Η ΝΔ εκμεταλλεύτηκε την υποψηφιότητα του Αλ. Τσίπρα για την προεδρία της Κομισιόν για να ανασύρει την επικίνδυνη θεωρία των δύο άκρων και για να πετύχει μ' ένα σμπάρο δυο τρυγόνια. Δηλαδή, προσάπτοντας στον ΣΥΡΙΖΑ χαρακτηριστικά και θέσεις που αυτός δεν έχει (κατά της ΕΕ, του ΝΑΤΟ, του ιμπεριαλισμού, υπέρ του μαρξισμού, του κομμουνισμού κ.ά.) και συντηρεί τον ευεργετικό για το δίπολο «σκυλοκαβγά» και εμμέσως συκοφαντεί το εργατικό, λαϊκό κίνημα, τους αγώνες του και την πολιτική του πρωτοπορία, το Κομμουνιστικό Κόμμα.

Ενδιαφέρουσα είναι η απάντηση του ίδιου του ΣΥΡΙΖΑ που προσπαθεί να επιβεβαιώσει πως δεν είναι... ελέφαντας. Οτι δηλαδή ο ίδιος και οι ομοϊδεάτες του στο Κόμμα Ευρωπαϊκής Αριστεράς δεν είναι τίποτα περισσότερο ή λιγότερο από καλοί και πιστοί διαχειριστές της αστικής εξουσίας, υπέρμαχοι της ΕΕ. Γράφει λοιπόν σε χτεσινό non paper: «Το Die Linke (...) συγκυβερνά με τους Σοσιαλδημοκράτες στο κρατίδιο του Βραδεμβούργου και είναι πλέον ο αναγκαίος και αναντικατάστατος πολιτικός εταίρος σε μια οποιαδήποτε μελλοντική, εναλλακτική κυβερνητική λύση σε ομοσπονδιακό επίπεδο».

Και κομπάζει πως αντίστοιχη δυναμική - να παίξουν δηλαδή στο αστικό πολιτικό σύστημα, σε αναβαθμισμένη θέση - καταγράφουν κι άλλα αδελφά του κόμματα αναφέροντας: «Στην Ισπανία, σε δημοσκόπηση της "Invymark" με το Λαϊκό Κόμμα στο 27,2% και τους Σοσιαλιστές στο 23,4%, τα ποσοστά της Ενωμένης Αριστεράς φθάνουν στο 14,8%. Στην Πορτογαλία σε δημοσκόπηση της "Eurosondagem" το Μπλόκο της Αριστεράς (BE) συγκεντρώνει 5,9%»...

-- «Τρία χρόνια κάτω από αδιέξοδες μνημονιακές πολιτικές, που όχι μόνο δεν έφεραν κανένα από τα προσδοκώμενα αποτελέσματα (...) σε σχέση με τους αρχικούς στόχους για την αποκατάσταση του τεράστιου χρέους που ήταν η βασική αιτία που μας οδήγησε στην κρίση, αλλά μας δημιούργησαν ακόμα μεγαλύτερα επιπρόσθετα προβλήματα».

Ποια, όμως, ήταν τα προσδοκώμενα αποτελέσματα των μνημονιακών πολιτικών, δηλαδή της στρατηγικής της ΕΕ; Ηταν η μείωση του χρέους όπως ισχυρίζεται ο Αλ. Τσίπρας; Και ήταν το χρέος που οδήγησε στην κρίση; Ρητορικά τα ερωτήματα. Το χρέος είναι σύμπτωμα της κρίσης και όχι αιτία της. Οι «μνημονιακές πολιτικές» δεν στόχευαν το χρέος αλλά την εργατική τάξη. Αυτό που προσδοκούσαν τα μονοπώλια και οι πολιτικοί τους εκπρόσωποι ήταν η καταβαράθρωση της τιμής της εργατικής δύναμης. Ηταν η αφαίρεση δικαιωμάτων που για την καπιταλιστική οικονομία αποτελούν βαρίδια στην προσπάθειά της να τεθεί ξανά σε τροχιά ανάπτυξης. Αυτές τους οι προσδοκίες ευοδώθηκαν. Δεν είναι δηλαδή παράπλευρη απώλεια λόγω λαθών, αστοχιών όπως ισχυρίζεται ο ΣΥΡΙΖΑ. Και το ισχυρίζεται συνειδητά για να μην παραδεχτεί πως το πρόβλημα είναι η εξουσία την οποία θέλει να διαχειριστεί και όχι απλώς και μόνο ο διαχειριστής της.

