ΑΠΟ ΜΕΡΑ ΣΕ ΜΕΡΑ | ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ

Περί χειραγώγησης των μαζών

Παπαγεωργίου Βασίλης

«Η αντιπαράθεση συμβόλων και ηγετών έχει χάσει την αποτελεσματικότητά της ως μέσο χειραγώγησης των μαζών. Ο λαϊκισμός βρίσκεται σε έξαρση. Ο λαϊκισμός σήμερα είναι το μέσο άμυνας ενός κομματικού συστήματος που δεν ανταποκρίνεται πια στις ανάγκες της ελληνικής κοινωνίας και το ξεπερνούν οι εξελίξεις».

Η φράση είναι - βεβαίως, βεβαίως - του Κ. Σημίτη, από ομιλία του στο Πάντειο Πανεπιστήμιο στις 9 του Φλεβάρη 1989, όταν έκανε αντιπολίτευση στον Α. Παπανδρέου. Τα όσα άλλαξαν από τότε είναι γνωστά, όπως πασίγνωστα είναι και τα διάφορα... «εκσυγχρονιστικά» που προωθεί τα τελευταία χρόνια για να φέρει σε πέρας την αντιλαϊκή πολιτική που του έχει αναθέσει η άρχουσα τάξη. Εκείνο, πάντως, που πασιφανώς δεν άλλαξε είναι ότι παρά τις τότε εκτιμήσεις του, ο φτηνός (ο πάμφθηνος και προκλητικός) λαϊκισμός εξακολουθεί να επιστρατεύεται ακόμα, και μάλιστα από κοινού, με την ανούσια και βαθιά υποκριτική «αντιπαράθεση συμβόλων και ηγετών», «ως μέσο χειραγώγησης των μαζών».

Μακριά από τη νεολαία

Μια πολυέξοδη φιέστα, πολλών δεκάδων εκατομμυρίων, αλλά από ουσία... μηδέν, ήταν το πολυδιαφημισμένο «ανοιχτό συνέδριο νεολαίας», της Νεολαίας ΠΑΣΟΚ στο Στάδιο Ειρήνης και Φιλίας. Ενα «συνέδριο» που κατά τη χτεσινή πρώτη μέρα έδωσε βήμα στον πρωθυπουργό για να απευθυνθεί στους νέους που βρίσκονται ακόμη στη Νεολαία ΠΑΣΟΚ και, κυρίως, για να συνεχίσει τη διγλωσσία και υποκρισία της ανούσιας αντιδεξιάς ρητορείας, πίσω από την οποία επιχειρεί να κρύψει τη νεοφιλελεύθερη πολιτική του. Αυτής της πολιτικής που δημιουργεί χίλια μύρια αδιέξοδα και προβλήματα στο λαό και στη νέα γενιά.

Μια πολυέξοδη φιέστα, λοιπόν, η όλη ιστορία, μακριά από την πραγματικότητα που ζουν καθημερινά οι νέοι στα σχολεία, στις σχολές, στους χώρους δουλιάς, όπως κι η ίδια η Νεολαία ΠΑΣΟΚ άλλωστε, που απέχει ουσιαστικά από το κίνημα της νεολαίας. Αλήθεια, στο Πανσπουδαστικό Συνέδριο που πραγματοποιείται από προχτές στην Αθήνα, ακόμα να πατήσουν το πόδι τους οι αντιπρόσωποι της ΠΑΣΠ...

Το λόγο έχει ο λαός

Η εικόνα του ΠΑΣΟΚ: Ο Σημίτης φωνάζει για το 1960 κι ακόμη πιο πίσω! Ο Πάγκαλος, μαζί με τους άλλους, χειροκροτούσε όρθιος τον Σημίτη! Ο Κουλούρης πανευτυχής για τις αναφορές στον Αντρέα! Κάποιοι τρέξανε στη συνέχεια στα μπουζούκια για να πιουν κάνα ποτηράκι και να το γλεντήσουν, όπως ο κ. Γιαννόπουλος. Και ο Πολυζωγόπουλος βρήκε τη βάση για το διάλογο!

