Ποιο εργατικό κίνημα και κουραφέξαλα, ποια ταξική πάλη, ποια ανάγκη των εργατών να οργανωθούν για να αντιμετωπίσουν τον αντίπαλό τους, τους καπιταλιστές. Αρκεί ένας Ντάσσης κι ένας Βασιλειάδης, αρκεί να ακουστεί το όνομα ενός πιστού υπηρέτη του οράματος των καπιταλιστών για μια εργατική τάξη απόλυτα υποταγμένη στις ανάγκες κερδοφορίας των επιχειρήσεων και λύθηκαν όλα. Ποιος είναι ο Ντάσσης; Από τους «αρχαίους» υπαλλήλους της ΓΣΕΕ που κατοικοεδρεύει στις Βρυξέλλες, ο άνθρωπος που τον έφερναν τη δεκαετία του '90 στην Ελλάδα για να εξηγήσει στους αδαείς συνδικαλιστές γιατί πρέπει η εργατική τάξη να στηρίξει το όραμα του Ντελόρ για την Ευρωπαϊκή Ενωση, ο άνθρωπος που πήρε πάνω του αρκετούς κύκλους σεμιναρίων για να εξηγήσει στους ντόπιους γιατί ήταν προοδευτική η Λευκή Βίβλος για την Ανάπτυξη, την Ανταγωνιστικότητα, την Απασχόληση, το ευαγγέλιο των καπιταλιστών που άρχιζε από το ξήλωμα του 8ωρου κι έφτανε στην κατεδάφιση μισθών και Κοινωνικής Ασφάλισης. Αυτός, λοιπόν, με τη φοβερή ιδιότητα «Πρόεδρος της Ομάδας Εργαζομένων της Ευρωπαϊκής ΟΚΕ» έρχεται τη Δευτέρα στην Ελλάδα μαζί με τον Μ. Βασιλειάδη που φέρει τον τίτλο «Πρόεδρος της Ευρωπαϊκής IndustriALL», δηλαδή της Ενωσης των Ευρωπαϊκών Βιομηχανικών Συνδικάτων που έχει ευλογήσει όλες τις συμφωνίες για την ανατροπή των εργατικών δικαιωμάτων, για να συζητήσουν με Ελληνες συνδικαλιστές για «τα τραγικά προβλήματα που βιώνουν οι Ελληνες εργαζόμενοι (...) υπό τις υπάρχουσες συνθήκες των μνημονίων». Και δεν έρχονται μόνοι τους. Συνολικά 180 λευκά κολάρα, καταφθάνουν στην Αθήνα για τη συνδιάσκεψη της «IndustriALL». Με την ευκαιρία, θα κάνουν και το κομμάτι τους: την Τρίτη θα παραβρεθούν στα δικαστήρια όπου θα δικάζονται εργαζόμενοι των ναυπηγείων Σκαραμαγκά για τις περσινές κινητοποιήσεις στο υπουργείο Αμυνας. Λεπτομέρεια: Η πολιτική που κρατά κλειστό το Σκαραμαγκά έχει την ευλογία της IndustriALL. Η πολιτική που γονατίζει συνολικά την εργατική τάξη έχει την ευλογία της Συνομοσπονδίας των Ευρωπαϊκών Συνδικάτων, μέλος της οποίας είναι και η IndustriALL. Σα να λέμε επιστρέφει ο φονιάς στον τόπο του εγκλήματος για να διαπιστώσει αν έκανε σωστά τη δουλειά του...

Σαν αστραπή πέρασε χτες απ' το νοσοκομείο Χανίων «ο Αγιος Γεώργιος» ο υπουργός Υγείας Αδωνις Γεωργιάδης, χωρίς να συναντηθεί με τους εκπροσώπους του Σωματείου Εργαζομένων και της Ενωσης των Γιατρών.

Ο υπουργός, μαζί με τον Διοικητή του νοσοκομείου, ανακοίνωσαν, στο «πλαίσιο των δυνατοτήτων του κράτους», την πρόσληψη ενός γιατρού -από προκήρυξη του 2010- και την ενίσχυση μέσω της κινητικότητας με 17 άτομα νοσηλευτικό προσωπικό. «Και αυτούς, είπε ο υπουργός, τους πρώτους -περίπου 10- ελπίζω να τους έχουμε φέρει έως το τέλος του χρόνου. Ηδη στείλαμε έναν».

