ΑΠΟ ΜΕΡΑ ΣΕ ΜΕΡΑ | ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ

Ποιος θέλει σούβλισμα;

Τώρα που κυβέρνηση και τραπεζίτες βρίζουν σαν μπαταχτσήδες όσους δεν μπορούν να πληρώσουν τα δάνειά τους προς τις τράπεζες, έρχονται στη μνήμη όλες εκείνες οι μεθοδεύσεις που για μία και πλέον δεκαετία μετέρχονταν οι τραπεζίτες για να αυξήσουν το πελατολόγιό τους και τα χορηγούμενα δάνεια.

Επειδή όμως κάποιοι, κύρια εκείνοι που συνεχίζουν να δίνουν πακέτα στήριξης στους τραπεζίτες, ξεχνούν, να τους θυμίσουμε εμείς ότι:

Εσπαγαν τα τηλέφωνα από τις κλήσεις ότι εγκρίθηκε το δάνειό μας, το οποίο βεβαίως δεν το είχαμε ζητήσει ποτέ.
Είχαμε αλλεπάλληλες αποστολές δεκάδων χιλιάδων πιστωτικών καρτών σε ανυποψίαστους ανθρώπους που ποτέ δεν είχαν ζητήσει την έκδοση πιστωτικής κάρτας.
Αναγγέλλονταν μαζικά σε χιλιάδες και χιλιάδες πελάτες τραπεζών ότι υπάρχει έτοιμο ανοιχτό δάνειο, που τους περιμένει στο τάδε υποκατάστημα.
Μετέτρεπαν παράνομα και υποτίθεται για την εξυπηρέτηση του πελάτη τα υπέρογκα χρέη από πιστωτικές κάρτες σε νέα στεγαστικά δάνεια.
Χορηγούσαν διπλά και τριπλά στεγαστικά δάνεια για να παρακαμφθούν οι τυπικοί περιορισμοί είτε για το ύψος του δανείου σε σχέση με την αξία του ακινήτου, είτε για την τοκοχρεολυτική δόση σε σχέση με τα εισοδήματα του πελάτη.
Ανακάλυψαν και καθιέρωσαν τη χορήγηση δανείων για να περάσει κάποιος τις γιορτές, να πάει διακοπές, να πληρώσει τη φορολογία, να αγοράσει βιβλία για τα παιδιά, να κάνει εγχείρηση, να σουβλίσει το αρνί του Πάσχα.

Κι έρχονται τώρα όλοι αυτοί που τόσα χρόνια κατάφεραν να αρπάξουν δεκάδες δισεκατομμύρια από τον ιδρώτα των εργαζομένων και ζητούν να σουβλίσουν όσους εξαιτίας της πλήρους ανατροπής της ζωής τους δεν μπορούν να πληρώσουν τις δόσεις των δανείων.

Αθλιότητες

Για ...«μαξιλάρια» προστασίας των τραπεζών από τα «κόκκινα» δάνεια ψάχνει ο διοικητής της Τράπεζας Ελλάδας, ο οποίος παίρνοντας μέρος στο παιχνίδι της προετοιμασίας των εργαζομένων για τα όλο και χειρότερα, έλεγε προχτές ότι αν οι τράπεζες εξασφαλίσουν ένα πρόσθετο κονδύλι στήριξης της τάξης των 13 δισ. ευρώ, τότε απομακρύνεται ο κίνδυνος «κουρέματος» των καταθέσεων που υπάρχουν στις τράπεζες που λειτουργούν στην Ελλάδα.