Και ο λαός; Ας βγάλει συμπεράσματα! Στους δρόμους όμως...

Τέλειος συντονισμός

Αντίστοιχη η εικόνα και στα προχτεσινά τηλεοπτικά δελτία ειδήσεων, αλλά και στα χτεσινά. Τέλεια η προσαρμογή στο δικομματικό σκηνικό. Σύγκρουση (!) Σημίτη - Καραμανλή στη Βουλή!!! Ενα μικρό προβληματάκι είχαν μόνο. Μερικοί δεν μπορούσαν να ανακηρύξουν το νικητή... Βλέπετε, τους μπέρδεψε η ...αλλαγή ρόλων. Μέχρι προχτές, είχαν συνηθίσει τον Κ. Σημίτη, να μιλά και ουσιαστικά να απευθύνεται στα «μεγάλα αφεντικά», δίνοντας διαβεβαιώσεις για την προώθηση των συμφερόντων τους, ενώ ο Κ. Καραμανλής το «'παιζε» περισσότερο «λαϊκός». Προχτές, οι ρόλοι αντιστράφηκαν. Τέλεια συντονισμένοι οι αρχηγοί του δικομματισμού. Ούτε ...γυμνασμένα κοκόρια, να ήταν...

Παγκόσμια Μέρα της νοσηλεύτριας

Αντιγραφές...

Παπαγεωργίου Βασίλης

ΜΠΟΡΕΙ ο Σημίτης να υποδύεται τον Ανδρέα Παπανδρέου - όπως λέγεται - στις τελευταίες εμφανίσεις, μόνο που αποφάσισε να το κάνει με καθυστέρηση 20 χρόνων. Γιατί, βλέπετε, ο ελληνικός λαός γνώρισε και την αυθεντική εκδοχή του πράγματος και ξέρει να αποφεύγει τις κακοτοπιές! Πολύ περισσότερο, όταν πρόκειται για... αντίγραφα.

Ακόμα και ζιβάγκο να φορέσει (εκτός της... μπέμπελης που θα βγάλει) δε βλέπουμε να μπορεί να κοροϊδέψει κανέναν. Διότι είτε με ζιβάγκο είτε με γραβάτα είτε με... Ρόλινγκ Στόουνς, όπως στο συνέδριο της Ν. ΠΑΣΟΚ, το Ασφαλιστικό παραμένει Ασφαλιστικό!

Ιδίως αν απευθύνεται στις λίγο μεγαλύτερες ηλικίες των ψηφοφόρων του ΠΑΣΟΚ και προσπαθεί να βγάλει στην επιφάνεια τα πάλαι ποτέ αντανακλαστικά του «πρασινοφρουρού». Τον βεβαιώνουμε ότι δε θα επιτύχει και τίποτε!

Αλλωστε, ο μέσος Ελληνας πολίτης γνωρίζει πολύ καλά ποιες ήταν οι πρακτικές τα τελευταία 30 χρόνια της Νέας Δημοκρατίας, τις περιόδους που ήταν στην εξουσία, τις οποίες επικαλείται ο πρωθυπουργός. Αυτό που δεν μπορεί να καταλάβει, όμως, είναι πώς αυτό νομιμοποιεί το σημερινό ΠΑΣΟΚ να μειώνει τις συντάξεις και να αυξάνει τα όρια ηλικίας. Λίγο άσχετο δεν είναι;

ΣΤΟ ΜΕΤΑΞΥ, για να βλέπουμε ποιοι ευημερούν και ποιοι όχι σε αυτή τη χώρα, τρεις τράπεζες (Αλφα, Αττικής και Εργασίας) ανακοίνωσαν χτες αύξηση των κερδών τους μέσα στο 2001 κατά 23% με ποσά κερδών της τάξης των 40 δισεκατομμυρίων δραχμών!