Ενας γιατρός και ένας νοσηλευτής, λοιπόν, για να καλυφθούν 600 κενές οργανικές θέσεις με βάση τον Οργανισμό του νοσοκομείου απ' το 1986 (!) που προβλέπει 1.500 οργανικές θέσεις!! Ο νέος Οργανισμός του νοσοκομείου δεν εγκρίθηκε ακόμα, αλλά οι εργαζόμενοι φοβούνται ότι θα έχει την τύχη άλλων οργανισμών: Να καταργηθούν οι κενές οργανικές θέσεις.

Ετσι, δηλαδή, θα διευκολυνθούν οι «δυνατότητες του κράτους» για να μην κάνει προσλήψεις και ο υπουργός θα μιλά για τον «πραγματικό κόσμο στο Εθνικό Σύστημα Υγείας» -λες και οι άρρωστοι που συνωστίζονται στα δημόσια νοσοκομεία δεν είναι πραγματικοί αλλά φαντάσματα. Ούτε τζούφια μπαλωθιά στον αέρα δε θύμιζε η επίσκεψη του υπουργού Υγείας στα Χανιά.

Επειδή, όμως, η κατάσταση στο χώρο της Υγείας δεν είναι ανέκδοτο, άρρωστοι, γιατροί, νοσηλευτές είναι καιρός να αρχίσουν να αντιμετωπίζουν την κυβερνητική πολιτική στον πυρήνα της: Στο γεγονός ότι με κάθε πράξη της απλώνει όλο και περισσότερο το χαλί για την πλήρη εμπορευματοποίηση, διευκολύνει το ιδιωτικό κεφάλαιο στο να έχει πεδίο επένδυσης, καθώς κάθε μπλοκάρισμα σ' ό,τι έχει μείνει από το δημόσιο σύστημα στέλνει πελάτες στον ιδιωτικό τομέα.

Ο Ρώσος πρωθυπουργός Ντμίτρι Μεντβέντεφ αναγνώρισε χτες ότι η ρωσική οικονομία δεν πάει καλά και κάλεσε τη χώρα να ρισκάρει για να μη βυθιστεί στην άβυσσο, όπως είπε, θυμίζοντάς μας το «ή αλλάζουμε ή βουλιάζουμε» του Γ. Παπανδρέου. Βεβαίως, όπως ο ελληνικός λαός βούλιαξε, έτσι θα βουλιάξει και ο ρωσικός που είναι ήδη ως τη μέση βαλτωμένος στο βούρκο του καπιταλισμού.

Η ρωσική αστική τάξη αφού λαφυραγώγησε τον πλούτο που ο λαός είχε παράγει στη σοσιαλιστική του πατρίδα, και γεννήθηκαν κροίσοι σε μια νύχτα, που συσσώρευσαν αμύθητο πλούτο. Αφού καταδίκασε ένα λαό, που απολάμβανε πρωτόγνωρα δικαιώματα, στη φτώχεια και την εξαθλίωση, τώρα του ζητά να ετοιμάζεται γιατί πλησιάζει η καπιταλιστική κρίση...

Αυτό εννοεί ο Ρώσος πρωθυπουργός όταν μιλά στη συνέντευξή του για αναγκαίες μεταρρυθμίσεις, καθώς «...η εποχή των απλών αποφάσεων έχει παρέλθει», όταν περιγράφει με μελανά χρώματα την κατάσταση της ρωσικής οικονομίας και ζητά προσπάθειες αύξησης της παραγωγικότητας και βελτίωσης του επιχειρηματικού κλίματος, δημοσιονομικές θυσίες κ.ά. Ζητά δηλαδή να χάσει η εργατική τάξη της χώρας του κι αυτά τα ψίχουλα που της απέμειναν.

