«Απεταξάμην» κάθε εμπλοκή στο έγκλημα λέει η «Hellenic Train», κάνοντας μπαλάκι τις ευθύνες με τον ΟΣΕ. Οπως είπε ο διευθύνων σύμβουλος του ιταλικού μονοπωλίου, «η "Hellenic Train" ασχολείται με τις μεταφορές επιβατών και εμπορευμάτων και ως σιδηροδρομική εταιρεία που λειτουργεί σε υποδομή την οποία διαχειρίζεται τρίτος, βρίσκεται σε επαφή με τον διαχειριστή της υποδομής για όλες τις κατάλληλες αναφορές (...) Δεν εμπλέκεται στη διαχείριση της υποδομής ούτε στη συντήρησή της ούτε στην κυκλοφορία». Οσο για τα συστήματα ασφαλείας, εκεί γίνεται ακόμα πιο κυνικός: «Τα τρένα μας κινούνται σε πλήρη συμμόρφωση με τους κανόνες του συστήματος που χρησιμοποιείται στους σιδηροδρόμους που πληρούν τα κριτήρια που προβλέπονται από τους Εθνικούς Οργανισμούς Τυποποίησης και μετά από πιστοποίηση από τη Ρυθμιστική Αρχή Σιδηροδρόμου». Με άλλα λόγια, «μη μου ...τα κέρδη τάραττε»!

«Και βασικός μας στόχος - ό,τι πιο προοδευτικό μπορεί να πει κανείς σε μια χώρα που εξέρχεται από μια τόσο τρομερή κρίση - είναι η στρατηγική για τη δημιουργία θέσεων εργασίας». Αυτά έλεγε το 2017 ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ, όταν «έδινε τα χέρια» με τον τότε πρωθυπουργό της Ιταλίας για την ιδιωτικοποίηση της ΤΡΑΙΝΟΣΕ, βαφτίζοντας «το κρέας ψάρι» και παρουσιάζοντας ως «ό,τι πιο προοδευτικό» την περαιτέρω «απελευθέρωση» των συγκοινωνιών στο όνομα της δημιουργίας θέσεων εργασίας. Το ψέμα βέβαια είχε και πάλι κοντά ποδάρια, αφού «πακέτο» με την ιδιωτικοποίηση και την «απελευθέρωση» πήγαν οι απολύσεις και οι μετατάξεις, με αποτέλεσμα τα τεράστια κενά στη λειτουργία του δικτύου. Αλλη μια διάψευση δηλαδή του μύθου ότι οι επενδύσεις δημιουργούν «πολλές και καλές» θέσεις δουλειάς, όπως λέει και η σημερινή κυβέρνηση. «Πακέτο» με την «απελευθέρωση» πήγε επίσης η εντατικοποίηση, μεταξύ άλλων με τις ευρωενωσιακές Οδηγίες για τη «διευθέτηση» του χρόνου εργασίας, που πρωτοεφαρμόστηκαν στον ΟΣΕ με την 9ήμερη εργασία χωρίς ρεπό, επί ημερών ΣΥΡΙΖΑ, επιβεβαιώνοντας ότι το «επιχειρηματικό κλίμα» προϋποθέτει ένταση της εκμετάλλευσης. Τελικά, για μια ακόμα φορά αποδείχθηκε ότι καμία σχέση δεν έχει η «πρόοδος» με τους στόχους του κεφαλαίου, που υπηρετούν ο ΣΥΡΙΖΑ και τα υπόλοιπα αστικά κόμματα. Κι αυτό είναι το συμπέρασμα όχι μόνο για το χτες, αλλά κυρίως για το σήμερα και το αύριο, τώρα που «ξεσκονίζονται» και πάλι τα φούμαρα περί «προοδευτικών» κυβερνήσεων στο έδαφος του καπιταλισμού.

Η διάσπαση του σιδηροδρομικού έργου στο πλαίσιο της «απελευθέρωσης», πέρα από την παράδοση των «φιλέτων» στα μονοπώλια και την απαλλαγή τους από κάθε ευθύνη για τις πανάκριβες υποδομές, αποτελεί και ένα πρώτης τάξης άλλοθι συγκάλυψης και διάχυσης των ευθυνών για την επικίνδυνη κατάσταση στον σιδηρόδρομο. Κι έρχεται από πάνω μια «Ανεξάρτητη Αρχή» - φερετζές για να κλείσει το καπάκι του υπονόμου, που τόσο βίαια άνοιξε με το δυστύχημα στα Τέμπη. Μόνο που ο λαός δεν πρόκειται να ψάχνει «ψύλλους στ' άχυρα» στον λαβύρινθο της ιδιωτικοποίησης για να βρει τον ένοχο για το έγκλημα. Το «όνομά» του είναι «στρατηγική της απελευθέρωσης» και μπορεί εύκολα να τον αναγνωρίσει κανείς σε κράτος, ΕΕ, κυβερνήσεις και μονοπωλιακούς ομίλους, που συνθλίβουν την ανάγκη του για σύγχρονες, φτηνές και ασφαλείς μεταφορές.