-- «...με την ομιλία του πρωθυπουργού στην Εκθεση της Θεσσαλονίκης, κορυφώθηκε το θέατρο του παραλόγου (...) για τα πλεονάσματα που έχουμε καταφέρει ήδη και θα μοιράσουμε κιόλας. Θα μοιράσουμε, μας έλεγαν. Σήμερα η συζήτηση εστιάζεται (...) στο πώς θα προχωρήσουν σε νέα μέτρα».

Για πρωτογενή πλεονάσματα, όμως, λέει και ο ΣΥΡΙΖΑ. Οτι θα μοιράσει υπόσχεται και ο ΣΥΡΙΖΑ. Και αποκρύπτει συνειδητά ότι τα πρωτογενή πλεονάσματα «πατάνε» και στα ερείπια μισθών, συντάξεων, δικαιωμάτων, δαπανών κοινωνικού χαρακτήρα. Οτι το «τεφτέρι» των εργατικών - λαϊκών οικογενειών θα είναι πάντα ελλειμματικό, ακόμα και όταν την κρίση διαδεχτεί η αναιμική ανάκαμψη. Ούτε τότε θα δει χαΐρι ο λαός, αν δεν στοχεύσει η πάλη του τους άρπαγες του πλούτου που παράγει.

-- «Η στρατηγική που επέλεξαν μετά τις εκλογές του 2012 ήταν καταστροφική. Η στρατηγική του υπάκουου και καλού μαθητή, διότι έτσι θα μας λυπηθούν και θα μας δώσουν κάτι παραπάνω, έχει καταρρεύσει. Δεν υπήρξε διαπραγμάτευση (...) είναι προτιμότερο κανείς να παραδεχθεί τη λάθος στρατηγική, την εγκληματική στρατηγική, παρά να καμώνεται τον επαναστάτη και να γυρίζει με πεσμένα τα φτερά».

Από τη λάθος στρατηγική, λοιπόν, ήρθε η ισοπέδωση της ζωής του λαού; Κι αν η κυβέρνηση της Ελλάδας έκανε λάθος επιλογή, τότε γιατί το ίδιο «λάθος» έκανε η κυβέρνηση της Ισπανίας, την οποία κάποτε ο ΣΥΡΙΖΑ χαιρέτιζε ως υπόδειγμα διαπραγματευτικής δεινότητας; Γιατί το ίδιο «λάθος» έκανε η κυβέρνηση της Ιταλίας, της Γαλλίας, τις οποίες φλέρταρε για τη συμμαχία του Νότου ο ΣΥΡΙΖΑ; Γιατί το ίδιο «λάθος» κάνουν οι άλλες κυβερνήσεις των κρατών - μελών της ΕΕ; Και γιατί, παρότι ο Ομπάμα κάνει το «σωστό», έχει σωστή στρατηγική, κατά τον ΣΥΡΙΖΑ, ο λαός των ΗΠΑ υποφέρει τα ίδια με τους λαούς της Ελλάδας, της Ισπανίας, της Ιταλίας, της Ιρλανδίας, της Γερμανίας κ.λπ.;

Ο λαός μας να συνειδητοποιήσει ότι η κριτική του ΣΥΡΙΖΑ γίνεται από την ίδια όχθη, αυτή του κεφαλαίου. Να μην «τσιμπήσει το τυρί στη φάκα» που του έχει στήσει.