Μάλλον θα τρίβουν τα χέρια τους τώρα οι μεγαλομέτοχοι των εν λόγω ευαγών ιδρυμάτων, αφού, ως γνωστόν, όλες έχουν λίγο-πολύ σχέσεις με ασφαλιστικούς οργανισμούς, οι οποίοι ετοιμάζονται για δυναμικές εισόδους στην ασφαλιστική αγορά!

Οπως καταλαβαίνετε, και αυτοί τις... μεταρρυθμιστικές αλλαγές της κυβέρνησης περιμένουν, μόνο που έχουν πολύ διαφορετικές διαθέσεις από εμάς για το όλο θέμα.

Παπαγεωργίου Βασίλης

Ο εφιάλτης πίσω από το θέατρο

Εντυπωσιακή αντεπίθεση από Σημίτη - Απογοήτευση στη Ρηγίλλης από Καραμανλή». «Γκάφα της ΝΔ, σανίδα για Σημίτη - Αντιστροφή κλίματος στην πολύωρη μάχη της Βουλής». «Ξαφνικά "το ΠΑΣΟΚ ενωμένο, δυνατό" - Η on line αποκάλυψη για τη ΝΔ ανέστρεψε το πολιτικό σκηνικό». Αν πιστέψουμε τους παραπάνω χτεσινούς πρωτοσέλιδους τίτλους ορισμένων φιλοκυβερνητικών εφημερίδων, τότε «ξαφνικά» ανατράπηκε το πολιτικό σκηνικό, προς όφελος του Κ. Σημίτη και σε βάρος του Κ. Καραμανλή. Στο εύλογο ερώτημα «πού οφείλεται αυτό, τι συνέβη, ποιο σημαντικό γεγονός μεσολάβησε ώστε να υπάρξει αυτή η εξέλιξη», η απάντηση είναι τίποτα απολύτως. Απλούστατα, για χιλιοστή φορά, η «κοινή γνώμη» βρίσκεται μπροστά στη δημιουργία μιας «εικονικής πραγματικότητας» που χρησιμοποιείται ακριβώς για να διαμορφώσουν την, εφιαλτική για τους πολλούς, πραγματικότητα που θέλουν.

Οσο η κυβέρνηση Σημίτη προχωρά σε ούλτρα δεξιά και άκρως νεοφιλελεύθερη πολιτική, τόσο περισσότερο θα ανεβάζει τις αντιδεξιές κορόνες, θα καταφεύγει στη στείρα παρελθοντολογία, θα επιστρατεύει ψευτοδιλήμματα, θα επιστρατεύει την άκρατη κινδυνολογία. Η φραστική επίθεση κατά της «επάρατης δεξιάς» έχει στόχο να εξαγνίσει στα μάτια κυρίως των ψηφοφόρων της, την απάνθρωπη πολιτική που εφαρμόζει, να της προσδώσει ένα δήθεν προοδευτικό προφίλ, να διαιρέσει τους εργαζόμενους με τεχνητές και ανύπαρκτες διαχωριστικές γραμμές. Φυσικά ποτέ δε χάνει από το στόχαστρο τον πραγματικό εχθρό, το λαϊκό κίνημα και το ΚΚΕ. Είναι απόλυτα βέβαιο ότι το επόμενο διάστημα η επίθεση ενάντια στο ΚΚΕ θα ενταθεί στη βάση των γνωστών γκαιμπελίστικων στερεότυπων (αναχρονιστικό, στα όρια της νομιμότητας, συνεργασία με τη Δεξιά κ.ο.κ.).