Καταλάβατε τι λέει ο άνθρωπος; Λέει ότι αν οι τράπεζες δεν καταφέρουν να εισπράξουν τις δόσεις που αναλογούν στα δάνεια που έχουν χορηγήσει, θα φάνε τις καταθέσεις εκείνων που τους εμπιστεύτηκαν τις αποταμιεύσεις τους. Ακούγεται χοντρό και τραβηγμένο. Και δεν ακούγεται μόνο, αλλά πράγματι, εδώ υπάρχει η πρόκληση σε όλο της το μεγαλείο. Τέτοιες δηλώσεις όμως είναι μια καλή αφορμή για να συνειδητοποιούμε καλύτερα ότι, όσο δεν αλλάζουν τα δεδομένα, οι ακρότητες θα συνεχιστούν και θα κλιμακώνονται ακόμα περισσότερο.

Δε θα μπορούσε να γίνει διαφορετικά. Γιατί μην ξεχνάμε, όταν λέμε ότι η επιθετικότητα του κεφαλαίου εντείνεται όσο βαθαίνει η κρίση, δεν το λέμε για να βρισκόμαστε στα λόγια. Ούτε όταν εκτιμούμε ότι είναι ακόμα μακρύς ο κατάλογος των αντιλαϊκών μέτρων που θα παρθούν στο πλαίσιο της φιλομονοπωλιακής πολιτικής, το λέμε γενικά και αφηρημένα.

Είναι αλήθεια ότι οι αντίπαλοι του λαού, η άρχουσα τάξη, η ΕΕ, οι κυβερνήσεις της, η τρόικα δείχνουν τόσο ζήλο στο τσάκισμα των εργαζομένων και των άλλων λαϊκών στρωμάτων, που αν δεν τους βάλει κάποιος φρένο είναι ικανοί να κάνουν τα πάντα. Γι' αυτόν ακριβώς το λόγο χρειάζεται να τους σταματήσουμε. Να τους αναγκάσουμε να σταματήσουν. Κι αυτό δε γίνεται με τα λόγια και τις φωνές. Χρειάζεται οργάνωση και αγώνας. Χρειάζεται αντίσταση και Λαϊκή Συμμαχία.

Το «σαφάρι» των κλήσεων

Μετά την κατάργηση της Δημοτικής Αστυνομίας που είχε επιφορτιστεί να ελέγχει την παράνομη στάθμευση, το έργο της το ανέλαβε και με το παραπάνω η Τροχαία. Μάλιστα, είναι τέτοιος ο ζήλος των αστυνομικών που καθημερινά «κόβουν» - μόνο στο κέντρο της Αθήνας - περισσότερες από 900 κλήσεις!

Αυτό προκύπτει από τα ίδια τα στοιχεία που δίνει καθημερινά η Αστυνομία και αποδεικνύει πως μέσα σε 12 μέρες (από τις 10 Αυγούστου που ξεκίνησε το μέτρο μέχρι και προχτές, 21 Αυγούστου) οι κλήσεις για παράνομη στάθμευση ξεπέρασαν τις 11.000. Από το στόχαστρο των ανδρών και των γυναικών της Τροχαίας δεν αποκλείονται ακόμα και τα λεωφορεία καθώς μέχρι προχτές οι οδηγοί τους πήραν συνολικά 14 κλήσεις. Φυσικά, η πλειοψηφία των προστίμων βαρύνουν τους οδηγούς των επιβατικών οχημάτων που βρήκαν στο παρμπρίζ τους συνολικά 7.344 «χαρτάκια», ενώ ακολουθούν οι μοτοσικλετιστές (με 2.185 κλήσεις).

Με τον τρόπο αυτό η κυβέρνηση, μέσω της Αστυνομίας, φορτώνει με νέα χαράτσια τους οδηγούς καθώς τους υποχρεώνει να παρκάρουν σε ιδιωτικά πάρκινγκ με τις υψηλότατες τιμές από την πρώτη κιόλας ώρα (καθώς δεν υπάρχουν δημόσια) όταν βρίσκονται στο κέντρο της πόλης για δουλειές ή για υποχρεώσεις σε δημόσιες υπηρεσίες.

