ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ: Συνεχίζουμε με ΑΓΩΝΙΣΤΙΚΗ ΑΙΣΙΟΔΟΞΙΑ για όλες τις ανάγκες της εργατικής - λαϊκής οικογένειας

ΤΟ ΒΗΜΑ: Οι οιωνοί για το 2008

Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ: Ετος καμπής το 2008 για την οικονομία

ΠΡΩΤΟ ΘΕΜΑ: Τη μονιμοποιούν στον Κορυδαλλό

Η ΑΥΓΗ: Από το ροζ στο φαιό

ΤΟ ΠΑΡΟΝ: ΔΕΝ ΦΟΒΑΜΑΙ τον θάνατο

ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ: ΒΙΝΤΕΟ - ΦΟΒΙΑ για μπλε αμαρτίες

ΕΘΝΟΣ: ΚΑΤΑΘΕΣΕΙΣ με γκρίζες ζώνες

ΤΑ ΝΕΑ: Δύο αδικήματα «ακουμπάνε» Μαξίμου

ΕΛΕΥΘΕΡΟΣ ΤΥΠΟΣ: Εξι καυτά ερωτήματα από μια κρυφή κάμερα

ΑΥΡΙΑΝΗ: ΜΑΖΕΥΟΥΝ ΤΑ DVD για να προλάβουν νέες αυτοκτονίες

ΑΠΟΓΕΥΜΑΤΙΝΗ: Βουτιά θανάτου 29χρονης μάνας

ΑΔΕΣΜΕΥΤΟΣ: Οργιο τζόγου τις γιορτές

Η ΧΩΡΑ: Νέο Ε1 με 13 αλλαγές και τρεις κωδικούς για μείωση φόρου

«Σε αυτήν την περίοδο συντελέστηκε όχι μόνο η ραγδαία αύξηση του ποσοστού των φτωχών, αλλά κι ένα μεγάλο κοινωνικό φαινόμενο. Η άλλοτε "λοκομοτίβα" (η ατμομηχανή, δηλαδή, της εγχώριας οικονομίας), η περίφημη μεσαία τάξη, συμπιέστηκε τόσο πολύ που από κύριο αποταμιευτικό κι εντέλει αναπτυξιακό παράγοντα εξελίχθηκε σε μέρος του προβλήματος. Ο υπερδανεισμός, το φόρτωμα των πιστωτικών καρτών, η καθημερινή προσπάθεια για να μην αλλοιωθεί προς τα κάτω το επίπεδο ζωής συγκριτικά με το κοντινό παρελθόν οδήγησαν εκατομμύρια Ελλήνων στα σκαλοπάτια των τραπεζών. Στην έσχατη λύση δηλαδή» (το σχόλιο στο «ΠΡΩΤΟ ΘΕΜΑ»)

«Οι ρυθμοί ανάπτυξης πέφτουν, ο πληθωρισμός ανεβαίνει, το εισόδημα μειώνεται, οι φόροι διευρύνονται και αυξάνονται, ενώ τα διαρθρωτικά προβλήματα που η κυβέρνηση είχε κρύψει "κάτω απ' το χαλάκι" βγαίνουν στην επιφάνεια. Από την άλλη, στις αρχές του 2008 έχουν συνέδρια και το ΠΑΣΟΚ και ο ΣΥΝ. Μακάρι η αντιπολίτευση και κυρίως η μείζων, να βρει ρυθμούς και τρόπους να σπάσει την αίσθηση αδιεξόδου που βιώνει ο Ελληνας πολίτης. Οι ευθύνες είναι μεγάλες όπως και οι ελπίδες» (ο Π. Παναγιώτου στο «ΕΘΝΟΣ»)

«Τα ΜΜΕ εξασθενούν τη μνήμη (...) με τον συνεχή βομβαρδισμό νέων και τη διατήρηση του τόνου στον υπερθετικό, κατεδαφίζουν αυτό που πέρασε για να στήσουν πάνω του τον νέο εντυπωσιακό ναό της καινούργιας είδησης (...) και ο χρόνος κυλά και χάνεται. Χωρίς να αφήνει ίχνη. Για να ξανακερδηθεί χρειάζονται μνήμες» (η Τ. Καραϊσκάκη στην «ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ»)