Αλλο ένα ακόμη παράδειγμα, για το ποιον βάζουν να πληρώσει την κρίση οι αστικές κυβερνήσεις, θυμίζοντας ότι η ρωσική οικονομία ξαναπέρασε κρίση το 1998, την ξεπέρασε, αλλά ξαναβουτά σ' αυτήν. Αλλά είναι παράδειγμα και για το λαό μας, για όλους τους λαούς, να θυμούνται τη Σοβιετική Ενωση, το σοσιαλισμό και το γεγονός ότι η οικονομία όταν λειτουργούσε με γνώμονα τις ανάγκες του λαού και όχι τα κέρδη της πλουτοκρατίας ήταν απαλλαγμένη από κρίσεις και ο ίδιος από τα βάσανα που αυτές εγκυμονούν.

Η επιχειρηματικότητα είναι μία και η ηθική της μία επίσης, αυτή της εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο. Οποιος ισχυρίζεται ότι υπάρχει «ηθική» και «ανήθικη» επιχειρηματικότητα σπέρνει την υποταγή της εργατικής τάξης στο κεφάλαιο, σμπαραλιάζει την ταξική αντικαπιταλιστική πάλη και είναι ο ίδιος μέρος της βαρβαρότητας. Η ηγεσία της ΓΣΕΕ έχει από καιρό αποδείξει ότι για ένα μόνο πασχίζει: Να πείσει τους εργάτες πως για όσα παθαίνουν δε φταίει ο καπιταλισμός αλλά μερικοί κακοί, που στην προκειμένη περίπτωση τους χαρακτηρίζει και ανήθικους.

«Οι γυναίκες μπορούν να κάνουν τη διαφορά στην παγκόσμια οικονομία», «Το μέλλον είναι γυναίκα» και πάει λέγοντας: Κάτω από αυτούς τους τίτλους αναδημοσιεύουν μια σειρά εφημερίδες άρθρο, στο οποίο η γενική διευθύντρια του ΔΝΤ, Κριστίν Λαγκάρντ, εκθέτει την ανησυχία της για τα χαμηλά ποσοστά απασχόλησης των γυναικών και τις προτάσεις της προκειμένου να αυξηθούν. Σύμφωνα με πρόσφατη μελέτη του ιμπεριαλιστικού οργανισμού, στην οποία αναφέρεται η διευθύντριά του, «η πρόοδος προς την προσφορά ίσων ευκαιριών στις γυναίκες έχει σταματήσει». Μάλιστα, το φαινόμενο αυτό χαρακτηρίζεται «κακό για όλους», αφού οδηγεί σε χαμηλότερη οικονομική ανάπτυξη. Στην πραγματικότητα, τα «άσχημα νέα» προβάλλονται από τη σκοπιά της κερδοφορίας των μονοπωλίων και όχι γιατί το ΔΝΤ και η διευθύντριά του κόπτονται για το δικαίωμα των γυναικών στη δουλειά. Η πηγή του ενδιαφέροντος των αστών και των οργανισμών τους για τα ποσοστά της γυναικείας απασχόλησης είναι η συνεχής προσπάθεια για διεύρυνση της μισθωτής εργασίας, αφού από αυτή παράγεται υπεραξία και επομένως καπιταλιστικό κέρδος. Και στην προσπάθεια αυτή το γυναικείο εργατικό δυναμικό αποτελεί σημαντική εφεδρεία. Αλλωστε, αποτελούν και φθηνό (έχουν συνήθως μικρότερους μισθούς από άνδρες εργαζόμενους) και ευέλικτο (για να συνδυάζουν τη δουλειά με το νοικοκυριό και την οικογένεια, λένε) εργατικό δυναμικό.

