Ο Ανδρέας Παπανδρέου, όπως έλεγε σε μια ομιλία του το 1998 ο Κ. Σημίτης, είχε πρωταρχικό μέλημα τη διαμόρφωση «μίας ανεξάρτητης, πολυδιάστατης εξωτερικής πολιτικής, που θα συμβάλλει στην ύφεση και την παγκόσμια ειρήνη». Ο Γιώργος Παπανδρέου, κατά δήλωσή του στη Βουλή, το Γενάρη του 2011, έλεγε ότι η εξωτερική πολιτική της τότε κυβέρνησής του ήταν «πολυδιάστατη» και «πολυμερής», με στόχο «να είμαστε παντού με θέσεις, με πρωτοβουλίες και αυτοπεποίθηση όσον αφορά το τι μπορούμε να κάνουμε (...) Για μια Ελλάδα που δεν θα είναι ουραγός, αλλά θα βρίσκεται στην πρωτοπορία». Τελευταίος και καταϊδρωμένος μας προέκυψε εσχάτως ο ΣΥΡΙΖΑ, ο οποίος δηλώνει κι αυτός «λάτρης» της «πολυμερούς» εξωτερικής πολιτικής. Οπως γράφει στο «non paper» που διένειμε για το ταξίδι του Αλ. Τσίπρα σε Βραζιλία και Αργεντινή, «η Ελλάδα, ως κράτος - μέλος της ΕΕ και της Ευρωζώνης, οφείλει να αναπτύξει ενεργή και πολυδιάστατη εξωτερική πολιτική (...) Η Ελλάδα μπορεί κα πρέπει να είναι συμμέτοχος και συνδιαμορφωτής των εξελίξεων (...) Η δική μας ενεργητική και πολυδιάστατη εξωτερική πολιτική (...) είναι η εναλλακτική απάντηση στη μονομέρεια και την υποταγή της συγκυβέρνησης Σαμαρά στη στρατηγική Μέρκελ για την Ευρώπη». Οσο ωφέλησε το λαό η πολυδιάστατη εξωτερική πολιτική των κυβερνήσεων του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ, άλλο τόσο θα τον ωφελήσει και αυτή του ΣΥΡΙΖΑ. Στρατηγική τους είναι η βαθύτερη ενσωμάτωση της χώρας στους ιμπεριαλιστικούς οργανισμούς, για να έχει η ντόπια αστική τάξη λόγο στο μοίρασμα της λείας και μεγαλύτερη ισχύ στον παγκόσμιο ανταγωνισμό, παραμένοντας σε ανισότιμη σχέση συγκριτικά με τις πιο ανεπτυγμένες καπιταλιστικές χώρες. «Πολυδιάστατη» εξωτερική πολιτική σημαίνει κολεγιές με γνώμονα τα συμφέροντα των μονοπωλίων, όσο η χώρα παραμένει δεσμευμένη στο ΝΑΤΟ, στην ΕΕ, στους άλλους ιμπεριαλιστικούς οργανισμούς και ενώσεις. Οπως κι αν βαφτίσει ο ΣΥΡΙΖΑ την εξωτερική του πολιτική, στον πυρήνα της παραμένει προσαρμοσμένη στις ανάγκες της αστικής τάξης, ή ισχυρών μερίδων της, που μπορεί να αναζητούν επαναπροσδιορισμό των διεθνών συμμαχιών για να ισχυροποιηθούν.
Στη διαχείριση του καπιταλισμού
Ο ισχυρισμός ότι μπορεί ο υφιστάμενος καπιταλιστικός δρόμος ανάπτυξης να υπηρετήσει εκτός απ' τα κέρδη των καπιταλιστών και τη λαϊκή ευημερία, αποτελεί μόνιμη επωδό των παρεμβάσεων του ΣΥΡΙΖΑ. Σε χτεσινή του ανακοίνωση καταγγέλλει ότι «η εκταμίευση της δόσης όχι μόνο δεν πρόκειται να ενισχύσει τη ρευστότητα στην οικονομία, αλλά αντίθετα θα συνοδευτεί από νέα επαχθή αντικοινωνικά μέτρα». Εμμέσως διατείνεται ότι είναι δυνατόν στο πλαίσιο των δανειακών συμβάσεων που έχουν υπογραφεί, τις οποίες δηλώνει ότι δε θα αμφισβητήσει, να εκταμιεύεται χρήμα που θα κατευθύνεται σε όλους, και στην «αγορά» και στο λαό, και να μην πληρώνει κανένας. Ούτε η «αγορά», ούτε ο λαός. Κι ας είναι η εφαρμογή των μνημονίων, της ευρωενωσιακής στρατηγικής δηλαδή, όρος και προϋπόθεση και για τις εκταμιεύσεις και για να «ξελασπώσουν» τα μονοπώλια δίχως κόστος απ' την κρίση.