Είναι αντιληπτό από όλους ότι η κυβέρνηση Σημίτη το τελευταίο διάστημα βρέθηκε σε δύσκολη θέση και «στριμώχτηκε» άσχημα στην προσπάθειά της να επιβάλει τις άγριες νεοφιλελεύθερες συνταγές για το ασφαλιστικό. Φυσικά δε στριμώχτηκε από το «παλαιό ΠΑΣΟΚ» ή από τη ΝΔ, αλλά από τις μεγαλειώδεις κινητοποιήσεις των εργαζομένων που δεν άφησαν κανένα περιθώριο αμφιβολιών για την αγωνιστική αποφασιστικότητά τους στην περίπτωση που τα αντιασφαλιστικά μέτρα προχωρούσαν. Η κυβέρνηση αναδιπλώθηκε αλλά φυσικά δεν παραιτήθηκε ποτέ από την εφαρμογή της πολιτικής της. Ποτέ ο Κ. Σημίτης δεν πήρε πίσω τίποτα ουσιαστικά από τα αντιασφαλιστικά μέτρα. Ούτε προχτές στη Βουλή ούτε χτες στην ομιλία του στη Νεολαία ΠΑΣΟΚ.

Είναι φανερό ότι η κυβέρνηση βρίσκεται σε φάση ανασύνταξης των δυνάμεών της και δημιουργίας προϋποθέσεων αντεπίθεσης σε βάρος των λαϊκών συμφερόντων. Τα μεγάλα αφεντικά και οι βαρόνοι των ΜΜΕ προσφέρουν άλλη μια φορά απλόχερη υποστήριξη, προκειμένου να φέρει σε πέρας την αποστολή της. Η ηγεσία της ΝΔ, ο άλλος παίκτης του δικομματικού εμπαιγμού, είναι καταδικασμένη να στηρίζει τις κυβερνητικές επιλογές, αφού είναι «δική της» πολιτική, να προσφέρει την αναγκαία συναίνεση, να εκλιπαρεί την κυβέρνηση να «αξιοποιήσει» την «αντιπολιτευτική» τακτική της. Είναι τέτοια η ταξική της στοχοπροσήλωση, που θυσιάζει αγόγγυστα το κομματικό στο ταξικό συμφέρον, προς μεγάλη ικανοποίηση, βέβαια, των κυβερνώντων.

Οι εργαζόμενοι δεν έχουν την πολυτέλεια να χάνουν το χρόνο τους με το στημένο και κακόγουστο δικομματικό θέατρο. Αλλωστε το έχουν υποστεί άπειρες φορές. Η προσοχή τους και οι προσπάθειές τους πρέπει να συγκεντρωθούν, να δυναμώσουν τα δικά τους όπλα στο σκληρό και παρατεταμένο αγώνα που έχουν μπροστά τους. Η επιτυχία της απεργίας της 17 Μάη είναι η καλύτερη απάντηση στην κοροϊδία τους. Μόνο οι μεγάλοι κοινωνικοί, ταξικοί αγώνες αλλάζουν πραγματικά το σκηνικό. Τότε οι λαϊκές μάζες μπαίνουν δυναμικά στο προσκήνιο και βάζουν τη σφραγίδα τους στις εξελίξεις.

Παναγιώτης ΚΑΚΑΛΗΣ

Σε κατάφωρη αντίθεση

Παπαγεωργίου Βασίλης

Τις προάλλες, από την Αστόρια της Νέας Υόρκης, έκανε λόγο για την ανάγκη συζήτησης, μεταξύ Ελλάδας και Τουρκίας, των «κυριαρχικών δικαιωμάτων επί ορισμένων νήσων» στο Αιγαίο. Συχνά - πυκνά, ασχολείται με το θέμα της «τρομοκρατίας» και απαιτεί τη λήψη μέτρων, πρώτα και κύρια, τη θέσπιση σκληρών αντιδημοκρατικών νόμων και διατάξεων, όπως ο «τρομονόμος». Προχτές, στη Ρόδο, «νοστάλγησε» το σχέδιο Μάρσαλ και τη συμβολή του «στην απομάκρυνση των κομμουνιστών». Και μπορεί, βέβαια, να μην εκφώνησε το συγκεκριμένο σημείο της γραπτής ομιλίας του, αλλά το γεγονός αυτό φανερώνει αποκλειστικά και μόνο ορισμένες αμφιβολίες για την ...ωριμότητα των συνθηκών. Τίποτε άλλο.

