Κουβέντα δε λέει η κυβέρνηση για τη συνεχιζόμενη σφαγή στη Γάζα από το κράτος του Ισραήλ με τις πλάτες του ευρωατλαντικού άξονα, πίσω από τον οποίο στοιχίζεται και η Αθήνα, επιδιώκοντας γεωστρατηγική αναβάθμιση της ντόπιας αστικής τάξης στην ευρύτερη περιοχή, μεγαλύτερα μερίδια από την ιμπεριαλιστική λεία. Εξ ου και συντάσσεται με την κυβέρνηση του Κιέβου που ματοκυλά το λαό της Ανατολικής Ουκρανίας και κυνηγά τους κομμουνιστές. Εξ ου και η ...αφωνία για τα τεκταινόμενα στη Γάζα.

Πολύ περισσότερο που οι αστικές τάξεις Ελλάδας και Ισραήλ σχεδιάζουν ακόμα στενότερη συνεργασία με στόχο τα κοιτάσματα υδρογονανθράκων στην ανατολική λεκάνη της Μεσογείου, τους διαδρόμους και τις λοιπές υποδομές ενεργειακού ανεφοδιασμού. Συμμετέχοντας στο βρώμικο παιχνίδι των ενδοαστικών - ενδοϊμπεριαλιστικών ανταγωνισμών και αντιπαραθέσεων, δείχνοντας, και με τη δική της στάση, ότι από τέτοιους μεγαλεπήβολους σχεδιασμούς τίποτε το καλό δε βγαίνει για τους λαούς. Οι ευθύνες της κυβέρνησης είναι τεράστιες και κάθε στιγμή που περνάει γίνονται ακόμα μεγαλύτερες.

«Το τραπεζικό σύστημα της Βουλγαρίας βρίσκεται σε τεντωμένο σχοινί. Η κρίση που ξέσπασε με την κατάρρευση της Corpbank και τη φυγή καταθέσεων στην τρίτη μεγαλύτερη τράπεζα της χώρας FIBank, τέθηκε υπό έλεγχο βοηθούσης και της πιστωτικής γραμμής των 3,3 δισ. λέβα που ενέκρινε η ΕΕ. Η τραπεζική κρίση επανέφερε στο προσκήνιο τα προβλήματα της γειτονικής χώρας, η οποία κατά τους New York Times έμοιαζε "πολλά υποσχόμενη" όταν εισήλθε στην ΕΕ το 2007. Επτά χρόνια αργότερα, παραμένει η φτωχότερη χώρα του μπλοκ με κατά κεφαλήν ΑΕΠ κάτω από τον μέσο κοινοτικό όρο. Οι τελευταίες εξελίξεις αναμένεται να εντείνουν τον προβληματισμό των ξένων επενδυτών για τις προοπτικές της Βουλγαρίας. Δεν είναι τυχαίο ότι οι ξένες επενδύσεις που ξεπέρασαν τα 9 δισ. δολ. το 2009 περιορίστηκαν σε 1,4 δισ. δολ. πέρυσι». Το ρεπορτάζ από το «Εθνος», 25/7/2014. Τι δείχνουν αυτά τα σημάδια; Πιθανή εκδήλωση καπιταλιστικής οικονομικής κρίσης; Η Βουλγαρία, με τη μεγάλη ανταγωνιστικότητα και τους μικρότερους μισθούς στα Βαλκάνια, περνά κρίση; Αυτό το γεγονός δείχνει ότι δεν υπάρχει συνταγή διαχείρισης του καπιταλισμού που να αποτρέπει την εκδήλωση των κρίσεων όσες θυσίες και αν κάνουν οι εργαζόμενοι...

1492 Ο Χριστόφορος Κολόμβος, αναζητώντας δυτική θαλάσσια οδό προς την Ανατολική Ασία, ξεκινά για το ταξίδι που θα τον οδηγήσει στις ακτές της Καραϊβικής. Εφτασε στις Μπαχάμες στις 12 του Οκτώβρη, έχοντας ωστόσο την εντύπωση ότι βρισκόταν στις Ανατολικές Ινδίες.

1917 Εξέγερση πραγματοποιείται στο γερμανικό θωρηκτό «Πρίγκιπας Λεοπόλδος», με αίτημα το σταμάτημα του πολέμου. Περίπου 75 ναύτες συλλαμβάνονται και φυλακίζονται, ενώ οι ηγέτες τους εκτελούνται. Η εξέγερση αποτελούσε προοίμιο των επαναστατικών γεγονότων στο στόλο το Νοέμβρη του επόμενου χρόνου.

1923 Πεθαίνει ο λογοτέχνης Αργύρης Εφταλιώτης.

1924 Με την ευκαιρία συμπλήρωσης 10 χρόνων από την κήρυξη του Α' Παγκοσμίου ιμπεριαλιστικού Πολέμου, το ΣΕΚΕ(Κ) απευθύνει μανιφέστο προς τον εργαζόμενο λαό με το οποίο προειδοποιεί για τον κίνδυνο νέων πολέμων και ρίχνει το σύνθημα «Πόλεμος κατά του πολέμου».