Παρακάτω προσθέτει: «(...) η κατάρτιση ενός εντελώς κοινωνικά άδικου αντιαναπτυξιακού φορολογικού νομοσχεδίου, συμπληρώνουν την εικόνα καταστροφής των παραγωγικών αναπτυξιακών δυνατοτήτων της οικονομίας, την ίδια στιγμή που εξαθλιώνονται πλατιά στρώματα της κοινωνίας».
Λέει, δηλαδή, πως το φορολογικό σύστημα μπορεί να είναι και κοινωνικά δίκαιο και να υποβοηθά την καπιταλιστική ανάπτυξη, στο πλαίσιο της οποίας ο λαός να μην εξαθλιώνεται αλλά να ευημερεί. Το φορολογικό σύστημα όμως είναι - σήμερα περισσότερο από ποτέ άλλοτε - εργαλείο του αστικού κράτους, των αστικών κυβερνήσεων, με το οποίο τα μαζεύουν απ' τους πολλούς για να ενισχύσουν τους λίγους. Ο ΣΥΡΙΖΑ ισχυρίζεται, περίπου, ότι δε θα φορολογείται κανείς. Το βέβαιο είναι ότι θα φορολογήσει το λαό και δε θα φορολογήσει το μεγάλο κεφάλαιο. Γιατί τη δική του εξουσία θέλει να διαχειριστεί, γιατί αυτό έχει στα χέρια του τα μέσα παραγωγής και γιατί ανάπτυξη, κερδοφορία και ανταγωνιστικότητα, για τα οποία κόπτεται ο ΣΥΡΙΖΑ, δε συνάδουν με τη φορολόγησή του. Τέλος, ας μην οδύρεται για την καταστροφή παραγωγικών δυνατοτήτων της χώρας. Πρέπει να γνωρίζει ότι οι κεφαλαιοκράτες, στους οποίους δίνει καθημερινά εξετάσεις, τις αξιοποιούν μόνο για το κέρδος τους και για τον ίδιο λόγο τις χαντακώνουν.
Να μας ζήσει!
Τη δεύτερη κόρη τους απέκτησαν, χτες, οι συνάδελφοί μας Ελένη Τζιβρά και Φώτης Κοντόπουλος. Η Συντακτική Επιτροπή και οι εργαζόμενοι στον «Ριζοσπάστη» τους ευχόμαστε από καρδιάς να τους ζήσει, να είναι γερή και δυνατή!
Φαινόμενο σάπιας κοινωνίας
Το νέο μακελειό σε σχολείο των ΗΠΑ, την περασμένη Παρασκευή, έχει συγκλονίσει κάθε σκεπτόμενο άνθρωπο στον πλανήτη. Το έγκλημα αυτό, όπου δολοφονήθηκαν 20 παιδιά 6 - 8 χρόνων και οι 6 δασκάλες τους από έναν νέο άνθρωπο, 20 χρόνων, που ως «Ράμπο» όρμηξε στο σχολείο και «γάζωσε» με βαρύ οπλισμό όποιον βρήκε μπροστά του, πριν αυτοκτονήσει, δεν είναι κεραυνός εν αιθρία. Τέτοια φαινόμενα, που έχουν πολλαπλασιαστεί τα τελευταία χρόνια, ευδοκιμούν σε συγκεκριμένο περιβάλλον και κλίμα, που διαμορφώνονται στην πρώτη ιμπεριαλιστική χώρα στον κόσμο.