Για τον Αμερικανό «ανθύπατο» στην Αθήνα, μιλάμε. Τον κ. Ν. Μπερνς. Και μη μας πει κανένας ότι όλ' αυτά γίνονται, επειδή οσονούπω πρόκειται να αποχωρήσει από τη χώρα μας. Και ο επόμενος, την ίδια πολιτική, τα ίδια συμφέροντα και τους ίδιους στόχους θα υπηρετεί. Πολιτικές και στόχοι, οι οποίοι έρχονται σε ευθεία και κατάφωρη αντίθεση με τα δημοκρατικά δικαιώματα του λαού μας, την ειρήνη και τη σταθερότητα της ευρύτερης περιοχής των Βαλκανίων. Αυτή είναι η αλήθεια.

Ανασφαλείς ακόμα και στο «ναό» τους

Πρωτοφανή, λέει, τα μέτρα ασφαλείας στις εισόδους και το γκαράζ της Βουλής στη διάρκεια της θεατρικής παράστασης Σημίτη - Καραμανλή. Γιατί, τι φοβούνταν; Μεταξύ τους δεν έπαιζαν; Ως και στα θεωρεία δικοί τους άνθρωποι ήταν. «Παράγοντες της οικονομικής ζωής» είναι ο χαρακτηρισμός που τους αποδίδεται. Υπήρχε, λένε, αυξημένος κίνδυνος για «παρατράγουδα» (διάβαζε αποκλεισμός Μαξίμου όταν συνεδρίαζε η Κυβερνητική Επιτροπή). Μα καλά, τόσους αιώνες εξουσία δεν έχουν μάθει πως όταν είναι να 'ρθει εκείνη η ώρα δεν τους σώζει κανένα μέτρο ασφάλειας; Ακριβώς επειδή το έχουν μάθει, γι' αυτό εμφανίζονται όλο και πιο σιδερόφραχτοι. Ο τρόμος που τους προκαλείς, εργάτη, στοιχειώνει και τον ξύπνιο τους. Κι αυτό είναι καλό...

Βρήκε τον παράδεισο...

Ο Μίμης Ανδρουλάκης ανακάλυψε την ιδανική χώρα. Στη Σιγκαπούρη, είπε, δουλεύουν τα πάντα 7 μέρες τη βδομάδα, 24 ώρες το 24ωρο. Η Αμερική, λέει, έχει μείνει πίσω, η δε Ευρώπη είναι η πατρίδα της καθυστέρησης, μ' όλα αυτά τα ωράρια και τους περιορισμούς που διατηρεί. Παράδεισος, λοιπόν, η Σιγκαπούρη, «γιατί έτσι γουστάρω, ρε κύριε, στις 12 τη νύχτα να ρυθμίσω τις εκκρεμότητες που έχω με την Πολεοδομία, έτσι γουστάρω», ανέκραξε ο Μίμης.

Και το σάλιο τζάμπα θα πάει...

Πλούτος και φτώχεια

Μπορεί η Γερμανία να θεωρείται η «ατμομηχανή» της ΕΕ. Μπορεί να είναι μία από τις ισχυρότερες και πλουσιότερες χώρες του πλανήτη, αλλά το γεγονός αυτό κάθε άλλο παρά σημαίνει πως ευημερούν και οι Γερμανοί, τουλάχιστον ένα μεγάλο μέρος τους.

