ΑΠΟ ΜΕΡΑ ΣΕ ΜΕΡΑ | ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ

«Χορός» επενδύσεων για τους εφοπλιστές

Παπαγεωργίου Βασίλης

«Στα επίπεδα των 7,3 δισ. δολαρίων υπολογίζεται ότι ανέρχεται η αξία των επενδύσεων που έχουν πραγματοποιήσει μόνο από την αρχή του 2012 οι Ελληνες εφοπλιστές, αγοράζοντας και παραγγέλλοντας νέα πλοία στα ναυπηγεία», αναφέρεται στο χτεσινό ναυτιλιακό Τύπο. Οπως σημειώνεται «34 ελληνικές ναυτιλιακές εταιρείες έχουν μέχρι τώρα υπογράψει με τα ναυπηγεία της Ασίας (Κίνα - Κορέα - Ιαπωνία) συμφωνίες ύψους 3,8 δισ. δολαρίων, που αφορούν 97 νεότευκτα πλοία συνολικής χωρητικότητας 7 εκατ. τόνων», ενώ τα υπόλοιπα 3,5 δισ. δολάρια θα πάνε για την αγορά 202 πλοίων.

Και ενώ όλα τα στοιχεία μαρτυρούν ότι η κερδοφορία του εφοπλιστικού κεφαλαίου συνεχίζεται «ακάθεκτη» και μέσα σε συνθήκες καπιταλιστικής κρίσης, οι εφοπλιστές προετοιμάζουν αυτήν την περίοδο με τους πολιτικούς τους εκπροσώπους, την τρικομματική κυβέρνηση, τη σύνθλιψη και του τελευταίου εργασιακού δικαιώματος των ναυτεργατών. Ενδεικτικά, οι ακτοπλόοι εφοπλιστές αξιώνουν τη μείωση των αποδοχών των ναυτεργατών κατά 15% και περίπου 4.500 ναυτεργάτες των γενικών υπηρεσιών (μάγειροι, καμαρότοι κ.ά.) να διωχθούν από την οργανική σύνθεση των ακτοπλοϊκών πλοίων, που σημαίνει ότι οι ναυτεργάτες αυτοί είτε θα πεταχτούν στον εφιάλτη της ανεργίας ή θα δουλεύουν ως χαμηλόμισθοι και ανασφάλιστοι.

Επιπλέον ο «κοινωνικός διάλογος» που προσπαθεί να στήσει ο υπουργός Ναυτιλίας σε όφελος των εφοπλιστών με «πλαίσιο συζήτησης» τη Διεθνή Σύμβαση Ναυτικής Εργασίας 2006, υπονομεύει θεμελιώδεις κατακτήσεις των ναυτεργατών, προδιαγράφει το τσάκισμα των ΣΣΕ, μέχρι και τη νομιμοποίηση του σύγχρονου δουλεμπορίου των ναυτικών πρακτορείων.

Το μέλλον, δηλαδή που επιφυλάσσουν οι εφοπλιστές για τους ναυτεργάτες είναι δουλειά μέχρις εξάντλησης και εξαθλίωση της ναυτεργατικής οικογένειας, για να συνεχίσουν αυτοί να αυξάνουν το στόλο τους και να μετρούν κέρδη αμύθητα στις ελβετικές τράπεζες.

Αθωώνει το σύστημα...

Σε αδιέξοδο εγκλωβίζει τους εργαζόμενους της ΛΑΡΚΟ η ΓΣΕΕ. Ενδεικτική είναι η ανακοίνωση που εξέδωσε αμέσως μετά τη σύσκεψη που συγκάλεσε με τα σωματεία της ΛΑΡΚΟ και τα Εργατικά Κέντρα της περιοχής, όπου επισημαίνεται: «Η προχειρότητα με την οποία η Κυβέρνηση και το Ταμείο Αξιοποίησης Ιδιωτικής Περιουσίας του Δημοσίου (ΤΑΙΠΕΔ) αντιμετωπίζει την επιχείρηση και τα σχέδια για ξεπούλημα της ΛΑΡΚΟ είναι απαράδεκτα, ανεφάρμοστα και καταστροφικά».