Οι ΗΠΑ, ως αστικό κράτος εδώ και πολλά χρόνια αλλά ιδιαίτερα τα τελευταία, μετά το χτύπημα στις 11 Σεπτέμβρη του 2001 στους δίδυμους πύργους στη Νέα Υόρκη και την έναρξη του λεγόμενου «αντιτρομοκρατικού πολέμου», εμφανίζονται ως το ...περιούσιο έθνος που υπερασπίζεται τη «διεθνή ασφάλεια και την ελευθερία». Εχουν προβληθεί στη χώρα αυτή πολλές χιλιάδες ώρες στις οθόνες τηλεοράσεων και κινηματογράφων από τα κατορθώματα των «απελευθερωτών» στρατιωτών στις διάφορες ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις και η υποκουλτούρα του πολέμου χρηματοδοτείται και ενισχύεται από το αστικό κράτος. Η στρατιωτική ισχύς, οι υπερ-ήρωες, τα σύγχρονα όπλα, η ...υπεροχή των Αμερικανών «Ράμπο» που εξουδετερώνουν τους «κακούς εχθρούς» έχουν ποτίσει εκατομμύρια νεανικές συνειδήσεις. Εχουν γαλουχηθεί με αυτά τα «ιδανικά» από τα παιδικά τους χρόνια, με τα ηλεκτρονικά παιχνίδια που προσομοιάζουν πραγματικές επεμβάσεις, με τα κηρύγματα και τις απειλές που εκτοξεύει το πολιτικό προσωπικό του κεφαλαίου σε όποιον τολμήσει να αμφισβητήσει την κυριαρχία του αμερικανικού ιμπεριαλισμού. Επίσης, χρόνια τώρα καλλιεργούν στην κοινωνία την ψυχολογία του φόβου, του τρόμου, του ατομικού ανταγωνισμού και τις πιο σάπιες αξίες για τη ζωή, που σε συνδυασμό με την έξαρση της εγκληματικότητας διαμορφώνουν ανθρώπους ανά πάσα στιγμή έτοιμους να σκοτώσουν.
Ταυτόχρονα, στη χώρα αυτή της ...«ελευθερίας», με βάση τα στατιστικά στοιχεία, με πληθυσμό 312 εκατομμύρια, υπάρχουν περίπου 300 εκατομμύρια όπλα κάθε είδους, περίπου 100.000 είναι τα θύματα πυροβολισμού κάθε χρόνο, ενώ η νομοθεσία σε πάρα πολλές πολιτείες για την αγορά όπλου είναι περίπου όπως και με οποιοδήποτε εμπόρευμα, ακόμα και σε παιδιά. Το τελευταίο περιστατικό επιβεβαιώνει απλώς τον κανόνα. Ο μακελάρης νέος ζούσε σε ένα σπίτι με τη μητέρα του - που σκότωσε απ' ό,τι φαίνεται πρώτη πριν σπείρει το θάνατο στο σχολείο - που ήταν παθιασμένη με τα όπλα και στο σπίτι βρέθηκαν τουλάχιστον πέντε. Το αστικό κράτος στηρίζει την πραγματικότητα ότι σε σχεδόν κάθε αμερικανικό σπίτι υπάρχουν όπλα και είναι εύκολη η πρόσβαση των παιδιών σε αυτά. Μόνο όταν γίνονται μακελειά ακούγονται οι γνωστές κορόνες και υποσχέσεις, όπως και οι τελευταίες του σημερινού Προέδρου, Μπαράκ Ομπάμα, ότι θα γίνει αυστηρός έλεγχος στην οπλοκατοχή και οπλοχρησία.
Είναι φανερό, όμως, ότι όσο υπάρχει αυτό το «θερμοκήπιο» του συστήματος του τρόμου και των σάπιων αξιών όπως στις ΗΠΑ, θα ευδοκιμούν και τέτοια φαινόμενα. Η ζωή με αξίες, ο σεβασμός στην ανθρώπινη ζωή είναι έννοιες που υπονομεύονται απ' αυτό το σύστημα, που βασίζεται στην εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο, και που όσο παρασαπίζει τόσο επικίνδυνο γίνεται. Η νέα ζωή και για τους νέους θα έρθει μόνο με την ανατροπή της σάπιας μέχρι το μεδούλι καπιταλιστικής κοινωνίας.
Δημήτρης ΚΑΡΑΓΙΑΝΝΗΣ
Η γενναιοδωρία τους αφορά το κεφάλαιο...