Τις προάλλες, δόθηκε στη δημοσιότητα από τη γερμανική κυβέρνηση η επίσημη «Εκθεση για τη φτώχεια και τον πλούτο», τα στοιχεία της οποίας - παρά τις εύλογες αμφιβολίες για την εγκυρότητά τους - είναι άκρως αποκαλυπτικά. Το ποσοστό της φτώχειας τριπλασιάστηκε από το 1973. Ανάμεσα στους φτωχούς συγκαταλέγονται, πρώτα και κύρια, τα 4,5 περίπου εκατομμύρια ανέργων, οι πολύτεκνες οικογένειες, οι μητέρες που ανατρέφουν μόνες τα παιδιά τους, οι υποαπασχολούμενοι και οι εργαζόμενοι σε δουλιές χαμηλά αμειβόμενες (κυρίως μετανάστες). Το 1998, το 46% όλου του πλούτου βρισκόταν στα χέρια του 20% του πληθυσμού, ενώ δίπλα στα στοιχεία της αυξανόμενης φτώχειας φιγουράρουν αυτά του αυξανόμενου πλούτου. Από 217.000 οι έχοντες εισόδημα άνω του 1 εκατ. μάρκων, το 1973, έφθασαν το 1998, στο 1,5 εκατ., ενώ 13.000 Γερμανοί δηλώνουν εισόδημα άνω των 3 εκατ. μάρκων. Κι όπως λένε οι γνωρίζοντες: «Ο αριθμός των πολυεκατομμυριούχων είναι σχεδόν διπλάσιος. Απλώς το "χτένισμα" των ισολογισμών και η φοροδιαφυγή αλλοιώνουν την πραγματική εικόνα».

Καίρια ερωτήματα

Ονομάζετε την ΟΝΕ εθνικό στόχο και την εποχή νέα, σημείωσε προχτές η Αλέκα Παπαρήγα στη Βουλή και συνέχισε: Μπορεί, όμως, η ΟΝΕ, να είναι εθνικός στόχος -δηλαδή, να τον κυνηγούμε όλοι- αφού ο λαός συνεχώς ζημιώνει και κάποιοι ελάχιστοι μόνο συσσωρεύουν κέρδη; Και γιατί είναι νέα η εποχή της ΟΝΕ, αφού οι ίδιοι -όπως και προηγούμενα- κερδίζουν μονίμως και οι ίδιοι πάλι, δηλαδή οι εργαζόμενοι και ο λαός, χάνουν και ζημιώνουν; Γιατί, σ' αυτή τη νέα εποχή, δε γίνεται αντιστροφή;

Περιττό, να πούμε, ότι κανένας δεν τόλμησε να απαντήσει στις εύστοχες αυτές επισημάνσεις.

Στόχος τους ο λαός

Η Αστυνομία κοντά στον πολίτη. Αυτός είναι ο στόχος του υπουργείου Δημόσιας Τάξης. Τόσο κοντά, δε, μέχρι... παρεξηγήσεως. Αστυνομικά μπλόκα και έλεγχοι πολιτών που αντιμετωπίζονται σαν ύποπτοι! Το δόγμα της επιθετικής αστυνόμευσης αντιμετώπισαν προχτές δύο εργαζόμενοι. Τα αστυνομικά όργανα δεν αρκέστηκαν στον έλεγχο της ταυτότητάς τους. Σε δημόσιο χώρο τούς υποχρέωσαν να κατεβάσουν παντελόνια και σώβρακα. Για να τους συμμορφώσουν, δε, τους «έχωσαν» και μερικές... γρήγορες για να δουν τι πάει να πει κρατική εξουσία.

Το γεγονός κατήγγειλε η Ενωση Προσωπικού Ημερήσιων Εφημερίδων Αθηνών και είναι το τρίτο που συμβαίνει μέσα σε τρεις μέρες. Την περασμένη Τετάρτη δυο μέλη της ΚΝΕ πιάστηκαν σε σπουδαστική πορεία. Γλίτωσαν μετά από παρέμβαση των διαδηλωτών, αφού «φιλοδωρήθηκαν» με κλοτσιές και βρισιές. Την περασμένη Τρίτη στη γιορτή βιβλίου στο Πεδίον του Αρεως, αστυνομικοί εισέβαλαν ταυτόχρονα σε διάφορα σημεία και προφασιζόμενοι έλεγχο αλλοδαπών, ενεργώντας με ανοίκειο τρόπο, υπέβαλαν σε σωματική έρευνα εργαζόμενους και επισκέπτες της γιορτής βιβλίου. Το συμβάν αυτό έχει καταγγελθεί από το Σύνδεσμο Εκδοτών Βιβλίου και το Σύλλογο Εκδοτών-Βιβλιοπωλών Αθηνών.

