Η άποψη αυτή επιδιώκει να απομονώσει το «πρόβλημα» (εκπαιδευτικό, οικονομικό, ασφαλιστικό, εργασιακό) από την πολιτική. Βέβαια, είναι σωστό ότι το οικονομικό πρόβλημα, για παράδειγμα, δεν πλήττει μόνο τους «κόκκινους» εργαζόμενους ή τους «μπλε» αλλά και τους «πράσινους» και όλη την εργατική τάξη ιδιωτικού και δημόσιου τομέα. Ομως το «πρόβλημα» εμπεριέχει, ως αποτέλεσμα κοινωνικών - ταξικών σχέσεων και αντιθέσεων, πολιτική: Αυτήν που το δημιουργεί, την κυρίαρχη πολιτική της εκμετάλλευσης και της εξαθλίωσης των λαϊκών στρωμάτων σε όφελος του κεφαλαίου και αυτήν που επιδιώκει να την ξεπεράσει από τη σκοπιά των συμφερόντων των εργαζομένων.

Κανένα μαζικό κίνημα δεν μπορεί να αναπτυχθεί στα τυφλά, στη βάση δηλ. της πίεσης μόνο που δημιουργούν στους εργαζόμενους τα οξυμένα κοινωνικά προβλήματα, χωρίς πολιτική συνειδητοποίηση και πολιτική σύγκρουση.

Τέτοια «κινήματα» - στα τυφλά - όταν εμφανίζονται, έχουν αυθόρμητο χαρακτήρα ξεσπάσματος, κρατούν λίγο και ύστερα σβήνουν σαν τους διάττοντες αστέρες. Και όποιοι υποστηρίζουν την «ενότητα και δράση στο πρόβλημα» υποβαθμίζουν τους εκπαιδευτικούς στο επίπεδο των στοιχειωδών εξαρτημένων ανακλαστικών, που αντιδρούν ανακλαστικά (= τυφλά, χωρίς πολιτική συνείδηση) στην πίεση των προβλημάτων.

Μαζικό και αποτελεσματικό συνδικαλιστικό κίνημα στην περίπτωσή μας, αναπτύσσεται όταν οι εργαζόμενοι ενός χώρου βιώνοντας τις συνέπειες των προβλημάτων και της κρίσης, αρχίζουν να συνειδητοποιούν αρχικά ότι η αιτία τους βρίσκεται στην κυβερνητική πολιτική που εφαρμόζεται, ύστερα ότι αυτή η πολιτική είναι ταξική, δεν πλήττει μόνο το συγκεκριμένο κλάδο ή όλους τους Ελληνες και τις Ελληνίδες, αλλά υπηρετεί τα συμφέροντα των μονοπωλίων και της αστικής τάξης ενάντια σε όλους τους εργαζόμενους, σε όλη την εργατική τάξη. Οτι αυτή η πολιτική συνδιαμορφώνεται και συναποφασίζεται από τους πολιτικούς εκπροσώπους των κρατών - μελών στα όργανα της Ευρωπαϊκής Ενωσης. Οτι αυτή η πολιτική στηρίζεται από τη ΝΔ αλλά και από το ΣΥΝ, ο οποίος διαφοροποιείται μόνο σε επιμέρους και δευτερεύοντα σημεία - ή δεν είναι έτσι;

Μαζικό κίνημα εκπαιδευτικό αναπτύσσεται όταν οι εκπαιδευτικοί συνειδητοποιούν την ανάγκη να συνενώσουν τις δυνάμεις τους μέσα στο συνδικάτο και να αγωνιστούν με όλες τις μορφές όχι μόνο για τα προβλήματα αλλά και σε σύγκρουση με την πολιτική που τα δημιουργεί, έχοντας διαμορφώσει θέσεις για την άλλη πολιτική, που έχει ανάγκη η παιδεία του λαού και της νεολαίας.

Και όταν συμβεί πολλοί κλάδοι να έχουν την ίδια άποψη για τη λιτότητα, το αποτέλεσμα είναι να τη στηρίζουν πολιτικά και ο κάθε κλάδος να προσπαθεί να την αποφύγει μόνο για τον εαυτό του και ας εφαρμόζεται για τους άλλους! Ποια κυβέρνηση όμως υποχωρεί και δίνει αυξήσεις, όταν οι εργαζόμενοι πολιτικά αποδέχονται τη λιτότητα;