Παπαγεωργίου Βασίλης
ΟΠΩΣ ΛΕΕΙ ΚΑΙ η Α. Μέρκελ, στην Ευρώπη έχουμε το «πιο γενναιόδωρο σύστημα Κοινωνικής Ασφάλισης» κι αυτό κάνει την Ευρώπη «μη ανταγωνιστική» στο διεθνές περιβάλλον... Το πιάσαμε το υπονοούμενο!
Κι είναι αλήθεια, ότι αυτό το γνωρίζουμε πολύ καλά στην Ελλάδα. Ποτέ δεν υπήρξε σύστημα τόσο ....γενναιόδωρο. Μόνο που η «γενναιοδωρία» αυτή ελάχιστα αφορούσε τους δικαιούχους του συστήματος.
Γενιές και γενιές τραπεζιτών, βιομηχάνων, «θεσμικών επενδυτών» και λοιπών αρπακτικών ωφελήθηκαν και ωφελούνται από τα αποθεματικά των ασφαλιστικών ταμείων. Περιουσίες ολόκληρες στήθηκαν.
Αν συνυπολογίσουμε πόσα χρήματα έχουν ξεκοκαλίσει τα τελευταία τριάντα χρόνια όλοι αυτοί - με πολύ συγκεκριμένες ευθύνες όσων κυβέρνησαν και τώρα μας δουλεύουν - φτάνουν για να χρηματοδοτήσουν συντάξεις και παροχές για ...έναν αιώνα και βάλε.
Α, Ο ΠΡΩΗΝ ΥΠΟΥΡΓΟΣ Οικονομίας του ΠΑΣΟΚ Φίλιππος Σαχινίδης έκανε μια μεγάλη ανακάλυψη χτες: Το φορολογικό νομοσχέδιο που κατατέθηκε είναι, λέει, ....εισπρακτικό! Πάλι καλά που μας το είπε, γιατί δεν το είχαμε αντιληφθεί.
Ε, τον καταλαβαίνουμε τον άνθρωπο. Δεν μπορεί να βλέπει τέτοια πράγματα. Οταν ήταν αυτός υπουργός, τα φορολογικά νομοσχέδιά του έκαναν κάθε μισθωτό και συνταξιούχο να χαμογελάει από ευτυχία.
Γρηγοριάδης Κώστας
ΟΜΩΣ ΑΠΟ ΤΟΝ νυν υπουργό Οικονομίας, Γ. Στουρνάρα, δεν μπορούμε να έχουμε κανένα παράπονο. Θα αναθέσει - δήλωσε - στο ΙΟΒΕ να εκπονήσει δεκαετές σχέδιο ανάπτυξης της ελληνικής οικονομίας.
Θα βρει - είπε - τα συγκριτικά πλεονεκτήματα της χώρας και θα μας δείξει πώς θα ευτυχήσουμε στο απώτερο μέλλον. Ευτυχώς, γιατί κάτι τέτοιο μας έλλειπε.
Για την ώρα, πάντως, ας βολευτούμε με τη φοροεπιδρομή του, τη φτώχεια, την ανεργία και την ανέχεια. Είπαμε... «ανταγωνιστικότητα» και «ανάταση» και «αναθέρμανση» της οικονομίας.