1936 Ο μαύρος αθλητής Τζέσε Οουενς κερδίζει το πρώτο από τα τέσσερα χρυσά μετάλλιά του στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Βερολίνου. Ο Α. Χίτλερ αρνήθηκε να χαιρετήσει το νικητή, εγκαταλείποντας το στάδιο.

1940 Συνέρχεται η 7η Σύνοδος του Ανωτάτου Σοβιέτ της ΕΣΣΔ. Οι Σοβιετικές Σοσιαλιστικές Δημοκρατίες Εσθονίας, Λετονίας και Λιθουανίας μπαίνουν στη σύνθεση της ΕΣΣΔ.

1942 Οι ανάπηροι του ελληνοϊταλικού πολέμου κηρύσσουν απεργία πείνας, για να ματαιώσουν την απόφαση των αρχών κατοχής να τους διώξουν από την Αθήνα.

1943 Οι Σοβιετικοί παρτιζάνοι καταφέρουν συγκεντρωτικά πλήγματα στις γραμμές συγκοινωνιών του γερμανικού στρατού (επιχείρηση «πόλεμος των σιδηροτροχιών»).

1953 Ο Νίκος Πλουμπίδης καταδικάζεται σε θάνατο με βάση τον μεταξικό Α.Ν.375 περί κατασκοπίας.

1954 Πεθαίνει η Γαλλίδα μυθιστοριογράφος Σιντονί-Γκαμπριέλ Κολέτ.

1958 Το αμερικανικό ατομικό υποβρύχιο «Ναυτίλος», υπό την καθοδήγηση του Ουίλιαμ Αντερσον, γίνεται το πρώτο σκάφος που έφτασε στο Βόρειο Πόλο κινούμενο κάτω από τους πάγους.

1975 Πεθαίνει ο μεγάλος υπερρεαλιστής ποιητής Ανδρέας Εμπειρίκος.

1977 Πεθαίνει ο Αρχιεπίσκοπος Κύπρου Μακάριος ο Γ' (κατά κόσμον Μιχαήλ Χριστοδούλου Μούσκος), πρώτος Πρόεδρος της Κυπριακής Δημοκρατίας.

1979 Πεθαίνει ο συγγραφέας Αγγελος Τερζάκης.

Η χτεσινή δήλωση της Προέδρου της Αργεντινής, Κριστίνα Φερνάντες Κίρσνερ, ότι η χώρα της «θέλει να πληρώσει τους πιστωτές της και οι διαφορές να λυθούν μέσω διαπραγματεύσεων» δεν αφήνει κανένα περιθώριο για το τι σημαίνει αστική διαχείριση που οδηγεί το λαό στη φτώχεια και την εξαθλίωση. Τι λέει η αστός πολιτικός στους δανειστές και τα κερδοσκοπικά κεφάλαια - «γύπες», που είναι μέρος του συστήματος που υπηρετεί; Εντάξει θα συνεχίσω να ξεζουμίζω το λαό για να σας δώσω πίσω τα δανεικά αλλά και εσείς μη ζητάτε ...εξωφρενικά ποσά.

Και πράγματι, η κυβέρνηση της Αργεντινής παζαρεύει και δεν το κρύβει, για τα συμφέροντα της αστικής τάξης, πρόσφερε αντί για 1.600% κέρδος που διεκδικούν οι «γύπες» 300%, ενώ η Κίρσνερ ανακήρυξε τη σημερινή περίοδο ως την απαρχή του «ανένδοτου», ώστε «ο κόσμος να προχωρήσει στη χαλιναγώγηση των ληστρικών κεφαλαίων και των αδηφάγων τραπεζών». Σα να λέμε ο καπιταλισμός να ...ανθρωπίσει λίγο, βρε αδελφέ. Αυτή είναι η αλήθεια που επιχειρείται να κρυφτεί πίσω από την «αργεντινολογία», που ξέσπασε και στη χώρα μας, και την κοκορομαχία που εξελίσσεται στον Τύπο και τα κανάλια ανάμεσα στη συγκυβέρνηση και τον ΣΥΡΙΖΑ.

Με τέτοια φληναφήματα προσπαθούν οι αστοί στην Αργεντινή και διάφοροι φερέλπιδες διαχειριστές στη χώρα μας, όπως ο ΣΥΡΙΖΑ, να εγκλωβίσουν και τη λαϊκή σκέψη στη λογική του συμβιβασμού με το σύστημα. Τα πράγματα όμως είναι πολύ απλά: Oι λαοί πληρώνουν και θα πληρώνουν τον αιώνα τον ...άπαντα όσο θα κυριαρχεί η καπιταλιστική ιδιοκτησία και αυτό ισχύει στην Αργεντινή και σε κάθε καπιταλιστική χώρα. Προοπτική βελτίωσης της ζωής τους οι εργαζόμενοι και τα λαϊκά στρώματα δεν μπορούν να προσδοκούν από τα κατά καιρούς παζάρια και τους συμβιβασμούς των αστών στα πλαίσια του καπιταλισμού και των μηχανισμών τους. όπως, π.χ., η ΕΕ, το ΔΝΤ, ο ΠΟΕ κ.ά. Τέτοια πραγματική προοπτική υπάρχει μόνο συνδεδεμένη με την πάλη για την κατάργηση της εξουσίας των μονοπωλίων, για την κατάκτηση της εργατικής - λαϊκής εξουσίας.