Σημειώνουμε πως τα κέρδη για το κράτος από τις κλήσεις αυτές είναι τεράστια καθώς η κλήση για παράνομη στάθμευση κυμαίνεται από 40 έως 150 ευρώ (κατά περίπτωση) ενώ στην πιθανότητα της αφαίρεσης πινακίδων το κόστος ανεβαίνει. Μάλιστα, η Τροχαία μπορεί να ξαναγράψει το ίδιο όχημα για το ίδιο αδίκημα, μετά από τρεις ώρες από την πρώτη κλήση.

Η λαϊκή στέγη

Τις τελευταίες μέρες, ένα ακόμα χαράτσι στα ακίνητα, το λεγόμενο σεισμόσημο, εμφανίστηκε στην επικαιρότητα μετά από δηλώσεις του υπουργού Περιβάλλοντος, το οποίο σχεδιάζεται να επιβληθεί στη λαϊκή κατοικία, ώστε να απαλλαγεί το κράτος από τη συνδρομή και την αποζημίωση σε περίπτωση σεισμού. Το συγκεκριμένο χαράτσι προστίθεται σε όλα τα υπόλοιπα που αφορούν τη λαϊκή κατοικία (ΕΕΤΗΔΕ, ΕΤΑΚ, ΤΑΠ, δημοτικοί φόροι και τέλη που επιβάλλονται ανάλογα με τα τετραγωνικά), την ίδια στιγμή που η συγκυβέρνηση μεθοδεύει την άρση των πλειστηριασμών στην πρώτη κατοικία για χρέη στις τράπεζες. Αυτό που είπε χτες ο πρωθυπουργός Αντώνης Σαμαράς πως: «Η πρώτη κατοικία των κοινωνικά αδύναμων πολιτών και όσων αποδεδειγμένα λόγω της κρίσης δεν μπορούν να εξυπηρετήσουν τα δάνειά τους, θα προστατευθεί απολύτως», είναι άλλοθι. Διότι, για ποια «προστασία» μιλούν, όταν οι εργατικές - λαϊκές οικογένειες καλούνται να πληρώσουν όλα τα παραπάνω χαράτσια, αφού προηγούμενα έχουν φτύσει αίμα για να αποκτήσουν πληρώνοντας χρυσό στις τράπεζες ένα σπίτι; Οταν, με την ιστορία των πλειστηριασμών, στην ουσία εκβιάζονται οικογένειες για να πληρώσουν ό,τι μπορούν στις τράπεζες;

Σήμερα, χιλιάδες σπίτια εργαζομένων, λαϊκών οικογενειών βρίσκονται σε διαδικασία αναγκαστικής κατάσχεσης, άσχετα εάν θα προχωρήσει ή όχι ο πλειστηριασμός. Ο «ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ» έχει αποκαλύψει περιπτώσεις ανέργων που το σπίτι τους απειλείται για κατάσχεση λόγω χρεών προς το Δημόσιο. Και που τα σωματεία έδωσαν μάχη και απέτρεψαν τα χειρότερα. Πρόσφατα, μάλιστα, μέσα στον Ιούλη, η κυβέρνηση με νόμο θέσπισε διαδικασίες - εξπρές για κατασχέσεις κινητής και ακίνητης περιουσίας για χρέη προς το Δημόσιο. Αυτά συμβαίνουν σε περίοδο οικονομικής καπιταλιστικής κρίσης, αυτή τη μοίρα επιφυλάσσει ο καπιταλισμός σε όσους με αίμα και ιδρώτα κατάφεραν να αποκτήσουν ένα σπίτι, ένα αυτοκίνητο... Τούς τα παίρνει με συνοπτικές διαδικασίες. Ο καπιταλισμός παίρνει τα σπίτια του λαού ή αναγκάζει τους εργάτες να στερούνται από άλλες βασικές τους ανάγκες για να πληρώνουν τις τράπεζες. Και αυτό συμβαίνει ακριβώς γιατί η κατοικία, η στέγη, το κεραμίδι κάτω από το οποίο έχει ανάγκη να ζει η οικογένεια, είναι εμπόρευμα.