Τα ψέματα της ανάπτυξης
Γρηγοριάδης Κώστας
Ιχνος αλήθειας δεν υπάρχει στον ισχυρισμό του υπουργού Οικονομικών ότι «το κύριο όφελος από το πρόγραμμα αποκρατικοποιήσεων για την ελληνική οικονομία δεν είναι τόσο η περαιτέρω ελάφρυνση του χρέους μέσω των πωλήσεων περιουσιακών στοιχείων, αλλά κυρίως η επίπτωση που έχουν στην πραγματική οικονομία οι επενδύσεις που θα πραγματοποιηθούν και των νέων θέσεων εργασίας που θα ανοίξουν». Τον διαψεύδει πρώτα απ' όλα η ίδια η πραγματικότητα. Εδώ και είκοσι χρόνια γίνονται αποκρατικοποιήσεις δημοσίων επιχειρήσεων και υπηρεσιών, αλλά πουθενά δεν αυξήθηκαν οι θέσεις εργασίας (ούτε βέβαια ελαφρύνθηκε το χρέος). Το ακριβώς αντίθετο συνέβη. Μειώθηκαν σημαντικά οι θέσεις σταθερής απασχόλησης, ενώ οι όποιες νέες θέσεις εργασίας δημιουργήθηκαν ήταν με δραστικά μειωμένους μισθούς, προσωρινές και ευέλικτες εργασιακές σχέσεις, μερική ασφάλιση, ακριβώς γιατί ο περιορισμός του λεγόμενου εργατικού κόστους (μισθολογικού και μη) αποτελεί απαράβατη προϋπόθεση για την ιδιωτικοποίησή τους. Ασφαλώς και τα γνωρίζει όλα αυτά ο Γ. Στουρνάρας αλλά είναι καταδικασμένος να επαναλαμβάνει μονότονα τα ίδια πελώρια ψέματα, όπως το παραπάνω, προκειμένου να γίνει η «δουλειά», να γίνουν δηλαδή σαρωτικές ιδιωτικοποιήσεις παντού, ώστε να ανοίξουν νέα πεδία γρήγορης και εγγυημένης κερδοφορίας για τα μονοπώλια. Αυτός είναι ο πραγματικός στόχος των αποκρατικοποιήσεων, ακριβέστερα ιδιωτικοποιήσεων, και όχι βέβαια η δημιουργία νέων θέσεων εργασίας. Σε κάθε περίπτωση ο λαός δεν πρέπει να πέσει στην παγίδα που του στήνουν οι κυβερνώντες βάζοντας μπροστά το «τυράκι» των νέων θέσεων εργασίας μέσω των ιδιωτικοποιήσεων και των επενδύσεων. Πρέπει να πει «όχι» στην ανάκαμψη - ανάπτυξη που πατάει πάνω στη φτηνή εργατική δύναμη, την υψηλή ανεργία, την υποαπασχόληση και τη μόνιμη φτώχεια του λαού και να διεκδικήσει με την πάλη του την ανάπτυξη που έχει βάθρο της την κοινωνική (λαϊκή) ιδιοκτησία, τον κεντρικό σχεδιασμό, προς όφελος της κοινωνικής ευημερίας.
Αγρια φοροληστεία δίχως τέλος
Προδιαγεγραμμένο είναι το «πόρισμα» και οι προτάσεις της επιτροπής σοφών που συγκροτεί η κυβέρνηση υπό τον πρώην πρόεδρο της Ενωσης Τραπεζών Β. Ράπανο για τη νέα φορολογική μεταρρύθμιση. Τα προδιέγραψε ο ίδιος ο πρωθυπουργός στην πρόσφατη ομιλία του στο Ελληνοαμερικανικό Επιμελητήριο, όπου έθεσε τους στόχους και το πλαίσιο μέσα στο οποίο θα κινηθεί η νέα φιλομονοπωλιακή φορο-μεταρρύθμιση. Ο Αντ. Σαμαράς δεσμεύτηκε ότι «σύντομα θα κάνουμε πραγματικότητα το 15% φόρο στα κέρδη, στο σύνολο των επιχειρηματικών δραστηριοτήτων»! Δεν έκρυψε επίσης ότι βασική προτεραιότητα της νέας φορο-μεταρρύθμισης είναι «να ενισχύει την ανταγωνιστικότητα και την επένδυση, όχι να την επιβαρύνει», επαναλαμβάνοντας το γνωστό, πλην έωλο, επιχείρημα ότι «οι γειτονικές μας χώρες έχουν πολύ χαμηλούς φορολογικούς συντελεστές - δεν μπορούμε εμείς να υστερούμε απέναντί τους». Είναι ολοφάνερο, λοιπόν, ότι τον εργαζόμενο λαό τον περιμένει νέα άγρια φοροληστεία για να καλυφθούν οι νέες «μαύρες τρύπες» στα κρατικά ταμεία από τις νέες φοροαπαλλαγές των επιχειρήσεων, αλλά και για να δημιουργηθούν «πρωτογενή πλεονάσματα» στον προϋπολογισμό, που θα τεθούν βέβαια στη διάθεση του κεφαλαίου για «επενδύσεις». Εξίσου ολοφάνερο είναι ότι ο πολυδιαφημιζόμενος πόλεμος κατά της φοροδιαφυγής, με δεδομένη τη φοροαπαλλαγή του κεφαλαίου, θα στρέφεται όλο και περισσότερο κατά των πιο φτωχών λαϊκών στρωμάτων, στο όνομα «της διεύρυνσης της φορολογικής βάσης». Φορολογούν ακόμα και όσους βρίσκονται κάτω από τα όρια της φτώχειας. Σύμφωνα με τα πρόσφατα στοιχεία της ΕΛΣΤΑΤ, κάτω από τα όρια της φτώχειας βρίσκονται περίπου 3,4 εκατομμύρια άνθρωποι. Ομως, την ίδια στιγμή οι κυβερνώντες επαίρονται ότι με το φορολογικό νομοσχέδιο που κατατέθηκε στη Βουλή «εξαιρούνται από κάθε φορολογικό βάρος ένα εκατομμύριο χαμηλόμισθοι και χαμηλοσυνταξιούχοι», ομολογώντας δηλαδή ότι 2,5 εκατομμύρια φτωχών φορολογούνται κανονικά ως «έχοντες και κατέχοντες»...
