιπωρία για τους ανάπηρους - δε θα χρησιμοποιηθεί για να σταματήσει το φαινόμενο των λίγων «αναπήρων - μαϊμούδων» που οι ίδιες οι πρασινογάλαζες κυβερνήσεις δημιούργησαν συνειδητά, ούτε για το μοίρασμα των δαπανών σε αυτούς που πραγματικά τις έχουν ανάγκη, αλλά θα χρησιμοποιηθεί σαν εργαλείο ακόμα πιο άγριων περικοπών. Ηδη απ' τους 1 εκατομμύριο ανθρώπους με ειδικές ανάγκες και αναπηρίες στην Ελλάδα, μόλις το 20%, περίπου 180.000 άνθρωποι, παίρνουν τα επιδόματα της φτώχειας που κυμαίνονται από 200 έως 450 ευρώ για τις πολύ βαριές περιπτώσεις, χωρίς, σε καμία περίπτωση, να καλύπτουν τις αυξημένες ανάγκες των ανθρώπων με αναπηρίες. Τώρα θα πετσοκοπούν ακόμα περισσότερο και αυτά τα πενιχρά επιδόματα.
Μάλιστα, επανεξετάζονται περιπτώσεις και πολύ βαριά αναπήρων, αλλά κυρίως περιπτώσεις όπως, για παράδειγμα, οι άνθρωποι με μερική όραση. Αν κάποιος έχει την όρασή του σε ποσοστό μεγαλύτερο από το 1/20 δεν το δικαιούται! Μια μονάδα πάνω και ο ανάπηρος μπορεί να στερηθεί το επίδομα. Λες και αλλάζει τις ανάγκες ενός ανθρώπου για τεχνικά μέσα ή διευκολύνει τη ζωή του ή του επιτρέπει να βρει ευκολότερα δουλειά το αν έχει το 1/20 ή τα 2/20 της όρασής του!
Και η συγκεκριμένη περίπτωση αναδεικνύει ότι είναι περισσότερο αναγκαία παρά ποτέ η πάλη των λαϊκών στρωμάτων ενάντια στη βάρβαρη επίθεση που έχουν εξαπολύσει η κυβέρνηση, η ΕΕ και το ΔΝΤ.
Ποια ανάπτυξη;
Τώρα που η κυβέρνηση κάνει πράξη την υλοποίηση των αντιδραστικών πολιτικών του μνημονίου για την κατακρεούργηση των λαϊκών εισοδημάτων, την παραπέρα ανατροπή των εργασιακών σχέσεων, την κατάργηση των συντάξεων όπως τις γνωρίζαμε μέχρι σήμερα, την ολόπλευρη εμπορευματοποίηση της Υγείας και της Παιδείας, τα οικονομικά επιτελεία και κάποιοι εκπρόσωποι της άρχουσας τάξης, επαναλαμβάνουν, σχεδόν μονότονα, την ανάγκη να παρθούν μέτρα που θα εξασφαλίσουν, λέει, την οικονομική ανάπτυξη.
Καλή η, περί την ανάπτυξη, φιλολογία, ωστόσο το κύριο σε αυτές τις περιπτώσεις είναι ότι η ανοδική ή πτωτική πορεία των οικονομικών δεικτών στον καπιταλισμό, δεν είναι θέμα επιλογής κάποιας κυβέρνησης ή άλλου κέντρου λήψης αποφάσεων, αλλά αντικειμενική εξέλιξη των εκμεταλλευτικών σχέσεων παραγωγής και της άναρχης εξέλιξης του ίδιου του καπιταλισμού. Κανείς καπιταλιστής δε θέλει να μην πηγαίνουν καλά οι δουλειές του. Ωστόσο, επειδή όλοι οι καπιταλιστές επιδιώκουν μέσα από τον αδυσώπητο ανταγωνισμό να αποσπούν περισσότερα κέρδη από τους υπόλοιπους, κάποια στιγμή το σύστημα μπουκώνει, με αποτέλεσμα το συνολικό κέρδος να αποδεικνύεται μικρό για τη μοιρασιά που γίνεται ανάμεσα στις διάφορες ομάδες των καπιταλιστών. Τότε η κρίση είναι αναπόφευκτη, η επιθετικότητα του κεφαλαίου και του αστικού κράτους ενάντια στους εργαζόμενους φτάνει στο απόγειό της, ενώ κάποια κυβέρνηση, όπως καλή ώρα το ΠΑΣΟΚ, καλείται να πάρει μέτρα για μείωση της τιμής της εργατικής δύναμης, ώστε να μεγαλώσει το (κλεμμένο) κομμάτι του παραγόμενου πλούτου που πάει στους καπιταλιστές με τη μορφή του κέρδους.
Ολα αυτά, υποτίθεται, πως έχουν δρομολογηθεί με το μνημόνιο και την κυβερνητική πολιτική. Ομως, ούτε αυτά είναι ικανά να βγάλουν το κεφάλαιο από την κρίση, που το ίδιο προκάλεσε. Ετσι, προέκυψε η ανάγκη για τη λήψη μέτρων, που θα στηρίζουν την ...ανάπτυξη. Το τραπεζικό κεφάλαιο έχοντας ήδη τσεπώσει 53 δισ. ευρώ, χτες εξασφάλισε ακόμα 25 δισ. για να μην απειληθεί η ρευστότητά του. Το εφοπλιστικό κεφάλαιο, που απολαμβάνει τις αποικιακού χαρακτήρα φοροαπαλλαγές, τώρα αυξάνει την κερδοφορία του με την άρση του καμποτάζ και τη μετατροπή των ναυτεργατών σε δούλους του 21ου αιώνα. Οι μεγαλοβιομήχανοι, έχοντας εξασφαλίσει φοροαπαλλαγές και επιδοτήσεις δισεκατομμυρίων και αφού ξεκοκάλισαν 8,8 δισ. από το ΕΣΠΑ, τώρα διαγκωνίζονται για χρηματοδοτούμενες επενδύσεις 21,5 δισ., απαιτώντας να βγουν εκτός προγράμματος οι εκατοντάδες χιλιάδες μικρές επιχειρήσεις, ενώ ζητούν νέες φοροαπαλλαγές.
Με αυτόν τον τρόπο, μια χούφτα παράσιτα του συστήματος, έχοντας καταφέρει θανάσιμα πλήγματα στο σύνολο των εργαζομένων, των μικρομεσαίων αγροτών, των αυτοαπασχολούμενων, των νέων, των γυναικών, επιδιώκουν να φουλάρουν τις μηχανές της δικής τους κερδοφορίας, ρημάζοντας και καταστρέφοντας ό,τι δε συμβάλλει στις επιδιώξεις τους. Αυτό το λένε ανάπτυξη. Πρόκειται για μια ανάπτυξη που - όταν θα 'ρθει - θα είναι ισχνή, αναιμική, προσωρινή και σε κάθε περίπτωση μακριά από τα συμφέροντα και τις ανάγκες του λαού.
Οι εργαζόμενοι και τα λαϊκά στρώματα έχουν μπουχτίσει από αυτό το είδος της ανάπτυξης, που οδηγεί τη ζωή τους σε συνεχή χειροτέρευση. Χρειάζονται μια ριζικά διαφορετική πολιτική, που στο επίκεντρο των στόχων της θα είναι ο ίδιος ο εργαζόμενος και οι καθημερινές του ανάγκες. Μια κοινωνία που οι εργαζόμενοι θα είναι ιδιοκτήτες των μέσων παραγωγής και θα έχουν την εξουσία να καθορίζουν πώς, πότε και πόσο θα δουλεύουν οι μηχανές.
Feeds