Η «ΚΟΙΝΗ» ΓΝΩΜΗ: «Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι η πτώση θα συνεχιστεί και το 2008 αν οι ηγεσίες των δύο μεγάλων κομμάτων δεν αφουγκραστούν προσεκτικά τις επιθυμίες και τις ελπίδες της κοινής γνώμης και δεν καταβάλουν κάθε δυνατή προσπάθεια, ώστε να αντεπεξέλθουν επιτέλους στις απαιτήσεις του ρόλου τον οποίο η λαϊκή ψήφος έχει αναθέσει στον καθένα. Εως τώρα δεν το καταφέρνουν» (από το κύριο άρθρο στο «ΕΘΝΟΣ της Κυριακής»)

ΤΟ ΠΟΛΙΤΙΚΟ ΚΟΣΤΟΣ: «Εκπρόσωποι από όλους τους τομείς του οικονομικού γίγνεσθαι θεωρούν ότι σε όλους τους κρίσιμους τομείς που επηρεάζουν καταλυτικά την ανταγωνιστικότητα και κατ' επέκταση την αναπτυξιακή δυναμική της Οικονομίας - όπως είναι η Παιδεία, η ενέργεια, η Υγεία, οι υποδομές, οι τηλεπικοινωνίες - η κυβέρνηση θα πρέπει να επιταχύνει με τολμηρές παρεμβάσεις τις διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις, χωρίς να υπολογίζει το πολιτικό κόστος» (το άρθρο στο «ΒΗΜΑ»)

ΤΟ ΠΟΛΙΤΙΚΟ ΣΥΣΤΗΜΑ: «Το βασικό ερώτημα στο οποίο θα κληθεί να απαντήσει το πολιτικό μας σύστημα μέσα στο 2008 θα είναι: "Μπορείτε να ανταποκριθείτε στις προσδοκίες μου;". Οπου προσδοκίες ίσον: καλύτερο και φιλικότερο κράτος, καλύτερη Παιδεία, καλύτερες υπηρεσίες Υγείας, περισσότερες δουλειές. Οι Ελληνες δεν είμαστε δύστροπος λαός. Από τις κυβερνήσεις μας και από τους πολιτικούς μας ζητούμε τα αυτονόητα. Τα ελάχιστα δυνατά. Ξέρουμε ότι οι δυνάμεις της οικονομίας και η κοινωνία των πολιτών έχουν αποκτήσει μια τέτοια αυτονομία ώστε τα μοναδικά ζητούμενα από την Πολιτεία να περιορίζονται στα αυτονόητα» (από το κύριο άρθρο στον «ΕΛΕΥΘΕΡΟ ΤΥΠΟ της Κυριακής»)

Η ΑΝΤΑΓΩΝΙΣΤΙΚΟΤΗΤΑ: «Η βαλτωμένη ανταγωνιστικότητα της χώρας (...) έχει καταστεί πλέον κοινωνικά ζημιογόνος. Το ζήτημα είναι ποια "διοίκηση" και πότε θα φέρει τις απαιτούμενες αλλαγές. Αυτή ή η επόμενη; Το 2008 ή πιο αργά, όταν η ζημιά θα είναι ακόμη μεγαλύτερη;» (το άρθρο στην «ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ»)

ΚΑΙ ΟΙ ΠΡΟΘΥΜΟΙ «ΜΕΣΑ ΣΤΟ ΣΥΣΤΗΜΑ»: «Συγκεντρωθήκαμε για να διακηρύξουμε την ισχυρή μας θέληση να συμβάλλουμε ενεργά μέσα στην Ευρωπαϊκή Ενωση (...) για να αλλάξουμε τώρα την ευρωπαϊκή πολιτική» (από τη διακήρυξη του ΚΕΑ / «ΑΥΓΗ»)