Φιλότιμες υπηρεσίες στο σύστημα
Η ευφορία και η απλοχωριά του αντιμνημονιακού μπαξέ επιτρέπει να φύονται σ' αυτόν πολλά «λουλούδια». Για παράδειγμα ο «αντιμνημονιακός» ΣΥΡΙΖΑ και οι «αντιμνημονιακοί» «Ανεξάρτητοι Ελληνες». Πρόκειται για πολιτικές δυνάμεις που πυροδότησαν και υποδαύλισαν στο έπακρο την αντιμνημονιακή ρητορεία, καρπώθηκαν σε μεγαλύτερο ή μικρότερο βαθμό τη δυσαρέσκεια όσων έπεισαν ότι για την εφαρμοζόμενη πολιτική φταίει το μνημόνιο. Πρόκειται για πολιτικές δυνάμεις που μοιράζονται το στόχο της αστικής διαχείρισης. Και που δεν έχουν κανένα πρόβλημα, απεναντίας ευχαρίστως θα μοιραστούν αύριο και την άσκησή της...
Ο Γ. Μπαλάφας, στέλεχος του ΣΥΡΙΖΑ, δηλώνει στη «Free Sunday»: «Είναι γεγονός ότι δεν έχει αποκλειστεί από την πλευρά μας η πιθανότητα μιας συνεργασίας με τους Ανεξάρτητους Ελληνες (...) η αναζήτηση συνεργασιών από την πλευρά μας αφορά όλες τις κοινωνικές και πολιτικές δυνάμεις με τις οποίες, ανεξάρτητα από άλλες σημαντικές διαφορές, συμπίπτουμε σε μια κατεύθυνση ενάντια στα μνημόνια και στις υλοποιούμενες νεοφιλελεύθερες πολιτικές».
Γιατί όχι; Η κυβερνώσα «αριστερά» θα χρειαστεί κάθε δυνατή βοήθεια για να βγάλει πέρα τη «λάντζα» της πλουτοκρατίας. Οταν όμως οι επίδοξοι «λαντζέρηδες» των αστών αναφέρονται στο ΚΚΕ με φράσεις του τύπου «...υποτιμά το χαρακτήρα της κρίσης, αρνείται πεισματικά την όποια κοινή δράση και συνεργασία με το ΣΥΡΙΖΑ και προβάλλει ακίνδυνες για το σύστημα αντικαπιταλιστικές κορόνες», δεν μπορούμε παρά να τους συστήσουμε να κάνουν και κανένα διάλειμμα από τις υπηρεσίες που προσφέρουν στο σύστημα, γιατί θα πάθουν υπερκόπωση...
Ανάπτυξη - κόλαση για το λαό
Με κάθε αφορμή, η κυβέρνηση πανηγυρίζει για την εκταμίευση της δόσης από τα δάνεια της τρόικας και λέει ότι τώρα έρχεται ανάπτυξη που θα ωφελήσει τα λαϊκά στρώματα. Η προπαγάνδα της έχει στόχο να πιστέψει ο λαός ότι πιάνουν τόπο οι θυσίες στο όνομα των ελλειμμάτων και του χρέους και πως με την ανάπτυξη που έρχεται θα ανακοπεί ή και θα αντιστραφεί ο κατήφορος που έχει πάρει η ζωή του. Πρόκειται για ψέμα πάνω στο ψέμα από το πολιτικό προσωπικό της ντόπιας πλουτοκρατίας, που διαχειρίζεται την κρίση για λογαριασμό της, όπως για λογαριασμό της στρώνει το έδαφος για την ανάπτυξη. Πρώτα απ' όλα η ανάπτυξη που ευαγγελίζονται δε φαίνεται ακόμα στον ορίζοντα, αφού όλες οι εκτιμήσεις μιλάνε για βάθεμα της κρίσης, η οποία μάλιστα ζυγώνει ολοένα και περισσότερο τις χώρες στον πυρήνα του ευρώ.