Κίνημα μπορεί να αναπτυχθεί όταν οι εργαζόμενοι ενός κλάδου και η εργατική τάξη στο σύνολό της συνειδητοποιούν ότι τα συμφέροντα κεφαλαίου και εργασίας είναι ανταγωνιστικά: Οταν κερδίζουν αυτοί, χάνουμε εμείς - όταν κερδίζουμε εμείς, χάνουν αυτοί. Γι' αυτό φυσικά ο Σύνδεσμος Ελλήνων Βιομηχάνων υποστηρίζει την πολιτική της λιτότητας, την αντιεκπαιδευτική «Μεταρρύθμιση», τους αντιασφαλιστικούς νόμους και τις ελαστικές εργασιακές σχέσεις. Επομένως τα περί κοινωνικών εταίρων (κράτος-κεφάλαιο- εργαζόμενοι) και κοινωνικού διαλόγου αποτελούν προδοσία και ξεπούλημα του εργατικού κινήματος. Το κεφάλαιο και το κράτος του μόνο με σκληρούς αγώνες μπορεί να υποχωρήσουν και να ικανοποιήσουν αιτήματα των εργαζομένων. Πώς αλλιώς θα δεχτούν να ζημιωθούν, με διάλογο;

Οπως είναι γνωστό, η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ, όταν προωθεί τις αντιλαϊκές πολιτικές, φροντίζει να τις επενδύει με διάφορα ψεύδη και ιδεολογήματα, για να πείσει τους εργαζόμενους για τη δήθεν αναγκαιότητά τους, ή ότι είναι και προς το συμφέρον τους.

Για να ενωθεί το συνδικαλιστικό κίνημα και να δράσει για τα προβλήματα που δημιουργούνται από μια αντιλαϊκή επιλογή, χρειάζεται να αντικρούσει την επίσημη προπαγάνδα περί αναγκαιότητας της επιλογής αυτής. Για να πείσει όμως πρέπει να αποκαλύψει την ταξική - πολιτική ουσία της επιλογής, δηλ. να κάνει πολιτική. Αν το συνδικαλιστικό κίνημα, τα όργανά του, δεν το κάνουν αυτό, αφήνουν τους εργαζόμενους έρμαια της προπαγάνδας των ΜΜΕ και της κυβέρνησης, υπόδουλους στην πολιτική των αντιπάλων τους. Αυτό ακριβώς κάνουν οι συνδικαλιστικές δυνάμεις της ΠΑΣΚ-ΔΑΚΕ-ΣΥΝ αλλά και των ΣΥΣΠΕΙΡΩΣΕΩΝ με το δικό τους καιροσκοπικό τρόπο: Για να μην κάνουν δήθεν πολιτική, αφήνουν τους εκπαιδευτικούς έρμαια στην προπαγάνδα και στην πολιτική της κυβέρνησης και της Ευρωπαϊκής Ενωσης.

Οι δυνάμεις της ΑΓΩΝΙΣΤΙΚΗΣ ΣΥΝΕΡΓΑΣΙΑΣ και των ΣΥΣΠΕΙΡΩΣΕΩΝ στην ΟΛΜΕ τα τελευταία έξι χρόνια, που συνεργάζονται με τη ΔΑΚΕ και είχαν το τιμόνι του κλάδου στα χέρια τους, αυτήν ακριβώς την αντίληψη υλοποιούσαν, της «ενότητας στο πρόβλημα», παραμερίζοντας τις πολιτικές διαφορές τους. Γι' αυτό και συγκάλυπταν την ταξική - πολιτική ουσία της εκπαιδευτικής πολιτικής και της «Μεταρρύθμισης» και ότι συνδέεται και υπηρετεί τις καπιταλιστικές αναδιαρθρώσεις στην οικονομία και στην εργασία. Συγκάλυπταν την ουσία της λιτότητας και των αντιασφαλιστικών μέτρων, καλλιεργούσαν το ιδεολόγημα της ιδιαιτερότητας του κλάδου - τι να πουν για ιδιαιτερότητα το νοσηλευτικό προσωπικό των νοσοκομείων, οι εργαζόμενοι στα απορρίμματα στους δήμους, οι οικοδόμοι, οι εργάτες στο μέταλλο και στη ναυπηγοεπισκευαστική ζώνη, που θρηνούν κάθε χρόνο θύματα και τραυματισμένους!

Καλλιεργούσαν την επιδοματική λογική - λες και δεν έχει νου και πείρα το σκ - στρέφονται ενάντια στο ΠΑΜΕ, που αποτελεί την ελπίδα και την προοπτική του συνδικαλιστικού κινήματος. Και συστεγάζονται στις συγκεντρώσεις με την ηγεσία της ΓΣΕΕ - ΑΔΕΔΥ (ΠΑΣΚΕ + ΔΑΚΕ) και μαζί με την ΠΑΣΚΕ στο Ελληνικό Κοινωνικό Φόρουμ, ενώ κάτω στη βάση στελέχη της ΑΓΩΝ. ΣΥΝΕΡΓΑΣΙΑΣ και των ΣΥΣΠΕΙΡΩΣΕΩΝ καθυβρίζουν τη ΓΣΕΕ - ΑΔΕΔΥ ως πουλημένες, για να θολώνουν τα νερά.