Η αστική προπαγάνδα, διαχρονικά, ένα από τα ...τσιτάτα που έσπερνε και σπέρνει για να συκοφαντήσει το σοσιαλισμό και την προσφορά του ήταν το: «Οι κομμουνιστές θα σας πάρουν τα σπίτια». Η αλήθεια είναι ακριβώς η αντίθετη. Ο καπιταλισμός παίρνει τα σπίτια του λαού. Στο σοσιαλισμό δεν θα υπάρχει ούτε ένας άνθρωπος άστεγος. Κι αυτά δεν είναι λόγια. Στην ΕΣΣΔ, για παράδειγμα, το κράτος θεωρούσε στοιχειώδη υποχρέωσή του την εξασφάλιση - παραχώρηση κατοικίας για όλους τους πολίτες, ενώ στο πλαίσιο της σχεδιοποιημένης οικονομικής και κοινωνικής ανάπτυξης, υλοποιούνταν συνεχώς και προγράμματα βελτίωσης των συνθηκών στέγασης.

Τα όσα συμβαίνουν με τη λαϊκή κατοικία, κάνουν επιτακτική την ανάγκη οι εργαζόμενοι, τα άλλα λαϊκά στρώματα να παλέψουν για να αποτρέψουν μέτρα όπως η επιβολή νέων χαρατσιών, οι κατασχέσεις, οι πλειστηριασμοί. Και επιπλέον, το γεγονός ότι χιλιάδες οικογένειες δεν μπορούν α καλύψουν την ανάγκη στέγασης, δεν μπορούν να πληρώσουν νοίκι ή τη δόση του δανείου, αποδεικνύει ότι τα λαϊκά συμφέροντα δεν μπορούν να ικανοποιηθούν στο πλαίσιο του καπιταλιστικού συστήματος. Ο λαός χρειάζεται να παλέψει για ένα ριζικά διαφορετικό δρόμο ανάπτυξης, όπου η λαϊκή στέγη θα είναι δικαίωμα εξασφαλισμένο για όλες τις οικογένειες και όχι εμπόρευμα για να θησαυρίζουν οι καπιταλιστές.

Κώστας ΠΑΣΑΚΥΡΙΑΚΟΣ

Υπερασπιστές των δικαιωμάτων...

Βάλθηκε να πείσει ο κυβερνητικός εκπρόσωπος για το πόσο η κυβέρνηση ενδιαφέρεται για τα παιδιά. Συμβάλλοντας και ο ίδιος στη συζήτηση για τον επικείμενο «θερμό Σεπτέμβρη», δήλωνε μιλώντας στο πρωινό του «Μέγκα» ότι «δεν μπορείς να στερείς το δικαίωμα στην Παιδεία, δεν μπορείς να κρατάς κλειστά τα σχολεία». Βέβαια, δεν αναφερόταν στην πολιτική της κυβέρνησης που χτυπά ευθέως το δικαίωμα στη μόρφωση. Που πάει να επιβάλει νέα βάρβαρα μέτρα, όπως η «μαθητεία» και η εκμετάλλευση στα 15χρονα παιδιά, το λύκειο της παραπαιδείας και του ανταγωνισμού, την αμορφωσιά για τους πολλούς. Ούτε στο ότι τα σχολεία καταδικάζονται να μην έχουν εκπαιδευτικούς, οι μαθητές να μην έχουν αρκετά σχολεία, στο ότι η μόρφωση θα βρίσκεται σε άμεση συνάρτηση με την τσέπη του γονιού. Στην ίδια εμφάνισή του, ο κυβερνητικός εκπρόσωπος επικαλέστηκε και τα «δικαιώματα της κοινωνίας τα οποία δεν δικαιούται κανένας να τα καταπατά».