Οσο για τα μέτρα που προτείνονται, όπως προκύπτει από τις προτάσεις της Κρ. Λαγκάρντ για να αυξηθεί η απασχόληση των γυναικών και μαζί της οι οικονομικοί δείκτες, είναι ένας ακόμα λόγος να κουμπώνονται οι εργαζόμενες και οι άνεργες. Ανάμεσα σε αυτές τις προτάσεις περιλαμβάνονται η «μεταρρύθμιση των πολιτικών κυβερνητικής φορολογίας και δαπανών» και η «σύνδεση κοινωνικών επιδομάτων με τη συμμετοχή στην αγορά εργασίας, την εκπαίδευση», ή τα λεγόμενα «ενεργά προγράμματα απασχόλησης». Από τη μια, δηλαδή, φροντίζουν για επιδοτήσεις και φοροαπαλλαγές στις επιχειρήσεις που προωθούν τη «γυναικεία απασχόληση» και από την άλλη προωθούν την κατάργηση των ψίχουλων που έχουν μείνει από τα κοινωνικά επιδόματα και τη μετατροπή των επιδομάτων ανεργίας σε επιδόματα για την κατάρτιση, την επανακατάρτιση, τη διά βίου μάθηση και την προσωρινή απασχόληση των ανέργων. Δηλαδή, ο στόχος για την απασχόληση των γυναικών από τη σκοπιά του κεφαλαίου οδηγεί σε αύξηση του στρατού των μισθωτών σκλάβων με παράλληλο χτύπημα στα εργατικά δικαιώματα.

Πανηγύρια στον αστικό Τύπο, γιατί, κατά πώς γράφουν, η χώρα βρίσκεται «στην αρχή του ενάρετου κύκλου». Και τι είναι αυτός ο ενάρετος κύκλος; Σύμφωνα με την έκθεση της ΕΕ για την ανταγωνιστικότητα, ήδη αυτό που οι καπιταλιστές ονομάζουν εργατικό κόστος έχει μειωθεί κατά 20%. Αλλά αυτό δε φτάνει για τον ενάρετο κύκλο. Πρέπει, λέει, η ΕΕ, να ενθαρρυνθούν ακόμα περισσότερο οι καπιταλιστές «με τη δημιουργία κατάλληλου περιβάλλοντος». Η κατεύθυνση αυτή, προβάλλεται ως «νέο οικονομικό πρότυπο» που μάλιστα από τη διακήρυξή του ακόμα έχει τη μαγική ικανότητα να «βάζει το νερό στο αυλάκι». Κάπου εδώ τελειώνουν οι παροιμίες και αρχίζει το διά ταύτα: «συνέχιση και ενδυνάμωση του μεταρρυθμιστικού κύματος, των διαρθρωτικών μεταρρυθμίσεων». Δηλαδή, ό,τι γινόταν ως τώρα και έχει οδηγήσει σε απόγνωση εκατομμύρια εργαζόμενους.

Τι είναι λοιπόν «ο ενάρετος κύκλος»; Είναι η πιο στυγνή εκμετάλλευση, κι αυτό σημαίνει ότι το «νέο οικονομικό πρότυπο» είναι το ίδιο παλιό με τον καπιταλισμό στην εποχή του ιμπεριαλισμού, που έχει ένα πρόβλημα και το οποίο παραμένει:

Οσο πιο πολλά κέρδη βγάζουν, όσο πιο ανταγωνιστικοί γίνονται, τόσο πιο εύκολα μπουκώνουν από τα κέρδη, τόσο πιο δύσκολα γίνονται τα πράγματα για το μεγάλο ζητούμενό τους που είναι να αυξάνει διαρκώς το περίφημο «ποσοστό κέρδους» χωρίς την αύξηση του οποίου δεν επενδύουν.

Η ανάγκη τους, λοιπόν, να πείσουν την εργατική τάξη ότι «κρίση ήτανε και πέρασε» σκοντάφτει στο γεγονός ότι οι κύκλοι της κρίσης γίνονται όλο και πιο σύντομοι, καθώς κάθε κρίση τους συνοδεύεται από μια πιο αναιμική ανάκαμψη, πρόβλημα που προσπαθούν να λύσουν με ένταση της εκμετάλλευσης.

Η εργατική τάξη αυτό που πρέπει να κρατά είναι ότι οι καπιταλιστές δεν μπορούν να ξεφύγουν από τα αδιέξοδα του ίδιου του συστήματός τους όσα «νέα πρότυπα» κι αν εφευρίσκουν. Κάθε παράταση που παίρνει η κυριαρχία τους σημαίνει νέα δεινά για το λαό. Και είναι η ανάγκη να μπει τέλος σ' αυτό το φαύλο κύκλο αυτή που πρέπει να οδηγεί κάθε μικρό και μεγάλο βήμα του εργατικού κινήματος για την ανατροπή.