Επίσης, ΠΑΣΚ-ΔΑΚΕ-ΣΥΝ-ΣΥΣΠΕΙΡΩΣΕΙΣ αποδέχονται το διπλό σχολικό δίκτυο ΤΕΕ - ΛΥΚΕΙΟ, που είναι βαθύτατα αντιπαιδαγωγικό και ταξικό - επιλεκτικό.

Δε χρειάζεται να πούμε ότι συστηματικά συγκαλύπτουν όλοι μαζί τις ευθύνες της Ευρωπαϊκής Ενωσης, ενώ είναι γνωστό και στον τελευταίο εργαζόμενο ότι οι αποφάσεις παίρνονται κυρίως εκεί.

Ποιους βολεύει, λοιπόν, η αντίληψη «ενότητα στο πρόβλημα»; Είναι χαρακτηριστικό ότι η ΑΓΩΝ. ΣΥΝΕΡΓΑΣΙΑ και οι ΣΥΣΠΕΙΡΩΣΕΙΣ, ενώ στην ΟΛΜΕ συντάσσονται με τη ΔΑΚΕ και σε ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ με ΠΑΣΚ και ΔΑΚΕ και πολεμούν το ΠΑΜΕ, απευθύνονται στην ΕΣΑΚ - ΔΕΕ για «ενότητα των αριστερών δυνάμεων» και κάνουν λόγο για «εκπαιδευτική αριστερά»... Η υποκρισία δεν έχει όρια.

Τώρα υιοθετούν την προπαγάνδα ότι η ΕΕ των Σρέντερ, Μπλερ, Ζοσπέν, Ντ' Αλέμα, Σημίτη και βάλε και οι συντηρητικοί Σιράκ και Αθνάρ, μπορεί να αποτελέσουν το αντίπαλο δέος στον ιμπεριαλισμό των ΗΠΑ και υποστηρίζουν το Ευρω-ΝΑΤΟ απέναντι στο ΝΑΤΟ! Δεν καταλαβαίνουν πού θα οδηγήσει η δημιουργία του Ευρω - ΝΑΤΟ αν ποτέ γίνει; Σ' αυτή τη βάση θα αναπτυχθεί το αντιπολεμικό κίνημα, με την υπαγωγή του στον ένα πόλο του ιμπεριαλισμού ενάντια στον άλλον; Τους διαφεύγει ότι η ΕΣΣΔ και οι σύμμαχες χώρες, που ήταν πραγματικά το αντίπαλο δέος στον ιμπεριαλισμό, δεν ήταν καπιταλιστικές αλλά σοσιαλιστικές χώρες;

Από την άλλη, υποστηρίζουν την καπιταλιστική «παγκοσμιοποίηση», αρκεί να μην είναι νεοφιλελεύθερη αλλά σοσιαλδημοκρατική - κεντροαριστερή.

Πραγματικό αντίπαλο δέος μπορεί να αποτελέσουν τα λαϊκά κινήματα και η αλλαγή του πολιτικού συσχετισμού σε εθνικό και διεθνές επίπεδο. Και γι' αυτό το σκοπό παλεύουμε^. και για συνδικάτα ταξικά που να απαιτούν, να διεκδικούν και να συσπειρώνουν, και τα οποία θα αποτελούν οργανικό τμήμα του εργατικού κινήματος. Γιατί το ζήτημα δεν είναι μόνο να υπερασπιστούμε το σήμερα των συμφερόντων του κλάδου και της εργατικής τάξης αλλά και το αύριο. Να συμβάλλει δηλ. το συνδικαλιστικό κίνημα στη συγκρότηση ενός πλατιού κοινωνικού ΜΕΤΩΠΟΥ ενάντια στην πολιτική των μονοπωλίων και του ιμπεριαλισμού, για μια άλλη φιλολαϊκή πολιτική. Μόνο ένα τέτοιο κίνημα μπορεί να υπερασπίζεται αποφασιστικά το σήμερα, να διεκδικεί και να συσπειρώνει.

Απλώνουμε το χέρι σε όσους αγωνιστές δε βολεύονται με τις ψευδοενότητες και τις συγκολλήσεις, την υποκρισία και τη διγλωσσία, για να πάμε μαζί, σε συνολική αντιπαράθεση με την πολιτική κυβέρνησης - κεφαλαίου - Ευρωπαϊκής Ενωσης, παίρνοντας, φυσικά, υπόψη κάθε φορά το επίπεδο της συνείδησης των εργαζομένων, την επικαιρότητα και άλλους παράγοντες.