Τα δικαιώματα δεν είναι μία λέξη - «ψωμοτύρι» στη διάθεση όποιου θέλει να προπαγανδίσει ό,τι πιο αντιδραστικό και αντιλαϊκό. Είναι κατακτημένα με αγώνες ενάντια στους ίδιους που σήμερα υπαγορεύουν τα μέτρα, που στερούν από τα παιδιά των λαϊκών οικογενειών τη μόρφωση που τους αξίζει, ενάντια σε όσους ξεζουμίζουν το λαό για να αυξήσουν τα κέρδη τους.

Η αγωνία των αστών...

Σε άρθρο της, στην τελευταία σελίδα με τίτλο «Αραβική Σαλάτα», η χτεσινή «Καθημερινή» αναφέρεται στη λεγόμενη «Αραβική Ανοιξη». Αναφέρει χαρακτηριστικά: «Είναι φανερό ότι το δράμα της λεγόμενης "Αραβικής Ανοιξης" εξελίσσεται συνεχώς και κανείς στον κόσμο δεν μπορεί να προβλέψει πού και πώς θα καταλήξει. Ειδικά οι μυστικές υπηρεσίες και οι κυβερνήσεις των μεγάλων δημοκρατιών της Δύσης, που είτε είδαν με συμπάθεια, είτε συνέβαλαν με διάφορους τρόπους στην πτώση των απολυταρχικών, αλλά κοσμικών είναι η αλήθεια, καθεστώτων στη Βόρεια Αφρική και στη Μέση Ανατολή, τα έχουν εντελώς χαμένα πλέον με την πορεία και τη μορφή που πήραν τα γεγονότα. Είναι να απορεί κανείς βέβαια με τη "μυωπία" των πολυδάπανων και θρυλικών, υποτίθεται, για την αποτελεσματικότητά τους, ειδικών υπηρεσιών με τους φοβερούς αναλυτές. Προφανώς δεν είχαν καταλάβει τις περιορισμένες πλέον δυνατότητες διείσδυσης και επιρροής τους στο ακραίο Ισλάμ και ακόμη περισσότερο ότι η όποια αστάθεια στην περιοχή ευνοεί τους ακραίους ισλαμιστές. Τη βλέπουν σαν ευκαιρία δικής τους διείσδυσης και όπως αποδεικνύεται συνεχώς, είναι πολλοί και από διάφορες μουσουλμανικές χώρες οι έτοιμοι να θυσιαστούν "μάρτυρες" για τη δόξα του Προφήτη».

Στη συνέχεια, το άρθρο κάνει λόγο για τους άλλους παίκτες στην περιοχή εκτός ΗΠΑ, Βρετανίας, Γαλλίας, όπως το Ισραήλ, η Ρωσία, το Ιράν η Τουρκία, η Σαουδική Αραβία. Επίσης, αναφέρει και τον ανταγωνισμό για την Ενέργεια και καταλήγει: «Η μόνη λογική πρόβλεψη από όλα αυτά είναι της μακροχρόνιας αστάθειας στη νοτιοανατολική λεκάνη της Μεσογείου και πέρα από αυτήν».

Απ' όλα τα παραπάνω, που καταγράφουν την τραγική πραγματικότητα για τους λαούς που σκοτώνονται, δεν εκφράζεται εναντίωση στις ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις, τις οποίες καταγράφει χωρίς περιστροφές, άρα συμφωνεί μ' αυτές, αλλά ασκείται κριτική για την αδυναμία των μυστικών υπηρεσιών των ιμπεριαλιστικών κρατών να προβλέψουν αυτές τις εξελίξεις και η αγωνία για το πώς θα υπάρξει «λύση» που θα βολεύει τα διάφορα ιμπεριαλιστικά συμφέροντα, σε αυτά ενταγμένα και της ελληνικής αστικής τάξης.

