Οπως το πάνε, είναι θέμα χρόνου να ξεστομίσουν και το περίφημο «η πατρίς κινδυνεύει».

Το δηλώνει η ένταση με την οποία η αστική τάξη τραβάει τα αυτιά στα πολιτικά στελέχη της για να τους θυμίσει ότι μια τάξη - η αστική - τους σπούδασε, απέναντι σε μια τάξη - την αστική - έχουν υποχρέωση να αφήσουν τις κόνξες και να ασχοληθούν σοβαρά με το πώς θα πείσουν το λαό ότι η πατρίς - δηλαδή τα κέρδη - κινδυνεύει.

Εκεί που δήλωναν ανακουφισμένοι ότι τα προβλήματα τελειώνουν, αφού με το μνημόνιο θα ρεύσει χρήμα, τώρα δηλώνουν ανήσυχοι γιατί τα πιο δύσκολα είναι μπροστά. Φτάνουν να αξιώνουν ανοιχτά πια όχι μόνο να κυβερνάται η χώρα από μια ενιαία για τους πάντες πολιτική, αυτό δηλαδή που ήδη συμβαίνει, αλλά αυτό να δηλώνεται και καθαρά από όλα τα κόμματα που μετέχουν στο μοίρασμα της αστικής εξουσίας. Για τους άλλους, όσους, δηλαδή, δε σπεύδουν να δηλώσουν υποταγή σ' αυτήν την αξίωση, βαράνε το κουδούνι...

Ομολογούν, δηλαδή, ότι στον καιρό που βαθαίνει η κρίση όλο το σύστημα είναι στον αέρα, ότι η κρίση του είναι αξεπέραστη και ότι η δημοκρατία τους έχει λόγο ύπαρξης όσο διασφαλίζει τα καπιταλιστικά κέρδη.

Οταν οι ίδιοι ομολογούν ότι το σύστημα έχει λόγο ύπαρξης μόνο στο βαθμό που εξασφαλίζει ότι η εργατική τάξη θα είναι διαρκώς στα γόνατα, δίκαια πρέπει να αναρωτηθεί ο κάθε εργάτης: Υπάρχει κάποιος λόγος να υπερασπιστώ αυτό το σύστημα, υπάρχει λόγος να μην κάνω ό,τι περνά από το χέρι μου, ώστε αυτοί που με γονατίζουν καθημερινά να πέσουν στα Τάρταρα;

Η «αυτοκριτική» του Γιούνκερ και όλη η σχετική φιλολογία είναι κάλπικη, όχι γιατί ήξεραν, αλλά γιατί οδηγεί τους ανθρώπους να πιστεύουν πως η κρίση είναι αποτέλεσμα διαφθοράς. Λες και η κρίση στη μια μετά την άλλη τις καπιταλιστικές χώρες προκλήθηκε από τα κατά τόπους λαμόγια.

Είναι κρίσιμο για την αστική τάξη να μην καταλαβαίνουν οι εργαζόμενοι ότι η κρίση είναι καπιταλιστική. Κι ότι αυτή οξύνεται όσο πιο ανταγωνιστική γίνεται η αγορά, όσο δηλαδή χωρίς φρένα οι καπιταλιστές ανταγωνίζονται μεταξύ τους στο μόνο πεδίο που μπορούν να ανταγωνιστούν: Στο ποιος θα γονατίσει περισσότερους. Ο,τι ζει η Ελλάδα δεν είναι διαφορετικό απ' όσα έχουν ζήσει άλλοι λαοί σε άλλες φάσεις της κρίσης.

Το κάλεσμα της αρμόδιας υπουργού για σύμπραξη των ιδιωτικών ασφαλιστικών με το δημόσιο είναι μια καραμπινάτη παραχώρηση στο πολυεθνικό κεφάλαιο και ταυτόχρονα υπενθύμιση ότι η ενιαία στρατηγική με την οποία αντιμετωπίζουν οι καπιταλιστές την εργατική τάξη είναι παρούσα.

Από το 1992, η Ευρωπαϊκή Στρογγυλή Τράπεζα (ένωση των 45 μεγαλύτερων πολυεθνικών της ΕΕ) έβαζε σε πρώτη προτεραιότητα το πώς ζητήματα όπως οι συντάξεις, η ασφάλιση και η ιατροφαρμακευτική περίθαλψη θα γίνουν πεδία όπου θα ανθεί ο ανταγωνισμός, δηλαδή το κυνήγι του κέρδους. Στη σειρά οι κυβερνήσεις της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ υλοποίησαν μέτρο το μέτρο την αρχική αξίωση. Σήμερα δίνουν και τη χαριστική βολή. Σ' άλλες χώρες είναι πιο «προχωρημένοι» στη βαρβαρότητα. Σ' όλες, όμως, υλοποιούν την ίδια στρατηγική.

Μ' αυτά τα δεδομένα, η άμεση λαϊκή κινητοποίηση για να σωθεί ό,τι μπορεί ακόμα να σωθεί, πρέπει να βρει την έκφρασή της και μέσα στις κάλπες στις 7 και 14 Νοέμβρη.