Ποιο είναι το πρόβλημα; Οχι ότι ιδιωτικοποιείται η ΛΑΡΚΟ, όχι ότι οι εργαζόμενοι έρχονται αντιμέτωποι με μια πρωτόγνωρη επίθεση, αλλά η ...«προχειρότητα» με την οποία συγκυβέρνηση και ΤΑΙΠΕΔ αντιμετωπίζουν την επιχείρηση! Ωστόσο, το θέμα δεν είναι η προχειρότητα, αλλά ότι η ιδιωτικοποίηση της ΛΑΡΚΟ αποτελεί συγκεκριμένο στρατηγικό σχέδιο που υλοποιούν συγκυβέρνηση - τρόικα με στόχο το μεγάλο κεφάλαιο να μπει «στα γεμάτα» στην υπόθεση του ορυκτού πλούτου της χώρας. Η ΓΣΕΕ, χαρακτηρίζοντας ως «προχειρότητα» τον τρόπο που «αντιμετωπίζεται» η επιχείρηση, ρίχνει «στάχτη στα μάτια» των εργαζομένων. Τους καλεί να ρίξουν το ανάθεμα στο ΤΑΙΠΕΔ, ίσως και στη συγκυβέρνηση, αλλά σε καμιά περίπτωση να μη δουν πως αυτή ενέργεια εξυπηρετεί το μεγάλο κεφάλαιο, τα μονοπώλια του κλάδου, εγχώρια και μη.

... και εγκλωβίζει τους εργάτες

Επιτείνοντας τη σύγχυση κάνει λόγο για «απαράδεκτα, ανεφάρμοστα και καταστροφικά» σχέδια αναφορικά με το «ξεπούλημα της ΛΑΡΚΟ». Δηλαδή, αν ήταν εφαρμόσιμα δε θα υπήρχε κανένα πρόβλημα με την ιδιωτικοποίηση της εταιρείας; Επιπρόσθετα: Γιατί αυτή η εμμονή με τη λέξη «ξεπούλημα»; Αν δηλαδή, δεν ήταν «ξεπούλημα», αν η «τιμή» που θα πωλούνταν η ΛΑΡΚΟ ήταν... θεμιτή, δε θα υπήρχε πρόβλημα;

Εξίσου αποκαλυπτική, όμως, είναι και η πρόταση της ΓΣΕΕ: «Η διασφάλιση όλων των θέσεων εργασίας και η παραμονή της επιχείρησης υπό δημόσιο έλεγχο προκειμένου να υπάρξει ορθολογική διαχείριση και πλήρης αξιοποίηση του ορυκτού πλούτου της χώρας και η διασφάλιση του δημόσιου συμφέροντος είναι επιβεβλημένη». Και πάλι τίθεται το ίδιο ζήτημα: Επί τόσα χρόνια που η εταιρεία ήταν «υπό δημόσιο έλεγχο», του κράτους των καπιταλιστών, δεν οδηγούνταν συνειδητά σε παρακμή και απαξίωση από τις κυβερνήσεις ΠΑΣΟΚ και ΝΔ;

Γι' αυτό οι εργάτες της ΛΑΡΚΟ καλούνται να κάνουν στην άκρη τις συνδικαλιστικές ηγεσίες που επιδιώκουν να τους εγκλωβίσουν. Οπως σημείωσαν και οι δυνάμεις του ΠΑΜΕ στη σύσκεψη, είναι επιτακτική ανάγκη να κάνουν δική τους υπόθεση τον αγώνα και σε συντονισμό με τους άλλους εργάτες του κλάδου, αλλά και τους εργαζόμενους της περιοχής, να αναπτύξουν αγώνες που θα έχουν στο επίκεντρο τα δικά τους, κοινά, συμφέροντα, και στόχο η ΛΑΡΚΟ και ο ορυκτός πλούτος να γίνουν λαϊκή περιουσία που θα λειτουργούν προς όφελος του λαού και του τόπου.