... και η επιβεβαίωση του ΚΚΕ

Είναι γεγονός ότι δεν έπιασε ο πόνος τους αστούς για τους λαούς που τους μακελεύουν. Η εκτίμησή τους για «μακροχρόνια αστάθεια στη νοτιοανατολική λεκάνη της Μεσογείου» εκφράζει και τους φόβους τους για τα μονοπωλιακά συμφέροντα στην περιοχή λόγω της αστάθειας. Και ταυτόχρονα, στο πλαίσιο των οξύτατων ανταγωνισμών, εκφράζεται και η αγωνία για τις δυσκολίες που πιθανά να προκύψουν για τα μονοπώλια των συμμάχων της άρχουσας τάξης της Ελλάδας, με τα οποία είναι συνυφασμένα και τα δικά της συμφέροντα. Γι' αυτό κάνουν λόγο και για «άλλους παίχτες». Βεβαίως, οι αστοί, όπως και οι οπορτουνιστές στην Ελλάδα, πανηγύριζαν για την «ανατροπή δικτατορικών καθεστώτων» και υιοθετούσαν τα περί «αραβικής άνοιξης και επανάστασης» και ταυτόχρονα προέτρεπαν ή και υμνούσαν την ελληνική αστική τάξη, μέσω της κυβέρνησης, για τη σώφρονα πολιτική σε μια περιοχή, όπως η Ανατολική Μεσόγειος και η Βόρεια Αφρική, που είναι σημαντική για τα «ζωτικά εθνικά συμφέροντα», όταν έπαιρνε μέρος στις επεμβάσεις όπως στη Λιβύη.

Ταυτόχρονα, όμως, καταγραφές όπως στο άρθρο στην «Καθημερινή», επιβεβαιώνουν με τον πιο πανηγυρικό τρόπο την ορθότητα της θέσης που διατύπωσε μόνο το ΚΚΕ, ότι η «Αραβική Ανοιξη» είναι η προσπάθεια αστικού εκσυγχρονισμού, για να προσαρμοστεί η διαχείριση στις σύγχρονες ανάγκες των μονοπωλιακών ομίλων. Στο βαθμό που λαϊκές δυνάμεις εγκλωβίζονται στην επιλογή διαχειριστή της καπιταλιστικής βαρβαρότητας και δεν παλεύουν για τα δικά τους συμφέροντα σε ρήξη με την εξουσία των μονοπωλίων, έλεγε και λέει το ΚΚΕ, θα χύνουν το αίμα τους για ξένες σημαίες.

Αυτό ακριβώς συμβαίνει τώρα στην Αίγυπτο, στην Τυνησία ή την Λιβύη.

Το πρόβλημά τους είναι η κρίση

Η συζήτηση για ένα νέο «κούρεμα» του ελληνικού χρέους ή ένα νέο δάνειο που θα καλύψει το «χρηματοδοτικό κενό» της Ελλάδας, δηλαδή την εξυπηρέτηση των δανείων από την τρόικα, δείχνει ότι τα ζόρια στη διαχείριση της κρίσης παραμένουν κυρίαρχα στην Ευρωζώνη, παρά το κλίμα ευφορίας για ανάκαμψη που προσπαθούν να καλλιεργήσουν τα επιτελεία της. Αν η Ευρωζώνη έχει ξεμπερδέψει με την κρίση, όπως λένε, τότε γιατί τόσος ντόρος για το ελληνικό χρέος και τη διαχείρισή του; Η αλήθεια είναι ότι η κρίση κάθε άλλο παρά τελείωσε και η διαχείρισή της στην Ελλάδα είναι μέρος των γενικότερων ενδοαστικών συμβιβασμών για την ελεγχόμενη καταστροφή κεφαλαίου. Εκεί βρίσκεται το κλειδί για να βγάλει ο λαός σωστά συμπεράσματα για τις μεταξύ τους κόντρες.