Κάθε ψήφος στο κυβερνητικό κόμμα είναι έγκριση για ακόμα χειρότερα μέτρα. Κάθε ψήφος στη ΝΔ είναι έγκριση να αλλάξει ο Μανωλιός και να βάλει τα ρούχα του αλλιώς. Κάθε ψήφος στους δήθεν ανεξάρτητους αθροίζεται ήδη υπέρ του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ.

Η λαϊκή οργή πρέπει να εκφραστεί αυθεντικά. Να μην εκτονωθεί. Να γίνει δύναμη. Και ο πολλαπλασιαστής γι' αυτό έχει όνομα: «Λαϊκή Συσπείρωση» - ΚΚΕ!

Ασχετο: Ο Γεωργιάδης του ΛΑ.Ο.Σ. αφού ψήφισε με τα τέσσερα το μνημόνιο δηλώνει τώρα ότι το σιχαίνεται. Ψήφισε δηλαδή για την εμπειρία. Ο Πάγκαλος αφού ψήφισε επίσης με τα τέσσερα το μνημόνιο δήλωσε χτες πως δεν είναι οπαδός του μνημονίου.

Ετσι όπως το πάνε, στο τέλος θα φτάσουμε να διαπιστώσουμε πως οι μόνοι που θέλουν το μνημόνιο είναι αυτοί που χάνουν αυγά και πασχάλια από την εφαρμογή του μνημονίου, αυτοί που όπως λέει ο Παπανδρέου τον συναντάνε στο δρόμο και του λένε προχώρα, σε στηρίζουμε. Παράλογο; Ναι, αλλά το παρουσιάζουν σαν λογικό.

ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ: ΠΑΡΤΕ ΠΙΣΩ ΤΙΣ ΑΥΞΗΣΕΙΣ μείωση 30% των τιμολογίων ΔΕΗ

ΤΑ ΝΕΑ: «Ληστεία» με τιμές καρμπόν

Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ: Το Δημόσιο ο μεγάλος οφειλέτης

ΕΘΝΟΣ: 5 ΠΑΓΙΔΕΣ στήνει η Εφορία με τα τεκμήρια

ΕΛΕΥΘΕΡΟΣ ΤΥΠΟΣ: «Εννοούσα τον Παπανδρέου»

ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ: Φωτιές Γιουνκέρ σε ΕΕ και Ελλάδα

Η ΒΡΑΔΥΝΗ: ΤΟ ΣΙΡΙΑΛ Γιούνκερ-μαν

ΑΔΕΣΜΕΥΤΟΣ: Ολοι ήξεραν για την ελληνική οικονομική κρίση

ΗΜΕΡΗΣΙΑ: Παράθυρο για παράταση

ΑΥΡΙΑΝΗ: ΔΙΕΦΘΑΡΜΕΝΟΙ ΕΙΝΑΙ ΟΙ ΠΟΛΙΤΙΚΟΙ

ΑΠΟΓΕΥΜΑΤΙΝΗ: ΕΠΕΣΑΝ ΟΙ ΜΑΣΚΕΣ

ΕΛΕΥΘΕΡΟΣ: Ο ΓΙΟΥΝΚΕΡ ΕΚΤΕΛΕΣΕ ΤΟΝ ΨΕΥΤΗ ΠΑΠΑΝΔΡΕΟΥ ΚΑΙ ΤΟ ΠΑΣΟΚ

ΤΟ ΠΑΡΟΝ: ΠΑΙΞΑΜΕ ΤΟ ΠΑΙΧΝΙΔΙ των Αμερικανών

Η ΑΥΓΗ: Ψήφο στο Μνημόνιο ζητεί η κυβέρνηση

ΤΟ ΒΗΜΑ: Ψήφος απογοήτευσης

«Ενα ακόμη ταμπού της νεοελληνικής πραγματικότητας "σπάει": H Λούκα Kατσέλη κάλεσε τις ιδιωτικές ασφαλιστικές εταιρείες να συμπράξουν με το Δημόσιο, ώστε να καλυφθεί η ιατροφαρμακευτική περίθαλψη ανέργων και να παράσχουν τεχνογνωσία για τον έλεγχο και την είσπραξη των ασφαλιστικών εισφορών από τα ταμεία. Πρόκειται για μια πολύ σημαντική κίνηση (...) Η συνεργασία τους με τον ιδιωτικό τομέα, με διαφάνεια, θα έχει θετικά αποτελέσματα. Tα ασφαλιστικά ταμεία θα αποκτήσουν τεχνογνωσία για την είσπραξη των εσόδων. Tαυτόχρονα, εάν υλοποιηθεί το σχέδιο του υπουργείου Eργασίας, θα μπορούν να παρέχουν κάλυψη σε ειδικές ομάδες του πληθυσμού που πλήττονται από την κρίση και σήμερα δεν έχουν, για παράδειγμα, ιατροφαρμακευτική περίθαλψη. Πρόκειται, λοιπόν, για μια πολύ ενδιαφέρουσα πρωτοβουλία. Για να ξεπερασθούν οι αντιδράσεις, για να βελτιωθούν τα οικονομικά των ταμείων και το επίπεδο των παρεχόμενων υπηρεσιών και για να είναι, σε τελική ανάλυση, βιώσιμη αυτή η σύμπραξη του δημοσίου και ιδιωτικού τομέα, πρέπει να ξεκαθαριστούν οι όροι και οι προϋποθέσεις. H σύμπραξη να γίνει με "καθαρές τιμές" και όρους αγοράς, ώστε και τα δύο μέρη να είναι κερδισμένα» (από το κύριο άρθρο στην ΗΜΕΡΗΣΙΑ).