Ο εκπαιδευτικός στο σχολείο των επιχειρήσεων

Ανασχεδιασμό της Εκπαίδευσης ώστε να οικοδομηθεί και ο μορφωτικός μεσαίωνας που θα ταιριάζει με τον εργασιακό έχει στα σκαριά η Ευρωπαϊκή Ενωση. Μάλιστα, όπως επισημαίνει παρουσιάζοντας τη νέα στρατηγική της στην Εκπαίδευση, «αυτές οι μεταρρυθμίσεις πρέπει να υποστηρίζονται από καλά καταρτισμένους, δραστήριους εκπαιδευτικούς με επιχειρηματικό πνεύμα».

Ο εκπαιδευτικός που θέλουν τα μονοπώλια είναι συνάρτηση των επιδιώξεών τους για εργαζόμενους πλήρως υποταγμένους στις ορέξεις τους για κερδοφορία, άρα υποταγμένους, και εκμεταλλευτική κοινωνία και η Εκπαίδευση μπορεί να συμβάλει τα μέγιστα σ' αυτό. Επομένως, θέλουν να οικοδομήσουν τέτοιο σχολείο. Ετσι, πέρα από κακοπληρωμένο, με μισά δικαιώματα, χωρίς ουσιαστική επιμόρφωση και εξοπλισμό εκπαιδευτικό, τον θέλουν να έχει και «επιχειρηματικό πνεύμα». Δηλαδή, να αποδεχτεί τους «νόμους της αγοράς» και να διαχειριστεί τη μιζέρια στην οποία καταδικάζουν το δημόσιο σχολείο. Και να διαπαιδαγωγεί ανάλογα τους μαθητές. Τον θέλουν να βρει τη θέση του στο «σχολείο της αγοράς» - γιατί όχι; - και ως διαμεσολαβητής μεταξύ του σχολείου και τοπικών ή μεγαλύτερων επιχειρήσεων (έως ακόμα και του ΝΑΤΟ!) που θέλουν να διαφημιστούν, να «ξεπλυθούν», να συμβάλει ώστε οι μαθητές να «διαπαιδαγωγηθούν» και από τις επιχειρήσεις. Από τη στιγμή μάλιστα που έρχεται από την ΕΕ ως κεντρική κατεύθυνση η ανάπτυξη επιχειρηματικού πνεύματος στους εκπαιδευτικούς, οι ελληνικές κυβερνήσεις που συνδιαμορφώνουν και εφαρμόζουν τις πολιτικές της θα τους «αξιολογήσουν» και γι' αυτό. Υπάρχει όμως και άλλη πτυχή για την οποία θεωρείται απαραίτητος από την ΕΕ ο εκπαιδευτικός των επιχειρήσεων. Για να διδάξει ο ίδιος σ' αυτό το «μορφωτικό» πεδίο του σχολείου, να συμβάλει ώστε να διαμορφωθούν οι σύγχρονοι σκλάβοι, που θα θεωρούν καλό για τους ίδιους ό,τι είναι καλό για το μεγάλο κεφάλαιο, ότι δεν υπάρχουν δικαιώματα αλλά «ευκαιρίες», ότι πρέπει να συμβάλλουν τα παιδιά αύριο στο να αυγατίζουν τα χρήματα μιας χούφτας πλουσίων.

Πλασάροντας κατά καιρούς τα διάφορα προγράμματα επιχειρηματικότητας μέσα στα σχολεία (με ενεργή τη συμμετοχή του Συνδέσμου Ελληνικών Βιομηχανιών), οι θιασώτες τους διδάσκουν για το πόσο είναι απαραίτητη για την προσωπική ανάπτυξη, για κίνητρα ανάπτυξης νέων επιχειρήσεων, ακόμα και για απάντηση στη «συκοφάντηση» του κόσμου της «αγοράς», από τους αγώνες ενάντια στην εκμετάλλευση. Είναι όμως γεγονός αναμφισβήτητο ότι η καλλιέργεια της επιχειρηματικής κουλτούρας τους, την οποία θέλουν να διαπνέει όλο το σχολείο και όχι μόνο τα συγκεκριμένα προγράμματα, είναι αδύνατο να συμβαδίσει με την ανάπτυξη στο μαθητή της αυτοπεποίθησης ότι μπορεί να αλλάξει τα πράγματα προς το καλύτερο για την κοινωνία, ότι έχει αξία και δικαιώματα που φτάνουν πολύ μακρύτερα από όσο ορίζει η κοινωνία των επιχειρηματιών.

Τέτοιες αξίες ταιριάζουν γάντι στους μεγαλοεπιχειρηματίες που απολύουν, κόβουν μισθούς και επιδόματα, επεκτείνουν τις επιχειρήσεις τους, βλέπουν τα κέρδη τους να πολλαπλασιάζονται. Είναι όμως ανάγκη να αναρωτηθεί κάποιος τι όφελος έχει ο εκπαιδευτικός των 700 ευρώ, ο γονιός, το παιδί της λαϊκής οικογένειας από την επιχειρηματικότητα, που μάλιστα στα κείμενα της ΕΕ υποτάσσουν σ' αυτήν τα μορφωτικά χαρακτηριστικά του σχολείου. Ο λαός έχει και κληρονομιά αγώνων και κατακτήσεων και δύναμη να φέρει στο προσκήνιο τις δικές του αξίες και να τις κάνει κυρίαρχες.

Μαρίνα ΚΑΛΛΙΓΕΡΗ

Η όποια ανάπτυξη που τάζουν αφορά το μεγάλο κεφάλαιο...

Παπαγεωργίου Βασίλης

ΤΟ 2013 ΘΑ ΜΠΟΥΜΕ «στο δρόμο της ανάπτυξης» δήλωσε ο Ευάγγελος Βενιζέλος. Ο ΟΟΣΑ, πάλι, εκτιμά ότι θα υπάρξει ανάπτυξη στην Ελλάδα «μετά το 2014». Εμείς, τώρα, ποιον να πιστέψουμε;

Η απάντηση είναι μάλλον εύκολη: Κανέναν από τους δύο. Και το 2013, και το 2014, και το 2015, και τα επόμενα χρόνια, αυτό που προωθούν είναι νέα μέτρα, πιέσεις και «θυσίες» για τους εργαζόμενους και το λαό.

Οσο για την περίφημη «ανάπτυξη», την έχουν προετοιμάσει από τώρα με τα αντιλαϊκά και αντεργατικά μέτρα που έχουν πάρει. Θα είναι, όμως, «ανάπτυξη» για το κεφάλαιο. Οπως πάντα.

ΠΑΝΤΩΣ, ΕΙΧΕ ΕΝΔΙΑΦΕΡΟΝ και η ανάλυση του προέδρου του ΠΑΣΟΚ: Σήμερα λέει αντιμάχονται στην Ευρωπαϊκή Ενωση η «ορθολογική» και η «ανορθολογική» προσέγγιση των πραγμάτων. Φυσικά, ο ίδιος υποστηρίζει την πρώτη ως ...λογικός άνθρωπος.

Εμείς, πάλι, δεν πιστεύουμε ότι η ΕΕ χωρίζεται σε ...τρελούς και λογικούς. Σε εχέφρονες και παράφρονες. Αντιθέτως, κύκλους που υποστηρίζουν (απολύτως λογικά) πολύ συγκεκριμένα συμφέροντα βλέπουμε.

Μπορεί κάποιοι να συντάσσονται με ένα τμήμα του κεφαλαίου και κάποιοι με ένα άλλο, όμως ξέρουν πολύ καλά να βάλλουν αμφότεροι εναντίον των λαών. Καθένας με τον τρόπο που τον βολεύει.

Ετσι, λοιπόν, ο Ε. Βενιζέλος και η κυβέρνησή του, δεν είναι η ...«φωνή της λογικής». Αντιθέτως, είναι οι εκφραστές ενός συστήματος που προωθεί το μεγαλύτερο παραλογισμό: Αυτοί που παράγουν να φτωχαίνουν και τα παράσιτα να κερδοσκοπούν.

ΣΕ ΠΕΡΙΠΤΩΣΗ που δεν το προσέξατε, ο Ζ. Μπαρόζο, πρόεδρος της Κομισιόν, για πολλοστή φορά, «χαιρέτισε» τις προσπάθειες του ελληνικού λαού για έξοδο από την κρίση. Από «χαιρετούρα» έχουμε χορτάσει.

Παπαγεωργίου Βασίλης

Κρίση και αντιθέσεις στο εσωτερικό της Γερμανίας

Παπαγεωργίου Βασίλης

Σύμφωνα με εκτιμήσεις του ΟΟΣΑ, το ΑΕΠ της Γερμανίας θα αυξηθεί το 2013 κατά 0,5% και όχι κατά 1,0%, όπως προβλέπει η γερμανική κυβέρνηση. «Η οικονομία παγώνει λόγω της κάμψης του εμπορίου σε διεθνές επίπεδο», επισημαίνεται στην έκθεση. Ο ΟΟΣΑ υποστηρίζει ακόμα ότι ο σοβαρότερος κίνδυνος για τη μεγαλύτερη οικονομία της Ευρώπης προέρχεται από την κρίση στην Ευρωζώνη και σημειώνει ότι οι γερμανικές εξαγωγές ενδέχεται στο μέλλον να αντιμετωπίσουν ακόμη μεγαλύτερο πρόβλημα. Η είδηση έχει ενδιαφέρον για δύο λόγους: Πρώτον, επειδή επιβεβαιώνονται τα σημάδια κόπωσης στη γερμανική οικονομία, που σημαίνει ότι καμιά καπιταλιστική χώρα της Ευρωζώνης δεν πρόκειται να μείνει ανέγγιχτη από την κρίση. Ηδη οι καμπάνες χτυπάνε για τη Γαλλία και έπεται συνέχεια. Δεύτερον, η ανάλυση του ΟΟΣΑ δείχνει ως ένα βαθμό και τη βάση πάνω στην οποία αναπτύσσονται οι αντιθέσεις ανάμεσα σε διαφορετικές μερίδες της γερμανικής αστικής τάξης. Για παράδειγμα, το κομμάτι εκείνο που έχει εξαγωγικό προσανατολισμό ανησυχεί για την κρίση στην Ευρωζώνη και πιέζει για λύσεις που θα δίνουν ανάσα στις γερμανικές εξαγωγές. Στον αντίποδα, οι μεγαλοτραπεζίτες και άλλες επιχειρηματικές ομάδες ζητάνε αυστηροποίηση των όρων διαχείρισης της κρίσης σε ευρωενωσιακό επίπεδο, ανησυχώντας για τις επισφάλειες στις οποίες εκτίθενται τα κεφάλαια των γερμανικών μονοπωλίων, εξαιτίας της συμμετοχής της χώρας στην ελεγχόμενη χρεοκοπία ανταγωνιστικών οικονομιών, αλλά προσβλέποντας και στο ισχυρό ευρώ έναντι του δολαρίου ως διεθνές αποθεματικό νόμισμα. Κάπως έτσι περιπλέκεται το κουβάρι των ανταγωνισμών, καθιστώντας απρόβλεπτες τις εξελίξεις, με δεδομένο ότι οι κόντρες μεγαλώνουν ανάμεσα στα ιμπεριαλιστικά κέντρα και στο εσωτερικό τους. Ο λαός δεν έχει κανένα συμφέρον να διαλέξει το ένα ή το άλλο ιμπεριαλιστικό στρατόπεδο, να συμμαχήσει με τη μια ή την άλλη μερίδα της αστικής τάξης. Οποιο μείγμα διαχείρισης και αν επιλεγεί τελικά, θα φέρει νέα μνημόνια και μέτρα, στην Ελλάδα και παντού. Ρήξη με τα μονοπώλια και ανατροπή της εξουσίας τους είναι ο μόνος δρόμος που συμφέρει το λαό.

Προϋποθέσεις σκλαβιάς και χειραφέτησης

«Κοινωνική ειρήνη και πολιτική σταθερότητα». Αυτές είναι, σύμφωνα με το πρωτοσέλιδο άρθρο των χτεσινών «Νέων», οι δύο προϋποθέσεις που πρέπει να εκπληρωθούν, προκειμένου να αξιοποιηθεί «η ύστατη ευκαιρία» που δίνεται στη χώρα από την απόφαση του Γιούρογκρουπ, η οποία, κατά την εφημερίδα, «δίνει στους Ελληνες το δικαίωμα για ένα πρώτο χαμόγελο»(!). Το μήνυμα είναι κάτι παραπάνω από καθαρό. Η κυβέρνηση πρέπει να αξιοποιήσει το χρόνο που κερδίζει με την εκταμίευση της δόσης, προκειμένου να δείξει πυγμή, να τσακίσει το εργατικό - λαϊκό κίνημα και να επιβάλει σιωπή νεκροταφείου σε ολόκληρη τη χώρα. Αυτή είναι η κοινωνική ειρήνη που οραματίζονται: Να μην κουνιέται φύλλο πουθενά και τίποτα να μη διαταράσσει την απρόσκοπτη υπερεκμετάλλευση των σύγχρονων σκλάβων των μονοπωλίων, με τη χώρα να έχει μετατραπεί σε μια απέραντη ειδική οικονομική ζώνη (ΕΟΖ) φτηνής εργατικής δύναμης και «αειφόρου» κερδοφορίας. Η κυβέρνηση είναι έτοιμη από καιρό και έχει δείξει στην πράξη την ετοιμότητά της να επιβάλει διά πυρός και σιδήρου τα μέτρα, κλιμακώνοντας διαρκώς την καταστολή κατά των λαϊκών αγώνων. Ωστόσο, τέτοια κοινωνική ειρήνη δεν υπήρξε ούτε, πολύ περισσότερο, πρόκειται να υπάρξει, τώρα που η συντριπτική πλειοψηφία του λαού βρίσκεται σε απόλυτη φτώχεια και εξαθλίωση. Ο βούρδουλας και η καταστολή το μόνο που δείχνουν είναι την αδυναμία της πλουτοκρατίας και του αστικού πολιτικού συστήματος για χειραγώγηση και υφαρπαγή της συναίνεσης των λαϊκών στρωμάτων. Δεν πρόκειται να αναχαιτίσουν τη συσσωρευμένη οργή του λαού ούτε μπορούν να υπερισχύσουν απέναντι στην απόλυτα δικαιολογημένη απαίτησή του να ζει ανθρώπινα, καλύπτοντας δηλαδή τις σύγχρονες ανάγκες του. Προϋπόθεση όμως γι' αυτό, να πάρει δηλαδή αυτά που του ανήκουν, είναι να οργανωθεί παντού, σε όλους τους χώρους δουλειάς και τις γειτονιές, και μέσα από τους αγώνες για την ανατροπή της αντιλαϊκής πολιτικής να κατευθύνει τον αγώνα του κατευθείαν στην καρδιά του προβλήματος, στην ανατροπή της εξουσίας των μονοπωλίων.

Η αγωνία των επίδοξων διαχειριστών

«Πριν δύο χρόνια μας έλεγαν ότι στόχος της βιωσιμότητας του χρέους είναι το 120% του ΑΕΠ. Τώρα μας λένε ότι μπορεί να είναι 124%. Αύριο μπορούν να μας πουν και 130%. Αυτές δεν είναι λύσεις. Κυρίως δεν είναι λύσεις με την κοινωνία όρθια. Η μόνη πραγματική λύση είναι να σταματήσουν να λογαριάζουν χωρίς τον ξενοδόχο, να μπει ξανά η Ελλάδα στο κάδρο της διαπραγμάτευσης, να βρίσκεται στις αποφάσεις. Η μόνη πραγματική λύση είναι μια μεγάλη πολιτική αλλαγή που έρχεται, να μπει ο λαός στο προσκήνιο. Και όλοι πια αναμένουν αυτή τη μεγάλη πολιτική αλλαγή στην Ελλάδα» (ο Αλ. Τσίπρας για τις προχτεσινές αποφάσεις του Γιούρογκρουπ).