Μεγάλες οικονομίες της Ευρωζώνης (Γαλλία, Ιταλία, Ισπανία) σχοινοβατούν ανάμεσα στη συρρίκνωση του ΑΕΠ και την αναιμική μεγέθυνσή του. Ακόμα και η Γερμανία, που θεωρείται ατμομηχανή της καπιταλιστικής ανάπτυξης στην Ευρωζώνη, αγκομαχά να ξεκολλήσει από ρυθμούς ανάπτυξης της τάξης του 0,7%. Το δημόσιο χρέος μεγάλων οικονομιών, όπως της Ισπανίας, μεγαλώνει, ενώ χώρες όπως η Γαλλία δεν μπορούν να τιθασεύσουν το έλλειμμά τους. Γι' αυτό της δόθηκε διετής παράταση στην επίτευξη του στόχου για έλλειμμα 3% του ΑΕΠ. Ολα αυτά είναι σημάδια της κρίσης και δυσκολεύουν ακόμα περισσότερο τη διαχείρισή της.

Η ίδια η Γερμανίδα καγκελάριος ισχυρίστηκε ότι ένα νέο «κούρεμα» του ελληνικού χρέους θα έπληττε την αξιοπιστία της Ευρωζώνης στις αγορές του χρήματος και θα δημιουργούσε αρνητικό προηγούμενο για άλλες χώρες. Τι λέει επί της ουσίας; Οτι η ανάγκη να καταστραφεί κεφάλαιο για να ξεπεραστεί η κρίση ξεπερνάει κατά πολύ τα μεγέθη της Ελλάδας και αγγίζει οικονομίες - μεγαθήρια, όπως η Ισπανία, η Γαλλία και η Ιταλία. Η Γερμανία λέει ανοιχτά ότι δεν μπορεί να προκρίνεται η καταστροφή κεφαλαίου με «κούρεμα» του δημόσιου χρέους, γιατί αυτό έχει αντανάκλαση στη δική της οικονομία (ζημιώνεται από την απώλεια κεφαλαίων που δάνεισε), αλλά και συνολικά στην οικονομία της Ευρωζώνης, αφού από το «κούρεμα» του χρέους ζημιώθηκαν στο παρελθόν (βλέπε PSI) και ιδιώτες δανειστές των κρατών - μελών της, που γίνονται πιο επιφυλακτικοί στο να δανείζουν.

Εκεί είναι τα ζόρια τους και ξέρουν καλά ότι δεν ξεμπέρδεψαν με την κρίση. Ακόμα όμως κι αν έρθει η ανάπτυξη, αυτή δε θα έχει τους ίδιους ρυθμούς σε όλα τα κράτη - μέλη και θα είναι αναιμική. Δηλαδή, οι συνέπειες της κρίσης δεν πρόκειται να εξαλειφθούν άμεσα (στα δέκα χρόνια το υπολόγισε η Α. Μέρκελ), γεγονός που δυσκολεύει ακόμα περισσότερο το κεφάλαιο. Το οποίο, συν τοις άλλοις, έχει να αντιμετωπίσει και τον αδυσώπητο ανταγωνισμό από τις ΗΠΑ και τις λεγόμενες αναδυόμενες οικονομίες (BRICS), όσο κι αν αυτές παρουσιάζουν τώρα σημάδια κόπωσης, ύστερα από μια περίοδο καπιταλιστικής ανάπτυξης, υψηλών μάλιστα ρυθμών. Το τούνελ για το λαό δεν έχει φως στον καπιταλισμό, όπου η ανάπτυξη εναλλάσσεται με κρίση, με τον ίδιο υποζύγιο στη δούλεψη του κεφαλαίου. Διέξοδος είναι η κοινωνικοποίηση των μέσων παραγωγής και ο σχεδιασμός της οικονομίας με βάση τις λαϊκές ανάγκες, για να εξαλειφθούν οι αιτίες που προκαλούν τις κρίσεις.