«Ο πραγματικός λόγος που οδηγεί στην κλιμάκωση της αντιλαϊκής επίθεσης είναι οι στοχεύσεις του μεγάλου κεφαλαίου σε κάθε χώρα, σε κάθε ιμπεριαλιστική συμμαχία, για να διασφαλίσει φθηνότερη εργατική δύναμη και να βρει νέα πεδία κερδοφόρας επένδυσης, ώστε να αντεπεξέλθει στον αδυσώπητο ανταγωνισμό στη διεθνή καπιταλιστική αγορά» (από άρθρο στον ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗ).

ΜΑΖΙ ΗΤΑΝ ΠΑΝΤΑ: «Θα ήταν καλύτερα για τη χώρα και τους πολίτες (που πληρώνουν πάντα τον λογαριασμό) οι κ.κ. Γ. Παπανδρέου και Αντ. Σαμαράς να ενθυμούνται τις φιλικές ημέρες τους στο αμερικανικό Πανεπιστήμιο, όπου σπούδασαν συγκατοικούντες στο ίδιο δωμάτιο, παρά να επιδίδονται σε πολέμους με παρακμιακά σποτάκια που ωφελούν ολίγους και ζημιώνουν τους πολλούς» (από το κύριο άρθρο στο ΒΗΜΑ).

ΤΑ ΚΕΦΑΛΙΑ ΜΕΣΑ: «Είναι εξαιρετικά πιθανό να χρειασθεί να τροποποιήσουν το Μνημόνιο και να αναζητήσουν νέους, πιο επώδυνους, τρόπους περικοπής της κρατικής σπατάλης. Τίποτα από όλα αυτά δεν θα είναι ευχάριστο (...) είναι όμως ανάγκη (...) να επικρατήσει ένα κλίμα εθνικής συναίνεσης και πολιτικής ωριμότητας. Τι σημαίνει πρακτικά αυτό; Πως ο κ. Παπανδρέου θα μπορούσε να αποφύγει τις εμπρηστικές δηλώσεις και πράξεις κατά της Ν.Δ. και να αναζητήσει κοινούς τόπους με αυτή. Πως ο κ. Σαμαράς θα πρέπει να αποφύγει την πόλωση και να αντιληφθεί ότι όσες τομές γίνονται σήμερα είναι αναπόφευκτες, ασχέτως του ποιος βρίσκεται στην εξουσία. Πως, τέλος, η Αριστερά να καταλάβει ότι η δημοκρατία μας βάζει όρια για το έως πού μπορεί να φτάσει η διαμαρτυρία και πού αρχίζει η αμφισβήτηση της έννομης δημοκρατικής τάξης» (από το κύριο άρθρο στην ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ).

ΚΑΛΠΙΚΗ «ΑΥΤΟΚΡΙΤΙΚΗ»: «Η Ελλάδα δανειζόταν αφειδώς όλα αυτά τα χρόνια για να αγοράζει τα γερμανικά και γαλλικά προϊόντα. Γιατί, λοιπόν, οι χώρες αυτές να ανησυχήσουν και να προειδοποιήσουν για το ελληνικό πρόβλημα; (...) προτίμησαν να προστατεύσουν τα δικά τους συμφέροντα. Και "αντέδρασαν", ιδίως η Γερμανία, μόνον όταν είδαν ότι η ελληνική κρίση θα μπορούσε να απειλήσει το σύνολο της ευρωζώνης και τις γερμανικές τράπεζες, οι οποίες κατέχουν μεγάλο ποσοστό του ελληνικού χρέους (...) τώρα που η απειλή της ελληνικής χρεοκοπίας ταρακούνησε το ευρωπαϊκό οικονομικό σύστημα, ήρθαν οι "ομολογίες" και οι εκρήξεις "αυτοκριτικής", όπως η προχθεσινή του Γιουνκέρ (...) Πλάι στη βαριά ευθύνη των ελληνικών κυβερνήσεων υπάρχει η ίδια ή και μεγαλύτερη των σημερινών "κηδεμόνων", που ήξεραν και δεν μιλούσαν, γιατί κέρδιζαν» (από το κύριο άρθρο στην ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ).