Είναι απόλυτα βέβαιο ότι η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ δεν πρόκειται να πάει με αδειανά τα χέρια στα επόμενα κοινοτικά διαβούλια. Αντίθετα, πολύ σύντομα θα έχει να τους επιδείξει συγκεκριμένο νομοθετικό έργο, πρωτοβουλίες, μέτρα «μόνιμου και σταθερού χαρακτήρα», όπως αυτά που απαιτούν οι λεγόμενες αγορές. Τα σπασμένα της καπιταλιστικής κρίσης και, πολύ περισσότερο, την επόμενη φάση, δηλαδή τη «στρατηγική εξόδου» από την κρίση που σχεδιάζεται από την κεφαλαιοκρατία, επιδιώκουν να φορτώσουν στις πλάτες των εργατών απομυζώντας παραπέρα το λαϊκό εισόδημα, ροκανίζοντας δικαιώματα και κατακτήσεις. Τα παραπάνω θα «ποσοτικοποιηθούν» στο νέο Πρόγραμμα Σταθερότητας, για το οποίο η κυβέρνηση έχει ήδη ζητήσει τη «συνδρομή» της ΕΕ. Τα πάντα έχουν συμφωνηθεί μεταξύ τους, από τη «νέα γενιά μετοχοποιήσεων» δημόσιας περιουσίας και υποδομών, μέχρι τις αντιασφαλιστικές ανατροπές και το νέο φορολογικό σύστημα σε βάρος μισθωτών - συνταξιούχων - μικροεπαγγελματιών.
Στο μη σεβασμό της νομιμότητας αποδίδει ο γνωστός τηλεβόας της αντίδρασης Πάσχος Mανδραβέλης τη σημερινή κατάσταση της οικονομίας και όχι μόνο στη χώρα μας. Πώς εννοεί όμως τη «νομιμότητα»; Διαβάστε: «Πουθενά η ρύπανση των τοίχων με αφίσες, αυτοκόλλητα και σπρέι, δεν θεωρείται "δικαίωμα έκφρασης". Πουθενά ένα κοινοβουλευτικό κόμμα δεν φτύνει έργω και λόγω τη δημοκρατία, όπως κάνει το ΚΚΕ, χωρίς να αντιδρά κανείς. Πουθενά δε γίνονται καταλήψεις δημόσιων υπηρεσιών - οι οποίες μάλιστα, όπως το ΙΚΑ, εξυπηρετούν τους πολίτες - στο πλαίσιο υποτίθεται της "διαμαρτυρίας". Εχουμε φτάσει να θεωρούμε το κλείσιμο των εθνικών οδών κάτι σαν εποχικό φαινόμενο και σίγουρα ως αποδεκτό τρόπο πάλης. Φτάσαμε να θεωρούμε "δημοκρατικό δικαίωμα" του ΚΚΕ να καταλαμβάνει στούντιο και να εκφωνεί τα δικά του δελτία ειδήσεων (...) Η δε εφαρμογή του νόμου, η παραπομπή δηλαδή των παραβατών στη Δικαιοσύνη, θεωρείται "ποινικοποίηση των αγώνων". Δυστυχώς, στην Ελλάδα, επειδή κάποτε η διαμαρτυρία ήταν παράνομη, τώρα κάθε παρανομία βαφτίζεται διαμαρτυρία. Και το χειρότερο; Δεν διαμαρτύρεται κανείς για τη στρέβλωση της λογικής και την παραβίαση των νόμων (...) Κυρίως, όμως, δημιουργείται κουλτούρα ανομίας, η οποία οδηγεί σε όλο και μεγαλύτερη ανομία. Μέχρι να φτάσουμε σε κάποιον Δεκέμβρη και στη χρεοκοπία». Το ΚΚΕ - καθόλου άδικα - φαίνεται πως στοιχειώνει τον αρθρογράφο ακόμα και στον ύπνο του. Είναι φύσει και θέσει εχθρός των δικαιωμάτων των εργαζομένων και της νεολαίας, γι' αυτό και καταφέρεται ενάντια σε κάθε συλλογική μορφή πάλης που στόχο έχει να τα διαφυλάξει ή να τα διευρύνει. Και επειδή το ΚΚΕ πρωτοπορεί σ' αυτούς τους αγώνες, ο αρθρογράφος το θεωρεί αυτονόητο καθήκον του να του επιτίθεται. Με ποιο στόχο; Μα, όπως ο ίδιος ομολογεί, για να ξαναγίνει η διαμαρτυρία παράνομη. Δηλαδή, να καταδικάζουν το λαό στη φτώχεια στην ανεργία, στα μεροκάματα πείνας, στις συντάξεις πείνας, στους καθημερινούς κινδύνους ακόμη και της ζωής των εργατών στα κάτεργα των καπιταλιστών χωρίς κανένα μέτρο υγιεινής και ασφάλειας, και ο λαός να λέει «σφάξε με αγά μου ν' αγιάσω». Αυτό θέλει ο «δημοκράτης» δημοσιολόγος της άκρας του τάφου σιωπής, όταν πρόκειται για εργατικές διεκδικήσεις. Αυτός είναι και ο καημός της τάξης που υπηρετεί ο Μανδραβέλης. Κι αυτό της τον αναστεναγμό τον περνάει στο γραπτό του. Τόσο ωμά και άκομψα, ώστε χωρίς πολλά λόγια να αποκαλύπτεται και να καμαρώνει ως προς τις επιδιώξεις που υπηρετεί...
Το μεσημέρι της Κυριακής, η ΚΟΑ του ΚΚΕ διοργάνωσε μιαν ιδιαίτερα μαζική και σημαντική ως προς το περιεχόμενό της εκδήλωση για τα μεταναστόπουλα και τους γονείς τους. Από το υλικό της εκδήλωσης, «Τα ΝΕΑ» αξιοποίησαν μια φωτογραφία που δείχνει την Αλέκα Παπαρήγα να ανταλλάσσει χειραψία με έναν μετανάστη και όπως είναι φυσικό χαμογελούν και οι δυο τους. Στη λεζάντα της φωτογραφίας, η εφημερίδα γράφει με φανερή την πρόθεση της γελοιοποίησης: «Ιδού: Κόμματα και μετανάστες δείχνουν τα δόντια τους». Δεν είχαμε καμιά αμφιβολία ότι τόσο η συγκεκριμένη, όσο και άλλες εφημερίδες δε θα περνούσαν ούτε σε μονόστηλο την ενοχλητική για τα αφεντικά δραστηριότητα του ΚΚΕ, πολύ περισσότερο που η συγκεκριμένη εκδήλωση αναδεικνύει και τη μοναδική διαφορετική αντίληψη για τα προβλήματα των μεταναστών, τις αιτίες και τη λύση τους. Ομως, αυτό που κάνουν «Τα ΝΕΑ» ξεπερνάει κατά πολύ τα όρια της απόκρυψης ή της διαστρέβλωσης μιας είδησης. Αλλά είπαμε: Με όποιον δάσκαλο καθίσεις, τέτοια γράμματα (δημοσιογραφία και προπαγάνδα, στην προκειμένη περίπτωση) θα μάθεις. Πάντα άξιοι εκεί στο Συγκρότημα...
Τις ανακοίνωσε χτες ο Γιώργος Παπανδρέου και ξεκαθάρισε ότι η αναβάθμιση της δημόσιας υγείας ξεκίνησε. Ετσι, για όσους είχαν αμφιβολίες!
Φυσικά - λόγω της κατάστασης - είναι απαραίτητες 200 μονάδες, αλλά ας μην τα θέλουμε κι όλα δικά μας.
Επίσης χρειάζονται καμιά 30αριά χιλιάδες προσλήψεις σε γιατρούς και νοσηλευτές, αλλά ...ας βολευτούμε με 1.000 και με τα πενιχρά κονδύλια του προϋπολογισμού.
Τι νομίζατε δηλαδή, έτσι εύκολα γίνεται η «πράσινη ανάπτυξη» (και στα νοσοκομεία); Ιδίως μετά τη διάλυση και το κατεστραμμένο κράτος που παρέλαβε το ΠΑΣΟΚ;
Ομως, η κυβέρνηση έχει προνοήσει, μην ανησυχείτε. Για όσους δεν αρέσκονται στις τεράστιες ουρές και στις αναμονές των 14 και 15 ωρών στα δημόσια νοσοκομεία που υπολειτουργούν, βρέθηκε λύση...
Διότι έχουμε και τη ...συμπληρωματική βοήθεια του ιδιωτικού τομέα. Τόσοι επιχειρηματίες (αφού ταΐστηκαν δεόντως με επιχορηγήσεις) έχουν ανοίξει νοσοκομεία για την εξυπηρέτησή μας και μόνο.
Αυτές οι υπηρεσίες είναι ... «με το αζημίωτο», όμως για το θέμα αυτό η κυβέρνηση ...δεν έχει προνοήσει. Ε, δεν μπορεί να τα κάνει και όλα. Αν θέλετε να γίνετε καλά, φροντίστε να έχετε χρήματα.
ΚΙ ΕΝΩ ΕΜΕΙΣ θα γιορτάζουμε αυτές τις μέρες την έλευση του νέου χρόνου, ο Γ. Παπακωνσταντίνου θα δουλεύει. Ξεκινάει, λέει, την κατάρτιση του τετραετούς προγράμματος σταθερότητας της ελληνικής οικονομίας...
Προφανώς, φροντίζει να μην ...ξαναγιορτάσουμε για τα επόμενα 4 χρόνια. Αντιθέτως, να κάνουν μόνιμο «πάρτι» αυτοί που συνήθως κερδίζουν από τα προγράμματα σταθερότητας και όλοι γνωρίζουμε ποιοι είναι.
Πάντως, ο υπουργός Οικονομίας θα μας ...πει «καλή χρονιά». Εστω κι αν από το δικό του στόμα μόνον ως ειρωνεία μπορεί να ακουστεί.
Είναι εύκολο για τον υπουργό να μιλά για «αίμα», μόνο που πρόκειται για το «αίμα» των εργαζομένων. Δεν ακούσαμε όμως να μιλάει με τον ίδιο τρόπο για το «αίμα» των βιομηχάνων, των μεγαλοεπιχειρηματιών, ούτε για το αίμα της κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ, που λεηλάτησαν τα Ταμεία και ευθύνονται, όπως και η ΝΔ, για την κατάσταση που βιώνουν σήμερα οι συνταξιούχοι και τα Ταμεία. Μάταια πασχίζουν ο υπουργός και η κυβέρνηση να τρομοκρατήσουν τους εργαζόμενους. Οι εργαζόμενοι δεν έχουν τίποτα να δώσουν και τίποτα άλλο να θυσιάσουν. Αρκετά πλήρωσαν όλα τα προηγούμενα χρόνια. Δεν πρόκειται να σκύψουν το κεφάλι και να πούνε «σφάξε με αγά μ' ν' αγιάσω», όπως απαιτεί η κυβέρνηση. Για το μόνο που αξίζει να ματώσουν είναι για να υπερασπίσουν τη δημόσια Κοινωνική Ασφάλιση και τις συντάξεις που επιχειρεί να ξεθεμελιώσει η κυβέρνηση. Και όχι να γίνουν σφάγια στο θυσιαστήριο της «σταθεροποίησης».
Οι απολογητές (και, ταυτόχρονα, σύγχρονοι θεωρητικοί) της αστικής δημοκρατίας, της δικτατορίας δηλαδή των μονοπωλίων, πασχίζουν με κάθε τρόπο να αποκόψουν το σύστημα το οποίο υπερασπίζονται από την οποιαδήποτε μορφή διαχείρισης έχει ταυτιστεί στη συνείδηση του λαού με καραμπινάτα εγκλήματα. Προσπαθώντας να αποθεώσουν το σύστημα της εκμετάλλευσης στη σημερινή του μορφή και να αμαυρώσουν κάθε προοπτική για την ανατροπή του, ανακαλύπτουν «άκρα» και «ολοκληρωτισμούς», τσουβαλιάζοντας το φασισμό με το σοσιαλισμό, σε μιαν άθλια προσπάθεια να συκοφαντήσουν τον δεύτερο. Η μεθόδευση αυτή δεν παίρνει μόνο τη μορφή της ωμής παραχάραξης της Ιστορίας και του άθλιου αντικομμουνισμού, αλλά και του εξευγενισμένου. Οπως ακριβώς γίνεται από τις σελίδες της κυριακάτικης «Αυγής», η οποία απευθύνθηκε σε τρεις προοδευτικούς - κατά την αντίληψή της - ακαδημαϊκούς (Ν. Αλιβιζάτο, Η. Νικολακόπουλο και Κ. Τσουκαλά) για να καταγράψει τις απόψεις τους σχετικά με τον Εμφύλιο και τα όσα αναμασούν σε άλλο τους πόνημα οι γνωστοί και μη εξαιρετέοι Καλύβας - Μαρατζίδης. Υποτίθεται ότι η «Αυγή» στόχο έχει να προβάλει τη γνώμη των τριών ακαδημαϊκών σαν αντίβαρο στις απόψεις των δυο άλλων ωμών αντικομμουνιστών, οι οποίοι ταυτίζουν στην άθλια προπαγάνδα τους το ναζισμό με τον κομμουνισμό.
Η (καθόλου αθώα) καταγραφή που κάνει η «Αυγή», οδηγεί στο εξής συμπέρασμα: Ο κομμουνισμός και ο ναζισμός δεν ταυτίζονται. Αλλά σε σχέση με τη σημερινή «φιλελεύθερη αστική δημοκρατία», είναι και τα δυο συστήματα των άκρων (Αλιβιζάτος), τα οποία σε καμιά περίπτωση δεν υπηρετούν «τον ορθό λόγο, τη συναίνεση και την ανοχή» που εκφράζουν «ο καπιταλισμός, ο φιλελευθερισμός και η δημοκρατία» (Τσουκαλάς). Με άλλα λόγια: Ο σοσιαλισμός και ο ναζισμός είναι εξίσου επικίνδυνα συστήματα για την «αστική δημοκρατία», η οποία έχει όλες τις αρετές και πρέπει να τη διαφυλάξουμε σαν κόρη οφθαλμού. Τι διαφορά, αλήθεια, έχει αυτή η άποψη από το ιδεολογικοπολιτικό υπόβαθρο που οδηγεί τους αισχρούς αντικομμουνιστές να ταυτίζουν τον σοσιαλισμό με το ναζισμό; Ελάχιστη. Ολοι τους άλλωστε πατούν στην ίδια όχθη του ποταμού. Αυτή που έχει για θεό της τα συμφέροντα των μονοπωλίων. Γι' αυτό αποθεώνουν την αστική δημοκρατία και το σύγχρονο αστικό σύστημα πολιτικής διαχείρισης της καπιταλιστικής οικονομίας. Γι' αυτό και προσπαθούν να συκοφαντήσουν το σοσιαλισμό, άλλος ωμά, άλλος καλυμμένα, πάντοτε όμως με τον ίδιο στόχο: Να σηκωθούν αναχώματα στις συνειδήσεις εκείνες που ριζοσπαστικοποιούνται και αντιλαμβάνονται πως ο ναζισμός τους και η αστική δημοκρατία τους, «παιδί» των ίδιων συμφερόντων ήταν, σε διαφορετικές ιστορικές στιγμές. Και πως απέναντι σ' αυτά τα διαφορετικά πρόσωπα του εκμεταλλευτικού συστήματος, ένα μόνο αντίπαλο δέος υπάρχει: Ο σοσιαλισμός, οι κατακτήσεις του, η πείρα που έδωσε στο εργατικό λαϊκό κίνημα και η προοπτική που άνοιξε η πρώτη απόπειρα οικοδόμησής του. Αυτό είναι που τους τρομάζει, αυτό προσπαθούν μάταια να συκοφαντήσουν.
Φυσικά, πρόκειται για πελώριο ψέμα. Η επίθεση που ξεδιπλώνεται αυτές τις μέρες δεν είναι ούτε σημερινή, ούτε πρωτόγνωρη. Αντίθετα, αποτελεί κρίκο της αλυσίδας των επιθέσεων που γνωρίσαμε την τελευταία 20ετία. Και η εκδήλωσή της δεν έχει σχέση με τις φάσεις εξέλιξης του ελληνικού καπιταλισμού, καθώς τα ίδια θέματα υπήρχαν στην επικαιρότητα και την εποχή των υψηλών ρυθμών ανάπτυξης, στην περίοδο της ανοδικής φάσης του οικονομικού κύκλου. Το 2001, όταν παρουσιάστηκαν οι προτάσεις Γιαννίτση οι οποίες σηματοδοτούσαν την κατεδάφιση του ασφαλιστικού συστήματος, το ΑΕΠ της χώρας αυξανόταν με ρυθμό 4%, οι επιχειρήσεις θησαύριζαν και ο ελληνικός λαός ληστευόταν με ανάλογου περιεχομένου αναδιαρθρώσεις και τις «ανατιμήσεις» του ευρώ. Πρόκειται, επομένως, για επίθεση, η οποία εξελίσσεται ανεξάρτητα από τη δημοσιονομική θέση της χώρας, ανεξάρτητα από το αν η οικονομία βρίσκεται σε φάση ανόδου ή σε φάση κρίσης.