Καμιά αμφιβολία, όμως, δεν υπάρχει πως η κυβέρνηση κάνει ό,τι περνάει από το χέρι της για να δημιουργήσει τις προϋποθέσεις να έρθουν επενδύσεις και να γίνει ανάπτυξη. Οι ανατροπές στις εργασιακές σχέσεις, οι γενικευμένες ιδιωτικοποιήσεις, η ραγδαία μείωση των μισθών, οι αντιδραστικές μεταρρυθμίσεις σε Ασφαλιστικό - Υγεία - Πρόνοια - Παιδεία υπηρετούν έναν και μοναδικό στόχο: Την καπιταλιστική ανταγωνιστικότητα και ανάπτυξη. Μόνο που αυτή καμιά σχέση δεν έχει με τα πραγματικά λαϊκά συμφέροντα και τις σύγχρονες ανάγκες. Αντίθετα, προϋποθέτει τη συντριβή τους, προκειμένου μια επένδυση να γίνει πιο αποδοτική, άρα και περισσότερο κερδοφόρα για το κεφάλαιο.
Ποιους τομείς λένε ότι θα αναπτύξουν; Την Ενέργεια, το νερό, τα λιμάνια, τα αεροδρόμια, τον τζόγο, μέσω της παραπέρα ιδιωτικοποίησης του ΟΠΑΠ. Πρόκειται για τομείς που έχουν άμεσο και σίγουρο κέρδος, αφού έχουν ήδη γίνει σοβαρές επενδύσεις από το αστικό κράτος και ο ιδιώτης βρίσκει έτοιμες τις υποδομές. Με το να βάλει τα λιμάνια και τα αεροδρόμια στο χέρι, ελέγχει το εσωτερικό και εξωτερικό εμπόριο, αποκτά πλεονεκτική θέση στον περιφερειακό και παγκόσμιο ανταγωνισμό, όπως έγινε με την κινεζική «Cosco», που επένδυσε στο λιμάνι του Πειραιά, αγοράζοντας δημόσια περιουσία. Οι συνθήκες δουλειάς, όμως, θυμίζουν σύγχρονη δουλεία, όπως ισχύει συνολικά για τις εργασιακές σχέσεις που διαμορφώνει η νομοθεσία του αστικού κράτους, στο όνομα του να προσελκύσει επενδύσεις. Η κρίση του καπιταλισμού, όπως και η ανάπτυξη, έχει θύματα τους εργαζόμενους και τα φτωχά λαϊκά στρώματα.
Στην κρίση καταστρέφεται και ένα μέρος του κεφαλαίου, αλλά αυτό ισχυροποιεί και δεν αδυνατίζει την επίθεση της αστικής τάξης ενάντια στο λαό, αφού την κάνει πιο επιθετική. Η ανάκαμψη που θα έρθει, θα είναι αναιμική. Θα δημιουργήσει ελάχιστες θέσεις εργασίας, που θα είναι κακοπληρωμένες, χωρίς δικαιώματα. Η ανάπτυξη θα είναι πρόσκαιρη και θα φέρει ακόμα βαθύτερη κρίση. Πρόκειται για ένα φαύλο κύκλο, που κάθε επόμενο «γύρισμα» βρίσκει τους εργαζόμενους και το λαό σε ακόμα χειρότερη μοίρα και τη ζωή τους σε μεγαλύτερη αναντιστοιχία με τις σύγχρονες ανάγκες. Προϋπόθεση για να σπάσει ο κύκλος είναι να παλέψει ο λαός συνειδητά για τον άλλο δρόμο ανάπτυξης, βασικά στοιχεία του οποίου είναι η κοινωνικοποίηση των μέσων παραγωγής, η αποδέσμευση από την ΕΕ και η μονομερής διαγραφή του χρέους.
Feeds