«Εχει αποδείξει νομίζω και η παρούσα κυβέρνηση και η προηγούμενη ότι δεν υπάρχουν κόκκινες γραμμές και αυτό που υπάρχει είναι ένα πολύ συγκεκριμένο πλαίσιο μέσα στο οποίο κινείται και δεν έχει διανοηθεί ούτε κατά διάνοια, ούτε προς στιγμή να βγει έξω από αυτό (...) Βρισκόμαστε στην κορύφωση της εφαρμογής των μνημονιακών πολιτικών (...) Τα συμφωνηθέντα είναι ένα πρόγραμμα βαθιάς και παρατεταμένης λιτότητας, διαρκούς επιτροπείας της ελληνικής οικονομίας από τους δανειστές (...) Ιδιωτικοποιήσεις και διαρθρωτικές αλλαγές. Δηλαδή τι; Η ανατροπή κάθε έννοιας κοινωνικού κράτους και κατάκτησης που αφορούσε τον κόσμο της εργασίας. Αυτά είναι λοιπόν τα συμφωνηθέντα και άρα όλη αυτή η συζήτηση απλά και μόνο αποσκοπεί στο να δημιουργήσει την ψευδαίσθηση στον κόσμο ότι αυτή η κυβέρνηση υπερασπίζεται τα συμφέροντα του ελληνικού λαού».

Κάπως έτσι - σε γενικές γραμμές - σχολίασε ο εκπρόσωπος Τύπου του ΣΥΡΙΖΑ, Π. Σκουρλέτης, την προγραμματική συμφωνία ανάμεσα στη ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ. Τι δεν λέει ο ΣΥΡΙΖΑ: Οτι αυτή η κυβέρνηση βεβαίως και έχει κόκκινες γραμμές, μόνο που αυτές ορίζονται απ' τα συμφέροντα της αστικής τάξης, την οποία εκπροσωπεί στις διαπραγματεύσεις στα ευρωενωσιακά και άλλα διαβούλια. Οτι το πλαίσιο που κινείται είναι συγκεκριμένο, αλλά για κάθε κυβέρνηση η οποία πίνει νερό στο όνομα της ΕΕ, άρα και της φιλομονοπωλιακής στρατηγικής της. Η μόνη περίπτωση μια αστική κυβέρνηση να βγει έξω απ' αυτό το πλαίσιο είναι η περίπτωση όπου θίγονται βάναυσα συμφέροντα και ανάγκες της αστικής τάξης την οποία εκπροσωπεί. Απέναντι στο λαό δεν υπάρχει καμία περίπτωση, με καμία κυβέρνηση, να «παραβιαστεί» το πλαίσιο που πρόσκαιρα απέκτησε το όνομα «μνημόνιο». Και βεβαίως οι «κόκκινες γραμμές» στις διαπραγματεύσεις γίνονται στο πλαίσιο της ανισομετρίας των εταίρων, άρα με την πολιτική που απορρέει από την οικονομική δύναμη κάθε κράτους στα πλαίσια της ΕΕ και γενικότερα.

Η συζήτηση με τους όρους που τη διεξάγει ο ΣΥΡΙΖΑ δεν αποσκοπεί παρά στο να δημιουργήσει την ψευδαίσθηση στο λαό ότι μια άλλη, η δική του κυβέρνηση, θα υπερασπιστεί τα συμφέροντά του με ακλόνη τη την εξουσία αυτών που τα υπονομεύουν για τα κέρδη και την ανταγωνιστικότητά τους και εδραία τη λυκοσυμμαχία τους.