«Τελικά, με το "κούρεμα" που αποφασίστηκε, το χρέος της χώρας μας το 2020 θα είναι όσο ήταν και το 2009, πριν μπούμε στο μνημόνιο, δηλαδή 120% του ΑΕΠ! Αυτή η κυβέρνηση όχι μόνο μας έφερε δύο χρόνια φορο-επιδρομών και λιτότητας αλλά χωρίς ίχνος ντροπής τολμά να πανηγυρίζει πως σε εννιά χρόνια από σήμερα, το 2020, θα μας έχει φτάσει ...και πάλι στο 2009! (...) Αν δεν αλλάξουν όλα αυτά, δεν βρισκόμαστε πιο κοντά σε λύση, αλλά μπροστά σε άλλα εννιά χρόνια φτώχειας και κατάρρευσης που δεν αντέχει ούτε η οικονομία ούτε η κοινωνία (...) Οι υπεύθυνοι του σημερινού ναυαγίου δεν μπορούν να παριστάνουν τους ναυαγοσώστες. Ο κύκλος αυτής της κυβέρνησης έκλεισε!» (δήλωση Αντ. Σαμαρά για το PSI - «κούρεμα» του χρέους - στις 27 Οκτώβρη του 2011). Από μόνη της η παράθεση των δηλώσεων του προέδρου του ΣΥΡΙΖΑ και του αρχηγού της ΝΔ είναι εξόχως αποκαλυπτική για την πανομοιότυπη κριτική που ασκούν στο ίδιο ζήτημα, του «κουρέματος» του χρέους, σε διαφορετικές χρονικές στιγμές. Είναι μάλιστα φανερό ότι η κριτική του προέδρου της ΝΔ είναι πιο προωθημένη από αυτή του προέδρου του ΣΥΡΙΖΑ. Ο κοινός παρονομαστής πάντως είναι η αγωνία και των δύο να παρουσιαστούν ως καλύτεροι διαπραγματευτές μόνο και μόνο για να πάρουν το τιμόνι της εξουσίας...

Αντιδραστική ΕΕ εντός και εκτός

Δύο αντιδραστικές εκθέσεις, με περιεχόμενο που βάζει κυριολεκτικά φωτιά στα λαϊκά συμφέροντα, συζητήθηκαν τη βδομάδα που μας πέρασε στο Ευρωκοινοβούλιο και καταψηφίστηκαν από το ΚΚΕ. Η πρώτη αφορά στην «εφαρμογή της Κοινής Πολιτικής Ασφάλειας και Αμυνας». Στόχο έχει να αντιστοιχίσει την ιμπεριαλιστική πολιτική της ΕΕ στο νέο στρατηγικό δόγμα του ΝΑΤΟ. Γι' αυτό καλεί τα κοινοτικά όργανα να αξιοποιήσουν όλο το φάσμα των στρατιωτικών μέσων της Ευρωένωσης, ώστε να γίνει πιο αποτελεσματική ακόμα και από το ΝΑΤΟ στο αιματοκύλισμα και την υποταγή των λαών. Να διεκδικήσει, δηλαδή, με μεγαλύτερες αξιώσεις μερίδιο από τη μοιρασιά της λείας στα ανά τον κόσμο ιμπεριαλιστικά μέτωπα, για λογαριασμό των ευρωενωσιακών μονοπωλίων.