Του Κώστα Κουφογιώργου από «ΤΟ ΠΑΡΟΝ»

Αυτοί που τους δούλευαν δεκαετίες είναι οι ίδιοι που ξαναζεσταίνουν την αυταπάτη της δήθεν προοδευτικής λύσης. Και έτσι οι εργάτες πριν καν προλάβουν να οργανωθούν για να παλέψουν, κινδυνεύουν να ξαναγίνουν ψηφοφόροι, δηλαδή σκυφτοί που θα ζητιανεύουν ρουσφέτι.

Το αφεντικό τους, ως τάξη - η αστική τάξη - δεν κρύβει λόγια: Μέσα από τα έντυπα που ελέγχει ζητάει καθαρά να αυξάνονται διαρκώς τα κέρδη. Γι' αυτό μιλάει για έλλειμμα ανταγωνιστικότητας. Οι παλιοί εργάτες είναι ακριβοί. Στο νέο μαγαζί που θα στήσει στο νέο δρόμο θέλει νέους και φτηνούς.

Η τάξη του αφεντικού, η αστική, δεν έχει, επίσης, αυταπάτες. Ξέρει ότι πολιτικές που ευνοούν την ανταγωνιστικότητα έχουν πολιτικό κόστος αφού θίγουν τους από κάτω. Τα κέρδη βγαίνουν από την αύξηση του βαθμού εκμετάλλευσης. Απαιτεί, λοιπόν και αξιώνει από τους πολιτικούς της εκπροσώπους να εφαρμόσουν την πολιτική για την οποία έχουν εντολή χωρίς να σκέφτονται το πολιτικό κόστος.

Παράλληλα όμως, ενδύεται το ρόλο της «κοινής γνώμης» για να πείσει ότι οι δικές της επιδιώξεις είναι ταυτόσημες με το κοινό καλό. Εκεί αρχίζουν οι γενικούρες: καλύτερη Παιδεία, καλύτερες υπηρεσίες Υγείας, φιλικότερο κράτος. Σαν να πρόκειται ποτέ ο αστυνόμος να είναι φίλος του διαδηλωτή. 'Η, να μιλάνε για την ίδια Παιδεία οι εργάτες και τα αφεντικά τους. 'Η, να μετέχουν των ίδιων υπηρεσιών Υγείας αυτός που έχει το «Ωνάσειο» στη διάθεσή του κι αυτός που τον πετάνε με ανεύρυσμα στο διάδρομο του «Ερυθρού» (συνέβη προχτές).

Κι επειδή οι γενικούρες έρχονται σε σύγκρουση με την πραγματικότητα που βιώνουν οι άνθρωποι, η αστική τάξη έχει ανάγκη εκείνα τα πολιτικά σχήματα που να μπορούν να πείσουν με όρους «αριστεράς» ότι υπάρχει ελπίδα. Εκεί ο ρόλος των «μέσα στο σύστημα» που έρχονται να μιλήσουν για αλλαγή πολιτικής αλλά «μέσα στην ευρωπαϊκή ένωση». Σα να μην είναι η πολιτική που αντιστοιχεί σε συγκεκριμένη οικονομία, σα να μην είναι συγκεκριμένη η οικονομία στην Ευρωπαϊκή Ενωση. Σα να μην υπάρχει ο καπιταλιστικός χαρακτήρας της ΕΕ. Αρκεί, λένε οι «αριστεροί», να αλλάξουμε την πολιτική της χωρίς να πειράξουμε την οικονομική βάση.

Τα περιθώρια πράγματι στενεύουν για τους από κάτω. Για να υπάρξει διέξοδος, για να αποκτούν νόημα φράσεις όπως «καλή χρονιά» χρειάζεται ο τροχός να γυρίσει αλλιώς. Μέχρι τότε παλεύουμε στο χρόνο που όλα πρέπει να γυρίσουν τα πάνω κάτω.