«Ο ναυτιλιακός κλάδος στη χώρα μας συνεισφέρει περίπου 13,4 δισεκατομμύρια ευρώ, ποσό που αντιστοιχεί στο 6% του ελληνικού ΑΕΠ, βάσει στατιστικών του 2010, ενώ σε αυτόν απασχολούνται περισσότερα από 160.000 άτομα», ανέφερε ο υπουργός Ναυτιλίας και Αιγαίου Μ. Βαρβιτσιώτης στο τρίτο Ναυτιλιακό Συνέδριο της Ελληνικής Εταιρείας Διοίκησης Επιχειρήσεων (ΕΕΔΕ), που έγινε την περασμένη Τετάρτη, εκθειάζοντας την επιχειρηματική εφοπλιστική δράση, τα αποτελέσματα της οποίας είναι από τη δουλειά των ναυτεργατών σε συνθήκες ολοένα και χειρότερες, αφού οι μισθοί τους έχουν μειωθεί δραστικά, οι οργανικές συνθέσεις των πλοίων το ίδιο, χώρια οι μεγάλες φοροαπαλλαγές των εφοπλιστών. Για παράδειγμα, ενώ τα λαϊκά νοικοκυριά ξεπαγιάζουν το χειμώνα από τους μεγάλους φόρους στο πετρέλαιο θέρμανσης, οι εφοπλιστές κινούν τα πλοία με αφορολόγητο πετρέλαιο. Την ίδια ώρα, τα ελλείμματα του ΝΑΤ, σύμφωνα με τα επίσημα στοιχεία, που οι εφοπλιστές δημιούργησαν μόνο για το 2013 ανέρχονται στο 1,5 δισ. ευρώ.

Αν στα στοιχεία αυτά προστεθεί ότι: Από τα εκατοντάδες πλοία που κατασκευάζουν οι εφοπλιστές, εδώ δεν φτιάχνουν ούτε βάρκα, στα ποντοπόρα πλοία με ελληνική σημαία, σύμφωνα με τη νομοθεσία, είναι ναυτολογημένοι, ανάλογα με τη χωρητικότητα του πλοίου, τέσσερις, πέντε και έξι Ελληνες ναυτεργάτες σε καθένα που είναι και οι μόνοι που έχουν ακόμα συγκροτημένα εργασιακά δικαιώματα, στα κρουαζιερόπλοια δεν υπάρχει Ελληνας ναυτεργάτης ούτε για δείγμα, τότε γίνεται ολοφάνερο ότι η «συνεισφορά» των δεκάδων δισ. ευρώ του ναυτιλιακού κλάδου στη χώρα μας, είναι πληρωμένη από τον απλήρωτο μόχθο των ναυτεργατών και την πολύμορφη φορολογική αφαίμαξη του λαού.

Η «Καθημερινή», χτες, 24/10/2013, έγραφε στην πρώτη σελίδα: «Με δεδομένο, συνεπώς, τον διαφαινόμενο μη επαναπατρισμό των ψηφοφόρων από τη Χρυσή Αυγή στη Ν.Δ. και τη θλιβερή απομείωση της εκλογικής βάσεως του ΠΑΣΟΚ, η κυβέρνηση εγείρει προς πάσα κατεύθυνση το φάσμα της ενδεχόμενης ανόδου του ΣΥΡΙΖΑ στην εξουσία. Παράδοξο ότι οι Ευρωπαίοι δεν φαίνεται να πανικοβάλλονται με ένα τέτοιο ενδεχόμενο. Ενας από τους λόγους ίσως είναι ότι η κυβέρνηση κωφεύει ή, στην καλύτερη περίπτωση, δεν αντιδρά στις διάφορες καταγγελίες - ασχέτως της βασιμότητός τους - εναντίον μιας ολιγομελούς ομάδος που συγκροτεί την ανώτατη οικονομική τάξη της χώρας, προς την οποία επιδεικνύεται ανοχή, κατά την άποψη Ευρωπαίων ηγετών και διεθνών ΜΜΕ κύρους».

Αποσπάσματα από δύο άρθρα δύο εφημερίδων με την ίδια κριτική στην κυβέρνηση και με τα ίδια επιχειρήματα, ότι η ΝΔ δεν κερδίζει σε εκλογική επιρροή, αντίθετα χάνει, όπως και το ΠΑΣΟΚ, δεν αντιμετωπίζει τις καταγγελίες για μια ολιγομελή ομάδα επιχειρηματιών λέει η «Καθημερινή», τους διεφθαρμένους και τους «κολλητούς» της λέει η «Αυγή», που σύμφωνα με την τρόικα δεν είναι «πατριώτες».