Δείχνοντας πως με συντονισμένα βήματα η ΕΕ στρατιωτικοποιεί ακόμα περισσότερο την εξωτερική της πολιτική, η έκθεση ζητάει την αύξηση των στρατιωτικών αποστολών και επιχειρήσεων και τη χρηματοδότησή τους από το Ταμείο Σταθερότητας και το Ευρωπαϊκό Ταμείο Ανάπτυξης, την επίσπευση της δημιουργίας μόνιμου γενικού επιτελείου στρατού της ΕΕ, άμεση αξιοποίηση των μονάδων του Ευρωστρατού, την αναβάθμιση του Ευρωπαϊκού Οργανισμού Αμυνας και πιο αποφασιστικά βήματα στην κοινή χρήση οπλικών συστημάτων. Για το ευρωενωσιακό κεφάλαιο, σύμφωνα με την έκθεση, τα Δυτικά Βαλκάνια, η Μέση Ανατολή, το Κέρας της Αφρικής και η περιοχή του Σαχέλ, στη Σομαλία, στο Νότιο Σουδάν και στο Μάλι, αποτελούν ζώνες άμεσης προτεραιότητας. Είναι περιοχές που βρίσκονται στο επίκεντρο του ενδοϊμπεριαλιστικού ανταγωνισμού για τις πηγές και τους δρόμους ενέργειας.

Συναφής με τα παραπάνω, με πιο έντονο όμως το στοιχείο της στοχοποίησης του εχθρού λαού στο εσωτερικό της κάθε χώρας - μέλους, είναι το περιεχόμενο και της άλλης έκθεσης, με τον τίτλο «Ρήτρα αμοιβαίας άμυνας και η ρήτρα αλληλεγγύης της Ευρωπαϊκής Ενωσης: Πολιτική και επιχειρησιακή διάσταση». Πρόκειται για ρήτρες που περιέχονται στην αντιλαϊκή Συνθήκη της Λισαβόνας. Κατά τα πρότυπα του νέου δόγματος του ΝΑΤΟ, προωθούν στρατιωτικές και πολιτικές επεμβάσεις της ΕΕ στα ίδια τα κράτη - μέλη της, με το πρόσχημα της «τρομοκρατίας», «φυσικών ή ανθρωπογενών καταστροφών», «επιθέσεων στον κυβερνοχώρο», ακόμη και για «πανδημίες» ή «ενεργειακές ελλείψεις». Η έκθεση ζητάει τη δημιουργία «μόνιμου επιχειρησιακού στρατηγείου της ΕΕ» και «μόνιμου συστήματος της ΕΕ για την αντιμετώπιση διαχείρισης κρίσεων».

Απροκάλυπτα αναγνωρίζει επίσης το «δικαίωμα» της ΕΕ να επεμβαίνει σε κράτη - μέλη της, χαρακτηρίζοντας δράσεις και κινητοποιήσεις του λαϊκού κινήματος απειλή για τους «δημοκρατικούς θεσμούς»! Τι δείχνουν τα παραπάνω. Οτι σε συνθήκες κρίσης, η ΕΕ γίνεται πιο αντιδραστική και επιθετική στο εσωτερικό και στο εξωτερικό, για να θωρακίσει και να υπερασπιστεί πιο σθεναρά τα συμφέροντα των μονοπωλίων της. Για να το πετύχει, από τη μια αναβαθμίζει το ρόλο της στα κατοχικά μέτωπα και σε περιοχές με μεγάλη γεωστρατηγική σημασία. Από την άλλη, θωρακίζει την αστική εξουσία απέναντι στο λαϊκό κίνημα, ενισχύοντας τις στρατιωτικές δομές για καταστολή του. Η ΕΕ είναι αντιδραστική συμμαχία των μονοπωλίων. Οσο βαθαίνει η κρίση, τόσο αποκαλύπτεται το αποκρουστικό της πρόσωπο, τόσο πιο επικίνδυνη γίνεται για τους λαούς στα κράτη - μέλη και σε όλο τον κόσμο. Αλλά οι λαοί δεν έχουν πει την τελευταία τους λέξη. Εχουν τη δύναμη να αντιμετωπίσουν τη σιδερένια φτέρνα του κεφαλαίου, είναι ανίκητοι όταν αποφασίσουν να ανατρέψουν την εξουσία του, σε κάθε κράτος - μέλος.