Αυτά τα περιστατικά δεν είναι τα μόνα. Τα τελευταία χρόνια η αστυνόμευση έχει γίνει επιθετικότερη με στόχο, πλέον, τον πολίτη. Και, μάλιστα, όχι μόνο τον πολίτη που αντιδρά και αγωνίζεται, αλλά ακόμα και αυτόν που «κοιτάει τη δουλιά του». Αυτό φαίνεται από το αποτέλεσμα, όπως το προχτεσινό. Μεθοδικά, τα τελευταία χρόνια, η κρατική εξουσία κάνει ενέσεις αυταρχισμού στο σώμα της κοινωνίας. Με πρόσχημα την καταστολή της εγκληματικότητας, οι αρχές κάνουν παντού εμφανή την παρουσία τους για να δείξουν και να αποδείξουν ότι ο πολίτης είναι κάτω από την ασφυκτική τους «προστασία». Οτι η καταστολή είναι η μόνη και αναγκαία λύση για την αντιμετώπιση του προβλήματος. Οτι με την ποιοτική και ποσοτική ενίσχυση των κατασταλτικών μηχανισμών και τη... συνεργασία με τους πολίτες, θα κοιμόμαστε ήσυχοι, όπως τα πρόβατα στη στάνη. Ο μεγάλος τσέλιγκας του κράτους, με τα τσοπανόσκυλά του, επαγρυπνεί!

Ομως, ο κρατικός αυταρχισμός έχει να αντιμετωπίσει και τους πολίτες που αγωνίζονται, που διαδηλώνουν, που δε μένουν αδιάφοροι, που δε γίνονται οσφυοκάμπτες. Γι' αυτούς υπάρχει ο «τρομονόμος», που έχει ετοιμαστεί, και το νομοσχέδιο περιστολής των διαδηλώσεων. Ετσι, όσοι δε συμμορφώνονται στις υποδείξεις, θα έχουν να αντιμετωπίσουν χειρότερα. Και οι δυο νόμοι αποτελούν σήμερα όπλα της άρχουσας τάξης απέναντι στους πολίτες.

Καταβάλλει προσπάθεια να τους μεταβάλει σε υπηκόους, που θα κάμπτουν τον αυχένα στα κελεύσματά της. Να μην τους περνάει από το μυαλό ότι είναι στο χέρι τους και μπορούν να «ξεβρακώσουν» με την πάλη τους την εξουσία, είτε αυτή είναι κρατική, είτε εργοδοτική. Να είναι φοβισμένοι. Στόχος, επίσης, είναι και το χτύπημα κάθε μορφής συλλογικής δράσης, που πετυχαίνεται με τις διώξεις συνδικαλιστών και την παραβίαση των εργασιακών και συνδικαλιστικών δικαιωμάτων στους χώρους δουλιάς.

Φοβούνται. Ξέρουν πολύ καλά ότι οι συνέπειες της πολιτικής που εφαρμόζεται σήμερα θα σπείρει ανέμους στην κοινωνία. Περιμένουν να θερίσουν θύελλες και προετοιμάζονται. Την ίδια προετοιμασία πρέπει να κάνουν και οι εργαζόμενοι. Η συσπείρωση, η συλλογική δράση είναι το όπλο που μπορεί να απαντήσει στην καταστολή. Το λαϊκό κίνημα δε θα αφήσει τους κρατούντες σε ησυχία. Για να γίνει αυτό, όμως, χρειάζεται η κινητοποίηση πολλών. Αυτό το διάστημα ο ελληνικός λαός δεν πρέπει να επιτρέψει να ψηφιστεί ο «τρομονόμος».

Τα κλεμμένα

Μισθοί

και μεροκάματα

πραγματικά

για κλάματα

και οι συντάξεις

πείνας,

ταπί πριν βγει

ο μήνας.

* * *

Ιδού ένα

προς ένα μας