1857 Οι εργάτριες στα υφαντουργεία και τα ραφτάδικα της Νέας Υόρκης κατεβαίνουν σε απεργία και διαδηλώσεις. Ζητούν ανθρώπινες συνθήκες δουλειάς και μείωση των ωρών εργασίας. Υπολογίζεται ότι οι γυναίκες εκείνη την εποχή δούλευαν στα εργοστάσια 16 ώρες τη μέρα, ενώ οι μισθοί τους ήταν σημαντικά μικρότεροι απ' τους μισθούς των ανδρών. Εκτός των άλλων διακρίσεων, οι εργάτριες είχαν να αντιμετωπίσουν και τη διάκριση που γινόταν ανάμεσα στους εργαζόμενους αγγλοσαξονικής καταγωγής και στους υπόλοιπους υπέρ των πρώτων. Αισθανόμενοι την απειλή μιας γενικευμένης εργατικής εξέγερσης, οι εργοστασιάρχες απαντούν με ομαδικές απολύσεις και εξαπολύουν τους «μπράβους», για να τρομοκρατήσουν τις εργάτριες που πρωτοστατούσαν στην απεργία. Οι αστυνομικές δυνάμεις ρίχνονται με μανία πάνω στις εργάτριες, οι διαδηλώσεις βάφτηκαν με αίμα. Η Β' Διεθνής Συνδιάσκεψη των σοσιαλιστριών γυναικών, που συνήλθε στην Κοπεγχάγη το 1910, καθιέρωσε, μετά από πρόταση της επιφανούς προσωπικότητας του διεθνούς εργατικού κινήματος Κλάρας Τσέτκιν, τη μέρα της 8ης Μάρτη ως Διεθνή Μέρα της Γυναίκας κάτω από δυο βασικά συνθήματα: Την πάλη για τα δικαιώματά της και την πάλη για την ειρήνη.

1907 Γεννιέται ο Κωνσταντίνος Καραμανλής.

1917 Πεθαίνει ο στρατηγός κόμης Φέρντιναντ φον Ζέπελιν, κατασκευαστής των περίφημων πηδαλιοχούμενων αερόστατων που φέρουν το όνομά του.

1921 Συνέρχεται το 10ο Συνέδριο του Κομμουνιστικού Κόμματος της Ρωσίας (μπολσεβίκων), οι εργασίες του οποίου κράτησαν έως τις 16/3. Το 10ο Συνέδριο επεξεργάστηκε τις μεθόδους της οικοδόμησης του σοσιαλισμού με βάση τη Νέα Οικονομική Πολιτική (ΝΕΠ), στερέωσε τη συμμαχία της εργατικής τάξης με την αγροτιά, καθώς και τη συμμαχία των εθνοτήτων της σοβιετικής χώρας. Τέλος, αποτέλεσε σταθμό στην πάλη για την ενότητα του Κόμματος και την καταπολέμηση του φραξιονισμού.

1922 Αρχίζει στο Παρίσι διεθνής διάσκεψη με θέμα τον συνεχιζόμενο ελληνοτουρκικό πόλεμο. Οι συνομιλίες αποτυγχάνουν και αρχίζει η αντίστροφη μέτρηση για την ολοκληρωτική ήττα του ελληνικού στρατού και τη Μικρασιατική Καταστροφή.

1924 Η ελληνική κυβέρνηση (του Αλέξανδρου Παπαναστασίου) αναγνωρίζει τη σοβιετική εξουσία και συμφωνείται η επανάληψη των διπλωματικών σχέσεων Ελλάδας - ΕΣΣΔ.

1925 Κηρύσσεται πανελλαδική απεργία των σιδηροδρομικών κατά της απόφασης της κυβέρνησης να προβεί σε περικοπή των μισθών και απολύσεις. Σε ένδειξη αλληλεγγύης κατεβαίνουν σε απεργία και οι εργάτες βιομηχανίας επισιτισμού και ορισμένα καπνεργατικά σωματεία της Μακεδονίας.

1944 Τελειώνει η Μάχη της Κοκκινιάς μεταξύ των δυνάμεων του ΕΛΑΣ από τη μία πλευρά και των Γερμανών κατακτητών και των ντόπιων συνεργατών τους από την άλλη. Οι Γερμανοί και οι ντόπιοι συνεργάτες τους αποχωρούν, αφήνοντας στο πεδίο της μάχης 34 νεκρούς και περισσότερους από 100 τραυματίες, σύμφωνα με τα στοιχεία του ΕΛΑΣ, που είχε 8 νεκρούς και 20 τραυματίες.

1948 Σκοτώνεται σε αεροπορικό βομβαρδισμό ο Νίκος Αραμπατζής, μέλος της ΚΕ του ΚΚΕ και στέλεχος του ΕΡΓΑΣ.

1950 Η Σοβιετική Ενωση ανακοινώνει ότι κατέχει την ατομική βόμβα.

1968 Πεθαίνει ο Εμμανουήλ Μάντακας, στρατηγός του ΕΛΑΣ (και μέλος της Κεντρικής Επιτροπής του).

1970 Αποτυχαίνει απόπειρα της ΕΟΚΑ Β' να δολοφονήσει τον Πρόεδρο της Κύπρου, Μακάριο.