Σύμπτωση; Καθόλου. Αλλωστε, συμπίπτουν όχι μόνο στις εκτιμήσεις και στην κριτική, μια εφημερίδα των αστών και η εφημερίδα του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά και στην επίκληση των συμμάχων των αστών από το εξωτερικό για να στηρίξουν εκτιμήσεις και κριτική. Αμφιβάλλει κανείς ότι ο ΣΥΡΙΖΑ προσαρμόζεται στις απαιτήσεις των καπιταλιστών ή τουλάχιστον ενός μεγάλου τμήματός τους και στις ορέξεις των έξωθεν της χώρας συμμάχων τους; Ο λαός να βγάλει συμπεράσματα ως προς αυτά και κυρίως για το χαρακτήρα και το ρόλο του ΣΥΡΙΖΑ ως οργανικού κομματιού του αστικού πολιτικού συστήματος, άρα και αντιπάλου του.

Είπε ο Αλ. Τσίπρας χτες στο Συνέδριο της Πανελλήνιας Ομοσπονδίας Συλλόγων Εργαζομένων ΙΚΑ, ανάμεσα σε άλλα και το εξής: «Κάθε μονάδα αύξησης της ανεργίας κοστίζει 320 εκατομμύρια το χρόνο. Ηταν πολλές οι μονάδες αύξησης της ανεργίας στη χώρα μας τα τρία τελευταία χρόνια εξαιτίας της εφαρμογής μνημονιακών πολιτικών (...) Βέβαια, αυτοί οι οποίοι έχουν οδηγήσει τη χώρα μας στη λεηλασία δεν έχουν φέρει ούτε μια σοβαρή επένδυση στη χώρα. Κατά τ' άλλα εγώ διώχνω τους επενδυτές από τη χώρα».

Εφόσον κατά τον Αλ. Τσίπρα η ανεργία οφείλεται στις μνημονιακές πολιτικές, θα πάψει να υφίσταται όταν το μνημόνιο τελειώσει, με τον έναν ή τον άλλον τρόπο. Είναι έτσι; Φυσικά και όχι. Το φαινόμενο είναι σύμφυτο του καπιταλισμού, οξύνεται σε περιόδους κρίσης, οπότε καταστρέφεται μαζικά εργατική δύναμη. Και η αποκατάσταση της καταστροφής θα είναι αδύνατη στη φάση της αναιμικής ανάκαμψης. Γι' αυτό και ο ΣΥΡΙΖΑ ψάχνει «ασπιρίνες», προγράμματα διαχείρισης της φτώχειας, όπως αυτά της λεγόμενης κοινωνικής οικονομίας, δηλαδή συνεταιρισμών των ανέργων για παροχή υπηρεσιών σε όσους τις χρειάζονται, με πληρωμή, υπηρεσίες που θα έπρεπε να παρέχει το κράτος, αλλά τις καταργεί. Και χρειάζεται τέτοιες λύσεις, για να κρατάει ήσυχες τις στρατιές ανέργων και εργαζομένων, με ψίχουλα, θα συμβάλλει και αυτό στην «κοινωνική συνοχή», καλλιεργώντας συνειδήσεις μοιρολατρίας, ανοχής και υποταγής στη ζωή με μειωμένες ανάγκες, στις συνθήκες φτώχειας και εξαθλίωσης. Αμφότερα - τα ψίχουλα και η ησυχία - είναι σοβαρές προϋποθέσεις για την προσέλκυση σοβαρών επενδυτών... Οσο για το κόστος των ανέργων, προφανώς μιλά για μείωση της συμβολής των μισθών στο ΑΕΠ, αλλά έτσι είναι ο καπιταλισμός και η κρίση. Και οι καπιταλιστές που θέλει να υπηρετήσει ο ΣΥΡΙΖΑ δε νοιάζονται για τη συμβολή των εργατών στο ΑΕΠ, αλλά για το πώς και πόσο θα αυγαταίνουν τα δικά τους κέρδη.